Η Σερβική Εκκλησία και το Μακεδονικό

Την Μακεδονική εκκλησία δημιούργησε ως αυτόνομη αλλά όχι ως αυτοκέφαλη το σερβικό πατριαρχείο το 1956, άγνωστο υπό ποιες συνθήκες πιέσεων ή πολιτικοθρησκευτικών στόχων της σερβικής εκκλησίας στην Λ.Δ. Μακεδονία.

Το 1967 όμως, όταν αυτή η εκκλησία αυτοανακηρύχτηκε αυτοκέφαλη, το σερβικό Πατριαρχείο έπαψε να την αναγνωρίζει. Σήμερα η σερβική εκκλησία επίσημος φορέας του σερβικού πατριωτικού Κινήματος, που περικλείει στους κόλπους της μεγάλο αριθμό διανοουμένων και φιλελευθέρων πολιτικών, δεν αναγνωρίζει το «Μακεδονικό» έθνος. Στις επίσημες θέσεις της βλέπει Κανείς ότι όλοι οι έχοντες επίθετα με κατάληξη -σκι, κάτοικοι της ΦΥΡΟΜ, είναι σερβικής καταγωγής και όσοι έχουν ονόματα σε -οφ και εφ, βουλγαρικής. Διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών των δύο θεωρείται ο Ποταμός Αξιός. Στο πλευρό της εκκλησίας, όπως προαναφέραμε, βρίσκεται μεγάλος αριθμός διανοουμένων, μη κομμουνιστών, νοσταλγών της βασιλείας και της φιλελεύθερης «Δημοκρατίας».

Για παράδειγμα αναφέρω τον Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, Ντράγκολιουμπ, Ζιβοίνοβιτς, όταν στις 31-01-1986, αρνήθηκε δημόσια την ύπαρξη «Μακεδονικού» έθνους, σε συνέντευξή του στο έγκυρο περιοδικό «Ιντερβιού», λέγοντας με πλάγιο αλλά σαφή τρόπο ότι: και βέβαια κάθε λαός δικαιούται ανεξάρτητης εκκλησίας αλλά αυτοί τι λαός είναι; Η αντίδραση σε μια τέτοια θέση, ενός ανθρώπου με τέτοια θέση στην επιστήμη, ήταν θυελλώδης στην ακόμα κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία.
Αντίθετα όμως με το αντί «μακεδονικό» ρεύμα που υπάρχει στους κόλπους της σερβικής εκκλησίας, η «Μακεδονική» εκκλησία παρουσιάζει τρομερά μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό. Ήδη έχει τρεις Αρχιεπισκοπές, στην Αυστραλία, την Β .Αμερική και την Γερμανία, διαθέτει 33 εκκλησίες (τόσες διέθετε το 1990) και 2 Μοναστήρια στην Αμερική και την Αυστραλία καθώς και δύο εκκλησίες στην Σουηδία με 15.000 μετανάστες.
Σύμφωνα με συνέντευξη των πρώην Αρχιεπισκόπου της Αγγελάριου (σε περιοδικό αφιέρωμα με τίτλο “Μακεδονική εκκλησία‚ το 1987),σημαντικότερο αρωγό στο έργο της έχει την Αγγλικανική εκκλησία και το Βατικανό.

Η δράση του Βατικανού βέβαια δεν χρειάζεται πολύ σκέψη και ψάξιμο. Είναι οφθαλμοφανής και πάντοτε ανθελληνική και ιδίως με την άνοδο του Πολωνού Βιτύλα στον παπικό θρόνο, μανιώδης αντιορθόδοξη, αφού η Ουνία έχει διεισδύσει σε τέτοιο βαθμό στην Ουκρανία (Μικρορωσια) και στην Ρουμανία, ώστε να γίνονται βίαιες καταλήψεις ορθοδόξων ναών, ακόμα και φόνοι ιερέων! (Βλέπε: ‘’Η Ουνία σήμερα”, εκδ. Αρμός.)

Στο υπόγειο του (τέως) ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ του Βατικανού‚ του Αγίου Κλήμη, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Κυρίλλου, ο Βέβηλος Πάπας Πίος ΣΤ επέτρεψε να τοποθετήσει το 1967 η κομμουνιστική κυβέρνηση Τίτο Κολισλέφσκι αναθηματική μαρμάρινη πλάκα πάνω στον τάφο του Αγίου, με την επιγραφή: «Ο Μακεδονικός λαός με ευγνωμοσύνη στον Άγιο Κύριλλο και Μεθόδιο»

Η ενέργεια αυτή των Σκοπιανών εξέγειρε τους Βουλγάρους, (ελληνική αντίδραση δεν υπήρξε !)‚ για τον εξευμενισμό των οποίων επιτράπη Και σ’ αυτούς να στήσουν πλάκα με το ίδιο περιεχόμενο την επόμενη χρονιά. Βλέπετε και οι Βούλγαροι ισχυρίζονται ότι σι Κύριλλος και Μεθόδιος είναι συμπατριώτες τους!

Και η αβρότητα του Βατικανού προς την εκκλησία των Σκοπίων δεν δείχνει να Παίρνει τέλος. Ο Πολωνός Πάπας Κάρολος Βοιτύλα (Ιωάννης -Παύλος Β’), συμπεριέλαβε ξαφνικά στο χριστουγεννιάτικο ευχολόγιό του, ευχές και στην «μακεδονική» γλώσσα.

Τα ελληνικά διαβήματα, ότι μακεδονική γλώσσα μόνο η ελληνική γλώσσα μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού και ο ιδρυτής της χριστιανικής εκκλησίας Απόστολος Παύλος, σε αυτή τη γλώσσα μίλησε και έγραψε στους Μακεδόνες, ο «Άγιος πατέρας» τα χρησιμοποιούσε μόνο ως προσάναμμα για το μαγκάλι του, ώσπου το 1989, ο τότε Υπουργός Μακεδονίας - Θράκης Στέλιος Παπαθεμελής του έστειλε μια επιστολή στην οποία αναφέρονταν τα εξής:

« Άγιε πατέρα
Επιτρέψτε μου να θέσω στην κρίση σας τις ακόλουθες σκέψεις.

α) Οι πολίτες των Σκοπίων της Γιουγκοσλαβίας μιλούν ορισμένη γλώσσα και δηλώνουν ότι συναποτελούν μεταξύ τους μια εθνότητα.
Ως εδώ είναι δική τους υπόθεση και κατά συνέπεια δικαίωμα τους.

β) Όμως την γλώσσα που μιλούν και την εθνότητα που κατά τη γνώμη τους συναπαρτίζουν, δίνουν επιμόνως ελληνικό όνομα, το όνομα μακεδονική, μακεδονικό. Και αυτό δεν είναι δική τους υπόθεση. Δεν είναι επομένως δικαίωμα τους.

γ) Οι Μακεδόνες σύμφωνα με αδιάψευστες από αρχαίων χρόνων μαρτυρίες είναι «Έλληνες το γένος τ’ αρχαίον» (Ηροδ. ΙΧ 45,2).

Τα σύγχρονα εκπληκτικά ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης προσεπιβεβαιώνουν την ανάπτυξη της Μακεδονίας, ενός μεγάλου πολιτισμού, που είναι κομμάτι του ενιαίου και αδιάσπαστου συνόλου του ελληνικού πολιτισμού.

δ) Οι Μακεδόνες, ως Έλληνες, δεν ήταν δυνατόν Παρά να ομιλούν ελληνικά. Και ο Μακεδών Αλέξανδρος ο Μέγας, ο οποίος Κατά τους ερμηνευτές στην προφητεία του Δανιήλ (Κε φ.4,21) αποκαλείτο «ο τράγος των Αιγών, βασιλεύ ς των Ελλήνων», διέδωσε την Ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό στην Οικουμένη. Έτσι εξηγείται γιατί το πρωτότυπο της καινής Διαθήκης είναι γραμμένο στα ελληνικά και όχι στην γλώσσα των Σκοπίων».

Τα Σκόπια δυσαρεστήθηκαν σφόδρα με την επιστολή Παπαθεμελή. Ο Πάπας έκοψε το ευχολόγιο στα σκοπιανικά τον επόμενο χρόνο. Οι Σκοπιανοί όμως μετέφρασαν από μόνοι τους την εγκύκλιο του πάπα, την τύπωσαν επί πληρωμή στα τυπογραφεία του Βατικανού, και την περιέφεραν λέγοντας πώς ό,τι δεν είπε προφορικά ο Πάπας από το μπαλκόνι στην Πλατεία Αγίου Πέτρου, το εξέδωσε γραπτά (την πληροφορία αυτή ανέφερε η «Εποπτεία Newsletter» του Μαρτίου 1922).

Το Βατικανό όμως αρνήθηκε, όταν κατηγορήθηκε ότι εκτύπωσε εγκύκλιο σε αυτή τη γλώσσα. Η πλαστογραφία αποκαλύφτηκε. Όμως την επόμενη χρονιά, το 1992 το θέμα ξανατέθηκε από το συμβούλιο των Καρδιναλίων. Η μία άποψη υποστήριζε ότι δεν πρέπει να ξαναφερθούν στην λεγόμενη «μακεδονική» για να μην οι Ορθόδοξοι από τον εκκλησιαστικό διάλογο και η άλλη ότι πρέπει να βγει στα «μακεδονικά» με την πρόφαση ότι βγήκε για τους 60.000 ρωμαιοκαθολικούς των Σκοπίων, πράγμα που τελικά έγινε δεκτό. Αποφασίστηκε ακόμη να μην δεχτεί τα Χριστούγεννα ο Πάπας μεμονωμένα την σκοπιανή αντιπροσωπεία, αλλά από κοινού μαζί με άλλες.

Το σκεπτικό ήταν να μην προκληθεί η ελληνική και η σέρβικη εκκλησία. Ταυτόχρονα ο καρδινάλιος Ρε, εκ του παπικού συμβουλίου, ζήτησε από τον Νούντσιο (πρέσβη) του Βατικανού στην Αθήνα, τον Sorero, να επισκεφθεί ο ίδιος το ελληνικό Υπ. Εξ. για να ενημερωθεί και να καλέσει Έλληνα πρέσβη να μεταβεί στο Βατικανό να ενημερώσει για το Μακεδονικό. Ο Νούντσιο όμως, όχι μόνο δεν πήγε να ενημερωθεί, όχι μόνο δεν έστειλε πρόσκληση σε Έλληνα πρέσβη να πάει στο Βατικανό, αλλά εξέφραζε την δυσφορία του στο Βατικανό για τον Αρχιεπίσκοπο των ρωμαιοκαθολικών στην Κέρκυρα, Αντώνιο Βαρθαλίτη, που είχε κατακλύσει την Νουντσιατούρα με επιστολές διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό. Ο Βαρθαλίτης, σύμφωνα με το «Ν τ51 ΐ», ήταν και ο μοναδικός καθολικός Επίσκοπος που ένοιωσε εκείνη τη στιγμή Έλληνας.

Ταυτόχρονα στην Ιταλία, με επιχορήγηση του Βατικανού εκδίδεται το περιοδικό «Ρελατσιόνα Μακεντόνια». Το περιοδικό εκδίδει κάποιος καθολικός ιερωμένος με το όνομα Αντώνιο Γέρκωφ, πιθανότατα Κροάτης, και αποστέλλεται σε όλες τις ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες του κόσμου. Ο τίτλος λέει φυσικά ποια είναι και η θεματολογία του περιοδικού. Η προσχώρηση της «Μακεδονικής» εκκλησίας στην Ουνία.

Χαρακτηριστική είναι και μια έρευνα της γερμανικής εφημερίδος Ζίντοε Τσάιτουγκ, το 1986, που αποκαλύπτει την πολυδάπανη δραστηριότητα αυτής της εκκλησίας στο εξωτερικό, την οποία καλύπτει οικονομικά το Βατικανό και σε μικρότερο μέρος οι Αγγλικανοί. Και φυσικά η μοναδική δραστηριότητα της «Μακεδονικής» εκκλησίας στον Καναδά και την Αυστραλία, είναι ο ανθελληνισμός!

Μέσα στην Γιουγκοσλαβία η εκκλησία των Σκοπίων είχε ως σημαντικότερο συμπαραστάτη την ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Ζάγκρεμπ, μια εκκλησία πού λειτουργούσε και δρούσε σε απόλυτη ελευθερία Κατά την εποχή του κομμουνισμού, χωρίς να απολογηθεί καν για την φοβερή γενοκτονία των Σέρβων στα κρεματόρια (1.000.000 νεκροί) από το κληρικοφασιστικό κροατικό κράτος το 1941-44.


Πηγή: Στέφανος Ν. Σωτηρίου, Το Μακεδονικό ζήτημα, εκδ. Πελασγός.