«Έκκληση της Γενεύης» και «φορολογικοί παράδεισοι»

Την 1η Οκτωβρίου 1996,  επτά Ευρωπαίοι δικαστές απηύθυναν την «έκκληση της Γενεύης» µε την οποία εξέφραζαν την επιθυμία  τους να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός δικαστικός χώρος, στο πλαίσιο του οποίου οι δικαστές θα μπορούν, χωρίς άλλα εµπόδια πέρα από αυτά που θέτει το κράτος δικαίου, να ερευνούν και να ανταλλάσσουν πληροφορίες χρήσιμες για τις ανακρίσεις που διενεργούν.  Ζητούσαν την άμεση διαβίβαση των διεθνών δικαστικών παραγγελιών χωρίς να απαιτείται η παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας και η χρήση της διπλωματικής οδού.[1]

Παράλληλα υπήρξαν οι πρώτοι που υποστήριξαν δημόσια ότι μια από τις σημαντικότερες δυσκολίες στην καταπολέμηση της διεθνούς απάτης είναι η ευθύνη των μεγάλων διεθνών τραπεζών και η συνεχής καταφυγή τους στους « φορολογικούς παραδείσους».[2]

Γιατί το υπενθυμίζω αυτό;

Διότι πολύ απλά, από το 1996, κάποιοι δικαστές είχαν επισημάνει ότι η μαύρη οικονομία θα ήταν πολύ πιο ασταθή χωρίς την υποστήριξη των «φορολογικών παραδείσων», όπου εδρεύουν σε διάφορες υπεράκτιες εταιρείες(off-shore) ή κράτη-τράπεζες(bank states) τις οποίες επινόησαν και εξακολουθούν να υπερασπίζουν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές εταιρείες. Η λειτουργία των θεσμικών οργάνων των κυριότερων ανεπτυγμένων κρατών βραχυκυκλώνεται λοιπόν από την ύπαρξη κρατών-δορυφόρων που παρέχουν φορολογικές ελαφρύνσεις και έχουν δημιουργηθεί από τα ίδια τα ανεπτυγμένα κράτη και τις εξαγωγικές εταιρείες τους, ώστε να μπορούν να επιδίδονται, κάτω από μια προστατευτική αδιαφάνεια, σε δραστηριότητες που θεωρούνται απαράδεκτες σύμφωνα με τους εσωτερικούς κανόνες του παιχνιδιού.

Αυτά τα προστατευόμενα μέρη είναι στη διάθεση οποιουδήποτε έχει τα μέσα να καταφύγει στις υπηρεσίες τους, καθώς παρέχουν τρία είδη πλεονεκτημάτων:

- μικρότερη φορολογία

- χρηματοοικονομική ανωνυμία (μέσω της αυστηρής τήρησης των κανόνων του τραπεζικού απορρήτου) και

 προστασία από ενδεχόμενες ποινικές διώξεις (μέσω της αρχής της άρνησης της διεθνούς αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας).

 Γι αυτό το λόγο, το ξέπλυμα του βρόμικου χρήματος δεν αφορά αποκλειστικά τα παράνομα έσοδα των εγκληματικών οργανώσεων, αλλά και τα μαύρα ταμεία τόσο των μεγάλων (αλλά και των λιγότερο μεγάλων) παγκοσμίων επιχειρήσεων, όσο και των κομμάτων και των πολιτικών, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται στην εξουσία στις χώρες τους. Ξέρετε ποια κράτη θεωρούνταν φορολογικοί παράδεισοι πριν την κρίση: Ελβετία, Αυστρία, Λουξεμβούργο και Ιρλανδία. Η Ιρλανδία ήδη το πληρώνει αυτό, ενώ η Ελβετία δεν είναι ο παράδεισος αυτός λόγω της γνωστής συμφωνίας με την Γερμανία αλλά και με τις διαρροές που είχε.

Τι έγινε τελικά η «Έκκληση της Γενεύης»; Νομίζω ότι η σημερινή παγκόσμια κατάσταση δίνει την απάντηση. Στην διαφθορά δεν είναι μόνο οι δωροδοκούμενοι αλλά και οι δωροδόκοι. Και οι δεύτεροι έχουν πάντα ασυλία στις χώρες που εδρεύουν οι εταιρείες τους.

Παραπομπές

[1]-http://www.europarl.europa.eu/RegData/commissions/libe/document_travail/2005/362744/LIBE_DT(2005)362744_EL.pdf

[2]-Πιερ Λασκούμ, Διαφθορά, 2003, σελ 34