Απάντηση στην δημόσια δήλωση στελεχών Μ.Κ.Ο. που στηρίζουν το εθνοκτόνο νομοσχέδιο.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση  ΕΛΙΑΜΕΠ στο blog της ανάρτησε μία κοινή Δημόσια δήλωση με θέμα το «Νομοσχέδιο περί Ιθαγένειας και Πολιτογράφησης Μεταναστών».[http://blogs.eliamep.gr/admin/axizi-na-fantastoume-mia-nea-elliniki-kinonia-miltos-pavlou-ke-anna-triantafillidou/ ]. Την δήλωση αυτή την υπογράφουν ο Μίλτος Παύλου Διευθυντής  του «Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας» και η Άννα Τριανταφυλλίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια, Δημοκρίτειο Πανεπιστημίο Θράκης και Κύρια Ερευνήτρια ΕΛΙΑΜΕΠ.

Δεν ξέρω εάν  είναι και η επίσημη θέση του ΕΛΙΑΜΕΠ αλλά σίγουρα και εφόσον αναρτήθηκε από το διαχειριστή του blog σίγουρα θα εκφράζει και τις θέσεις του.

Σε ότι αφορά το «Εθνικό Παρατηρητηρίο του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας» είναι χαρακτηριστικό ότι είναι μέλος της «Ελληνικής Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου» , της Μ.Κ.Ο. που το ΠΑΣΟΚ πήρε το πρόγραμμα της και το έκανε …..πρόταση για νομοσχέδιο.

Μετά γιατί  λέμε και κατηγορούμε αυτούς που λένε  ότι οι Μ.Κ.Ο. πλέον είναι αυτές που κατευθύνουν την ζωή μας και όπως ότι συνεργάζονται. Πλέον εμείς κάνουμε λάθος μιας και οι Μ.Κ.Ο. πλέον νομοθετούν.

Λοιπόν αυτή η δημόσια δήλωση έχει αναρτηθεί σε διάφορα blogs που υποστηρίζουν την νομοθετική μεταρρύθμιση , η οποία βασίζεται σε πρόταση μίας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης κατά δήλωση του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτήν την ανάρτηση προσπάθησα βήμα-βήμα να αναλύσω και κυρίως να αντικρούσω τις θέσεις αυτής της δήλωσης.

Για να εξετάσουμε την δημόσια αυτή δήλωση:

Μεγάλο μέρος των σχολίων στη διαβούλευση που έχει ανοίξει το Υπουργείο Εσωτερικών στο www.opengov.gr/ypes είναι δυστυχώς αποτέλεσμα παραπληροφόρησης. Κάποτε δε προδίδουν ότι οι γράφοντες δεν έχουν καν αναγνώσει αυτό το ίδιο το νομοσχέδιο που επικρίνουν ή λασπολογούν. Η αβάσιμη κινδυνολογία περί αλλοίωσης του έθνους και περί φυλετικής διαφοροποίησης, είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία και κάποτε ποινικά κολάσιμη. Μπορεί να προκαλέσει μόνο θύματα βίας, δυσανεξίας, χειραγώγησης, απογοήτευσης και ματαίωσης από όλες τις πλευρές. Μέσα στην προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης και όξυνσης μέσα από εμπρηστικές διαστρεβλώσεις, δαιμονοποιήσεις και ρατσιστικής έμπνευσης υστερίες, ακόμα και εκείνοι που τις εκφέρουν έχουν να χάσουν. Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις βρίσκονται σαφώς στο μέσο όρο (αν όχι λίγο κάτω από αυτόν) των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών και είναι εύλογες και δικαιολογημένες, όσο και επιφυλακτικές και προσεκτικές. Αξίζει λοιπόν να σημειώσουμε κάποια σημεία που χρήζουν προσοχής από ειδικούς και μη, από τους κατέχοντες πολιτικά αξιώματα αλλά και κυρίως τους απλούς πολίτες:

Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της δημοκρατίας είναι, η ανταγορία (το δι­καίωμα της διαφωνίας και των αντιπροτάσεων) και η λαϊκή κυριαρχία (δάμω το κράτος). Έτσι η Δημοκρατία (εκ των λέξεων δήμος + κρατώ) είναι το πολίτευμα (ελληνικό νομικό και πολιτειακό κατόρθωμα), στο όποιο ο δήμος (ο λα­ός) και κρατεί και άρχει (εχει την ισχύ και την εξουσία. Πηγή κάθε εξουσίας σ' αυτή είναι ο λαός, αυτή δε ασκείται μόνον από το λαό, διά του λαού και υπέρ του λαού, υπό τους όρους καί προϋποθέσεις, που με πάγιες συνταγματικές διατάξεις καθορίζονται, καθιερώνεται δηλαδή και ισχύει στο δημοκρατικό πολίτευμα το δόγμα της λαϊκής κυριαρχίας, σκοπός της δε είναι η κατοχύρωση της ελευθερίας όλων των πολιτών.

Αν δεν σας αρέσει η ανάλυσή μου τότε το λεξικό Τριανταφυλλίδη  γράφει ότι δημοκρατία είναι πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και που λειτουργεί με βάση τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών.

Άρα εάν νομίζετε ότι είστε η πλειοψηφία να προτείνατε από την αρχή δημοψήφισμα και όχι να συκοφαντείτε τους πολίτες που αντιδρούν στο νομοσχέδιο και εκφραστήκανε  δημόσια στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών. Εκτός εάν επικεντρώνεστε σε αυτούς που δεν αναρτήθηκαν τα σχόλια τους στην υπόψη ιστοσελίδα που σημαίνει ότι έχετε καλύτερη πληροφόρηση εκ των έσω.

Σημειώνω δε  ότι ο όρος μετανάστης για τον αποκαλούμενο «μέσο όρο» είναι για τους νόμιμους και όχι για τους λαθραίους που έγιναν νόμιμοι. (  http://www.integrationindex.eu/topics/2657.html )

1- Σήμερα υπάρχει ήδη «αλλοίωση» του 'δήμου' στο βαθμό που για πολλά έτη εργαζόμενοι και τα παιδιά τους στη χώρα δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους ακόμα και για το πού πρέπει να μπουν κάδοι καθαριότητας ή μια παιδική χαρά.

 Δεν είναι θέμα δικαιώματος μετανάστη ή ιθαγενή αλλά ζήτημα ανυπαρξίας των Δημοτικών και Κρατικών αρχών.  Το κράτος και οι Δήμοι  είναι ανίκανοι να βρουν  χώρους για ΧΥΤΑ ,  για παιδικές χαρές, για  ανάπτυξη πρασίνου, για ανακύκλωση  κλπ για τους ήδη υπάρχοντες πολίτες.

Η είσοδος λοιπόν 1 εκ ψηφοφόρων  και προτίμησης συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων  θα λύσει το «πρόβλημα χωροταξίας» ή «δικαιώματος γνώμης» την στιγμή που το σύστημα δεν κάνει τίποτα για 10 εκ ψηφοφόρους  ;

2- Αξίζει να αναλογιστούμε τι θα λέγαμε και πώς θα αντιδρούσαμε εάν έλληνες μετανάστες για δεκαετίες στην Αμερική, τη Γερμανία κλπ. είχαν δικαίωμα (υποχρέωση) μόνο να εργάζονται και όχι να λένε τη γνώμη τους, ούτε καν για ζητήματα που τους αφορούν άμεσα σε τοπικό επίπεδο. Ο κίνδυνος λοιπόν για την Ελλάδα δεν είναι εκείνος της «αλλοίωσης» της εθνική ομοιογένειας αλλά η αναβίωση ενός αποκρουστικού καθεστώτος ειλώτων και πληβείων. Στο δημοκρατικό σύστημα δεν χωρεί τέτοιος αποκλεισμός.

 Πλήρης διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων. Οι νόμιμοι μετανάστες δεν ήρθαν γιατί τους κάλεσαν οι Ελληνικές αρχές όπως αυτό έγινε με τους Έλληνες στις ΗΠΑ, Γερμανία κλπ. Ήταν λαθραίοι και τους έκαναν νόμιμους.

3- Το μεταναστευτικό και ο κώδικας ιθαγένειας έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά προβληματικά και παρωχημένα, ακριβώς επειδή καμία κυβέρνηση δεν τα άγγιξε όταν έπρεπε. Αποτέλεσμα είναι σήμερα η Ελλάδα να βρίσκεται κάτω από όλες τις χώρες της ΕΕ των 27 στις σχετικές ρυθμίσεις. Ως τέτοια σήμερα το «μεταναστευτικό» βρίσκεται ενώπιόν μας ως γόρδιος δεσμός και χρήζει ανάλογων - όσο και νηφάλιων και δημοκρατικών - λύσεων.

 Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πως το νομοσχέδιο ΠΑΣΟΚ και η υιοθέτηση των προτάσεων μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης  δεν κάνει την Ελληνική νομοθεσία "μέση Ευρωπαϊκή". Την κάνει την πιο ελαστική  από τις  Ευρωπαϊκές χώρες. Επίσης η βαθμολογία της Ελλάδας βασίζεται στον μέσο όρο τεσσάρων διαφορετικών παραγόντων (http://www.integrationindex.eu/integrationindex/2399.html ). Καλό είναι να είμαστε λοιπόν πιο συγκεκριμένοι όταν αναφερόμαστε σε στατιστικές.  Επίσης σημαντικό ότι μιλάμε για  migration σημαίνει γενικά τη μεταναστευτική κίνηση, τη μετοικεσία, χωρίς να υποδηλώνεται αν οι μετακινούμενοι φεύγουν από τη χώρα τους ή εισέρχονται σε μια άλλη χώρα. Και το ερώτημα είναι: ποια είναι η αναλογία μεταναστών που μπήκαν νόμιμα και λαθραία στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες ώστε να δούμε πραγματικά γιατί βρισκόμαστε στο πιο χαμηλό σημείο σε ότι αφορά της ασφάλεια;

Σημειώνω ότι ο όρος μετανάστης για την υπόψη έρευνα είναι για τους νόμιμους και όχι για τους λαθραίους που έγιναν νόμιμοι.(  http://www.integrationindex.eu/topics/2657.html )

4- Η απόδοση ιθαγένειας στους ανθρώπους με αποδεδειγμένα ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα, έχει μέγιστο όφελος πρώτα απ'όλα για το σύνολο των Ελλήνων και κατόπιν για τους πολιτογραφηθέντες. Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας. Η διατήρηση μεγάλου μέρους της εργατικής δύναμης σε επισφαλή θέση έχει προφανώς αρνητική επίπτωση σε όλους τους εργαζόμενους (ασφαλιστικά-εργασιακά δικαιώματα), ενώ συντηρεί τις ολιγαρχίες και τους ισχυρότερους που εμμέσως ή άμεσα εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση.

 Πολύ σωστά όπως τα λέτε για αυτό και πρέπει να μπουν και προϋποθέσεις που υπάρχουν και σε άλλα κράτη όπως:

     

·         Να έχει στην κατοχή του άδεια ή δικαίωμα διαμονής.

·         Να έχει λευκό ποινικό μητρώο. Να μην έχει καταδικαστεί σε κάποιο είδος φυλάκισης και να μην εκκρεμούν κατηγορίες εναντίον του.

·         Να αποδέχεται εγγράφως τις αρχές του ελληνικού Συντάγματος.

·         Να μη θέτει σε κίνδυνο την εσωτερική ή εξωτερική ασφάλεια του ελληνικού κράτους.

·         Να γνωρίζει την ελληνική γλώσσα σε ικανοποιητικό επίπεδο.

·         Να έχει αφομοιωθεί από πολιτιστικής άποψης, ήτοι να έχει επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και γενικά του ελληνικού πολιτισμού.

·         Να έχει την δυνατότητα οικονομικής συντήρησης τόσο του εαυτού του όσο και των μελών της οικογένειάς του, χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα.

·         Να αποποιηθεί της προηγούμενης ιθαγένειάς του. Εξαιρούνται οι πολίτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι μπορούν να διατηρήσουν την ιθαγένεια της χώρας προέλευσής τους

Εάν θεωρεί εαυτών  Έλληνα και αγαπάει αυτόν τόπο δεν θα έχει πρόβλημα στο να δεχτεί τις παραπάνω παραμέτρους που πολλές από αυτές εφαρμόζονται  στις χώρες της ΕΕ των 27 με υψηλό μέσο όρο  στις σχετικές ρυθμίσεις.

5- Γιατί λοιπόν ακριβώς εκείνοι που θα έπρεπε να προσβλέπουν στην υπηκοότητα ή το δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές για τους μετανάστες να αντιδρουν σε αυτή τη μεταρρύθμιση; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην αρκετά παλιά (και ενίοτε δύσοσμη, βλ.«Βατοπέδιο») διαπλοκή ανάμεσα σε κομμάτι της πολιτικής τάξης και τους υπερπατριώτες και τους μονοπωλητές της εθνικής ταυτότητας με το αζημίωτο. Αυτή η πολιτική ομάδα από τα όρια του 'κέντρου' έως την ακροδεξιά είναι και εκείνη που σήμερα, επισείοντας την ανύπαρκτη απειλή σκιάχτρο της «αλλοίωσης της εθνικής ομοιογένειας», επιδιώκει να στρέψει τους λιγότερο ισχυρούς και λιγότερο ενημερωμένους - ή απλά χειραγωγημένους. Συχνά σε αντίθεση προς τα ίδια τους τα συμφέροντα για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ένα παράδειγμα: σε ποιον μπορεί να συμφέρει να μην έχουν δικαιώματα τα παιδιά μεταναστών όταν εισέρχονται στην αγορά εργασίας; η ευάλωτη θέση τους αποβαίνει σε βάρος ολόκληρης της νέας γενιάς ανεξαρτήτως ιθαγένειας που ανταγωνίζεται αυτό το χαμηλά αμειβόμενο και λιγότερο προστατευμένο από το νόμο εργατικό δυναμικό.

 Κοινωνική ένταξη σημαίνει ότι η οικογένεια του ατόμου ή το ίδιο το άτομο να μη ζει εις βάρος του κράτους. Άρα οι προϋποθέσεις που ισχύουν σε άλλα κράτη όπως φορολογική ενημερότητα, οικονομική αυτοσυντήρηση χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα πρέπει να είναι όχι μόνο στον τωρινό αλλά και στο υπό πρόταση νομοσχέδιο. Σε ότι αφορά τις κατηγορίες,  σας παραπέμπω στο λεξικό της UNESCO και την χρήση του όρου «φασισμός».

Σε ότι αφορά την  ετεροβαρής πολιτική χροιά(Βατοπέδιο) που πάτε να δώστε σε ένα κοινωνικό θέμα δείχνει και τον πραγματικό σκοπό της όλης σας προσπάθειας και την δικαίωση αυτών που λένε ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι «για νέους ψηφοφόρους σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα».

6- Η νηφάλια ρύθμιση (όπως εκείνη που πρότεινε η Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου http://www.hlhr.gr) που εκτιμά την πραγματική ένταξη του πολιτογραφηθέντα στην ελληνική κοινωνία καθώς και τη δυνατότητά του να συμμετάσχει ενεργά και ουσιαστικά στην ελληνική πολιτική κοινότητα, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές οι οποίες την διέπουν, είναι επαρκής για να κατευναστούν οι, κατά τη γνώμη μας αβάσιμοι, φόβοι 'αυτόματης' απόδοσης ιθαγένειας.

 Το προταθέν νομοσχέδιο δεν είναι προϊόν κυβερνητικής επεξεργασίας της κυβέρνησης αλλά πρόταση της ΜΚΟ που αναφέρατε. Το σχέδιο 10 σημείων της υπόψη ΜΚΟ υλοποιείται κατά τα 8/10. Το κεντρικό ζήτημα είναι  ότι Ελληνική Κυβέρνηση με πράξη πρωτοφανής υιοθετεί και νομοθετεί για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μία πρόταση Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Αυτό είναι νομοθετικό πραξικόπημα της εκτελεστικής εξουσίας. Μάλιστα η ΜΚΟ του κου Παύλου ανήκει σε αυτήν την Ένωση.

7-Επιπλέον το προτεινόμενο σχέδιο νόμου επιδέχεται ουσιαστικών βελτιώσεων που θα βοηθήσουν την εφαρμογή του στην πράξη, αποφεύγοντας ασάφειες:

- Δεν είναι σαφής η σκοπιμότητα της ρύθμισης για συμμετοχή στις τρεις πρώτες τάξεις υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Θα μπορούσε να είναι οποιεσδήποτε τρεις τάξεις του Δημοτικού. Εξαιρείται επίσης ένα σημαντικό κομμάτι για το οποίο έχουν επενδυθεί δημόσιοι πόροι: οι μετανάστες που έχοντας μεταναστεύσει ανήλικοι και έχοντας φοιτήσει λίγα έτη (λιγότερα των έξι) και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποφοιτούν από ελληνικά πανεπιστήμια. Θα ήταν δοκιμη μια ρύθμιση ως εξής: "...το τέκνο αλλοδαπών που έχει φοιτήσει για έξι τουλάχιστον έτη σε ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Ελλάδα."

 Γιατί να μην πούμε το αυτονόητο "...το τέκνο αλλοδαπών που έχει εκπληρώσει την  υποχρεωτική εκπαίδευση  ή μετά-υποχρεωτική Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση  από ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Ελλάδα ."

Σε 13 κράτη, Βέλγιο, Δανία, Ελλάδα, Ιταλία, Αυστρία, Πορτογαλία, Φινλανδία, Σουηδία, Τσεχία, Εσθονία, Κύπρος, Πολωνία και Σλοβενία η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι 9ετής.

Σε 6 κράτη, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Λιθουανία και Σλοβακία η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι 10ετής.

Τέσσερα κράτη, το Λουξεμβούργο, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Λετονία και η Μάλτα έχουν υποχρεωτική εκπαίδευση 11 έτη.

Η Ολλανδία 12 έτη.

Η Ουγγαρία 13 έτη.

Η πλειονότητα των κρατών έχουν 9ετή υποχρεωτική εκπαίδευση και σε αρκετά από τα υπόλοιπα η υποχρεωτική εκπαίδευση αρχίζει πριν από την ηλικία των 6 ετών.

Δεν είναι θέμα παιδείας το να γίνεις Έλληνας:

-χρειάζεται να καλυφθούν οι περιπτώσεις γονικής μέριμνας από τρίτους (και όχι τους γονείς). Αυτό μπορεί να καταστεί σαφές και ερμηνευτικά αλλά θα βοηθούσε η διαζευκτική αναφορά "των γονέων ή των ασκούντων τη γονική μέριμνα στην Ελλάδα".

 Συμφωνώ φτάνει να υπάρχουν και οι προτεινόμενες από εμένα  προϋποθέσεις της παραγράφου 4.

- η παρ.2 του 1Α είναι δόκιμο να δίνει τη δυνατότητα πολιτογράφησης με την πλήρωση των προϋποθέσεων που αναφέρονται και όχι μετά από το 18ο έτος της ηλικίας των παιδιών. Είναι προβληματικό να τα διατηρεί στην αναμονή της απονομής αυτού του δικαιώματος για δεκαετίες (για περίοδο δηλαδή μεγαλύτερη ακόμα και για τους μη γεννηθέντες ή μεταναστεύσαντες ανήλικους στη χώρα) οδηγώντας σε διακρίσεις και δυχεραίνοντας τελικά την ίδια την εφαρμογή του νέου κώδικα ιθαγένειας στην κοινωνία.

Συμφωνώ φτάνει να υπάρχουν και οι προτεινόμενες από εμένα  προϋποθέσεις της παραγράφου 4.

- η ρύθμιση για νόμιμη διαμονή είναι εύλογη σε έναν κώδικα ιθαγένειας. Ωστόσο, ενόψει πολύχρονης προβληματικής πολιτικής αδειών διαμονής, πολλοί έχουν εκπέσει της νομιμότητας ή δεν έχουν συνεχή νόμιμη διαμονή όχι με δική τους ευθύνη. Μπορεί, διατηρώντας τη ρύθμιση εδώ για νόμιμη διαμονή, να προστεθεί μια μεταβατική διάταξη μόνο για την πρώτη εφαρμογή του νέου νόμου που να προβλέπει για ένα περιορισμένο χρόνο - κυρίως με στόχο τη λεγόμενη μιάμιση γενιά - τη δυνατότητα υποβολής αίτησης πολιτογράφησης μόνο με το στοιχείο της πραγματικής (και όχι αναγκαστικά συνεχούς και νόμιμης) διαμονής και των αποδεδειγμένων δεσμών με τη χώρα όπως και της ένταξης στην ελληνική κοινωνία.

 Συμφωνώ φτάνει να υπάρχουν και οι προτεινόμενες από εμένα  προϋποθέσεις της παραγράφου 4.

Επισημαίνω ότι η Ε.Ε. εξέδωσε την οδηγία 2003/109/ΕΚ, η οποία ενσωματώθηκε άμεσα με το προεδρικό διάταγμα 150/2006, προκειμένου να συνδέσει την 5ετή νόμιμη διαμονή του μετανάστη, εφόσον συντρέχουν και ορισμένες άλλες προϋποθέσεις – και ιδίως η ύπαρξη ορισμένου εισοδήματος ώστε να μπορεί να συντηρήσει τον ίδιο και την οικογένειά του, η πλήρης ασφάλιση ασθενείας, η επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού κλπ. – με την απόκτηση ενός ευνοϊκού καθεστώτος μακράς παραμονής (5ετούς με δυνατότητα ανανέωσης).

Ας ληφθεί υπόψη λοιπόν το ΠΔ.

Μην το καταργήσετε και αυτόν διότι  φτάνουμε στο σημείο η Ελλάδα  να επιλέγει να δώσει σε άτομα που έχουν λιγότερες από τις ανωτέρω προϋποθέσεις, όχι απλώς το ευνοϊκό καθεστώς του επί μακρόν διαμένοντος, αλλά την ίδια την ελληνική ιθαγένεια.

-Η προϋπόθεση της εν τοις πράγμασι πενταετούς συνεχούς διαμονής μέσα από μεταβατικές διατάξεις ειδικά για την παρούσα «μιάμιση» και «δεύτερη» γενιά μεταναστών (παιδιά που μετανάστευσαν ανήλικα ή γεννήθηκαν) που έχουν βρεθεί εκτός νομιμότητας λόγω του προβληματικού συστήματος αδειών διαμονής που ισχύει έως σήμερα, είναι απαραίτητη για την πολιτογράφηση ακριβώς του δυναμικού κομματιού της νέας γενιάς που έφερε το ζήτημα της ιθαγένειας των παιδιών των μεταναστών στη δημόσια συζήτηση και νομιμοποίησε την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα της διεύρυνσης της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη

Συμφωνώ φτάνει να υπάρχουν και οι προτεινόμενες από εμένα  προϋποθέσεις της παραγράφου 4.

Επισημαίνω ότι η Ε.Ε. εξέδωσε την οδηγία 2003/109/ΕΚ, η οποία ενσωματώθηκε άμεσα με το προεδρικό διάταγμα 150/2006, προκειμένου να συνδέσει την 5ετή νόμιμη διαμονή του μετανάστη, εφόσον συντρέχουν και ορισμένες άλλες προϋποθέσεις – και ιδίως η ύπαρξη ορισμένου εισοδήματος ώστε να μπορεί να συντηρήσει τον ίδιο και την οικογένειά του, η πλήρης ασφάλιση ασθενείας, η επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού κλπ. – με την απόκτηση ενός ευνοϊκού καθεστώτος μακράς παραμονής (5ετούς με δυνατότητα ανανέωσης).

-ο περιορισμός του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, ελληνική πρωτοτυπία εάν ψηφιστεί ως έχει, μπορεί να αποβεί εξαιρετικά προβληματικός στην πρακτική εφαρμογή του. Κινδυνεύει να δημιουργήσει δημότες 2 κατηγοριών, ενώ μπορεί να οδηγήσει και σε πρακτικά προβλήματα νομιμοποίησης και διαδικασίας (πχ. δυσχέρεια στον ορισμό αντιδημάρχων αλλά και νομιμοποίηση δημάρχων) εκεί όπου οι ιδανικότεροι και πλέον ψηφισμένοι σύμβουλοι μπορεί να είναι αλλοδαποί. Αν και η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει ακόμη επικυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση για τη συμμετοχή των Μεταναστών στη Δημόσια Ζωή μπορεί τουλάχιστον να μη βλάψει τη δημοκρατική της συνοχή αποδίδοντας ίσα δικαιώματα πολιτικής συμμετοχής στους επί μακρόν διαμένοντες (όπως άλλωστε υποδεικνύει και η σχετική οδηγία 2003/109/ΕΚ) - To ύψος του παραβόλου πρέπει να είναι αναλογικό ως προς το κόστος των ανάλογων επιτροπών και των επιπλέον διαδικασιών που απαιτούνται. Λόγω του συμβολισμού του σε πολλές χώρες δεν είναι υψηλότερο από το χαρτόσημο για την έκδοση ενός δελτίου ταυτότητας. Εάν διατηρηθεί στα 1000 € τότε είτε λειτουργεί αποτρεπτικά, είτε με εισπρακτική λογική αφαίμαξης μιας οικογένειας, κάτι που δεν αρμόζει στην οικοδόμηση σχέσης κράτους-πολίτη και μάλιστα στην πρώτη ανάλογη συναλλαγή του υπό πολιτογράφηση με τη διοίκηση. Ως εκ τούτου το παράβολο επείγει να μειωθεί με βάση την εκτίμηση της επιβάρυνσης της διοίκησης για την εξέταση των αιτήσεων πολιτογραφησης Ένα αναλογικό παράβολο ενδέχεται να κυμαίνεται ανάμεσα στα 50-200C.

 Εάν δεν μπορεί να δώσει τα 1000 €(ποσό πολύ λίγο)  τότε σαφώς έχει πρόβλημα επιβίωσης και ζει εις βάρος της κοινωνίας και του Ελληνικού κράτους.

Αυτόν τον «υγιή» οικονομικά μετανάστη θέλετε για ένταξη στο κράτος ;

Το υπάρχον κοινωνικό σύστημα (επίδομα αναεργίας, ΙΚΑ , δωρεά υγεία κλπ) το έφτιαξαν οι Έλληνες πατεράδες μας και παππούδες μας για εμάς και για τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Με την βίαιη  είσοδο 2 εκ ατόμων μόλις σε 20 χρόνια είχε σαν αποτέλεσμα αυτό το σύστημα να διαρραγεί οικονομικά και κοινωνικά. Δεν είδα κάποια πρόταση σας σε αυτό.

8- Αξίζει να δούμε και να διαβάσουμε προσεκτικά το νόμο. Αξίζει να φανταστούμε μια νέα ελληνική κοινωνία.

Συμφωνώ. Απλά δεν θα είναι Ελληνική κοινωνία εάν μείνουν αυτές οι διατάξεις.

Η ιδιότητα του πολίτη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη

Το κύριο επιχείρημα όσων κινδυνολογούν επεισείοντας απειλές «αλλοίωσης» του πληθυσμού από την την ευχερέστερη απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών και τους γονείς τους είναι ότι απειλείται η εθνική «ομοιογένεια».

Αυτό το επιχείρημα αγνοεί ότι η Ελλάδα, όπως και κάθε σύγχρονο έθνος-κράτος, έχει ιδρυθεί, μετασχηματιστεί και εξελιχθεί μέσα από συγκλίσεις διαφορετικών τοπικών και περιφερειακών πολιτισμικών ταυτοτήτων και ότι ο καθένας μας κουβαλάει έναν πλούτο από εντελώς διαφορετικές εθνοτικές, συνειδησιακές και κοινωνικές ταυτότητες.

Επίσης αποκρύπτει ότι η επίκληση μιας υποτιθέμενης ενιαίας και μονολιθικής «εθνοθρησκευτικής ομοιογένειας» και μάλιστα μέσα από δεσμούς αίματος που παραμένουν ευδιάκριτοι ως ευθεία γραμμή ανά τους αιώνες, δεν είναι παρά ένας μύθος που αποτέλεσε πάντα εργαλείο αποκλεισμού και διακρίσεων με δυσμενείς συνέπειες για το συλλογικό συμφέρον και όχι μόνο για τα άμεσα και ορατά του θύματα. Αν ο μύθος αυτός ευσταθούσε, τότε η μοναδικότητα αυτής της γωνιάς της υφηλίου θα συγκέντρωνε το έκπληκτο ενδιαφέρον γενετιστών και μελετητών του DNA.

Αντιθέτως, σε κάθε ιστορική περίοδο οι κάτοικοι της επικράτειας αναγνώρισαν εαυτούς γύρω από ένα σύνολο κοινών πεποιθήσεων και, συχνά θρησκευτικής και πολιτιστικής, συνείδησης. Έτσι σε κάθε εποχή, το 'δίκαιο του αίματος' και η ιθαγένεια με βάση ένα κοινό 'γένος' δεν είναι παρά 'δίκαιο του εδάφους' (πολίτες=κάτοικοι) που στη διαδικασία αναγνώρισης και οικοδόμησης μιας κοινής εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας μετατρέπεται σε δίκαιο του αίματος (πολίτες=κάτοικοι με κοινή 'καταγωγή' και 'θρησκεία').

Συχνά αυτή η ταυτότητα καθοριζόταν σε σχέση με τους άλλους και στα πλαίσια συγκρούσεων και πολέμων. Σήμερα, όπου τουλάχιστον σε αυτήν την ήπειρο, οι θρησκευτικοί πόλεμοι είναι απίθανοι, οι κάτοικοι της χώρας που επιθυμούν να ενταχθούν παραγωγικά σε μια πολιτική ενότητα και συλλογικότητα μπορούν να αναγνωριστούν γύρω από συνταγματικές αξίες της αξιοπρέπειας, της πλήρους πολιτικής και κοινωνικής συμμετοχής, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και το στόχο της κοινωνικής ισότητας, σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου.

Αν δούμε πώς οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αναπτύξει τις δικές τους πολιτικές ιθαγένειας και πολιτογράφησης θα διαπιστώσουμε ότι οι σχεδόν όλες τους έχουν προβλέψει μια λιγότερο ή περισσότερο ευνοϊκή πρόσβαση της δεύτερης γενιάς μεταναστών στην ιθαγένεια. Η πλειοψηφία τους (2 στις 3 ευρωπαϊκές χώρες) παραχωρεί την ιθαγένεια σε όσους γεννήθηκαν στη χώρα είτε αυτόματα με τη γέννηση (25%) είτε μετά από 3 έτη (22%) ή 5 έτη (19%). Η Ελλάδα είναι πλέον η μόνη χώρα που δεν προβλέπει κάποια ειδική ρύθμιση για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς για πρόσβαση στη δυνατότητα να γίνουν έλληνες πολίτες πριν από τους γονείς τους. Ακόμα και οι υπόλοιπες χώρες με αυστηρές προϋποθέσεις (Αυστρία, Ιταλία, Κύπρος) προβλέπουν ευνοϊκότερους όρους πρόσβασης στη μακρά διαμονή και ειδικές ρυθμίσεις για τη δεύτερη γενιά).

Αντίστοιχα, ένας μεγάλος αριθμός ευρωπαϊκών χωρών (11: 41%) χορηγεί στην 1η γενιά μεταναστών την ιθαγένεια σε λιγότερα από 5-6 χρόνια και 14 χώρες σε 8-10 χρόνια.

Όταν εφαρμοστεί η πρόσφατη διακήρυξη του Πρωθυπουργού κ.Παπανδρέου δεν πρόκειται να συμβεί κάτι το συνταρακτικό, αλλά απλά η Ελλάδα θα εναρμονίσει τις πολιτικές της ιθαγένειας κάπου κοντά στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εποχή της νέας μετανάστευσης.

Ωστόσο, ακόμα και αν παραχωρηθεί η ιθαγένεια αυτή θα παραμείνει νεκρό γράμμα εάν δεν συνοδεύεται από την αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας κατά των διακρίσεων και από συμμετοχικές   δομές,   αντάξιες   σε   μια   δυναμική   και   αναπτυσσόμενη   ελληνική   κοινωνία.

Γι αυτό χρειάζεται χορήγηση του καθεστώτος μακράς διαμονής στους εκατοντάδες χιλιάδες διαμένοντες πάνω από πέντε και δέκα χρόνια στην Ελλάδα - συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης «μιάμιση» γενιάς - το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις δημοτικές εκλογές, και η ενίσχυση και συμμετοχή των οργανώσεων μεταναστών σε έναν πραγματικά δημοκρατικό δημόσιο εθνικό διάλογο για τη μετανάστευση.

Εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις τοπικές εκλογές: Μετά από χρόνια ξενοφοβικής μεταναστευτικής πολιτικής η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στη μικρή μειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εμποδίζουν τη συμμετοχή όλων μεταναστών στη δημόσια ζωή. Στις μισές ευρωπαϊκές χώρες οι μετανάστες ψηφίζουν, ενώ στο 18% ψηφίζουν, αλλά και εκλέγονται στις τοπικές εκλογές. Η απουσία δυνατότητας συμμετοχής στις τοπικές εκλογές, αποτελεί ένα σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα κυρίως για τις χώρες εκείνες στις οποίες οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού δυναμικού, της χειρωνακτικής εργασίας και των υπηρεσιών. Με άλλα λόγια όταν εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ζουν και εργάζονται σε μια χώρα αλλά δεν έχουν λόγο στη διαχείριση των κοινών και σε αποφάσεις που τους αφορούν τότε υπάρχει πρόβλημα. Η δημοκρατική συμβίωση απειλείται από την εκμετάλλευση ενός εργατικού δυναμικού χωρίς πολιτικά δικαιώματα -αλλά και υποχρεώσεις - και οι κοινωνικές εντάσεις καραδοκούν ως νομοτελειακή συνέπεια.

Το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο στις χώρες εκείνες όπου ούτε η ιθαγένεια χορηγείται εύκολα στους μετανάστες 1ης γενιάς. Με εξαίρεση την Τσεχία και την Πολωνία, που έχουν ανάλογα αρνητικές πολιτικές ιθαγένειας και πολιτικής συμμετοχής, αλλά δεν φιλοξενούν σημαντικούς αριθμούς μεταναστών, όλες οι υπόλοιπες χώρες σε ένα από τα δύο πεδία (ιθαγένειας ή εκλέγειν-εκλέγεσθαι σε τοπικές εκλογές) παρέχουν δικαιώματα είτε πολιτικής συμμετοχής, είτε πρόσβασης στην ιθαγένεια. Μόνον η Ελλάδα και η Κύπρος είναι απόλυτα αρνητικές, αδικαιολόγητα ως προς το βαθμό παραγωγικής συμμετοχής του μεταναστευτικού δυναμικού στην οικονομία και κοινωνία τους.

Όταν παραχωρηθεί το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες μακροχρόνιας διαμονής στην Ελλάδα η Ελλάδα απλά θα ενταχθεί στην πλειοψηφία των δημοκρατικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι μετανάστες ψηφίζουν και εκλέγονται στις δημοτικές εκλογές.

Πολιτική συμμετοχή και διαβούλευση: Το πρόβλημα της Ελλάδας που ανέδειξε η έρευνα για την Ένταξη των Μεταναστών (Migration Policy Index) είναι ότι οι πολιτικές της για τη μετανάστευση δεν περιέχουν την παραμικρή διέξοδο για δημοκρατική συμμετοχή και για δικαιώματα στους μετανάστες παρά την πολυετή παραγωγική τους συμβολή στην κοινωνία και οικονομία.

Χώρες με κλειστές πολιτικές ιθαγένειας για την 1η γενιά παρέχουν ευνοϊκότερους για τη 2η γενιά, ή δίνουν τη δυνατότητα ψήφου στις τοπικές εκλογές ή για συμμετοχή σε δημόσια διαβούλευση για θέματα που τους αφορούν (μεταναστευτική πολιτική). Αντίθετα ακόμη και στο τελευταίο αυτό τομέα η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στη μειοψηφία των χωρών που δεν «ακούν» θεσμικά τους μετανάστες, αλλά και δεν χρηματοδοτούν τις οργανώσεις τους.

Όταν οι οργανώσεις μεταναστών και των δικαιωμάτων τους κληθούν να συμμετάσχουν στην Επιτροπή Κοινωνικής Ένταξης των Μεταναστών, από την οποία έως σήμερα αποκλείονται σκανδαλωδώς, χρηματοδοτώντας τις κυριότερες εξ αυτών, τότε η Ελλάδα απλά θα πράξει το αυτονόητο, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ στοχεύοντας στη δημόσια νομιμοποίηση των πολιτικών και στην κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη.

Νέες ρεαλιστικές και γενναίες πολιτικές ιθαγένειας και πολιτικής δημοκρατικής συμμετοχής των μεταναστών, τόσο με το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, όσο και με την πλήρη και ισότιμη συμμετοχή στη δημόσια ζωή και διαβούλευση για τα κοινά αγαθά και τους νόμους, δεν είναι παρά μια επιτακτικά αναγκαία ρήξη με φοβικές και ανιστόρητες μεταναστευτικές πολιτικές. Γιατί σε μια ραγδαία εξελισσόμενη και γόνιμη κοινωνία και νέα γενειά αξίζει ένα κράτος που εκτιμά και στηρίζεται στους ανθρώπινους πόρους της και δεν φοβάται να ξαναφανταστεί την πολιτική της συγκρότηση.

Πηγή στατιστικών στοιχείων: Migrant Integration Policy Index, http://www.lntegratlonlndex.eu

Οι παραπάνω διαπιστώσεις μας καλούν να στηρίξουμε με εποικοδομητική κριτική το νέο νομοσχέδιο και να προωθήσουμε την πληρέστερη κοινωνική και πολιτική ένταξη των αλλοδαπών συμπολιτών μας στην ελληνική κοινωνία και δημοκρατία.

Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω όπως λέει ο Ελληνικός(ακόμα) Λαός 

Ολόκληρο λοιπόν το ελληνικό Σύνταγμα υπερκαθορίζεται από την «αρχή της εθνικότητας»   και προκύπτει από το πλήθος των συνταγματικών προνοιών για την εθνική συνείδηση (άρθρ. 16 παρ. 2 Σ.), την προαγωγή του Έθνους (άρθρ. 21 παρ. 1 Σ.), την εθνική οικονομία (άρθ. 24 παρ. 1 Σ.), το (σπουδαίο) εθνικό συμφέρον (άρθ. 28 παρ. 2 και 3 Σ.), την εθνική αλληλεγγύη (άρθ. 25 παρ. 4 Σ.), την εθνική ανεξαρτησία και τον Ελληνικό Λαό (άρθ. 33 παρ. 2 Σ.), το εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας (άρθ. 41 παρ. 2 Σ.), τα κρίσιμα εθνικά θέματα (άρθρ. 44 παρ. 2 Σ.), την εθνική ασφάλεια (άρθ. 48 παρ. 1 Σ.) κ.λπ. Χαρακτηριστικότερό όλων είναι το άρθρο 51 παρ. 2 Σ., κατά το οποίο «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος».

Κατά συνέπεια, οι αποφάσεις του κυρίαρχου Ελληνικού Λαού ορίζουν τι είναι νόμιμο και τι παράνομο, δηλ. την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Άρα, η λογική του κράτους δεν είναι άλλη από την λογική του Έθνους-Κράτους (υπέρτατη μονάδα διεθνών σχέσεων). Και κυρίαρχη πολιτική δύναμη, η οποία επισκιάζει όλους τους άλλους παράγοντες είναι η «πραγματικότητα του Έθνους». Το ελληνικό κράτος αποτελεί ενσάρκωση της πολιτειακής οργάνωσης του Έθνους.

Αυτό δεν αναφέρεται πουθενά ούτε στον τωρινό Κώδικα και φυσικά ούτε στον εθνοκτόνο νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Έτσι λοιπόν αυτή είναι μία κατάφωρη παραβίαση της Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας από ένα κράτος που φυσικά μεταξύ ευδοκιμεί η ανομία και η διαφθορά. Η «αρχή της εθνικότητας» φυσικά  επίσης καταλύεται από την παρούσα κυβέρνηση  με την κατάργηση του «Εθνικής» από το Υπουργείο Παιδείας και το οποίο το είχα επισημάνει από την πρώτη στιγμή σε αυτό το μπλογκ καθώς και με τον διορισμό μετανεωτεριστών  στην κεφαλή αυτού του Υπουργείου.

Όπως έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναλύσεις μου  στην Διεθνή ορολογία , αυτός που έχει την «Ιθαγένεια» με αυτόν που έχει την «υπηκοότητα» διαφέρουν από πλευράς νομικής άποψης αλλά και από εθνολογικής.  Στο εξωτερικό λοιπόν χρησιμοποιούν την λέξη national(μόνη της ή μπροστά από την λέξη citizenship) όπου αυτολεξεί ή και με νομικούς όρους μεταφράζεται στα Ελληνικά ως «εθνικότητα». Όσες πηγές και να φέρω όσα λεξικά και να αντιγράψω η απόφαση είναι ειλημμένη από την εθνομηδενιστική λαίλαπα που μας κυβερνάει (εκτελεστικά, νομοθετικά  και πνευματικά) τα τελευταία χρόνια:Υπηκοότητα ίσον ιθαγένεια και ιθαγένεια ίσον υπηκοότητα

Εγώ θα υπενθυμίσω για μία άλλη φορά τι λένε δύο από τα κορυφαία λεξικά:

Λεξικό Δημητράκου

Ιθαγένεια είναι ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει.

Υπηκοότητα  ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη ενός κράτους με το κράτος

Εθνικότητα είναι προέλευση από ορισμένο έθνος· η ιδιότητα κάποιου να ανήκει σε ορισμένο έθνος ή να κατάγεται από ορισμένο έθνος

Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών της UNESCO

Η  Ιθαγένεια (citizenship) μπορεί να ορισθεί κατά δύο τρόπους:

α) μία κατάσταση σχέσεων μεταξύ ενός φυσικού προσώπου και μιας πολιτικής κοινότητος — του κράτους (state) — κατά την όποια το πρόσωπο οφείλει αφοσίωση στο κράτος και το κράτος προστασία στο πρόσωπο. Η κατάσταση αυτή ή δεσμός ρυθμίζεται από το εσωτερικό και αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο (αυτή δε είναι η δεσπόζουσα νομική σημασία του όρου)- και

β) η θέση του πολίτου σε μία κοινωνία πού βασίζεται στο κράτος δικαίου (rule of law) και στις αρχές τής ισότητος (principles of equality).

Η ιθαγένεια(citizenship) στο διεθνές δίκαιο υπονοεί επίσης την εθνικότητα (nationality). Η ιθαγένεια(citizenship), σαν κάτι χωριστό από την εθνικότητα, είναι αποκλειστικό δημι­ούργημα του εσωτερικού δικαίου (domestic law). Η ιθαγένεια(citizenship)  αναφέρεται στα δικαιώματα τα όποια ένα κράτος θεωρεί ότι είναι σωστό να απονείμη σε ορι­σμένα άτομα, που είναι συνάμα οι υπήκοοι του.

Το Διεθνές Δικαστήριο  ορίζει την εθνικότητα (nationality) ως «ένα νομικό δεσμό, ο όποιος θεμελιώ­νεται στο κοινωνικό γεγονός της προσηλώσεως, σε μια πραγματική σύμπτωση υπάρξεως, συμφερόντων και αισθημάτων, σε συνδυασμό με την ύπαρξη αμοι­βαίων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων».

Οι Έλληνες μεταφραστές  μάλιστα σημειώνουν ότι ορισμένα από τα θέματα πού θίγονται στο λήμμα αυτό, θεωρείται στην Ελλάδα ότι υπάγονται στους όρους ιθαγένεια ή υπηκοότης. Η ορολογία δεν έχει κατασταλάξει και μερικές φορές οι χρήσεις των όρων αλληλεπικαλύπτονται. Η σύγχυση υπάρχει και στην εφαρμογή των ξένων όρων. Γενικά πάντως, στο εξωτερικό, Η έννοια τής εθνικότητος θεωρείται ευρύτερη από την έννοια της ιθαγένειας ή υπηκοότητας (citizenship — βλ. λέξη, όπου και παρουσιάζονται εκτενέστερα οι διακρί­σεις). Μία ειδική χρήση του όρου εθνικότης συνδέεται με την λεγόμενη «αρχή των εθνικοτήτων» πού απετέλεσε τη βάση για τη συγκρότηση της σύγχρονης Ευρώπης και την κατάρτι­ση πολλών διεθνών συμφωνιών (βλ. έκτος από τη λέξη "Έθνος (Nation) και τις λέξεις Αυτοδιάθεση (Self Determination) και Εθνικισμός (Nationalism).

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η Ελληνική γλώσσα πλούσια στο λεξιλόγιο της και στις ερμηνείες της έχει δώσει την λύση εδώ και αιώνες. Οι Ευρωπαίοι για να μπορέσουν νομικά να ξεχωρίσουν τους  ιθαγενείς από αυτούς που θέλουν να γίνουν πολίτες του κράτους τους προσθέσανε στην λέξη  citizenship/citoyenneté/ Staatsbürgerschaft την απαγορευμένη λέξη για το Ελληνικό Υπουργείο Εσωτερικών …. national /νationale/national /nationale στα Ελληνικά…..Εθνικός-η-ον.

Η παραχώρηση λοιπόν ιθαγένειας πρέπει να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης πολιτικής. Τέτοια πολιτική, όμως, δεν υφίσταται. Εξ ου και το πρόβλημα συνεχώς οξύνεται. Αντί να θεσμοθετήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις ροές παράνομων μεταναστών, η κυβέρνηση Παπανδρέου μεθοδεύει βιομηχανία πολιτογραφήσεων, που εκ των πραγμάτων λειτουργεί ως κίνητρο. Είναι προφανώς επιβεβλημένο να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια τα παιδιά νόμιμων μεταναστών, που γεννήθηκαν, ζουν και πάνε σχολείο στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο για παιδιά που εισήλθαν παρανόμως με τους γονείς τους στην Ελλάδα. Δεν αρκεί να έχουν φοιτήσει μερικά χρόνια σε ελληνικά σχολεία, για να τους δίνεται η ιθαγένεια. Οι αιτήσεις πρέπει να εξετάζονται με θετική διάθεση, αλλά κατά περίπτωση.

Η εύκολη παραχώρηση ιθαγένειας στα παιδιά είναι από μόνη της ένα κίνητρο για τους παράνομους μετανάστες να τεκνοποιήσουν. Το κίνητρο αυτό καθίσταται πολύ πιο ισχυρό από τη διάταξη, που προβλέπει ότι όποιο παιδί γεννηθεί στην Ελλάδα και είναι «άγνωστης ιθαγένειας» ή δεν μπορεί να αποκτήσει άλλη ιθαγένεια θα παίρνει αυτομάτως την ελληνική. Η διάταξη αυτή (υπάρχει και στον κώδικα που ψηφίστηκε το 2004) είναι ασαφής και ανοίγει ένα επικίνδυνο παράθυρο.

Υπενθυμίζω ότι η μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών που εισέρχονται παρανόμως στην Ελλάδα δεν έχουν χαρτιά και δεν αποκαλύπτουν τη χώρα καταγωγής τους για να μην απελαθούν. Ενα τέτοιο ζευγάρι γεννάει στην Ελλάδα παιδί. Το παιδί μπορεί να αποκτήσει την ιθαγένεια των γονιών του, αλλά αυτοί έχουν ισχυρό κίνητρο να το κατατάξουν στην κατηγορία «άγνωστη ιθαγένεια», για να πάρει αμέσως την ελληνική ιθαγένεια.

Στη συνέχεια, ως πρόσωπα που έχουν τη γονική φροντίδα τέκνου ελληνικής ιθαγένειας, μπορούν να πολιτογραφηθούν, κατ’ εξαίρεση της ισχύουσας προϋπόθεσης για νόμιμη συνεχή παραμονή στην Ελλάδα τουλάχιστον πέντε ετών. Αρκεί να βρίσκονται στη χώρα έστω και παρανόμως για τρία χρόνια. Το μήνυμα πως η Ελλάδα δίνει σχετικά εύκολα ιθαγένειες θα φθάσει στις χώρες προέλευσης των παράνομων μεταναστών και θα τροφοδοτήσει το ρεύμα παράνομης μετανάστευσης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, θα έρχονται ζευγάρια και οικογένειες. Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τις δυνατότητες του νόμου για να τις εκμεταλλευθούν. Τις γνωρίζουν, όμως, τα κυκλώματα παράνομης διακίνησης και οι δικηγόροι τους.

Κάτι άλλο το όποιο θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά ύπ' όψιν ανα­φορικά με την εκλογική συμπεριφορά των μεταναστών είναι το γε­γονός ότι η πολιτική αστάθεια στις χώρες καταγωγής μπορεί να δια­χυθεί στις χώρες, που φιλοξενούν μεταναστευτικές κοινότητες, και επομένως να έχει επίπτωση στην δημόσια τάξη και στην εξωτερική πολιτική της φιλοξενούσης χώρας ως πρός την χώρα καταγωγής. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες συνήθως διατηρούν προσωπικούς δε­σμούς με τις πατρίδες τους. Μπορεί να υποστηρίζουν πολιτικά κόμ­ματα, φατρίες ή  εθνοτικές ομάδες στην χώρα καταγωγής τους μέσω αντιπροσώπευσης, πολιτικού lobbying ή πιο άμεσα, μέσω στρατολό­γησης και της αποστολής χρημάτων και οπλισμού. Σε πολλές περι­πτώσεις, ασκούν πολιτική, πίεση στην κυβέρνηση της χώρας υποδο­χής με σκοπό να επαναπροσδιορίσουν την εξωτερική της πολιτική ως προς την χώρα καταγωγής.

Σε ότι αφορά το περιβόητο «μετασχηματισμό και σύγκλιση εθνών, ταυτοτήτων  και πολιτισμών»  που αναφέρει η δήλωση των στελεχών των Μ.Κ.Ο. είναι η γνωστή ουτοπία της πολυπολιτισμικότητας. Σύμφωνα με τον καθηγητή  John Rex« το πρόβλημα μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας μπορεί... να παρουσιασθεί ως έξης: το φιλόξενο έθνος θα πρέπει να αποφασίσει σε ποιόν βαθμό θα πρέπει να επιτραπεί στις μειονότητες μεταναστών να απολαμβάνουν δικαιώματα υπηκοότητας και, εάν, προκειμένου να συμβεί αυτό, θα απαιτείται να εγκατα­λείπουν τον δικό τους πολιτισμό, η, για να το θέσουμε αντίστροφα, εάν διατηρήσουν τους πολιτισμούς τους, η πολιτισμική διακριτότητά τους θα πρέπει να λειτουργεί ως δείκτης για ξεχωριστά είδη συμπερι­φοράς και ελέγχου».(Multiculturalism in Europe and America, σελ 245)

Ενώ κατά  τον καθηγητή Van den Berghe η  πολυπολιτισμική δημοκρατία αντιμετωπίζει δυο τεράστια εμπόδια:

i) την ιδεολογική σύγκρουση με την ιδέα του «εθνους-κράτους», το όποιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την φιλελεύθερη δημοκρατία. Η σύγκρουση αυτή μπορεί να αντι­μετωπισθεί με την άποεθνοποίηση του κράτους,

ii) την πιθανότητα κοινωνικής διάσπασης καθώς η πολυπολιτισμική δημοκρατία συχνά επιβραβεύει τα αιτήματα των διαφόρων κοινοτήτων για ειδικά δι­καιώματα και έτσι βαθαίνει διακρίσεις τις όποιες υποτίθεται ότι η πολυπολιτισμικότητα προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει. Αυτό είναι μία βασική εσωτερική αντίφαση της πολυπολιτισμικότητας, η οποία άμφι-ταλαντεΰεται μεταξύ του εορτασμού της διαφορετικότητας, η οποία θεωρείται ως εγγενώς εμπλουτιστική και της παύσης των όποιων δια­κρίσεων υφίστανται. (Multicultural democracy:it work?, σελ 440)

Κλείνοντας ελπίζω οι εμπνευστές αυτής της δήλωσης να αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι όλοι δεν ακροδεξιοί, φασίστες, ξενοφοβικοί, λασπολόγος  και ότι άλλο τους έχετε επισυνάψει επειδή λένε όχι σε αυτό το νομοσχέδιο. Το μεταναστευτικό είναι σύνθετο θέμα και δεν προσφέρεται για διαχείριση με όρους προχειρότητας, ιδεοληψίας ή πολιτικής σκοπιμότητας. Στην Ευρώπη πολλές χώρες έχουν αρχίσει και αναθεωρούν τη στάση τους προς το αυστηρότερο στο θέμα της μετανάστευσης και της ιθαγένειας, ευρισκόμενες πλέον αντιμέτωπες με κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα. Αυτό που ισχυρίζεται η κυβέρνηση και οι Μ.Κ.Ο., ότι η πενταετία νόμιμης παραμονής ως προϋπόθεση για την παραχώρηση ιθαγένειας είναι το σύνηθες και καθιερωμένο στην Ευρώπη, δεν είναι αληθές. Σε πέντε χώρες ισχύει 5ετία, σε πέντε 10ετία, ενώ 9ετία, 8ετία, 4ετία και 3ετία προβλέπονται αντίστοιχα σε τέσσερις χώρες. Πέραν τούτου, το πολυπολιτισμικό πρότυπο, το οποίο προβλήθηκε κατά κόρον ως το ενδεδειγμένο πολιτικά ορθό μοντέλο την τελευταία δεκαπενταετία, έχει αρχίσει και δείχνει τα όρια και τα αδιέξοδα του. Η γκετοποίηση περιοχών, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα, δεν έχει να κάνει μόνο με τους ενδεχομένως ανεπαρκείς μηχανισμούς κοινωνικής ένταξης, κάτι που στην περίπτωσή μας ισχύει. Δεν είναι όλες οι κουλτούρες αφομοιώσιμες μεταξύ τους, ούτε είναι όλες συμβατές μεταξύ τους ούτε έχουν όλες προϋποθέσεις αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ τους ούτε υπάρχει κοινωνία στον κόσμο που έχει δυνατότητα απορρόφησης απεριόριστου αριθμού ξένων. Κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόβλημα. Απλό είναι. Από την άλλη, είναι απαράδεκτο να υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα οι οποίοι ζουν και εργάζονται νόμιμα επί δύο ή και τρεις δεκαετίες και δεν απολαμβάνουν ακόμη πλήρη δικαιώματα Ελλήνων πολιτών. Όπως και το ότι υπάρχουν παιδιά ξένης καταγωγής 18-20 ετών που έχουν γεννηθεί εδώ, έχουν τελειώσει ελληνικό σχολείο, δεν γνωρίζουν άλλη γλώσσα και κουλτούρα και, παρ' όλα αυτά, βρίσκονται σε νομικό κενό. Η ενσωμάτωση των μεταναστών πρέπει να είναι σταδιακή και ομαλή, ώστε να αντιστοιχεί προς τις δυνατότητες του ελληνικού κράτους και προς την ικανότητα αφομοίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Όπως πρότεινε ο καθηγητής Κωτούλας κρίνεται επιτακτική η ίδρυση Υπουργείου Μετανάστευσης, Ενσωμάτωσης και Εθνικής Ταυτότητας κατά το πρότυπο του γαλλικού Υπουργείου Μετανάστευσης, Αφομοίωσης, Εθνικής Ταυτότητας και Κοινής Ανάπτυξης (Ministère de l’immigration, de l’integration, de l’identité nationale et du développement solidaire). Διακηρυγμένοι σκοποί του προτεινόμενου ελληνικού Υπουργείου είναι δυνατόν να είναι:

α. Η ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία

β. Ο έλεγχος των διεθνών μεταναστευτικών ροών.

γ. Η προβολή της Κυρίαρχης Εθνικής και Ευρωπαϊκής Κουλτούρας στο πλαίσιο της πραγματικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

δ. Η ενίσχυση της συλλογικής ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Για τα παραπάνω χρησιμοποίησα και πηγές από άρθρα(δικά μου και άλλων) που είναι ανεβασμένα στο blog μου με την ετικέτα  «ελληνική Ιθαγένεια» όπως και από το http://dhmopshfisma.blogspot.com/