Το blog, για τους λόγους που βιώνουμε προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά, αλλάζει την κύρια κατεύθυνσή του και επικεντρώνεται πλέον στην Κρίση.
Βασική του αρχή θα είναι η καταπολέμηση του υφεσιακού Μνημονίου και όποιων το στηρίζουν.
Τα σχόλια του Κρούγκμαν είναι χαρακτηριστικά:
...Άρα βασιζόμαστε τώρα σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να «πεθάνει στη λιτότητα» προκειμένου να πληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς πραγματικό φως στο τούνελ.Και αυτό απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει....[-/-]....οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν την οικονομία σε τόσο μεγάλη ύφεση που εξανεμίζονται τα όποια δημοσιονομικά οφέλη, υποχωρούν τα έσοδα και το ΑΕΠ και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ γίνεται χειρότερος.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

«Η αποτυχημένη επίθεση του ΔΣΕ στη Φλώρινα: 11.02.1949»

Του Αθανάσιου Καλλανιώτη
Περιοδικό Παρέμβαση 153 (Καλοκαίρι 2010) 65 -9
blogs.sch.gr

Η επίθεση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας την 12η Φεβρουαρίου 1949 για την κατάληψη της πόλης Φλώρινας δείχνει ανάγλυφα όλη την παθογένεια του κυρίως Εμφυλίου Πολέμου, στόχος του οποίου ήταν από το φθινόπωρο του 1946 η ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας.

Ο εξωτερικός Παράγοντας.
Η σύλληψη τη ιδέας ανήκει στον ηγέτη των κομουνιστών ανταρτών Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος είχε προσέλθει στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στα τέλη Ιανουαρίου 1949 μετά από επίσκεψή του στο εξωτερικό. Παρουσία απεσταλμένου της Κομινφόρμ κι ενός Αλβανού αντιπροσώπου συνήλθε τότε στον ερειπωμένο οικισμό Φούσια του Γράμμου (μάλλον στην Αλβανία) η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ.
Η απόφασή της για την «πλήρη εθνική αποκατάσταση» των Σλαβομακεδόνων δήλωνε την (καθαρή πια) πλεύση του ΚΚΕ στο πλευρό της κομουνιστικής ορθοδοξίας, ορθοδοξία που διαμαχόταν την αιρετική Γιουγκοσλαβία, χώρα στην οποία κατέφευγαν λαθραίως σλαβόφωνοι μαχητές του ΔΣΕ για να αποφύγουν τα δεινά του πολέμου. Για να σταματήσει η διαρροή...
τοποθετήθηκαν τότε σε ανώτατες θέσεις της Κυβέρνησης των Ανταρτών και του Πολεμικού τους Συμβουλίου Σλαβομακεδόνες της οργάνωσης ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο).

Οι εσωτερικές αναγκαιότητες.
Στη Φούσια επίσης ανασχηματίστηκε η ΚΕ του ΚΚΕ, η στρατιωτική ιεραρχία του ΔΣΕ με την (τυπική) απομάκρυνση του αρχηγού Μάρκου Βαφειάδη και η πολιτική εξουσία των ανταρτών, η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση». Ως μόνιμη έδρα των ως τότε ανά τα δάση και τα όρη περιφερόμενων αρχηγών τους και μελλοντική πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Μακεδονίας επιλέχτηκε η Φλώρινα, πόλη οικοδομημένη ολίγα μόνον χιλιόμετρα από την οροθετική γραμμή του κράτους των ανταρτών. Με την κατάληψή της ακόμη θα λυνόταν το φλέγον πρόβλημα του ΔΣΕ, η λειψανδρία. Οπλισμό, τρόφιμα και πολεμοφόδια διέθεταν άφθονα οι αντάρτες σε αποθήκες εντός κι εκτός της χώρας, σταλμένα από τους βόρειους γείτονες.

Τα πρόσωπα.
Στο προσφάτως αναβαθμισθέν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ κι αντιστράτηγο του ΔΣΕ Γούσια, κατά κόσμον Γεώργιο Βοντίτσο, υποδηματοποιό στον πρότερο βίο του, έτυχε η ιστορική τιμή. Με αρωγό τον επίσης ορισθέντα ομοϊδεάτη κι ομοιόβαθμό του Δημήτριο Βλατά, Βλαντά κατά το παρωνύμιο, άρτι χρισθέντα υπουργό των Στρατιωτικών, ανέλαβε την οικοδόμηση της επίθεσης. Δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί αν το μήνυμα ανακωχής που είχε σταλεί στην Ελληνική Κυβέρνηση από τους αντάρτες μερικές ημέρες νωρίτερα ήταν μέρος σχεδίου προς αποκοίμισιν του αντιπάλου.
Οι επιλεγείσες δυνάμεις του ΔΣΕ διοικούνταν από παλαιούς Ελασίτες, γνώστες καταδρομών κι ενεδρών, αλλά αρχαρίων όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε σε μεγάλες επιχειρήσεις όπου η επικοινωνία και η συνεργασία με άλλα τμήματα όπως π.χ. το Πυροβολικό βάρυναν μάλλον περισσότερο από την προσωπική ανδρεία. Από την τελευταία διέθεταν βέβαια αρκετή οι κατώτεροι αξιωματικοί των ανταρτών, λοχαγοί, διμοιρίτες κι ομαδάρχες, που ελάχιστα μόνον έτη νωρίτερα είχαν αποχαιρετήσει την εφηβεία.
Έφηβοι ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι μάχιμοι αντάρτες, στις τάξεις των οποίων συμπεριλαμβάνονταν άφθονα επιστρατευμένα κορίτσια, παραλαμβανόμενα το βράδυ από άλλες περιοχές όπως η Νάουσα την ημέρα από το έδαφος που ήλεγχε σταθερά ο ΔΣΕ. Οι ηλικιωμένοι (έμπειροι κι εθελοντές) αντάρτες είχαν φονευθεί σε προηγούμενες κρούσεις, προαχθεί σε επιτελικές θέσεις ή αποτραβηχτεί προς σωτηρίαν στα μετόπισθεν. Αν συνυπολογιστούν οι βοηθητικοί σχηματισμοί που έλαβαν μέρος στη μεγάλη επίθεση, λ.χ. οι τραυματιοφορείς, η γλώσσα που ίσως υπερτερούσε στις ιδιωτικές συζητήσεις ήταν η σλαβομακεδονική.

Η σχεδίαση.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ΔΣΕ επιχειρούσε εναντίον της Φλώρινας. Την 27η Μαΐου του 1947 οι αντάρτες κατάφεραν να διεισδύσουν στην πόλη, να πυρπολήσουν οικίες και να φονεύσουν άνδρες και γυναίκες προσφυγικής καταγωγής, τους περισσότερους δια εγχειριδίων. Με συμμετοχή σοβαροτέρων δυνάμεων, 4 ταξιαρχιών, εκπονήθηκε εκτενές σχέδιο στα τέλη του  Αυγούστου του 1948, αλλά μάλλον η επιχείρηση παρέμεινε μόνο στα χαρτιά. Την 15η Ιανουαρίου 1949 επιτέθηκαν οι αντάρτες πάλι κατά της Φλώρινας, προφανώς αναγνωριστικά. Αν και η κατάληψη της πόλης έως τότε δεν πραγματοποιήθηκε, στελέχη και μαχητές είχαν αποκτήσει μιαν εμπειρία πρόσβασης και κρούσης εναντίον κατοικημένων τόπων. Περισσότερο μάλλον εκγυμνάστηκαν οι πυροβολητές και οι Πολιτικοί Επίτροποι του ΔΣΕ, οι πρώτοι βομβαρδίζοντας συχνότατα εκ του μακρόθεν την πόλη, οι δεύτεροι ναρκοθετώντας οδούς και μονοπάτια, ακόμη και το αεροδρόμιο, πλήττοντας ασπλάγχνως τον άμαχο κυρίως πληθυσμό.
Η τρίτη και τελευταία επιχείρηση εναντίον της Φλώρινας ολίγο μόνον δύναται να συγκριθεί με τις προηγούμενες, διότι ο όγκος των ανταρτικών δυνάμεων ήταν πρωτοφανής και η σχεδίασή της πολυήμερη. Με υψηλό ηθικό έπειτα από τις πρόσφατες επιτυχημένες καταλήψεις της Νάουσας, της Καρδίτσας και του Καρπενησίου από τους αντάρτες, με ενθουσιασμό από την πρόσφατη αναβάθμισή τους, αλλά και με την πίεση εύρεσης έδρας για την ΠΔΚ  οι ηγέτες του εγχειρήματος εργάζονταν νυχθημερόν μαζί με τους επιτελείς των όπως επίσης και τους τοπικούς Πολιτικούς Επιτρόπους πόλης και υπαίθρου που γνώριζαν άριστα το περίγυρο έδαφος.
Το τελικό σχέδιο ομοίαζε όμως με το ήδη υπάρχον του Αυγούστου του 1948: η κυρίευσις της πόλεως θα έβαινε παράλληλα με την κατάληψη των ύπερθέν της υψωμάτων. Οι πιο σημαντικές του διαφορές ήταν α) επικροτήθηκε η διείσδυση μίας ενισχυμένης ταξιαρχίας, της 14ης, μέσα στην πόλη από τα δυτικά. Με αφετηρία το χωριό Πισοδέρι θα κατηφόριζε στην πόλη μέσω της χαράδρας του ρέματος Σακουλέβα β) ειδικό συνεργείο θα συνήγαγε όλους τους «προδότες» της πόλης και θα τους μετέφερε στο βουνό, προς ομηρείαν μάλλον ή θανάτωσιν. 124 άνδρες και γυναίκες θεωρούνταν «αντιδραστικοί» στη Φλώρινα το 1947 με πλειοψηφούντες τους «Βλάχους» και τους «Έλληνες».

Η μάχη.
Έχοντας αναλύσει εκτενώς το πλάνο της επίθεσης και προπονηθεί σε ασκήσεις μάχης με πραγματικά πυρά, διαθέτοντας πλούσιο εφοδιασμό κι αυξημένο ηθικό κατόπιν ενθέρμων ομιλιών οι αντάρτες καταστάθμευσαν στο δάσος του Πισοδερίου. Η καθυστερημένη όμως άφιξη της 11ης μεραρχίας των λόγω των καιρικών συνθηκών και του μεγάλου αριθμού της επέφερε την αναβολή της επίθεσης επί μίαν ημέρα, γεγονός άγνωστο στα ανταρτικά τμήματα που εστάλησαν να αποκρούσουν την άφιξη στρατιωτικών ενισχύσεων στη διάβαση του Κλειδίου ώστε να απομονωθεί το οροπέδιο της Φλώρινας.
Προσελήφθη λοιπόν ορθά από τους υπερασπιστές της πόλης η κρούση των ανταρτών στο Κλειδί την 10η Φεβρουαρίου 1949 ως προπομπός σοβαρής επίθεσης. Προστέθηκε αύτη φυσικά στις εκ των προτέρων ληφθείσες πληροφορίες για πύκνωση των ανταρτικών δυνάμεων στα υψώματα γύρω από τη Φλώρινα. Η μεραρχία του Στρατού που έδραζε στην πόλη, οι μονάδες των ΛΟΚ, η Χωροφυλακή και οι οπλισμένοι πολίτες ανέμεναν έτοιμοι. Ελάχιστους λοιπόν εξέπληξε η συνεχής προσέγγιση ανταρτών τη νύκτα της 11ης Φεβρουαρίου του 1949 στα κράσπεδα της πόλης. Ο αιφνιδιασμός είχε χαθεί.
Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί. Ο ΔΣΕ κατέλαβε τα δεσπόζοντα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, όχι όμως το απαραίτητο 1033. Με πεισματώδεις αντεπιθέσεις ο Στρατός έφερνε συνεχώς σοβαρά προσκόμματα στους αντάρτες. Η ζυγαριά της νίκης στο υψόμετρο δεν αποφάσιζε πού να γείρει μέχρι να ξημερώσει.
Αντιθέτως τα τμήματα που επρόκειτο να διεισδύσουν στην πόλη συνάντησαν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η 18η ταξιαρχία των ανταρτών που ενεργούσε από το ΒΑ μέρος της Φλώρινας καθηλώθηκε εξ αιτίας πυκνών πυρών, ενώ η 14η αντίστοιχη, η οποία προσερχόταν από τα δυτικά (από τα Άλωνα) εβλήθη σε επισημασμένο πέρασμα από το στρατιωτικό Πυροβολικό. Έχοντας βαριές απώλειες με πρώτο νεκρό τον αρχηγό της Ελευθέριο Λαζαρίδη ή Λευτεριά η συνοχή της διασπάστηκε ανεπιστρεπτί κι ο ρωμαλέος κριός της, οι προπορευόμενοι σχηματισμοί των σαμποτέρ, παγιδεύτηκε με αποτέλεσμα να υποχωρήσει δρομαίως εγκαταλείποντας το πεδίο πριν φωτίσει η χαραυγή.
Αν και είχαν προβλεφθεί και δοθεί ασύρματοι, η επικοινωνία μεταξύ των ανταρτικών τμημάτων κι αυτών με το επιτελείο ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, λόγω απειρίας ή απειθαρχίας των ηγητόρων. Έκγονον της ελλιπούς εποπτείας ήταν και η αποφυγή χρησιμοποιήσεως της εφεδρείας, η οποία αποτελούνταν από τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ, το άνθος των μαχίμων ανταρτών. Προβληματική επίσης αποδείχτηκε η συνεργασία μεταξύ Πεζικού και Πυροβολικού του ΔΣΕ, όχι μόνον επειδή στην τελευταία μονάδα υπηρετούσαν αρκετά επιστρατευμένα κορίτσια, αλλά και διότι έλειπε η τεχνική κατάρτιση. Ικανοί σε αυτού του είδους τον πόλεμο αξιωματικοί σπάνιζαν στο ΔΣΕ, παραγκωνισμένοι από πιστούς αλλά ατέχνους ή απλώς εξοντωμένοι εκ των έσω.
Ο φανατισμός και η αυτοθυσία των νεαρών ανταρτών δεν έφθανε για να καταβληθούν τα ισχυρά πολυβολεία της Φλώρινας και οι προσεκτικά μελετημένες αντιστασιακές της εστίες. Ακόμη είχαν υποτιμηθεί από τους αντάρτες οι στρατιώτες, το σύνολο των οποίων είχε αποκτήσει πλούσιες εμπειρίες μαχών τα προηγούμενα έτη, όταν εκπορθούσαν οχυρές θέσεις του ΔΣΕ στο Γράμμο και τα άλλα ανά την Ελλάδα μέρη.

Μεθεόρτια.
Ο αγώνας είχε ήδη κριθεί, όταν το πρωί επενέβησαν η αεροπορία και τα άρματα μάχης. Επιβεβαρυμμένοι με 1557 τραυματίες κι έχοντας εγκαταλείψει στην πόλη και τα υψώματα μισή χιλιάδα νεκρούς κι άλλους τόσους αιχμαλώτους στα χέρια του Στρατού οι αντάρτες υποχώρησαν. Η ήττα τους ήταν συντριπτική. Οι επιθυμίες των ηγετών τους για τη δημιουργία «τακτικού λαϊκοεπαναστατικού στρατού» και σλαβομακεδονικής εθνικής εστίας είχαν ανεξίτηλα αποχρωματιστεί.
Οι συζητήσεις που ακολούθησαν στους κόλπους του ΔΣΕ για τα αίτια της σφοδρής ήττας ήταν αναιμικές, ακόμη και οι κατευθυνόμενες. Ενώ έως τότε για μικρότερης έκτασης φθορές είχαν εκτελεστεί ως προδότες εξέχοντες αρχηγοί των ανταρτών όπως ο δικηγόρος Γεώργιος Γιαννούλης, για τη βαριά ήττα στη Φλώρινα δεν τιμωρήθηκε κανείς. Το σχέδιο της μάχης κρίθηκε από τους ηγέτες του «βασικά σωστό» οπότε το χαλί της ευθύνης απλώθηκε προς τα κάτω. Κρίθηκαν έτσι άσπιλοι οι δύο αντιστράτηγοί του κι ενοχοποιήθηκαν όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι αξιωματικοί του. Το κλάσμα ήταν φανερά αντίστροφο: όσον υψηλότερα στην κομματική ιεραρχία βρισκόταν κανείς τόσο ολιγότερες μομφές επιτρεπόταν να δεχθεί.
Περιορισμένοι έκτοτε στα Κορέστια, την Πρέσπα και το Γράμμο, τον οποίο εν τω μεταξύ ανακατέλαβαν, οι αντάρτες έπαψαν να αποτελούν σοβαρή στρατιωτική απειλή. Ήταν απίθανο να μην είχαν αισθανθεί οι ηγέτες των ότι βάδιζαν προς το τέλος, η αρχή είχε ήδη δρομολογηθεί. Παρόλα αυτά επέμειναν στον επικίνδυνο ακροβατισμό για την ανεξαρτησία της Μακεδονίας τονίζοντάς τον εκτός της ζώνης κατοχής των, συγκεκριμένα στη Φλώρινα με το ναρκοπόλεμο και το βομβαρδισμό με πυροβολικό των οικιών της. Άμεσο αποτέλεσμα των τυφλών αυτών κτυπημάτων ήταν εν πολλοίς οι αθρόες καταδίκες και οι δεκάδες εκτελέσεις όσων θεωρούνταν υποστηρικτές του ΔΣΕ. Γι αυτό σε μια μόνον στιγμή (και για τελευταία φορά), το πρωινό της 30ής Αυγούστου του 1949, τυφεκίστηκαν στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου Φλωρίνης από το Στρατό 29 Έλληνες, Σλαβόφωνοι ομού και Πρόσφυγες.

Επίλογος.
Από τις διαθέσιμες έως σήμερα πηγές έχουν καταγραφεί ονομαστικά 200 περίπου νεκροί αντάρτες στην αναφερόμενη μάχη, κατώτερα στρατιωτικά στελέχη οι περισσότεροι. Ο ακριβής αριθμός των, μόνον αν μετρηθούν οι σωροί των πεσόντων στον ομαδικό τάφο όπου κείτονται, δύναται να βρεθεί, πράξη που δε φαίνεται πιθανή. Απίθανη θεωρείται ακόμη η εύρεση απαντήσεως στην ερώτηση πόσοι από τους απλούς αντάρτες που έχασαν τη ζωή τους στη Φλώρινα γνώριζαν πραγματικά για ποιο λόγο πολεμούσαν, αν και ο γράφων μπορεί –αναπόδεικτα- να ισχυριστεί ίσως κανείς.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αρχείο Δήμου Φλώρινας, Ληξιαρχικά Βιβλία έτους 1949
ΑΣΚΙ, Αρχείο ΚΚΕ, Φ. 415/23/8/268, «Βιβλίο Φλώρινας» [1947]
Δημήτρης Βλαντάς, Ημερολόγιο 1947 -1949, επιμ: Ν. Μαραντζίδης –Γ. Αντωνίου, Εστία, Αθήνα 2007
ΓΕΣ/ΔΙΣ, Ιστορικά Έργα: Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου, Αθήνα 1996 (CD Rom)
Δημοκρατικός Στρατός, Φωτογραφική αναπαραγωγή από τα πρωτότυπα τεύχη του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τ. Β΄, Ριζοσπάστης, Αθήνα 1996
Δημήτριος Ζαφειρόπουλος, Ο αντισυμμοριακός αγών 1945 –1940, Αθήναι 1956
Θανάσης Ζιανός, Δύσκολα χρόνια, 1940 –1950, Αναμνήσεις ενός μαχητή του Δημοκρατικού στρατού Ελλάδας, Σοκολής, Αθήνα 1986;
Δημήτρης Κατσής, Το ημερολόγιο ενός αντάρτη του ΔΣΕ 1946 -1949, τ. 4, Αθήνα 1997
Το ΚΚΕ, Επίσημα κείμενα 1945 –1949, τ.6ος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1987
Ιωάννης Κολιόπουλος, Λεηλασία φρονημάτων: το μακεδονικό ζήτημα στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου (1945 -1949) στη Δυτική Μακεδονία, τ. Β΄, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1995
Βασίλης Κόντης, Σπυρίδων Σφέτας, Εμφύλιος Πόλεμος: έγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1997
Σταύρος Κωτσόπουλος, Η Εθνική Αντίσταση στη Δυτική Μακεδονία, Σόφια 1981 (αδημοσίευτο)
Αλέκος Σακαλής, Μνήμες, Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης, Κοζάνη 1998
Επαμεινώνδας Σακελλαρίου, «…Διαθέσαμε τη ζωή μας», Θεσσαλονίκη 1991
Κοσμάς Σπανός, Εθνική Αντίσταση –Εμφύλιος πόλεμος, αναμνήσεις ενός καπετάνιου, Μπίμπης, Θεσσαλονίκη 1986
Φλώρινα, η ακριτική εθνική σκοπιά, εφ. Έθνος, Φλώρινα 1954
ΦΩΤΟ: Νεκροί αντάρτες μάχης Φλώρινας 1949:http://www.corbisimages.com/Enlargement/Enlargement.aspx?id=U1106922INP&tab=details&caller=search

6 σχόλια:

  1. Πάντως είναι εντυπωσιακή και η προσπάθεια των Δεξιών να εμφανίσουνε τους Βουλγαρους του Λεριν ως...Σλαβόφωνους. Έτσι γενικός και αόριστος ως...Σλαβόφωνους.

    Τι και αν μιλάνε την γλώσσα των Βουλγαρων Σωπηδων?

    Τι και αν έχουνε τα ίδια ήθη και έθιμα (με εξαίρεση ίσως την εορτή του οικογενειακού Αγίου ενθύμιο από την περίοδο που εκκλησιαστικά υπάγονταν στο Σερβικο Πατριαρχείο)?

    Τι και ανέπτυξαν Βουλγαρικη εθνική συνείδηση κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα?

    Τι και αν στρατολογούνταν στις Βουλγαρικές τσέτες?

    Για τους Έλληνες είναι Σλαβόφωνοι ενώ οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι Μακεδόνες...

    "Μαυρομάτηδες"... όπως είπε και ένα ανώνυμος.

    "Μαυρομάτηδες" οι Bουλγαροσποροι Σκοπιανοί και οί εδώ Σλαβόφωνοι που πιστεύουν ότι είναι Μακεδόνες

    "Μαυρομάτηδες" και οι Νέο-"Έλληνες" που αξιώνουν καταγωγή από τους Αρχαίους.

    Τόσο...Βαλκάνιοι... και οι 2 λαοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Για να σταματήσει η διαρροή...
    τοποθετήθηκαν τότε σε ανώτατες θέσεις της Κυβέρνησης των Ανταρτών και του Πολεμικού τους Συμβουλίου Σλαβομακεδόνες της οργάνωσης ΝΟΦ"

    "Αν συνυπολογιστούν οι βοηθητικοί σχηματισμοί που έλαβαν μέρος στη μεγάλη επίθεση, λ.χ. οι τραυματιοφορείς, η γλώσσα που ίσως υπερτερούσε στις ιδιωτικές συζητήσεις ήταν η σλαβομακεδονική."

    "124 άνδρες και γυναίκες θεωρούνταν «αντιδραστικοί» στη Φλώρινα το 1947 με πλειοψηφούντες τους «Βλάχους» και τους «Έλληνες»."


    Κατά τα άλλα, "εμφύλιος" σου λέει μετά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμε εκτός από αυτό, η πλειοψηφία των δήθεν στρατιωτών του ΔΣΕ, ήσαν ανήλικοι. Μιλάμε για αυτόν τον στρατό του Κομμουνιστικού συνασπισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
    Στη φονική μάχη της Φλώρινας χειρούργησε 1100 τραυματίες χωρίς να εξετάσει σε ποια πλευρά ανήκαν http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=15627&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=39
    Τετάρτη, 03 Νοεμβρίου 2010 - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
    Ο Δρ. Ηλίας Αλεξ. Μοσχάκης, αδελφός του Μόσχου, γεννήθηκε το 1916 και σπούδασε κι αυτός ιατρική. Ειδικεύτηκε στην Χειρουργική, στην ομάδα του καθηγητή Καραγιαννόπουλου της Σχολής του Νοσοκομείου ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.
    Απέκτησε τεράστια φήμη σαν μοναδικός δεξιοτέχνης χειρουργός. Αν και ο ίσκιος του Μόσχου, ήταν βαρύς πάνω του και τον είχε πάντα πρότυπο, κατάφερε με τη σειρά του, με την κατάρτιση, τον πατριωτισμό και την αγάπη για το συνάνθρωπο να ξεχωρίσει και να θεωρείται μια αυθεντία στην επιστήμη του. Στη διάρκεια του εμφυλίου έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του.
    Τα γραπτά αποδεικνύουν
    Ας αφήσουμε όμως τις μαρτυρίες να το αποκαλύψουν. Και ας πάρουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του Μανώλη Χριστουλάκη διακεκριμένου καρδιολόγου «Η Μάχη της Φλώρινας».
    «Η Μάχη της Φλώρινας», γράφει μεταξύ άλλων, «δεν αποτελεί στρατιωτική αναφορά ή πολεμική ανταπόκριση. Είναι η αντικειμενική περιγραφή μετά από σχεδόν μισό αιώνα, ενός περιστατικού, μιας πτυχής της μάχης που έζησε, εβίωσε ένας απλός στρατιώτης.
    Τα συναισθήματα είναι αδύνατον να καταγραφούν, όσοι όμως έτυχε να ζήσουν παρόμοια περιστατικά είναι σε θέση να συναισθανθούν αυτόν τον στρατιώτη.
    Η μνήμη του άδικου χαμού τόσων αθώων παιδιών ήταν το κίνητρο της συγγραφής αυτού του σύντομου σημειώματος.
    Γύρω από το 1033, σ΄ένα ύψωμα που καταλήγει η Μποσδροβίτσα, 500 μέτρα πάνω από τη Φλώρινα γίνεται σκληρή μάχη. Κάποια στιγμή ήρθε διαταγή όλοι οι φοιτητές να μεταβούν στο Νοσοκομείο της Φλώρινας.
    Στο νοσοκομείο γινόταν χαμός
    Είμαστε καμιά δεκαπενταριά πρωτοετείς και δευτεροετείς της Ιατρικής της Φαρμακευτικής και της Οδοντιατρικής. Στο νοσοκομείο γινότανε χαμός! Θάλαμοι, διάδρομοι, σκάλες γεμάτα από τραυματίες και κάθε τόσο διακομίζονταν και καινούργιοι.
    Χειρούργος ήταν ο οπλίτης-ιατρός Ηλίας Μοσχάκης, αποσπασμένος εκεί απ’ την 250 χειρουργική Μονάδα. Έφεδρος πολίτης ιατρός! Ο Σωτήρας. Παλαιότερα ήταν επιμελητής στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας, δεξί χέρι του καθηγητή Καραγιαννόπουλου.
    Παρουσιαστήκαμε στο Μοσχάκη και μετά τα πρώτα λιγοστά λόγια μας ανέθεσε...καθήκοντα. Στραβάδια εμείς τότε της Ιατρικής (πρωτοετείς και δευτεροετείς) θα αναλαμβάναμε να παίξουμε σημαντικούς ρόλους μέσα σ’ ένα χειρουργείο, που στην ουσία βλέπαμε για πρώτη φορά! Βοηθοί χειρουργού, εργαλειοδότες, αναισθησιολόγοι, νοσοκόμοι κ.λπ.
    Ο Μοσχάκης μας έστειλε να ψάχνουμε ανάμεσα στους τραυματίες να βρούμε τα πιο επικίνδυνα περιστατικά.
    Τα τραύματα στην κοιλιά από θραύσματα ολμοβομβίδων ήταν τα πιο ύπουλα, τα πιο επικίνδυνα.
    Το θραύσμα έκανε μια μικρή τρυπούλα στο τοίχωμα, ο τραυματίας αισθανότανε ένα καυτερό τσίμπημα και μετά το ξεχνούσε. Μέσα του όμως είχε φωλιάσει ο θάνατος!
    Αμέσως μετά τον τραυματισμό η κοιλιά γινότανε σκληρή σαν «σανίδι». Αυτή την κατάσταση της κοιλιάς έπρεπε με την ψηλάφηση να διαπιστώσουμε εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
    Στη φονική μάχη της Φλώρινας χειρούργησε 1100 τραυματίες χωρίς να εξετάσει σε ποια πλευρά ανήκαν http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=15627&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=39
    Τετάρτη, 03 Νοεμβρίου 2010 - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
    Ατέλειωτες ώρες χειρουργούσε
    Ατέλειωτες ώρες ο Μοσχάκης μέσα στο χειρουργείο έσωζε ζωές και ζωές. Με μικρές διακοπές για φαγητό και ξεκούραση συνέχιζε να χειρουργεί επί μέρες».
    Στην αναφορά αυτή του Μανόλη Χριστουλάκη, αξίζει να προσθέσουμε και τη βεβαίωση του Κωνσταντίνου Βάκκα, επίατρου-διευθυντή του 428 Στρατ. Νοσοκομείου, που αναφέρει:
    «Ο Ανθ/τρος Μοσχάκης Ηλίας υπηρέτησε από 23/10/48 -30/5/49, ως Τμηματάρχης Χειρουργός του ως άνω Νοσοκομείου.
    Κατά το χρονικό τούτο διάστημα εξετέλεσεν την υπηρεσία του λίαν ευσυνειδήτως ως άριστος επιστήμων, ως ανώτερος άνθρωπος και λαμπρός πατριώτης.
    Η μόνη του σκέψις ήτο ο πόνος του αρρώστου και μόνη του φροντίς η ανακούφιση αυτών. Δια της αρίστης του επιστημονικής μορφώσεως κατώρθωσε να διασώσει εκ βεβαίου θανάτου πλείστους τραυματίας. Δια τους βαρέως τούτους, ιδιαιτέρως, νυχθημερόν παρέστεκεν πλησιόντων, κατηύθυνε την νοσηλείαν κι ήλεγχε αυστηρότητα κάθε αμέλειαν ή παράλειψιν.
    Κατά το ως άνω διάστημα ενοσηλεύθησαν υπ’ αυτού και εχειρουργήθησαν, συνολικώς 1100 ασθενείς, με άριστα αποτελέσματα. Απέσπασε πλειστάκις τα συγχαρητήρια κατά τα γενομένας επιθεωρήσεις, επροτάθη παρ’ ημών δια το μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων και δια πολεμικόν Σταυρόν Γ’ τάξεως...»
    Ένας παράφρονας θα τον έστελνε στον τάφο
    Κι όμως ένας παράφρονας λίγο έλειψε να τον στείλει στον τάφο. Αναφέρει σχετικά στ’ απομνημονεύματά του ο γιατρός Μανόλης Χριστουλάκης:
    «Εκατοντάδες ζωές έσωσε ο Μοσχάκης. Ξέρετε ποια ήταν η ανταμοιβή του; Μια μέρα διακομίστηκε στο νοσοκομείο ένας λοχαγός, σε αθλία κατάσταση, με κουρελιασμένα κυριολεκτικώς τα δυο του σκέλη από νάρκη, με μεγάλη αιμορραγία και σε κατάσταση σοκ και «δηλητηρίασης» που προκαλούσε η απορρόφηση τοξικών ουσιών από τα κατατεμαχισμένα σκέλη του. Τον βάλαμε στο χειρουργείο και παρά τις υπεράνθρωπες, άψογες επιστημονικώς, προσπάθειες του γιατρού Μοσχάκη ο λοχαγός απέληξε.
    Πριν καλά καλά γνωστοποιηθεί επισήμως ο θάνατος, τα «χωνιά», απέναντι, μετέδιδαν στους αποδώ, με τη γνωστή πια στις μέρες εκείνες φρασεολογία «...σας φάγανε το λοχαγό στο χειρουργείο της Φλώρινας, όλοι έτσι θα πάτε».
    Άγνωστο για ποιο λόγο, ο ανθυπασπιστής του λόχου που διοικούσε ο λοχαγός, ξεκίνησε για τη Φλώρινα, μπήκε με δυο-τρεις άλλους στο νοσοκομείο, αναζήτησε το γιατρό Μοσχάκη, που μόλις έβγαινε από το λουτρό και τον πυροβόλησε στην κοιλιά!
    Ευτυχώς ο γιατρός Μοσχάκης χειρουργήθηκε απ’ τον χειρουργό Γαϊτάναρο, που ήρθε από το νοσοκομείο της Κοζάνης και στη συνέχεια αφού σταθεροποιήθηκε η κατάστασίς του, διακομίστηκε στην Αθήνα. Ο δράστης μετά από χρόνια καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση με...αναστολή!»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
    Στη φονική μάχη της Φλώρινας χειρούργησε 1100 τραυματίες χωρίς να εξετάσει σε ποια πλευρά ανήκαν http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=15627&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=39
    Τετάρτη, 03 Νοεμβρίου 2010 - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
    Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη
    Για τον Ηλία Μοσχάκη δεν υπήρχαν τραυματίες της μιας ή της άλλης πλευράς σε εκείνη την παράλογη εποχή του εμφυλίου πολέμου. Και αναφέρει σχετικά, ο ίδιος, σε μια σειρά από μνήμες του με γενικό τίτλο «Οδοιπορικό θανάτου»:
    «Κάποτε οι εγχειρήσεις και η περίθαλψη των τραυματιών στρατιωτών τελείωσε. Όμως οι διάδρομοι του νοσοκομείου ξαναγέμισαν με τραυματίας αντάρτας. Μου συνεστήθη από τη Διεύθυνση του Νοσοκομείου ότι έπρεπε να ξεκουραστώ και μετά να επιληφθώ της περίθαλψης και των τραυματιών αυτών. Αντέδρασα έντονα. Με δική μου ευθύνη και πρωτοβουλία έθεσα σε κίνηση και πάλι όλο το μηχανισμό.
    Η ψυχή και το κουράγιο κρατούσαν γερά, μα το σώμα είχε κουραστεί. Τα πόδια μου παρουσίαζαν έντονα ορθοστατικά οιδήματα.
    Ξαναμπήκα στο χειρουργείο και εχειρούργησα όλους τους τραυματίας αντάρτας χωρίς εξαίρεση, χωρίς διάκριση με την ίδια προσοχή και φροντίδα. Τούτο διεπιστώθη από κλιμάκιο του Ο.Η.Ε, που έφθασε μεσάνυχτα στο νοσοκομείο κι επιστοποίησε την άψογη επιστημονική κι ανθρωπιστική αντιμετώπιση και περίθαλψη των τραυματιών.
    Όμως μια σφαίρα απ’ ένα επαγγελματία φονιά διέκοψε άδικα το έργο εκείνο. Μόνο όσοι αντιμετώπισαν τα βαριά τραύματα από τις νάρκες με τα μη ανατασσόμενα τοξικά shock γνωρίζουν γιατί πέθανε ένα παλικάρι, ο λοχαγός του φονιά.
    Η σφαίρα εκείνη-πιστεύω από θεία πρόνοια-κτύπησε στην πόρπη της ζώνης μου, πήρε λοξή κατεύθυνση χωρίς να θίξει ζωτικά όργανα. Φαίνεται πως κάποτε και οι σφαίρες σέβονται. Για το επεισόδιο εκείνο εξεδόθησαν διαταγές της ΙΙ Μεραρχίας και του Β6 /ΓΕΣ προς όλας τα υγειονομικάς μονάδας.
    Η συμπάθεια και η συμπαράσταση της Ιατρικής κοινότητας υπήρξε συγκινητική. Το τραύμα επουλώθη. Όμως η ουλή παρέμεινε».
    [………………………………………………………..]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.