Όψεις εθνοαποδόμησης: Το Μακεδονικό(των Ιών της Ελευθεροτυπίας)

Aνα­φο­ρι­κά, πά­λι, πρός τίς ἀ­γρι­ό­τη­τες κα­τά τόν Μα­κε­δο­νι­κό Ἀ­γώ­να, οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τίς πα­ρου­σιά­ζουν λί­γο πο­λύ ὡς σφα­γή ντό­πι­ων[1] Μα­κε­δό­νων δι­α­δο­χι­κά ἀ­πό Βούλ­γα­ρους καί Ἕλ­λη­νες ἀν­τάρ­τες. Καί στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή δέν ἀ­να­γνω­ρί­ζουν οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τά αἴ­τια γιά τήν ἔ­ναρ­ξη τοῦ Μα­κε­δο­νι­κοῦ Ἀ­γώ­να, ἐ­νῶ πά­λι θε­ω­ροῦν τούς ἀν­τί­πα­λους ἰ­σά­ξιους σέ ἀ­γρι­ό­τη­τα. Ἡ ἱ­στο­ρι­κή ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πώς ἑλ­λη­νι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα στάλ­θη­καν στή Μα­κε­δο­νί­α ἀ­φό­του εἶ­χαν κα­τέλ­θει ἀ­πό τή Βουλ­γα­ρί­α βουλ­γα­ρι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α προ­σπα­θοῦ­σαν νά ἐ­πι­βά­λουν διά τῆς βί­ας τήν προ­σχώ­ρη­ση τῶν κα­τοί­κων στή Βουλ­γα­ρι­κή Ἐκ­κλη­σί­α.

Γιά τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» φυ­σι­κά δέν ἔ­χει ση­μα­σί­α ποι­ός ξε­κί­νη­σε, ποι­ός ἦ­ταν ὁ ἀ­μυ­νό­με­νος καί ποι­ός ὁ ἐ­πι­τι­θέ­με­νος[2]. Ση­μα­σί­α ἔ­χει μό­νο νά κα­τα­φέ­ρουν νά πα­ρου­σια­στοῦν ὡς ἰ­σό­πο­σα καί ἴ­σης ποι­ό­τη­τας τά ἐγ­κλή­μα­τα τῶν δύ­ο πλευ­ρῶν καί μά­λι­στα μέ τέ­τοι­ον τρό­πο, ὥ­στε νά φαί­νε­ται πώς οἱ ντό­πιοι κά­τοι­κοι ἦ­ταν μέ­λη τῆς μα­κε­δο­νι­κῆς ἐ­θνό­τη­τας. Πράγ­μα­τι, ὅ­ταν λ.χ. ὑ­πο­στη­ρί­ζε­ται ἀ­πό τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» ὅ­τι ὁ μα­κε­δο­νο­μά­χος Κα­πε­τάν Κώτ­τας εἶ­πε: «Ἡ­μεῖς οἱ Μα­κε­δό­νες διά ν’ ἀ­πο­κτή­σω­μεν ἐ­λευ­θε­ρί­αν ἔ­χο­μεν δύ­ο δρό­μους ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω­μεν. Ὁ ἕ­νας πη­γαί­νει εἰς τήν Βουλ­γα­ρί­αν, ὁ ἄλ­λος πη­γαί­νει εἰς τήν Ἑλ­λά­δα», ἐ­νῶ ἔ­χει πεῖ: «Ἡ­μεῖς οἱ Μα­κε­δό­νες, διά ν’ ἀ­πο­κτή­σω­μεν ἐ­λευ­θε­ρί­αν, ἔ­χο­μεν δύ­ο δρό­μους ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω­μεν. Ἐ­κλέ­ξα­τε σεῖς ποι­όν θέ­λε­τε. Ὁ ἕ­νας πη­γαί­νει εἰς τήν Βουλ­γα­ρί­αν. Εἶ­ναι ὁ δρό­μος πού βα­στᾶ τριά­ντα ἡ­μέ­ρας καί εἶ­ναι γε­μά­τος ἀγ­κά­θια, πού θά μᾶς γδά­ρουν ὥς πού νά φθά­σω­μεν ἐ­κεῖ. Ὁ ἄλ­λος πη­γαί­νει εἰς τήν Ἑλ­λά­δα εἰς τρεῖς ἡ­μέ­ρας καί εἶ­ναι ὡ­ραῖ­ος καί κα­θα­ρός»[3], τέ­τοι­ου εἴ­δους ὑ­πο­στή­ρι­ξη στόν ἐ­θνι­κι­σμό τῆς ἄλ­λης πλευ­ρᾶς μό­νο ἀν­τι­ε­θνι­κι­σμό δέν δεί­χνει.

Ὁ Ἰ­ός (23-10-2005) δέν πα­ρα­θέ­τει ὅ­λα τά λε­γό­με­να τοῦ Κώτ­τα. Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος ρη­το­ρι­κά μό­νο ἔ­θε­τε τό ζή­τη­μα τῆς ἐ­θνι­κῆς ταυ­τό­τη­τας τῶν Μα­κε­δό­νων. Ὅ­λες, ἄλ­λω­στε, οἱ ἀ­να­φο­ρές Ἑλ­λή­νων (κρά­τους καί πα­τρι­ω­τῶν) κα­τά τόν 19ο αἰ. καί στίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ σέ «Μα­κε­δό­νες», οἱ ὁ­ποῖ­ες ἐ­νί­ο­τε πα­ρου­σι­ά­ζον­ται ἐκ μέ­ρους τῶν «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στῶν» ὡς ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι οἱ το­τι­νοί Ἕλ­λη­νες ἀ­πο­δέ­χον­ταν τήν ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους, γί­νον­ται κα­τα­νο­η­τές ὡς ἑ­ξῆς: ......

......οἱ Ἕλ­λη­νες προ­σπα­θών­τας νά ἐ­ξου­δε­τε­ρώ­σουν τήν βουλ­γα­ρι­κή ἐ­πιρ­ρο­ή ἐ­πί τῶν σλα­βό­φω­νων χω­ρι­κῶν τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, ἔ­λε­γαν στούς τε­λευ­ταί­ους ἤ ἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν ὅ­τι οἱ τε­λευ­ταῖ­οι εἶ­ναι Μα­κε­δό­νες, δη­λα­δή ἀ­πό­γο­νοι τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων, δη­λα­δή σέ τε­λι­κή ἀ­νά­λυ­ση Ἕλ­λη­νες καί ὄ­χι Βούλ­γα­ροι.

Συ­νε­πῶς ὁ προσ­δι­ο­ρι­σμός «Μα­κε­δό­νες» ἐκ μέ­ρους τῶν το­τι­νῶν Ἑλ­λή­νων, κρά­τους καί πα­τρι­ω­τῶν, δέ ση­μαί­νει μιά πα­λαι­ό­τα­τη πα­ρα­δο­χή ἐκ μέ­ρους τῆς Ἑλ­λά­δας γιά ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους, ἀλ­λά ἕ­ναν ἑ­λιγ­μό τῶν Ἑλ­λή­νων πα­τρι­ω­τῶν τοῦ 19ου καί ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ., ὥ­στε νά πά­ρουν μέ τό μέ­ρος ἐ­κεί­νους τούς σλα­βό­φω­νους κα­τοί­κους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας πού ἀμ­φι­τα­λαν­τεύ­ον­ταν με­τα­ξύ βουλ­γα­ρι­σμοῦ καί ἑλ­λη­νι­σμοῦ. Ἀ­κό­μη καί τό Macedonian Slavs δέν συ­νε­πά­γε­ται μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος, ἀλ­λά «σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κό», ἐ­κτός κι ἄν εἶ­χε γε­ω­γρα­φι­κή ση­μα­σί­α καί ἦ­ταν προ­σπά­θεια τή­ρη­σης οὐ­δε­τε­ρό­τη­τας ὡς πρός τίς βουλ­γα­ρι­κές καί σερ­βι­κές ἀν­τι­λή­ψεις: οἱ σλα­βό­φω­νοι[4] κά­τοι­κοι τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, δί­χως ἐ­θνι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σμό.

Τό δι­α­σκε­δα­στι­κό εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Ἰ­ός ἔ­χει πα­ρα­θέ­σει ἀ­πό­ψεις Ἑλ­λή­νων τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. οἱ ὁ­ποῖ­οι μι­λᾶ­νε γιά «Μα­κε­δό­νες» ὡς δι­α­φο­ρε­τι­κή τῆς βουλ­γα­ρι­κῆς ἐ­θνό­τη­τα γιά νά πεί­σει μέ βά­ση τήν γνω­στή ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή με­θο­δο­λο­γί­α του: «ἀ­φοῦ πα­λιά τό ἀ­πο­δε­χό­μα­σταν κι ἐ­μεῖς, τώ­ρα ἔ­χου­με ἄ­δι­κο ἀρ­νού­με­νοί το»· καί εἶ­ναι δι­α­σκε­δα­στι­κό, για­τί καί οἱ «πα­τέ­ρες» τοῦ «Μα­κε­δο­νι­σμοῦ» κά­νουν ἀ­κρι­βῶς τό ἴ­διο μέ τόν Ἰ­ό, βά­ζουν τούς Ἕλ­λη­νες ὡς κρι­τές τῆς ὕ­παρ­ξης ἄλ­λων ἐ­θνῶν, προ­κει­μέ­νου ὅ­μως νά ἀ­πο­δεί­ξουν τό ἀ­κρι­βῶς ἀν­τί­θε­το ἀ­πό αὐ­τά πού ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὁ Ἰ­ός, να πεί­σουν δη­λα­δή γιά τήν βουλ­γα­ρι­κό­τη­τα τῶν Σλά­βων τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Ὁ Μι­σίρ­κωφ στά 1924 σέ ἄρ­θρο του (ἐφ. “Mir”, Σό­φια, 30-4-1924) γρά­φει:

«Αν τό ζή­τη­μα τῆς φυ­λε­τι­κῆς ὁ­μοι­ό­τη­τας καί δι­α­φο­ρᾶς με­τα­ξύ Βουλ­γά­ρων καί Μα­κε­δό­νων ἐ­πι­λύ­ε­ται βά­σει τῆς ἐ­θνι­κῆς ὀ­νο­μα­σί­ας, γλώσ­σας καί ἱ­στο­ρί­ας, δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι πρέ­πει νά τό ἐ­πι­λύ­σου­με ὅ­πως κά­ποι­ος Ἕλ­λη­νας ἱ­ε­ρέ­ας στά 1804· συγ­γρα­φέ­ας ἑ­νός τε­τρά­γλωσ­σου λε­ξι­κοῦ, Ἑλ­λη­νι­κοῦ, Βουλ­γα­ρι­κοῦ, Ρου­μα­νι­κοῦ καί Ἀλ­βα­νι­κοῦ, καί ὁ ὁ­ποῖ­ος θε­ω­ροῦ­σε ὡς βουλ­γα­ρι­κή τήν δυ­τι­κή μα­κε­δο­νι­κή δι­ά­λε­κτο. Γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν στήν Μα­κε­δο­νί­α καί τή Βουλ­γα­ρί­α δέν ἀ­να­φε­ρό­ταν ἡ Βουλ­γα­ρι­κή Ἐ­ξαρ­χί­α, οἱ Ἕλ­λη­νες, προ­φα­νῶς κα­λά ἐ­νη­με­ρω­μέ­νοι γιά τίς ἐ­θνό­τη­τες τῶν Βαλ­κα­νί­ων, δέν κά­νουν καμ­μί­α δι­ά­κρι­ση ἀ­νά­με­σα σέ Βούλ­γα­ρο, σέ Μα­κε­δό­να καί σέ Μα­κε­δό­να Σλά­βο. Ἐ­μεῖς, οἱ Μα­κε­δό­νες, δέν γί­νε­ται, καί δέν ἔ­χου­με κα­νέ­να λό­γο νά ἀ­γνο­ή­σου­με αὐ­τό καί ἄλ­λα πα­ρό­μοι­α δε­δο­μέ­να, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι ἑ­κα­τον­τά­δες. Δέν μπο­ροῦ­με νά τά ἀ­γνο­ή­σου­με, για­τί ἄν τά ἀ­γνο­ού­σα­με θά δι­α­στρε­βλώ­να­με τήν ἱ­στο­ρί­α μας, θά κρύ­βα­με τήν ἀ­λή­θεια καί θά αὐ­τε­ξα­πα­τώ­μα­σταν».

Αὐ­τά ὅ­λα, βέ­βαι­α, εἶ­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα γιά τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές».Ὅ­πως τό ὅ­τι ὁ Μι­σίρ­κωφ στό ἄρ­θρο «Ἡ ἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα τῶν Μα­κε­δό­νων» (11-5-1924) γρά­φει τά ἑ­ξῆς δι­α­φω­τι­στι­κά: «Ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τό ἄν αὐ­το­α­πο­κα­λού­μα­στε Βούλ­γα­ροι ἤ Μα­κε­δό­νες, πάν­το­τε θά νοι­ώ­θου­με ὡς μιά ἐ­θνό­τη­τα μέ βουλ­γα­ρι­κή ἐ­θνι­κή συ­νεί­δη­ση».

Ὁ Ἰ­ός ἀ­να­φέ­ρε­ται[5] ἐ­πι­πλέ­ον στήν ἐ­θνο­λο­γι­κή τα­ξι­νό­μη­ση κά­ποι­ων με­τα­να­στῶν ὡς Μα­κε­δό­νων κα­τά τήν εἴ­σο­δό τους στό νη­σί Ἔ­λις στίς ΗΠΑ τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. ὡς ἀ­πό­δει­ξη γιά τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους πού τό­σο ἀρ­νοῦν­ται οἱ Ἕλ­λη­νες. ἴ­σως ὅ­μως θά ἔ­πρε­πε νά μπεῖ στόν κό­πο καί νά ψά­ξει γιά ποι­ό λό­γο ἀ­πό τούς προ­ερ­χό­με­νους ἀ­πό τήν πό­λη τῶν Σκο­πί­ων με­τα­νά­στες δή­λω­ναν τό 51% Βούλ­γα­ροι καί μό­λις τό 10% Μα­κε­δό­νες. Ὁ Ἰ­ός (ὅ.π., «μύ­θος 1ος») γρά­φει: «Κα­τά τήν εἴ­σο­δό τους στίς ΗΠΑ, τήν πρώ­τη δε­κα­ε­τί­α τοῦ 20οῦ αἰ., πολ­λοί σλα­βό­φω­νοι με­τα­νά­στες ἀ­παν­τοῦν στό ἐ­ρώ­τη­μα ποι­ά εἶ­ναι ἡ “φυ­λή” ἤ ὁ “λα­ός” τους μέ τή λέ­ξη “Μα­κε­δό­νας”. Οἱ σχε­τι­κές κα­τα­χω­ρή­σεις εἶ­ναι ἠ­λε­κτρο­νι­κά προ­σπε­λά­σι­μες, στήν πρω­τό­τυ­πη μορ­φή τους, στήν ἱ­στο­σε­λί­δα τοῦ Ἐ­λις Ἀ­ϊ­λαντ», ἀλ­λά δέν ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι στήν σε­λί­δα τοῦ νη­σιοῦ Ἔ­λις (http://www.ellisislandrecords.org/search/search_new.asp) με­τα­ξύ τῶν κα­τά Ἰ­ό «φυ­λῶν» ἤ «λα­ῶν» (ὀρ­θό­τε­ρα ethnicities = ἐ­θνό­τη­τες) τῶν νε­ο­ει­σερ­χό­με­νων με­τα­να­στῶν ἀ­να­φέ­ρον­ται καί τά Ἀ­φρι­κα­νός, Ἀ­φρι­κα­νός (μαῦ­ρος), Ἀλ­σα­τός, Ἀ­σιά­της, Βαυα­ρός, Βεσ­σα­ρα­βός, Μαῦ­ρος (Black), Καυ­κά­σιος, Κύ­πριος, Γι­βραλ­τά­ριος, Βο­ρει­ο­α­με­ρι­κά­νος, Ζω­ρο­α­στρι­στής, Λευ­κός, Πρῶσ­σος κ.ἄ. Ἦ­ταν τό­τε οἱ «Κύ­πριοι» ἔ­θνος;

Τό Macedonian δέν ἀ­να­φέ­ρε­ται ὁ­πωσ­δή­πο­τε σέ μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος, ὅ­πως ὁ Ἰ­ός θέ­λει νά συμ­πε­ρά­νει. Ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει μά­λι­στα τήν ἴ­δια θέ­ση: «ὅ­πως μπο­ρεῖ νά δι­α­πι­στώ­σει ἐ­πι­σκε­πτό­με­νος τήν ἱ­στο­σε­λί­δα τοῦ μου­σεί­ου τοῦ Ἔ­λις Ἄι­λαντ καί “ξε­φυλ­λί­ζον­τας” τίς σχε­τι­κές κα­τα­στά­σεις τῆς ἀ­με­ρι­κα­νι­κῆς ὑ­πη­ρε­σί­ας με­τα­νά­στευ­σης (www.-ellisisland.org). Μέ­σα στίς πρῶ­τες 100 ἡ­μέ­ρες τοῦ 1904, π.χ., 323 νε­ο­α­φι­χθέν­τες με­τα­νά­στες στό ἐ­ρώ­τη­μα “φυ­λή ἤ λα­ός” ἀ­πάν­τη­σαν “Μα­κε­δό­νας”» (ὅ.π., 4-12-2005).

Τά ἀν­τί­στοι­χα ι­σχύ­ουν γιά τόν Μι­σίρ­κωφ (ὅ.π., 23-10-2005, «μύ­θος 1ος»: «Ἡ πρώ­τη πα­νη­γυ­ρι­κή δι­α­τύ­πω­ση τῆς συγ­κρό­τη­σης ἑ­νός σύγ­χρο­νου, σλα­βι­κοῦ “μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους” γί­νε­ται τό 1903 ἀ­πό τόν (γεν­νη­μέ­νο στήν Πέλ­λα τῶν Γι­αν­νι­τσῶν) Κάρ­στε Μι­σίρ­κωφ», γιά τόν ὁ­ποῖ­ον δέν ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι στά 1907 (ἄρ­θρο, στό περ. B’lgarska zbirka, «Ση­μει­ώ­σεις στήν νο­τι­οσ­λα­βι­κή φι­λο­λο­γί­α καί ἱ­στο­ρί­α») ἀ­να­θε­ώ­ρη­σε τίς ἀ­πό­ψεις πού ἐ­ξέ­φρα­σε στίς Μα­κε­δο­νι­κές ὑ­πο­θέ­σεις («σέ αὐ­τές ἔ­σφα­λα ὡς πο­λι­τι­κός πού αὐ­το­σχε­διά­ζει..τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα σέ αὐ­τές ἦ­ταν πρό­χει­ρα», ἔ­γρα­ψε τό­τε). Ἄλ­λω­στε, στίς Μα­κε­δο­νι­κές Ὑ­πο­θέ­σεις δέν ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος ὡς ὑ­παρ­κτό (οἱ πα­τέ­ρες μας, γρά­φει κά­που, μό­νο Βούλ­γα­ροι ἤ­ξε­ραν ὅ­τι εἶ­ναι) ἀλ­λά ὡς πο­λι­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα καί δέ­ον.

Ὁ Μι­σίρ­κωφ σέ ἐ­πι­στο­λή του (Ὀ­δησ­σός, 6-8-1908) γρά­φει «Ἡ ἐ­ξέ­γερ­ση τοῦ Ἴ­λιν­τεν στά 1903 εἶ­χε μιά ἔκ­δη­λη ἐ­πί­δρα­ση πά­νω μου καί μέ ὁ­δή­γη­σε νά κά­νω κά­ποι­α λά­θη». Στά 1914, ὄν­τας στήν Ρωσ­σί­α, σέ γράμ­μα πρός τόν Ρῶσ­σο Ὑπ.Ἐξ. αὐ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ὡς «Μα­κε­δό­νας Βούλ­γα­ρος», κά­νει λό­γο γιά «τόν ἀ­ναν­τίρ­ρη­τα βουλ­γα­ρι­κό πλη­θυ­σμό τῆς Μα­κε­δο­νί­ας»· σέ ἄλ­λο του γράμ­μα, στά 1914, γρά­φει «Μα­κε­δό­νες ση­μαί­νει μό­νο Μα­κε­δό­νες Βούλ­γα­ροι». Στό προ­σω­πι­κό ἡ­με­ρο­λό­γιό του (γραμ­μέ­νο κα­τά τό 1913) δή­λω­νε Βούλ­γα­ρος, καί στό ἄρ­θρο του «Ἡ ἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα τῶν Μα­κε­δό­νων» (ἐφ. «20 Ἰ­ού­λη», Σό­φια, 11-5-1924) ἔ­γρα­φε «..Ἀλ­λά τώ­ρα οἱ οἰ­μω­γές ἀ­πό τούς Μα­κε­δό­νες μπο­ροῦν ν’ ἀ­κου­στοῦν: “εἴ­μα­στε Βούλ­γα­ροι, εἴ­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο Βούλ­γα­ροι ἀ­πό τούς ἴ­διους τούς Βουλ­γά­ρους”». Κα­τά τόν Ἰ­ό[6] ὁ Μι­σίρ­κωφ «θά κα­τα­λή­ξει με­τά τήν κα­τα­στο­λή τῆς ἐ­ξέ­γερ­σης τοῦ Ἴ­λιν­τεν στήν προ­πα­γάν­δι­ση τῆς σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς ἰ­δι­α­τε­ρό­τη­τας». Ἀ­κρι­βῶς τό ἀν­τί­θε­το ἔ­κα­νε ὁ τε­λευ­ταῖ­ος: σέ ἄρ­θρο του (ἐφ. Mir, Σό­φια, 30-4-1924) ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει γιά μιά ἀ­κό­μη φο­ρά τήν ταύ­τι­ση «Μα­κε­δό­νων» μέ τό βουλ­γα­ρι­κό ἔ­θνος. Τέ­λος, στά δύ­ο τε­λευ­ταῖ­α ἄρ­θρα πού ἔ­γρα­ψε πρίν τό θά­να­τό του ἐ­πί­σης θε­ω­ρεῖ δε­δο­μέ­νο ὅ­τι εἶ­ναι Βούλ­γα­ρος: «Ἐ­μεῖς οἱ Βούλ­γα­ροι..» («Σχο­λεῖ­ο καί σο­σι­α­λι­σμός», ἐφ. Mir, 26-5-1925)· «..γιά τή Μα­κε­δο­νί­α καί τίς ἄλ­λες σκλα­βω­μέ­νες βουλ­γα­ρι­κές πε­ρι­ο­χές» («Ἐκ­κλη­σί­α καί σχο­λεῖ­ο», Mir, 13-8-1925). Ἡ ἐ­πι­μο­νή μας μέ τόν Μι­σίρ­κωφ οὔ­τε τυ­χαί­α εἶ­ναι οὔ­τε ὀ­φεί­λε­ται βα­σι­κά στό ὅ­τι ὁ Ἰ­ός ἔ­κα­νε λό­γο γι’ αὐ­τόν. Ἄς φαν­τα­στοῦ­με νά ὁ­μο­λο­γοῦ­σε ὁ «πα­τέ­ρας» τοῦ νε­ο­ελ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους, ὁ Κο­ρα­ής, στά ἔρ­γα τῆς ὡ­ρι­μό­τη­τάς του καί ὥς τό τέ­λος τῆς ζω­ῆς του, ὅ­τι δέν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νας, ὅ­τι λά­θε­ψε κι ὅ­τι «δη­μι­ούρ­γη­σε θό­ρυ­βο» πε­ρί Γραι­κῶν γιά πο­λι­τι­κούς μό­νο λό­γους. Ἀ­κρι­βῶς αὐ­τό ἔ­κα­νε ὁ Μι­σίρ­κωφ, ὁ «πα­τέ­ρας τοῦ Μα­κε­δο­νι­σμοῦ» μέ τό «μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος».

Τό προ­βλη­μα­τι­κό σέ ὅ­λα αὐ­τά ἔγ­κει­ται στό ὅ­τι ὁ Ἰ­ός ἀ­νέ­φε­ρε τά πε­ρί Μι­σίρ­κωφ στά 2005 καί 2004, ἐ­νῶ οἱ ἀ­πο­κα­λύ­ψεις γιά τήν βουλ­γα­ρι­κή συ­νεί­δη­σή του εἶ­χαν ἤ­δη γί­νει στά 2003 (27-29/11), σέ συ­νέ­δριο γιά τό ἔρ­γο τοῦ Μι­σίρ­κωφ, στά Σκό­πια. «Σέ ἐ­πι­στο­λή του μέ ἡ­με­ρο­μη­νί­α 1 Μα­ΐ­ου 1899 πρός τόν φί­λο του Κό­λιο Μα­λε­σέβ­σκι (Nikola Maleshevski), ὁ Γκό­τσε Ντέλ­τσε­φ ὁ­μο­λο­γοῦ­σε ὅ­τι πο­τέ δέν ἔ­πα­ψε νά αἰ­σθά­νε­ται Βούλ­γα­ρος»[7]. Ἡ δι­α­κή­ρυ­ξη ἑ­νός σέ ἐ­θνι­κή σύγ­χυ­ση λο­γί­ου στά 1903 γιά μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος συ­νε­πά­γε­ται τήν ὕ­παρ­ξή του, ἐ­νῶ οἱ δε­κά­δες δι­α­κη­ρύ­ξεις λο­γί­ων κα­τά τόν Με­σαί­ω­να γιά ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος δέν συ­νε­πά­γον­ται τήν ὕ­παρ­ξή του. «Τά ἔ­θνη εἶ­ναι κα­τα­σκευ­ές», αὐ­τό ὅ­μως δέν ἐμ­πο­δί­ζει τόν Ἰ­ό βα­σι­ζό­με­νο στά δι­φο­ρού­με­να ἀρ­χεῖ­α τῶν ΗΠΑ νά τε­κμη­ρι­ώ­νει τήν ἀν­τι­κει­με­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους. Καί τί νά πεῖ κα­νείς γιά τήν ἀ­πό­δει­ξη ἀ­πό τόν Ἰ­ό τῆς ὕ­παρ­ξης ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων ἡ ὁ­ποί­α βα­σί­ζε­ται σέ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα; Τό ὅ­τι ὁ­ρι­σμέ­νοι μπο­ρεῖ νά ἐ­πη­ρε­ά­στη­καν ἀ­πό τόν «σο­σι­α­λι­στι­κό» δι­ε­θνι­στι­κό μα­κε­δο­νι­σμό τοῦ Ἴ­λιν­τεν δέν συ­νε­πά­γε­ται ὅ­τι δή­λω­ναν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες. Οἱ το­τι­νές δι­α­κη­ρύ­ξεις γιά ὕ­παρ­ξη «Μα­κε­δό­νων» καί ἀ­ναι­ρέ­σεις τῶν πα­ρα­πά­νω δι­α­κη­ρύ­ξε­ων γιά ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες δεί­χνουν ὅ­τι δέν μπο­ρεῖ μέ τά το­τι­νά δε­δο­μέ­να νά τε­κμη­ρι­ω­θεῖ ἡ ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους στίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ αἰ.

Ὁ Ἰ­ός προ­σπερ­νᾶ[8] τό «ὄν­τως λε­πτό καί δι­φο­ρού­με­νο ζή­τη­μα τοῦ αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμοῦ τῶν Σλα­βο­μα­κε­δό­νων» (τό πε­ρί­ερ­γο εἶ­ναι ὅ­τι τούς βα­πτί­ζει Σλα­βο­μα­κε­δό­νες μή ἀ­πο­δε­χό­με­νος τόν αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμό τους ὡς Μα­κε­δό­νων, τόν ὁ­ποῖ­ο κα­τά τά ἄλ­λα δέ­χε­ται ὡς πραγ­μα­τι­κό ἤ­δη ἀ­πό τίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ αἰ.), δι­ό­τι τό γρα­φεῖ­ο με­τα­νά­στευ­σης τῶν ΗΠΑ ἐ­κεί­νη τήν ἐ­πο­χή ὅ­ρι­ζε «Macedonian: see Bulgarian» καί ὁ ἀ­με­ρι­κα­νός ἐ­θνο­λό­γος P. Roberts στό βι­βλί­ο του Immigrant races in North America (1910) κά­νει λό­γο γιά Macedonians ἤ Macedonian Slavs, ἀλ­λά τούς θε­ω­ρεῖ Bulgarians – γι’ αὐ­τό ὁ Ἰ­ός ἐ­πι­κεν­τρώ­νε­ται στήν ἀ­να­γνώ­ρι­ση στά 1920 ἀ­πό τίς ΗΠΑ τῆς γλώσ­σας ὡς Macedonian (ὅ.π., 4-12-2005), ὑ­πο­στη­ρί­ζον­τας ἐμ­μέ­σως πλήν σα­φῶς τήν ἀ­βά­σι­μη θέ­ση ὅ­τι ἡ γλώσ­σα αὐ­τή συ­νε­πά­γε­ται αὐ­το­μά­τως καί ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους (ὅ­πως Κυ­πρια­κό ἔ­θνος, Βλα­χι­κό ἔ­θνος κ.λπ.).

Ὁ Ἰ­ός θε­ω­ρεῖ ὅ­τι οἱ ἑλ­λη­νι­κές, σερ­βι­κές, βουλ­γα­ρι­κές στα­τι­στι­κές εἶ­ναι (ὅ.π., 4-12-2005) «προ­πα­γαν­δι­στι­κές» (ἡ προ­πα­γάν­δα τῶν στα­τι­στι­κῶν αὐ­τῶν δέν ἔγ­κει­ται στήν τρι­ε­θνῆ συν­δυ­α­σμέ­νη –τί συ­νω­μο­σι­ο­λο­γι­κό, πιά– ἀ­πό­κρυ­ψη ὕ­παρ­ξης τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦ ἔ­θνους, ἀλ­λά στούς ἀ­ριθ­μούς πού κά­θε μιά δί­νει γιά τό κά­θε ἔ­θνος). Πέ­ρα, ὅ­μως, ἀ­πό τήν «προ­πα­γάν­δα» τῶν Σέρ­βων, Ἑλ­λή­νων καί Βουλ­γά­ρων, ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς ἐκ­παί­δευ­σης στήν Μα­κε­δο­νί­α πρίν τό 1912 δεί­χνει –ἀ­φοῦ τά ἔ­θνη ἀ­να­δύ­ον­ται μέ τήν ἐμ­φά­νι­ση τῆς τυ­πο­γρα­φί­ας καί τῆς ἐκ­παί­δευ­σης, δηλ. κα­τά τήν Νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα, σύμ­φω­να μέ ἐ­θνο­α­πο­δο­μι­στι­κή ὀ­πτι­κή– ὅ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος. Δέν πα­ρου­σι­ά­στη­καν τό­τε κά­ποι­οι οἱ ὁ­ποῖ­οι ἤ­θε­λαν νά εἶ­ναι μό­νο «Μα­κε­δό­νες» καί οἱ ὁ­ποῖ­οι ἵ­δρυ­σαν «μα­κε­δο­νι­κά» σχο­λεῖ­α ἤ ἀ­παί­τη­σαν νά ἱ­δρυ­θοῦν τέ­τοι­α, ὅ­πως λ.χ. οἱ Ἕλ­λη­νες στήν Τουρ­κο­κρα­τί­α. Γρά­φον­τας (ὅ.π., 4-12-2005) «Οἱ ἐ­πί­ση­μες ὀ­θω­μα­νι­κές ἀ­πο­γρα­φές, πά­λι, κα­τέ­γρα­φαν ὄ­χι “ἔ­θνη” ἀλ­λά “μι­λέ­τια” -ἐ­πί­ση­μα ἀ­να­γνω­ρι­σμέ­νες δη­λα­δή θρη­σκευ­τι­κές κοι­νό­τη­τες, βά­σει τῶν ὁ­ποί­ων ὀρ­γα­νω­νό­ταν ἡ ὑ­πα­γω­γή τῶν κα­τοί­κων τῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας στήν κρα­τι­κή ἐ­ξου­σί­α. Βουλ­γα­ρι­κό μι­λέ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε πρίν ἀ­πό τό 1870, οὔ­τε σερ­βι­κό πρίν ἀ­πό τό 1903. “Μα­κε­δο­νι­κό” μι­λέ­τι οὐ­δέ­πο­τε ἀ­να­γνω­ρί­στη­κε ἀ­πό τήν Ὑ­ψη­λή Πύ­λη καί, κα­τ’ ἐ­πέ­κτα­ση, οὐ­δέ­πο­τε κα­τα­γρά­φη­κε» δέν ἀ­να­φέ­ρει τό προ­φα­νές: ὅ­τι οἱ Ὀ­σμα­νοί, ἔ­χον­τας μό­νο συμ­φέ­ρον ἄν αὔ­ξαι­ναν τόν ἀ­ριθ­μό τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν μι­λέτ κα­τά ἕ­να (τό μα­κε­δο­νι­κό) καί ἄν ἐ­πέ­τει­ναν τή δι­αί­ρε­ση με­τα­ξύ τῶν χρι­στια­νῶν ὑ­πη­κό­ων τους, δέν ἄ­κου­σαν τίς ἀ­πε­γνω­σμέ­νες κραυ­γές τῶν κα­τά τόν Ἰ­ό ὑ­παρ­κτῶν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων (πού ἤ­θε­λαν νά εἶ­ναι «Μα­κεν­τόν ὀρ­τον­τόξ») καί, ἔ­τσι, δέν ἐ­δέ­η­σαν νά φτιά­ξουν ἀ­κό­μη ἕ­να μι­λέτ, για­τί ἁ­πλῶς δέν ὑ­πῆρ­χαν «Μα­κε­δό­νες».

Τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα ἀ­νά­λο­γου ἐ­πι­πέ­δου ἐκ μέ­ρους τοῦ Ἰ­οῦ συ­νε­χί­ζον­ται, ὅ­ταν ὑ­πο­στη­ρί­ζε­ται πά­νω-κά­τω ὅ­τι ἀ­φοῦ οἱ το­τι­νοί ἕλ­λη­νες πα­τρι­ῶ­τες/ἐ­πί­ση­μη Ἑλ­λά­δα κα­λοῦ­σαν Μα­κε­δό­νες τούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, δέν ὑ­φί­στα­ται πρό­βλη­μα ἄν σή­με­ρα οἱ σλα­βό­φω­νοι τῆς ΠΓΔΜ δη­λώ­νουν (μή Ἕλ­λη­νες) Μα­κε­δό­νες, ὡ­σάν αὐ­τά τά δύ­ο («ἡ κα­τα­γω­γή ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες συ­νε­πά­γε­ται ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα» τῶν Ἑλ­λή­νων τοῦ 19ου αἰ. καί «ἡ κα­τα­γω­γή ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες δέν συ­νε­πά­γε­ται ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα» τῆς ΠΓΔΜ) νά συ­νε­πά­γον­ταν, ὡς θέ­σεις, τό ἴ­διο πράγ­μα, καί σάν νά ἦ­ταν ἱ­στο­ρι­κῶς ἐ­ξί­σου ὀρ­θά.

Γρά­φει ὁ Ἰ­ός (ὅ.π., 23-10-2005, «μύ­θος 5ος»): «Πα­ρά τήν ὀ­φθαλ­μο­φα­νῆ αὐ­θαι­ρε­σί­α του, τό ὅ­λο “γε­νε­α­λο­γι­κό” σχῆ­μα ἔ­χει συ­νε­πῶς τή δι­κή του προ­ϊ­στο­ρί­α. Στό κά­τω κά­τω, τί φταῖ­νε αὐ­τοί [σήμ.: οἱ «Σλα­βο­μα­κε­δό­νες»] ἄν πῆ­ραν τοῖς με­τρη­τοῖς ὅ­σα τούς κα­νο­ναρ­χοῦ­σαν οἱ “δι­κοί μας” φω­στῆ­ρες;». Ὅ­μως, μέ τό «τοῖς με­τρη­τοῖς» τρο­πο­ποι­εῖ οὐ­σι­ω­δῶς τή θέ­ση τῶν ἑλ­λή­νων πα­τρι­ω­τῶν/ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους τοῦ 19ου –ἀρ­χῶν 20οῦ αἰ., ἀ­φοῦ ὑ­πο­στη­ρί­ζει (μέ τό «τοῖς με­τρη­τοῖς») ὅ­τι οἱ πα­ρα­πά­νω ἔ­λε­γαν στούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας πώς οἱ δεύ­τε­ροι «κα­τά­γον­ται ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες ἀλ­λά/καί γι’ αὐ­τό δέν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νες». Τήν ἴ­δια εὐ­φυ­ῆ με­θο­δο­λο­γί­α πα­ρά­καμ­ψης τοῦ πραγ­μα­τι­κοῦ ἱ­στο­ρι­κοῦ/πο­λι­τι­κοῦ προ­βλή­μα­τος μέ τήν ἀ­γνό­η­σή του ὡς ἑ­ξῆς: «ἀ­φοῦ πα­λι­ό­τε­ρα οἱ Ἕλ­λη­νες ὑ­πο­στή­ρι­ζαν τήν χ ἄ­πο­ψη, τώ­ρα δέν ἔ­χει νό­η­μα ἡ δι­α­μαρ­τυ­ρί­α γιά τήν χ θέ­ση τῆς ΠΓΔΜ» ἀ­κο­λου­θεῖ καί γιά τήν πα­ρου­σί­α­ση ἐκ μέ­ρους τῆς ΠΓΔΜ τῶν βουλ­γά­ρων με­σαι­ω­νι­κῶν ἡ­γε­μό­νων ὡς ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων (ὅ.π., 4-12-2005). Πάν­τως, ἀ­φοῦ θε­ω­ρεῖ ὡς «ὀ­φθαλ­μο­φα­νῆ αὐ­θαι­ρε­σί­α» τό σχῆ­μα «ἀ­πό­γο­νοι Ἀρ­χαι­ο­μα­κε­δό­νων, ἄ­ρα μή Ἕλ­λη­νες», δηλ. δέ­χε­ται ὅ­τι οἱ ἀρ­χαῖ­οι Μα­κε­δό­νες ἦ­ταν Ἕλ­λη­νες, θά ἔ­πρε­πε κι αὐ­τός νά ζη­τή­σει τήν ἀ­πό­συρ­σή του ἀ­πό τήν ἐ­θνο­κρα­τι­κή ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς ΠΓΔΜ. Στή βά­ση τοῦ ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν Μα­κε­δό­νες=Ἕλ­λη­νες τούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας δέν θε­ω­ρεῖ ἐ­παρ­κῶς προ­βλη­μα­τι­κή τήν κα­πη­λεί­α ἀ­πό Βουλ­γά­ρους καί Βουλ­γα­ρο­μα­κε­δό­νες τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. τοῦ Μ. Ἀ­λέ­ξαν­δρου, πα­ρά τή θε­ω­ρεῖ ὡς ἐ­πι­πλέ­ον ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι ἀ­πό τό­τε πί­στευ­αν οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­κεῖ­νοι πώς ἦ­ταν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες.

Ὡ­στό­σο, τό μό­νο πού ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται εἶ­ναι ἡ πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί ὄ­χι ὅ­τι οἱ τοῦ ΒΜΡΟ, αὐ­το­νο­μι­στές καί μή, εἶ­χαν δί­και­ο, ἐ­κτός πιά κι ἄν ὁ Ἰ­ός θε­ω­ρεῖ ἀ­πό βι­ο­λο­γι­κή-φυ­λε­τι­κή σκο­πιά τό ζή­τη­μα, ὁ­πό­τε πρέ­πει κα­θέ­νας νά πα­ρα­δε­χτεῖ ὅ­τι καί οἱ τῆς ΠΓΔΜ εἶ­ναι ἐν μέ­ρει φυ­λε­τι­κά ἀ­πό­γο­νοι καί τῶν Ἀρ­χαι­ο­μα­κε­δό­νων (καί τῶν Ἰλ­λύ­ρι­ων καί τῶν Δαρ­δα­νῶν κ.ο.κ.). Ἀ­πο­μέ­νει, βέ­βαι­α, τό ἐ­ρώ­τη­μα ἄν, τε­λι­κά, γιά τόν Ἰ­ό, Σλα­βο­μα­κε­δό­νας καί Μα­κε­δό­νας εἶ­ναι τό ἴ­διο, ὅ­πό­τε ἀ­πο­δέ­χε­ται τή θε­ω­ρί­α ὅ­τι οἱ ἀρ­χαῖ­οι –Ἕλ­λη­νες– Μα­κε­δό­νες ἀ­να­μί­χτη­καν μέ τούς Σλά­βους καί δη­μι­ούρ­γη­σαν τό μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος καί οἱ δεύ­τε­ροι δέν ἐ­ξελ­λη­νί­στη­καν μέ αὐ­τήν τήν ἀ­νά­μι­ξη ἀλ­λά ἀ­ποσ­λα­βί­στη­καν (βλ. δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες τῶν «Μα­κε­δό­νων» ὅ­ταν τούς ἀ­πο­κα­λοῦν Σλά­βους). Τό­τε, ὅ­μως, ἐ­πα­νερ­χό­μα­στε στήν πα­ρα­τή­ρη­ση γιά τήν ταυ­τό­τη­τα τῶν ἀ­πό­ψε­ων με­τα­ξύ ἀ­κρο­δε­ξι­ῶν καί «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στῶν» ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ στό ἐ­θνι­κό φαι­νό­με­νο.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Ἡ ἐ­πί­μο­νη χρή­ση τοῦ ὅ­ρου ντό­πιοι γιά νά ὑ­πο­δη­λω­θοῦν μό­νο οἱ σλα­βό­φω­νοι Μα­κε­δό­νες πού δέν ἔ­χουν ἑλ­λη­νι­κή συ­νεί­δη­ση, ἀλ­λά ὄ­χι οἱ ἑλ­λη­νι­κῆς συ­νεί­δη­σης σλα­βό­φω­νοι Μα­κε­δό­νες οὔ­τε οἱ Βλά­χοι ἤ οἱ ἑλ­λη­νό­φω­νοι ἑλ­λη­νι­κῆς συ­νεί­δη­σης Μα­κε­δό­νες, δεί­χνει ὅ­τι τά πε­ρί κα­πη­λεί­ας τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τοῦ ὀ­νό­μα­τος Μα­κε­δο­νί­α δέν ἔ­χουν μό­νον «φι­λο­λο­γι­κό» χα­ρα­κτή­ρα. Δέν ἰ­σχύ­ει, λοι­πόν, τό ἐ­πι­χεί­ρη­μα τοῦ Ἰ­οῦ (ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 23-10-2005, «Οἱ δέ­κα μύ­θοι τοῦ “Σκο­πια­νοῦ”», «μύ­θος 4ος») πε­ρί Δαρ­δα­νῶν: «Ἀ­κό­μη κι ἄν ἡ ΠΓΔΜ με­το­νο­μα­ζό­ταν “Δαρ­δα­νί­α”, αὐ­τό δέν θά ἐ­ξα­φά­νι­ζε τίς ἀ­να­φο­ρές τῶν ἐ­κεῖ ἐ­θνι­κι­στῶν σέ “ἀ­λύ­τρω­τους Δαρ­δα­νούς” τῆς Β. Ἑλ­λά­δας. Στή δέ χώ­ρα μας, θά γι­νό­μα­σταν ἁ­πλῶς μάρ­τυ­ρες τῆς με­τάλ­λα­ξης τῶν “σλα­βό­φω­νων Ἑλ­λή­νων” σέ “δαρ­δα­νό­φω­νους”». Ὁ ἀ­λυ­τρω­τι­σμός ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­α­τεί­νε­ται (καί βα­σί­ζε­ται στό) ὅ­τι οἱ μή «ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες» γη­γε­νεῖς Μα­κε­δό­νες (δηλ. μή «ντό­πιοι» γη­γε­νεῖς τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς Μα­κε­δο­νί­ας) εἶ­ναι ἔ­ποι­κοι ἤ ἐ­πή­λυ­δες (ἕ­να εἶ­δος ἄ­τυ­που ἑλ­λη­νι­κοῦ στρα­τοῦ κα­το­χῆς) εἶ­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­λυ­τρω­τι­κός/ἐ­πι­θε­τι­κός ἀ­πό ὅ,τι ὁ «ἁ­πλός» ἀ­λυ­τρω­τι­σμός πού βα­σί­ζε­ται στήν ὕ­παρ­ξη ἀλ­λο­γε­νοῦς μει­ο­νό­τη­τας σέ ἐ­δά­φη γει­το­νι­κοῦ κρά­τους. Οἱ ἀ­λυ­τρω­τι­κές δι­εκ­δι­κή­σεις βα­σι­σμέ­νες στά ἱ­στο­ρι­κά δί­και­α μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξουν μα­ζί μέ ἐ­κεῖ­νες πού βα­σί­ζον­ται σέ πλη­θυ­σμια­κά με­γέ­θη ἤ ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό αὐ­τές, ὡ­στό­σο πάν­το­τε φάν­τα­ζαν καί ἦ­ταν πο­λύ πιό ἰ­σχυ­ρές ἀ­πό τίς δεύ­τε­ρες (π.χ. ὁ ἑλ­λη­νι­κός ἀ­λυ­τρω­τι­σμός γιά τήν Μ. Ἀ­σί­α). Θά ἦ­ταν ἄλ­λο πράγ­μα, π.χ. ἄν ὑ­πῆρ­χε μιά ἑλ­λη­νι­κή μει­ο­νό­τη­τα στήν Οὐγ­γα­ρί­α καί ἡ Ἑλ­λά­δα ἀ­παι­τοῦ­σε τμῆ­μα τῆς Οὐγ­γα­ρί­ας καί ἄλ­λο ἄν ὑ­πῆρ­χε μιά ἑλ­λη­νι­κή μει­ο­νό­τη­τα καί ἡ Ἑλ­λά­δα ἀ­παι­τοῦ­σε τήν Οὐγ­γα­ρί­α ἤ τμῆ­μα της μέ τήν αἰ­τι­ο­λο­γί­α ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες καί ἐ­κεῖ εἶ­ναι οἱ «πραγ­μα­τι­κοί γη­γε­νεῖς». Ἡ ἀ­πα­ξί­ω­ση τῆς δι­α­μά­χης γιά ἕ­να ὄ­νο­μα δέν τε­κμη­ρι­ώ­νε­ται πο­λι­τι­κά· γι’ αὐ­τό ἡ ὀ­νο­μα­σί­α «δη­μο­κρα­τί­α τῆς Γερ­μα­νι­κῆς Αὐ­στρί­ας» δέν ἔ­γι­νε ἀ­πο­δε­κτή με­τά τόν Α΄ Π.Π. Μπο­ρεῖ ἡ ἀ­πει­λή ἀ­πό τήν ΠΓΔΜ νά εἶ­ναι πρα­κτι­κά μι­κρή, ὡ­στό­σο κα­νείς δέν ἔ­χει τό δι­καί­ω­μα νά ἀ­πει­λεῖ ἤ νά ὑ­πο­νο­εῖ ὅ­τι θά μπο­ροῦ­σε νά ἀ­πει­λή­σει, ἄν τοῦ δι­νό­ταν ἡ εὐ­και­ρί­α.

[2] Οὐ­δε­τε­ρό­τη­τα ἔ­ναν­τι τῆς βί­ας. Αὐ­τό, σω­στό ἤ λά­θος, δέν τη­ρεῖ­ται ἀ­πό τούς ἴ­διους σέ ὅ­λα τά ζη­τή­μα­τα.

[3] Ἐπιστ. Παύλου Μελᾶ στίς 16-3-1904.

[4] Δέν εἶναι σπάνιο φαινόμενο ἀρκετοί σημερινοί «ἀντιεθνικιστές» μαζί μέ «Μακεδονιστές» νά κάνουν λόγο γιά 10% μόνο τοῦ τοτινοῦ μακεδονικοῦ πληθυσμοῦ ὡς Ἕλληνες ταυτίζοντας, ἐν ἔτει 2009, ἀφελῶς ἤ κουτοπόνηρα τή γλώσσα μέ τό ἔθνος. Οἱ «μακεδονιστές» θεωροῦν τούς Γραικομάνους «προδότες τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους» τήν ἴδια στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ Βούλγαροι θεωροῦν προδότες τοῦ βουλγαρικοῦ ἔθνους τούς «μακεδονιστές».

[5] ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 23-10-2005.

[6] «Ὁ Μα­κε­δο­νι­κός Ἀ­γώ­νας με­τά τά συλ­λα­λη­τή­ρια», ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 5-11-2004.

[7] Δημ. Εὐ­αγ­γε­λί­δης, «Μιά ἐ­θνο­γλωσ­σο­λο­γι­κή προ­σέγ­γι­ση», περ. Ἄρ­δην τχ. 73.

[8] ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 4-12-2005.

Γιάννης Ταχόπουλος

Σελ. 201-210

http://www.ardin.gr/node/2643