ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Ο Ι. Ιατρίδης σε άρθρο του στην Εφημερίδα ΒΗΜΑ ( 08/03/2009) παρουσιάζει την άποψη του σημαντικού στελέχους του ΚΚΕ, Γρηγόρη Φαράκου αναφορικά με τις λευκές και ασυμπλήρωτες σελίδες της ιστορίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) thn período 1940-1944. Τα γραπτά του Γ. Φαράκου φωτίζουν το απαγορευμένο προς συζήτηση θέμα που έχει να κάνει με τον πρωταρχικό σκοπό του αγώνα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) στην διάρκεια της κατοχής. Ήταν η αντίσταση εναντίων των κατακτητών, ο πρωταρχικός σκοπός του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ), όπως οι αριστεροί ισχυρίζονται, ή η ένοπλη δράση του απέβλεπε αποκλειστικά στην κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση, όπως πρεσβεύουν οι αντίπαλοι του;

Στο άρθρο, μεταξύ άλλων αναφέρεται:

«…μεταγενέστερες δημοσιευμένες μαρτυρίες ηγετικών κομματικών στελεχών όπως ο Μήτσος Παρτσαλίδης και ο Γιάννης Ιωαννίδης, υποδείκνυαν πως οι φιλοδοξίες και τα σχέδια της κομμουνιστικής ηγεσίας καθ΄ όλη την διάρκεια της κατοχής ξεπερνούσαν κατά πολύ ην απελευθέρωση της χώρας και στόχευαν στην κατάληψη της εξουσίας…Εδώ ακριβώς έρχεται η συμβολή του Γρηγόρη Φαράκου. Έχοντας εξετάσει πληθώρα στοιχείων, και με βάσει την προσωπική του εμπειρία ως ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, ο Φαράκος μπόρεσε να καταλήξει σε έγκυρα πορίσματα για τους στόχους και την στρατηγική του ΚΚΕ στην διάρκεια της κατοχής. Από τις έρευνες και τα στοιχεία που παραθέτει προκύπτει πλέον ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, πως από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατοχής βασικός στόχος του ΚΚΕ ήταν η κατάληψη της εξουσίας και στην λογική αυτή ιδρύθηκε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ».

Το άρθρο του Βήματος και μία πληθώρα άλλων που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στον τύπο, καθώς και η πρόσβαση σε αρχειακές πηγές που μέχρι σήμερα ήταν απροσπέλαστες, μαζί με τις απόψεις ηγετικών στελεχών της αριστεράς που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα, έχει δημιουργήσει μία αντίπαλο αναθεωρητική τάση στην επίσημη Ελλαδική ιστοριογραφία των τελευταίων τριάντα ετών, που είναι απαλλαγμένη από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος και που βασίζονται μόνο σε επιστημονικά κριτήρια τα οποία θέτουν εύλογα ερωτηματικά για τον ρόλο και την στάση του ΚΚΕ και της αριστεράς γενικότερα, στις μεγάλες ιστορικές στιγμές του Έθνους μας, όπως η Μικρασιατική Εκστρατεία, η Αντίσταση κατά των κατακτητών την περίοδο 1940-1944, το Κυπριακό και το θέμα των μειονοτήτων (Σλαβομακεδονικό). Τα συμπεράσματα από την εξέταση των νέων αυτών ιστορικών στοιχείων είναι ότι η Ελληνική αριστερά συνειδητά και συστηματικά αντιτάχθηκε στις συλλογικές και αιματηρές προσπάθειες του Έθνους για την ολοκλήρωση του και την ενίσχυση της θέσης του έναντι των γειτονικών κρατών. Οι Έλληνες αριστεροί, σε αντίθεση με τους ομοϊδεάτες συντρόφους τους των βορείων γειτόνων μας, είχαν (είναι) πρωταρχικά διεθνιστική συνείδηση και δευτερευόντως ’Ελληνική, με αποτέλεσμα το «Εθνικό Συμφέρον», όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων, να έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της αριστεράς που είναι σε πλήρη συμφωνία με τα εθνικά συμφέροντα των γειτονικών κρατών.

Στην διαχρονική αυτή γραμμή της αριστεράς για τα Εθνικά θέματα, παραλληλίζεται σήμερα η θέση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, διακηρύσσοντας την Εθνική αποδόμηση, όπως τουλάχιστον εκφράζεται μέσα από τα δημοσιογραφικά όργανα του. Το πρόσφατο προκλητικό άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη, δικηγόρου και μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην εφημερίδα ΑΥΓΗ (27/03/2009) με τίτλο «Αιρετικές σκέψεις για την «εθνική ιδεολογία» του σχολείου», επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά τον ρόλο και την ιδεολογία της αριστεράς στην χώρα μας. Γράφει ο Ν. Θεοδωρίδης:

«Δυστυχώς, το ελληνικό σχολείο είναι ακόμα παγιδευμένο στην εθνικιστική προπαγάνδα του 19ου αιώνα, δηλαδή σε εθνικούς μύθους που κατ’ ουσία νομιμοποιούν τη θυσία πολύτιμων ζωών χάριν άψυχων εδαφών και που δικαιολογούν ηθικά πολέμους σαν αυτούς που διεξήγε συστηματικά ο ελληνικός στρατός στις αρχές του εικοστού αιώνα αιματοκυλίζοντας τα Βαλκάνια σε περιοχές όπου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε ισχνή μειοψηφία. Η παραχαραγμένη ιστορία που μας διδάσκουν ονομάζει απελευθερωτικούς όλους τους πολέμους του ελληνικού κράτους και άρα εμφανίζει στρεβλά ως αμυντική την επεκτατική των κρατικών συνόρων εθνική πολιτική. Διαιρεί τον κόσμο σε «εμάς» τους Έλληνες και τους «άλλους» λαούς, αποδίδοντας σε «εμάς» τους Έλληνες μόνο δίκαια, ενώ στους «άλλους» δολοπλοκίες και «συμφέροντα».

Αν όλα αυτά δεν είχαν πολιτικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση αντιλήψεων περί εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να παραπέμψουμε το θέμα αποκλειστικά στους αρμόδιους επιστήμονες. Από τη στιγμή όμως που μια τέτοια πλύση εγκεφάλου έχει ορατές παρενέργειες που συνίστανται π.χ. στη δημιουργία «εδραίας πεποίθησης» των πολιτών ότι είναι τάχα αυτονόητο κυριαρχικό «δικαίωμα» η επέκταση στα 12 μίλια (λες και το Αιγαίο δεν είναι κλειστή θάλασσα) ή ότι υφιστάμεθα «ταπεινωτικές» παραβιάσεις του εναέριου χώρου (όταν η Ελλάδα είναι εκείνη που έχει παρανόμως επεκτείνει στον αέρα τα 6 μίλια σε 10) ή ότι είναι προσβλητική για τους Έλληνες η απολύτως θεμιτή αξίωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να ονοματίζει τον εαυτό της όπως εκείνη επιθυμεί (και όχι όπως επιτάσσουν οι κήνσορες της ελληνικής εθνικοφροσύνης), τότε η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να παραμένει απαθής χωρίς να λαμβάνει πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ταράξουν τα νερά.

Και ακριβώς επειδή το σχολείο διδάσκει εθνική ιδεολογία (δηλαδή μυθολογία αντί για ιστορία) έχει σφιχταγκαλιάσει και τον μιλιταριστικό θεσμό των παρελάσεων. Ο Ιωάννης Μεταξάς ασφαλώς θα είχε πεθάνει ήσυχος, αν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά τον θάνατό του οι πολυαγαπημένες του μαθητικές παρελάσεις, το «έργο της καρδιάς του», θα συνέχιζαν να θεωρούνται αναπόσπαστο στοιχείο της εθνοκεντρικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο σωβινισμός έχει ριζώσει τόσο βαθιά στα εκπαιδευτικά μας πράγματα ώστε ουδείς μοιάζει να αναρωτιέται για το νόημα της επετειακής μεταμφίεσης των μαθητών σε κουρδιστά στρατιωτάκια, κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να... συμπορευτούν με τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Μέσα από τις παρελάσεις, είτε τις στρατιωτικές είτε τις μαθητικές, το έθνος που έγινε κράτος προβάλλει την ύπαρξη εξωτερικής «απειλής από τους εχθρούς μας», για να κρύψει τα συμφέροντα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας της κυρίαρχης τάξης.

Αναμφίβολα μπορεί να διαγνώσει κανείς μέσα στην ιστορία του ανθρώπινου βίου πολλά πραγματικά είδη συμφερόντων (π.χ. ατομικό, ταξικό, κλαδικό,), αλλά θα ήταν ανορθολογικό να υποστηριχτεί ότι υφίσταται αυτοτελής «έννοια εθνικού συμφέροντος». Ουδέποτε είναι δυνατόν να ταυτίζονται εκ των προτέρων τα συμφέροντα ποικίλων και κοινωνικά ετερόκλητων ομάδων που αυθαίρετα έχουν «ενταχτεί» από την κρατική εξουσία σε ένα «έθνος-κράτος» (και μάλιστα χωρίς να ερωτηθούν επ' αυτού, αφού η υπηκοότητα τους προκύπτει συνήθως αυτοδικαίως από το ΤΥΧΑΙΟ γεγονός της γέννησης τους σε ένα συγκεκριμένο τόπο). Σε αντίθεση με τα όσα λέει η χονδροκομμένη σχολική προπαγάνδα, τα «έθνη» (και άρα και το ελληνικό) δεν είναι προαιώνια και αναλλοίωτα, αλλά δημιουργήθηκαν από τα κράτη για λόγους πρακτικούς, διοικητικούς και οικονομικούς, όπως π.χ. η διευκόλυνση στην εξάπλωση του εμπορίου και η δυνατότητα άσκησης στρατολογικής πολιτικής εκ μέρους του κράτους. Άρα, η αποδόμηση της εθνικής ιδεολογίας αποτελεί πρώτιστο καθήκον μιας αντι-συστημικής αριστεράς».

Άραγε αποτελεί απλή σύμπτωση ότι τα δημοσιεύματα της ΑΥΓΗΣ και της δημοσιογραφικής ομάδας του ιού ταυτίζονται θεματικά με αυτά του ΟΤ , εμφανιζόμενα σχεδόν ταυτόχρονα;

Κίμων