Με καθυστέρηση και τραγικά λάθη πολλών ετών, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έφτασε στο σημείο περίπου να παρακαλεί τα Σκόπια να αποδεχθούν μια λύση, εκείνην της σύνθετης ονομασίας (πιθανότατα της «Άνω Μακεδονίας»), που όταν εκείνα, τα Σκόπια, ήταν έτοιμα να την υπογράψουν, εμείς κατεβαίναμε σε διαδηλώσεις με σημαίες του Βυζαντίου και ψάλλοντας το «τη υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια».
Την εβδομάδα αυτή στα Ηνωμένα Έθνη, ο ειδικός αντιπρόσωπος για το «Μακεδονικό», Αμερικανός πρεσβευτής Μάθιου Νίμιτς, συναντήθηκε με τους ομολόγους του από την Αθηνα και τα Σκόπια, και τοποθετήθηκε σαφως υπέρ της ανάγκης «να υπάρξει κοινά αποδεκτή λύση». Εμείς είπαμε «εντάξει, να τα βρούμε». Οι άλλοι είπαν, «αστιεύεστε;».
Και δεν αστειεύονται, εκείνοι, καθόλου. Έχουν ύφος τώρα. Και υπεροψία. Αποκτήματα μιας «σύγχρονης δυτικής εκπαίδευσης στο πολιτικό μάνατζμεντ», που έχει λάβει όλη ετούτη η κλίκα των αλαζονικών «τριαντάρηδων και κάτι», που κατέχουν τα ύπατα αξιώματα, τώρα, της κυβέρνησης της FYROM.
Κυβέρνηση που, όπως δήλωνε πριν από λίγες μέρες στην «Κυριακάτικη Σημερινή» ο κ. Ευάγγελος Κωφός, πρώην Πρόεδρος, και σήμερα σύμβουλος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), συστηματικά, αλλά και με αυστηρή νομοθετική διάταξη, δεν ενημερώνει τον ίδιό της τον λαό για τα επιχειρήματα τής άλλης πλευράς.
Σύμφωνα με τον κ. Κωφό, έναν από τους εις βάθος γνώστες του σκοπιανού προβλήματος, υπάρχει νόμος στην ΠΓΔΜ που απαγορεύει οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση γυρω από το θέμα «της κρατικής μας οντότητας», παρά μόνο μέσω των 2-3 αναγνωρισμένων και ελεγχόμενων από το κράτος ιδρυμάτων.(περισσότερα για αυτό το θέμα στο FYROM : Article 179 Tales )
Δηλαδή, ουτε στην τηλεόραση ουτε στις εφημερίδες ούτε σε πανεπιστημιακές και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις δεν μπορεί να βγει κάποιος και να εκφέρει ελεύθερα την άποψή του για το θέμα που τώρα συζητάμε στα Ηνωμένα Εθνη, και που για μιαν ακόμη φορά φέρνει ένταση στη γειτονιά μας.
Αυτή η σαφέστατα αντιδημοκρατική έλλειψη ενημέρωσης εμποδίζει τον λεγόμενο μεσο σκοπιανό να μάθει ότι ασφαλώς μία χώρα μπορεί να ονομαστεί όπως θέλει, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ως όνομα ένα γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως είναι το Μακεδονία.
Μιλούσα προχθές με πρέσβη σκανδιναβικής χώρας. Και άκουσα από το στόμα του το χιλιοειπωμένο, «so, what's in a name?» - σε ελέυθερη μετάφραση «πώς κάνετε έτσι για ένα όνομα;» Του απάντησα, δείχνοντάς του ένα σημείωμα στην «Καθημερινή», του έμπειρου πολιτικού της συντάκτη Σταύρου Λυγερού: «Αφού λέτε ότι κάθε χώρα έχει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, πώς θα σας φαινόταν τότε εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να αλλάξει το όνομά της και να τη λένε "Ευρώπη"; Γεωγραφικώς, ΕΙΝΑΙ στην Ευρώπη η Ελλάδα, όπως ΕΙΝΑΙ στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας η Fyrom. Εθνολογικώς, οι Έλληνες είναι ΚΑΙ Ευρωπαίοι, όπως ΚΑΙ Μακεδόνες είναι και οι Σκοπιανοί. Αλλά, δεν μπορεί μόνο η Ελλάδα να λέγεται Ευρώπη, ούτε μόνο οι Έλληνες να λέγονται Ευρωπαίοι. Ε, αυτό ακριβώς κάνουν, και θέλουν οι Σκοπιανοί σήμερα». Δίκιο έχεις, μου είπε ο Σκανδιναβός πρέσβης.
Και βεβαίως, δέχτηκε πως εάν σήμερα το μικρό αυτό κράτος ασφαλώς και δεν μπορεί να τολμήσει κάν να στρέψει αχόρταγο βλέμμα κατά τα δικά μας μέρη, αλλά από τη στιγμή που θα κατοχυρωθεί υπέρ του η ονομασία «Μακεδονία», θα ενδυναμωθει το κτίσιμο (που ήδη έχει αρχίσει) «μακεδονικής συνείδησης». Και συνήθως, όπως ξέρετε, αργά ή γρηγορα, αυτά τα πράγματα πάντα οδηγούν σε περιπέτειες.
Λοιπόν, αυτή η ελληνική θέση, που άργησε 15 χρόνια να τη δούμε με ρεαλισμό και όχι με θρησκευτικό και εθνικιστικό πατριωτισμό, φαίνεται πως έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή ακόμα και από εκείνους που πια έχουν αναγνωρίσει το κράτος αυτό ως σκέτη «Μακεδονία».
Η χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας (βέτο), και για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αλλά και για την ένταξή τους, αργότερα, στην Ε.Ε., είναι, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ήδη προαποφασισμένη. Και φαίνεται, παρά τις εξυπνάδες που λένε τα σκοπιανά παιδαρέλια της εξωτερικής πολιτικής (εξυπνάδες του τύπου, «ας ονομάσει η Ελλάδα το δικό της κομμάτι Αρχαία Μακεδονία!»), πως αυτή η σκλήρυνση της πολιτικής μας στάσης -κάτι που ίσως θα έπερπε να είχαμε κάνει και με την Τουρκία στο Κυπριακό, αντί πάντα να είμαστε τα «καλά παιδιά», (για να μη χρησιμοποιήσω τη γνωστή εθνική μας λέξη που αρχίζει από «μα» και τελειώνει σε «λάκας»)- μπορεί, εάν επιμένουμε σε αυτήν να επιφέρει, έστω και αργά, κάποια αποτελέσματα, και να αποφύγουμε μια ακόμα δύσκολη περιπέτεια.
Αλλωστε, κανένας λαός, ποτέ, δεν κέρδισε τίποτα χωρίς να διεκδικήσει ΔΥΝΑΜΙΚΑ εκείνο που θεωρεί δίκιο του. Και το «δυναμικά» δεν είναι πάντοτε ο πόλεμος. Αντίθετα, σπάνια πρέπει να είναι.
πηγή
Σημερινή, 4-11-07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.