Η Μακεδονία στην Μέγκενη της Γ'Διεθνούς και του Κ.Κ.Ε

Του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Εκδόσεις: Κάδμος, 2008

Σκοπός του βιβλίου είναι ν' ανασύρει τις ιστορικές πηγές του διεθνισμού του Κ.Κ.Ε και τις ολέθριες συνέπειες του για όλα τα εθνι­κά μας θέματα και ιδιαίτερα για τη Μακεδονία μας και τη Θράκη.

Επρόκειτο για μια αδιανόητη πολιτική και εθνική συμπεριφορά ενός κόμματος, η ηγεσία του οποίου υποτάχτηκε πλήρως στις εντολές και τις επιθυμίες της Γ Διεθνούς δηλαδή του καθοδηγητικού κομμουνιστικού κέν­τρου το οποίο τελικά, λειτούργησε ως όργανο επιβολής του σοβιετικού ηγέτη I. Στάλιν, ο οποίος τη χρησιμοποιούσε ως εφαλτήριο και ιμάντα της δικής του πολιτικής, για περίπου ένα τέταρτο του αιώνα.

Ο I. Στάλιν τη δημιούργησε το 1919 και ο ίδιος την διέλυσε το 1943. Τό­σο η Γ' Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, που αποτελεί σύνθεση των αρχικών λέξεων κομμουνίστκυ Ιντερνασιοναλ) όσο και η κατά την εποχή εκείνη λειτουργούσα Βαλκανικά Σοσιαλιστική Ομοσπονδία (Β.Σ.Ο.) και η μετεξέλιξη της σε Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.) είχαν ως βασική τους αποστολή την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης και τη δημιουργία της «Μακεδονίας του Αιγαίου» ή του «Μακεδόνικου έθνους».

Αυτό το «προαιώνιο όνειρο» των Σλάβων, όπως το διακήρυξαν πολ­λές φορές οι ίδιοι και σε κάθε ευκαιρία, υποβοηθήθηκε αφάνταστα από τον αρχηγό του Κ.Κ.Ε. Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία του το 1931 ως απεσταλμένος του Στάλιν, στον οποίο ουσιαστικά και έδινε λό­γο, αφού οικοδόμησε ένα Κ.Κ.Ε. απόλυτα προσωπολατρικο και γονατι­στά σε όλες του τις αποφάσεις.

Πιο πέρα, η ανάδειξη αυτής της θλιβερής ιστορίας είναι χρήσιμη ως ιστορικό δίδαγμα, για τους σημερινούς ταγούς του ελληνισμού αλλά και του «κυριάρχου» λαού για τους εθνικούς κινδύνους που υποκρύπτει η ανιστόρητη εμμονή των Σκοπιανών να ονομάζονται «Δημοκρατία της Μακεδονίας»!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...................

Ο συγγραφέας αυτής της ιστορικής έρευνας από την περίο­δο της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε ως «αετόπουλο» και εν συνεχεία στην ΕΠΟΝ, στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και της κομμουνιστικής Αριστεράς, στη γενέθλια Πόλη, τη Λάρισα. Στην Αθήνα εντάχθηκε στη φοιτητική νεολαία της ΕΔΑ και αρ­γότερα στον τομέα επιστημόνων του κόμματος έως τη σύλλη­ψη του από το δικτατορικό καθεστώς, το οποίο τον απέλυσε από την Πάντειο Σχολή. Αρνούμενος να κάνει «δήλωση» απο­κήρυξης του ΚΚΕ και να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να στραφεί κατά του στρατιωτικού καθεστώτος εκτοπίστηκε στο «Παρθέ-νι» της Λέρου, όπου λειτουργούσε στρατόπεδο κρατουμένων κομμουνιστών.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και πριν συλληφθεί (1968) δρούσε στον παράνομο αντιστασιακό μηχανισμό του κλιμακί­ου του ΚΚΕ εσωτερικού στην Αθήνα.

Στον τόπο της εξορίας διεφώνησε με την εκεί ηγετική ομά­δα του ΚΚΕ και μετά την απόλυση του (το 1970) γνωστοποίησε δημοσίως αυτή τη διαφωνία και αποχώρησε από το κομμουνιστικό χώρο.

Έχει πλούσια συνδικαλιστική δράση στο χώρο των επιστη­μόνων και του Κυπριακού, ως στέλεχος της ΕΔΑ.Είναι διπλωματούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής, της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστη­μίου θεσσαλονίκης, του Τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Κέντρου Κοινω­νικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Βραβεύθηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών για το επιστημονικό έργο στην τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Ναυτι­κούς και Γεωργικούς Συνεταιρισμούς και από τον Δήμο Αθηναί­ων για το επιστημονικό του έργο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Συνέγραψε περί τα σαράντα επιστημονικά και πολιτικά έρ­γα και εκατοντάδες άρθρων στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο των Αθηνών.Δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό κόμμα διατηρώντας το ύψι­στο πολιτικό δικαίωμα της ελεύθερης κριτικής.

Το 1978, που έγινε υφηγητής το Υπουργείο Παιδείας, δεν έστεργε στην έκδοση του σχετικού διατάγματος, γιατί τον θε­ωρούσε «επικίνδυνο κομμουνιστή» (Για το θέμα αυτό τα στοι­χειά δημοσιεύονται στο έργο του: «Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2000, όπου και η καταγραφή του γεγονότος της «ανάκρισης» στο 525 γραφείο από τον «αρμόδιο» από­στρατο αξιωματικό).

Παρακάτω ένα άποσπασμα από το βιβλίο.

Απ' όσα έχουν γραφεί- επίσημα ντοκουμέντα - σε τούτο το οδοιπορικό της εθνομειοδοσίας, προκύπτει ότι από το 1924 έως τις αρχε'ς του 1949 το ΚΚΕ ενεργώντας πότε στο όνομα και πότε με εντολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πλειοδοτούσε στην εκχώρηση της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης στους «συντρόφους» της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας, για την ίδρυση του αυτόνομου κράτους με το όνομα: «Μακεδονία του Αιγαίου».

Ένα τρίτο σχεδόν, του αιώνα, είχε χαράξει και είχε αποδειχθεί μια αδιανόητη πολιτική, η οποία ερχόταν σε άμεση σύγκρουση με την εθνική και πατριωτική συνείδηση του συνόλου του Ελληνικού λαού. Ακόμα και πολλών κομμουνιστών ή μάλλον της πλειοψηφίας τους. Δολιχοδρομίες, υπαναχωρήσεις, ταλαντεύσεις, αποκηρύξεις και παχυλή ανευθυνότητα σφραγίζουν αυτό τον αιμάτινο κύκλο των κοινωνικών του αγώνων και των θυσιών του, που πορεύονταν αντάμα με την εθνομειοδοσία. Πελώριες πολιτικές αντιφάσεις και τρανές ομολογίες που αναδύονται τόσο από αυτόν τούτο τον Ν. Ζαχαριάδη όσο και των ηγετικών μορφών της Αριστεράς στις οποίες δίνω το λόγο.

Το πρώτο είναι η αυτοκριτική του ίδιου του Ν.Ζ., ο οποίος σε μια κρίση ειλικρίνειας λίγα εικοσιτετράωρα πριν την προ αναγγελθείσα δολοφονία του στο αφιλόξενο «Σουργκοότ» που ήταν κρατούμενος των Σοβιετικών, έγραψε και τα εξής στο «Μήνυμα από την άλλη πλευρά» (Τον Ιούλιο του 1973), αναφερό μενος στις αποφάσεις του ΚΚΕ για την απεμπόληση της Μακεδονίας και της Θράκης : «η Κομμουνιστική Διεθνής έκανε λάθος όταν μας ανάγκασε να δεχτούμε υπέρ του ΚΚ Βουλγαρίας το σύνθημα της Ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης που τόσες ζημίες μας έκανε και μας κάνει όχι μονάχα απ τά όξω μα και απτά μέσα του πα του Λουλέ πως ήταν λάθος και όχι διεθνισμός ότι οι Βούλγαροι σύντροφοι μας ζητούσαν ανθρώπους να τους στείλουν για δουλειά τους στην Ελλάδα. Ξέρετε και σεις τις συνέπειες». (Το πλήρες κείμενο αυτού του «μηνύματος», το οποίο αποτελεί το κύκνειο άσμα του άλλοτε παντοδύναμου αρχηγού βλ. στο έργο του Π. Ανταίου.΄σελ. 519-520). Πρόκειται για μια πολύ ετεροχρονισμένη αυτοκριτική του αρχηγού του ΚΚΕ. για τις αποφάσεις του, οι οποίες, όπως πολύ αργά διπίστωνε «τόσες ζημίες μας έκανε»

Τα υπόλοιπα στο βιβλίο.