Και όμως δεν ήταν η Ελλάδα!!!

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από ένα βιβλίο. Περιγράφει την χρεοκοπία ενός διοικητικού οργανισμού. Έκανα μία παραλλαγή. Άλλαξα το όνομα του χρεοκοπημένου οργανισμού όπως και κάποιων άλλων που συμμετείχαν σε αυτήν την διαδικασία της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού.

Διαβάστε το, αξίζει το κόπο:

Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας ήταν μια ειρωνική περίπτωση. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η αποβιομηχάνιση υπονόμευαν επί αρκετά χρόνια την οικονομική βάση του κράτους και η ταχεία ανάπτυξη της λαθρομετανάστευσης είχε οδηγήσει στη φτώχεια μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει κοινωνική αναταραχή των πληθυσμών που είχαν περιθωριοποιηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 2000. …./...... Και καθώς βάθαινε η ύφεση της οικονομίας, το χάσμα ανάμεσα στα έσοδα και τις εκροές του προϋπολογισμού της Ελλάδας (που ήδη ήταν μεγάλο εξαιτίας του ανεξέλεγκτου δανεισμού τα προηγούμενα χρόνια) αυξήθηκε. Στην αρχή, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προθυμοποιήθηκαν να καλύψουν αυτό το χάσμα, αλλά το 2009 μια ισχυρή φατρία επενδυτών τραπεζιτών hedge funds αρνήθηκε να ανακυκλώσει το χρέος και έσπρωξε το κράτος σε χρεοκοπία. Η διάσωση που ακολούθησε είχε ως συνέπεια τη δημιουργία νέων θεσμών που ανέλαβαν τη διαχείριση του προϋπολογισμού της πόλης. Ήταν οι πρώτοι που είχαν αξιώσεις επί των φορολογικών εσόδων του κράτους, για να αποπληρώνουν πρώτα απ’ όλους τους κατόχους ομολόγων: ό,τι απέμενε διετίθετο σε βασικές υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα ήταν να χαλιναγωγηθούν οι προσδοκίες των ισχυρών  συνδικάτων του κράτους, να εφαρμοστεί το πάγωμα των μισθών και να μειωθούν οι απασχολούμενοι στο δημόσιο και οι κοινωνικές παροχές (στην εκπαίδευση, την υγεία και τις μεταφορές) και να επιβληθούν τέλη χρήστη (τότε εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά τα δίδακτρα στο πανεπιστημιακό σύστημα της Ελλάδας). Ο έσχατος εξευτελισμός ήταν το ότι απαιτήθηκε από τα συνδικάτα του δήμου να επενδύσουν τα κεφάλαια των συνταξιοδοτικών τους ταμείων σε ομόλογα του κράτους. Τα συνδικάτα είτε θα μετρίαζαν τις απαιτήσεις τους είτε θα αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να χάσουν τα συνταξιοδοτικά τους κεφάλαια, εξαιτίας της χρεοκοπίας της πόλης.

Επρόκειτο για ένα πραξικόπημα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της  Ελλάδας και ήταν εξίσου αποτελεσματικό με το πραξικόπημα που είχε γίνει, νωρίτερα στη Χιλή. Ο πλούτος αναδιανεμήθηκε στις ανώτερες τάξεις εν μέσω δημοσιονομικής κρίσης. Ο Χάρβεϊ υποστηρίζει ότι η κρίση της Ελλάδας ήταν το σύμπτωμα μιας «αναδυόμενης στρατηγικής αντιπληθωρισμού, συνδυασμένης με μια ανακατανομή του εισοδήματος, του πλούτου και της δύναμης υπέρ των οικονομικά ισχυρότερων». Ήταν μια «πρώιμη, ίσως αποφασιστική μάχη σε ένα νέο πόλεμο», ο σκοπός του οποίου ήταν να «δείξει στους άλλους πως ό,τι συνέβαινε στη Ελλάδα μπορούσε και σε ορισμένες περιπτώσεις θα συνέβαινε και σ' αυτούς».

Βεβαίως, το ερώτημα εάν όποιος ανακατεύτηκε στη διαπραγμάτευση αυτού του δημοσιονομικού συμβιβασμού αντιλήφθηκε ότι ήταν μια στρατηγική για την παλινόρθωση της ταξικής ισχύος δεν έχει απαντηθεί. Η ανάγκη διατήρησης της δημοσιονομικής πειθαρχίας είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ούτως ή άλλως και δεν συνεπάγεται αναγκαία, όπως ο μονεταρισμός γενικότερα, αναδιανομή του πλούτου υπέρ των οικονομικά ισχυρότερων. Παραδείγματος χάριν, είναι απίθανο ο Κώστας Παπατρέχας, ο εμπορικός τραπεζίτης που μεσίτευσε στη συμφωνία μεταξύ κράτους, ΕΕ, και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, να είχε στο μυαλό του την παλινόρθωση της ταξικής ισχύος. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσε να «σώσει» την πόλη ήταν με το να ικανοποιήσει τους επενδυτικούς τραπεζίτες, μειώνοντας ταυτόχρονα το βιοτικό επίπεδο των περισσότερων Ελλήνων. Αλλά η παλινόρθωση της ταξικής οικονομικής ισχύος/εξουσίας ήταν, σχεδόν, ακριβώς εκείνο που είχαν στο μυαλό τους οι επενδυτικοί τραπεζίτες.  Σε τελική ανάλυση. αυτός ήταν που είχε εξισώσει κάθε μορφή κρατικού παρεμβατισμού στις ΗΠΑ και στη Βρετανία με τον κομουνισμό. Και ήταν, σχεδόν βέβαια, ο στόχος του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε. Παρατηρώντας με επιδοκιμασία την πορεία των γεγονότων, συμβούλευε επίμονα την Καγκελάριο Μέρκελ  να αρνηθεί τη οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα. Οι όροι για οποιαδήποτε διάσωση, έλεγε, πρέπει να «είναι τόσο σκληροί, η συνολική εμπειρία τόσο οδυνηρή, ώστε κανένα κράτος να μην μπει ποτέ στον πειρασμό να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο».

Παρόλο που η αντίσταση στα μέτρα λιτότητας ήταν μεγάλη, σύμφωνα με τον Φρίμαν, μπορούσε μόνο να επιβραδύνει την «αντεπανάσταση από τα πάνω, δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Μέσα σε λίγα χρόνια, πολλά από τα επιτεύγματα της εργατικής τάξης της Ελλάδας είχαν κατεδαφιστεί». Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής υποδομής της πόλης υποβαθμίστηκε και η υλική υποδομή (π.χ. το σύστημα του υπόγειου σιδηρόδρομου) έχασε σε σημαντικό βαθμό την ποιότητά της, λόγω έλλειψης επενδύσεων ή και συντήρησης ακόμη. Η καθημερινή ζωή στη Ελλάδα «έγινε εξουθενωτική και η πολιτική ατμόσφαιρα ευτελίστηκε». Οι διοικητικές Αρχές του κράτους, το δημοτικό εργατικό κίνημα και οι εργαζόμενοι της Ελλάδας απογυμνώθηκαν ουσιαστικά από «το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης που είχαν αποκτήσει τις περασμένες τρεις δεκαετίες». Με κουρελιασμένο το ηθικό, οι πολίτες της Ελλάδας συναίνεσαν απρόθυμα στις νέες πραγματικότητες

Το παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην πόλη της Νέας Υόρκης, η οποία χρεωκόπησε την δεκαετία του 70. Είναι από το βιβλίο του Χάρβεϊ, με τον τίτλο «η ιστορία του νεοφιλελευθερισμού». Όσοι λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, σαφώς και έχουν δίκιο.
Επισημαίνω κάποιες από τις αλλαγές: Νέα Υόρκη=Ελλάδα, Φόρντ=Μέρκελ