Τόσο το 1943 - 44 όσο και κατά τον εμφύλιο το ΚΚΕ έθετε ζήτημα κατάληψης της εξουσίας επί της ουσίας. Αντίσταση και επανάσταση ήταν έννοιες ταυτόσημες για το ΚΚΕ στη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα, όπως στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία, όπου και ο Τίτο και ο Χότζα διεξήγαν έναν αγώνα εξουσίας και δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν με τον Μιχαήλοβιτς ή τους Μπαλίστες αντίστοιχα. Η αγγλική επέμβαση ματαίωσε τα σχέδια του ΚΚΕ. Ο όρος «αυτοάμυνα» που εισήγαγε το Ζαχαριάδης το 1945 ήταν ουσιαστικά...
... πέρασμα στην ένοπλη σύρραξη, αλλά με σταδιακή κλιμάκωση, πράγμα που προϋπέθετε και αποχή από τις εκλογές. Αυτοάμυνα κατά τον Σαράφη, ο οποίος σκεπτόταν ως στρατιωτικός, σήμαινε συγκρότηση μικρών ενόπλων σωμάτων στα χωριά για την αντιμετώπιση της λευκής τρομοκρατίας (όχι έξοδο στο βουνά), και ταυτόχρονα μαζικό πολιτικό αγώνα. Ο Ζαχαριάδης, που απέκλεισε την πολιτική λύση, εκτιμούσε ότι με την εδραίωση των κομμουνιστικών καθεστώτων στα γειτονικά βαλκανικά κράτη και με την αδυναμία των Αγγλων για τη διεξαγωγή ανταρτοπολέμου το ΚΚΕ θα ξεκινούσε τον νέο αγώνα με καλύτερες προϋποθέσεις.
Το 1946 δόθηκε εντολή από τους Σοβιετικούς στο ΚΚΕ να μη μαζικοποιηθεί ο ελληνικός αγώνας. Η σοβιετική πλευρά, που συμβούλεψε το ΚΚΕ να μην ακολουθήσει το δρόμο προς την ένοπλη εξέγερση, αλλά προς την ανάπτυξη του μαζικού αγώνα για δημοκρατία σε συνδυασμό με μαζική αυτοάμυνα, δεν επιθυμούσε μεγάλης έκτασης ταραχές στην Ελλάδα, όταν διεξαγόταν το Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης (10.2.1947), η εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν και του Σχεδίου Μάρσαλ αποτέλεσαν τον καταλύτη για την κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου, αντανάκλαση και της κλιμάκωσης του ψυχρού πολέμου (για παράδειγμα ίδρυση της Κομινφόρμ ως απάντηση της Σοβιετικής Ενωσης στο σχέδιο Μάρσαλ). Στη σκιά της αμερικανικής ανάμιξης στην Ελλάδα η Τρίτη Ολομέλεια του ΚΚΕ, που συνήλθε τον Σεπτέμβριο του 1947 στο Βελιγράδι, αποφάσισε την «απελευθέρωση» της Βορείου Ελλάδας (Μακεδονίας-Θράκης), την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, την αύξηση της δύναμης των ανταρτών σε 60.000, τη μετεξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού σε τακτικό στρατό (Σχέδιο Λίμνες). Η Μακεδονία και η Θράκη θα αποτελούσαν το εφαλτήριο για την «απελευθέρωση» και της υπόλοιπης Ελλάδας. Αμέσως μετά την Τρίτη Ολομέλεια συγκροτήθηκε η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών και αναλήφθηκε η «αποτυχημένη» επιχείρηση κατάληψης της Κόνιτσας, όπου επρόκειτο να εγκατασταθεί η ΠΔΚ. Τότε τέθηκε το ΚΚΕ εκτός νόμου.
Στο πλαίσιο της πολιτικής του ΚΚΕ για αύξηση της δύναμης των ανταρτών σε 60.000 εντάσσεται και το λεγόμενο παιδομάζωμα. Προκειμένου να απαλλαγούν οι γονείς από τη φροντίδα των παιδιών και έτσι να διευκολυνθεί η στρατολόγησή τους στον Δημοκρατικό Στρατό, τα παιδιά στέλνονταν στις ανατολικές χώρες. Η στράτευση των γυναικών ήταν επίσης επιβεβλημένη. Οι γυναίκες θα επωμίζονταν την κατασκευή καταφυγίων και χαρακωμάτων, θα μετέφεραν πυρομαχικά, θα διακόμιζαν και θα περιέθαλπαν τους τραυματίες. Οι ανθρωπιστικοί λόγοι, η διασφάλιση δηλαδή της ζωής των παιδιών από τις συγκρούσεις ανταρτών και κυβερνητικού στρατού και τις αεροπορικές επιδρομές, ήταν δευτερεύοντες. Το ΚΚΕ ανέμενε μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού το 1948. Καθώς το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να επιτύχει τον στόχο του, να αυξήσει δηλαδή τη δύναμη των ανταρτών σε 60.000, και αντιμετώπιζε το χρόνιο ζήτημα των εφεδρειών, τα παιδιά (ελληνόπουλα και σλαβομακεδονόπουλα, κατά την ορολογία της εποχής) αποτελούσαν και ένα μελλοντικό ανθρώπινο δυναμικό για το μέτωπο. Σύμφωνα με νεότερες έρευνες ιστορικών των Σκοπίων και της Πολωνίας, η οποία είχε φιλοξενήσει έναν μεγάλο αριθμό παιδιών, το 1948-49, 2.000 παιδιά στάλθηκαν από τις ανατολικές χώρες στο μέτωπο του Δημοκρατικού Στρατού.
Οι Σλαβόφωνοι
Από την άλλη πλευρά ήταν αχαλίνωτη η τρομοκρατία του ΝΟΦ για τη μαχητική συνδρομή των Σλαβοφώνων στον ένοπλο αγώνα, αλλά και τη διαμόρφωση σλαβομακεδονικής συνείδησης με την εκρίζωση του γκραικομανισμού ή φιλοβουλγαρισμού. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του Μιχάλη Κεραμιτζή κατά την πανοφίτικη σύσκεψη (20.5.1947) στο Καϊμακτσαλάν.
Οι ειρηνόφιλοι και φιλόξενοι Σλαβόφωνοι χωρικοί υπήρξαν θύματα τόσο της τυχοδιωκτικής πολιτικής του Ζαχαριάδη όσο και της «αλυτρωτικής» πολιτικής των Σκοπίων. Η βίαιη «μακεδονοποίηση» των Σλαβοφώνων και το «ξύπνημα του έθνους» ήταν προτεραιότητα της ομάδας Κεραμιτζή – Ρακοβίτη ενόψει της αναμενόμενης νίκης του Δημοκρατικού Στρατού και της αλλαγής συνόρων. Ας αναλογισθεί ο κ. Γκρούεφσκι τι εννοεί όταν θέτει ζήτημα γενοκτονίας των «Αιγαιατών» και παιδομαζώματος.
«10% σλαυομακεδόνες είτε είναι γραικομάνηδες, είτε οπαδοί του Κάλτσεφ, είτε μεγάλοι τομαριστές και συμφεροντολόγοι, είνε σήμερα με το μέρος της αντίδρασης…20% σλαβομακεδόνες αδρανούν, δεν συμμετέχουν ενεργά σε κάθε ανάγκη του αγώνα. Οι παραπάνω είναι όχι μαχητικοί, φοβητσάρηδες, αδικαιολόγητα ειρηνόφιλοι. 30% σλ-Μακεδόνες συμπαθούν πολύ το κίνημα, το ΝΟΦ, τον Ελληνικό λαό...μα δεν είναι πέρα για πέρα επαναστάτες, φοβούνται τις μεγάλες δοκιμασίες, φοβούνται για την τύχη της φαμίλιας τους. 40% σλ-Μακεδόνες είνε η μαχητική πρωτοπορεία μας. Είνε το καλλίτερο μέρος του λαού μας. Δεν συμμετέχουν μαχητικά όλοι τους στον αγώνα. Μα είναι έτοιμοι να πειθαρχήσουν… Στις Σλ-Μακεδονικές Περιφέρειες υπάρχουν ολόκληρες-δεκάδες Σλαυομακεδόνικα χωριά που μέχρι τώρα πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είνε Ελληνες. Ολοι αυτοί οι Σλ-Μακεδόνες είνε αντιφασίστες (Καστανοχώρια κλπ), αλλά ακόμα δεν κατόρθωσαν να ριζώσουν μέσα τους Μακεδονική συνείδηση. Είναι ότι υπάρχουν οι πουλημένοι Σλ-Μακεδόνες που ο κόσμος τους λέει γκραικομάνηδες –και που αυτοί όχι μονάχα στο ΝΟΦ δεν μπαίνουν, αλλά και στο ΕΑΜ και στο ΑΚΕ, γιατί είνε χαφιέδες…».Του βαλκανιολόγου Σπυρίδωνα Σφέτα
news.kathimerini.gr
Ο όρος "εμφύλιος" μάλλον δεν είναι δόκιμος. Εάν δεν υιοθετηθεί για ευνόητους λόγους ο όρος "συμμοριτοπόλεμος", ο πλέον κατάλληλος όρος είναι "Κομμουνιστική Ανταρσία". Η λέξη "εμφύλιος" συνεπάγεται την διαίρεση ενός έθνους η κράτους σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα τουλάχιστον με συγκρίσιμο αριθμό πληθυσμού που ακολουθεί ιδεολογικά και ταυτίζεται με τις θέσεις του ενός η του άλλου μέρους. Παραδείγματα είναι ο Αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος και ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος. Σε έναν λοιπόν εμφύλιο πόλεμο ο αριθμός των μαχητών θα πρέπει να είναι συγκρίσιμος. Ο πληθυσμός της Ελλάδος την χρονική περίοδο 1945-1970 ήταν περίπου 7,5 εκατομμύρια κάτοικοι. Συνεπώς θα έπρεπε 3 εκατομμύρια κάτοικοι να συστρατεύονται με τους κομμουνιστές, ενώ ο ανάλογος αριθμός μαχητών τους θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 600 χιλιάδες σε πλήρη επιστράτευση. Ο αριθμός των 20000 μαχητών που με δυσκολία μπόρεσε να συγκεντρώσει ο "Δημοκρατικός Στρατός" με βίαιες επιστρατεύσεις και με τον εκβιασμό του παιδομαζόματος, (ώστε να αναγκαστούν να πολεμήσουν οι μάνες), απέχει πολύ από το να είναι δικαιολογημένος η χρήση του όρου "εμφύλιος". Επίσης θα πρέπει να ληφθεί υπ΄ οψιν η Σλαβομακεδονική συνιστώσα, που αποτελούσε περίπου το 1/4 της δύναμης των μαχητών του "ΔΣ". Ο όρος εμφύλιος εξυπηρέτησε την ιδεοπολιτικούς μύθους πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα της αριστεράς μετά την μεταπολίτευση, υιοθέτησε το ΠΑΣΟΚ και ασπάσθηκε η ΝΔ λόγω του συμπλεγματικού συνδρόμου κατωτερότητας που τ διακρίνει την ηγεσία της, που αφορά την αποποίηση του όρου «δεξιός».
ΑπάντησηΔιαγραφή