Από την ιδεολογία της επαιτείας στο θεώρημα του περιορισμού της Εθνικής Κυριαρχίας.

Του Καθηγητού Βασίλη Φίλια,

πρώην Πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου

Η πρόσφατη σύγκλιση απόψεων όσων αφορά το θέμα της εθνικής κυριαρχίας των Θ. Πάγκαλου και Α. Γεωργιάδη, του πρώτου εις Παρισίους και του δεύτερου στην ιστοσελίδα του συνιστά ακόμη ένα βήμα προς την κατεύθυνση της εθνικής μειοδοσίας, που ακολουθείται από μνημονιακούς κεκράκτες.

Θεωρητικοί υποτίθεται και οι δύο εμφανίζουν την υπόθεση  του περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας ως αναπόδραστη και φυσιολογική συνέπεια της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Θ. Πάγκαλος διερμηνεύοντας την θέση του στη Βουλή των Ελλήνων εξήγησε ότι αυτός πάντοτε πίστευε στην Ευρώπη των λαών και όχι στην Ευρώπη των εθνών και προσδιόρισε τον εαυτόν του ως «φεντεραλιστή» με το επιχείρημα ότι οι εθνικές λογικές εμποδίζουν την ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Το περί του τέλους των «κρατών –εθνών» θεώρημα δεν είναι εφεύρημα του Θ. Πάγκαλου αλλά ανήκει στο παγκοσμιοποιητικό οπλοστάσιο και διατυπώθηκε από τον Αμερικανό Κενιτσι Ομάε πριν από είκοσι περίπου χρόνια.

Υποτίθεται με την...

υπέρβαση των εθνικών παρωπίδων η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί βαθμιαία σε υπερεθνικές ενοποιήσεις και τελικά στην χαρούμενη παγκοσμιοποίηση η οποία συνιστά οικουμενισμό με πανανθρώπινο πρόσωπο.

Καλό θα ήταν αν είχαν έτσι τα πράγματα. Όμως στην πραγματικότητα παγκοσμιοποίηση σημαίνει  οικονομικό διεμβολισμό των ασθενέστερων χωρών από τα μεγάλα μονοπωλιακά κέντρα του «αφανούς», δηλαδή του τραπεζο-χρηματιστηριακού κεφαλαίου και ιμπεριαλιστική πολιτική διείσδυση-εξάρτηση, που κατοχυρώνουν τα συμφέροντα αυτά. Πρόκειται για την αποκληθείσα Νέα Τάξη πραγμάτων, το πολιτικό αντίστοιχο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.


Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιδέα υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε διαφορετικά και θα εξασφάλιζε σχέσεις ισότητας και πραγματικής αλληλεγγύης μεταξύ όλων των χωρών – μελών . Όχι μόνον δεν το έκανε στην πράξη αλλά και χρησιμοποίησε την κατάργηση των όποιων εθνικών προστατευτικών αναχωμάτων γιά να επιδράμουν  ληστρικά τα οικονομικά μεγαθήρια του Βορρά στις χώρες του λιγότερου ανεπτυγμένου Νότου, δημιουργώντας πρωτοφανείς σχέσεις εκμετάλλευσης σε βάρος τους. Ταυτόχρονα χτύπησαν κατακέφαλα όλο το σύστημα των μέτρων προνοίας και αρωγής, που είχε κερδηθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στις ίδιες τις χώρες τους.

Οι λαοί της Ευρώπης- όλοι οι λαοί- ήταν έξω από αυτό το βρώμικο παιχνίδι «φεντεραλιστή κ. Πάγκαλέ και όταν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται , όπως οι Γάλλοι στην περίπτωση του λεγομένου Ευρωπαϊκού Συντάγματος που υποβάθμιζε τα εθνικά κοινοβούλια και μετέθετε το βάρος των αποφάσεων σε «υπερεθνικά Διευθυντήρια», το καταψήφισαν.

Ο Πάγκαλος , που ανήκει σε κόμμα της πολιτικής των «ανοιχτών θυρών» έναντι του ξένου τοκογλυφικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου δεν αρκείται στις μέχρι τώρα αφειδείς παραχωρήσεις στους «σωτήρες εταίρους μας» θέλει να ολοκληρωθεί ο περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας, χάριν της Ευρώπης των λαών. Ας είναι καλά ο άνθρωπος , τόσα  ξέρει τόσα λέει…

                                               -----//-----

Όψιμος φεντεραλιστής και ο Α. Γεωργιάδης σε μία τελευταία από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του επεχείρησε μέσω της γνωστής αρχαιοπληξίας του να θεμελιώσει θεωρητικά τον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας.

Από κρυφοδωδεκαθειστής ο κ Γεωργιάδης έγινε πρωτοκλασάτο στέλεχος του κόμματος της καρατζαφέριας  χριστιανικής ορθοδοξίας. Από φανατικός αντισαμαρικός έγινε από τους μεγαλύτερους υμνωδούς του ηγετικού ταλέντου του αρχηγου της Ν.Δ. Από υπερεθνικιστής , που εμφάνιζε τον ελληνικό λαό ως τον περιούσιο του Κυρίου έγινε «ευρωλιγούρης» κατά την έκφραση του Κ. Ζουράρη.

Ποία είναι όμως η επιχειρηματολογία του για την τελευταία αυτή μεταστροφή του;;

Μπήκαμε , λέει, στην εποχή του μεγάλου ενιαίου κράτους, όπως στην Αρχαία Ελλάδα ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος ήρθαν να ξεπεράσουν την πολυδιάσπαση των Πόλεων –Κρατών.

Ατυχέστατος και εντελώς λαθεμένος παραλληλισμός, διότι πρώτον  όλες οι πόλεις –κράτη ήταν ελληνικές και όχι πολυεθνικές όπως η Ευρώπη και δεύτερον οι Μακεδόνες βασιλείς που διεμβόλισαν οικονομικά τις  ηττημένες  Πόλεις –Κράτη , ούτε δημιούργησαν συνθήκες εκμετάλλευσης  τους  όπως συμβαίνει στη σημερινή πλασματικά  ενωμένη  Ευρώπη

Εξωφρενικός και ένδειξη αμάθειας και ο δεύτερος ισχυρισμός  ότι στη μεσαιωνική Ιταλία υπήρχαν φωνές υπέρ της Αυτοκρατορίας[;;] και κατά των πόλεων-κρατών. Κατ αρχήν στην μεσαιωνική Ιταλία δεν υπήρχαν πόλεις –κράτη αλλά φέουδα και όταν στη μεταμεσαιονική Ιταλία δημιουργήθηκαν όχι πόλεις –κράτη με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, αλλά κρατίδια-επικράτειες το αίτημα για δημιουργία ενιαίου κράτους [με κορυφαίο παράδειγμα τον Μακιαβέλι] ήταν αίτημα για δημιουργία ενιαίου εθνικού κράτους , όχι για ενοποιήσεις υπερεθνικού τύπου.

Ας ξεχάσουμε όμως , αυτές τις «αβλεψίες» κι ας προχωρήσουμε σε προσπάθεια κατανόησης της «υπερεθνικής» μεταστροφής του κ. Γεωργιάδη.

Ο κ. Γεωργιάδης , που μέχρι προ ολίγου ως υπουργός άλλαξε την πινακίδα του υπουργείου , που ήταν με το μονοτονικό για να βάλει άλλη με πολυτονικό απεδείχθη κατά παράφραση μίας έκφρασης του συρμού  «τζάμπα εθνικιστής»

Ο εθνικισμός του φαίνεται ότι εξαντλείται στην καταπολέμηση της αριστερής ιδεολογίας , που κατά την γνώμην  του μας καταδυνάστευε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κατ επέκταση στόχευε στην κατάλυση του κοινωνικού κράτους , που ήταν συνακόλουθό της. Έτσι εξηγείται γιατί είναι τόσο  μαχητικά μνημονιακός.  Όμως οι ιδεολογίες καταπολεμουνται από ιδεολογίες. Ποία είναι τελικά η δική του ιδεολογία; Εκείνη των εκχωρήσεων, παραχωρήσεων και της εθνικής μειοδοσίας , που συγκαλύπτεται από τις αρχαιολατρικές κορώνες  του;;

Ο Α. Γεωργιάδης μέσα στον παραληρηματικό εθνικισμό του ξεχνά τον λιτό και απέριττο πατριωτισμό, που δεν έχει δεξιό, κεντρώο ή αριστερό χρωματισμό.

Αν δεν ήταν έτσι δεν θα ξεχνούσε – όπως άλλωστε ξεχνά και ο πρώην και ο νυν αρχηγός του –την Αποκλειστική Οικονομική ζώνη, Τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις , την κάθετη πτώση των γεννήσεων,  που η εφαρμογή του μνημονίου συνεπιφέρει, ‘άμεση απειλή της υπόστασης μας ως φυλής και ως Έθνους.

Κανείς και ποτέ στη ανθρώπινη Ιστορία δεν αγνόησε τον Λαό, χωρίς τελικά να συντριβεί. Η μοίρα των μνημονιακών είναι προδιαγεγραμμένη ότι και να κάνουν. Ήδη δεν μπορούν πουθενά να ξεμυτίσουν, χωρίς να προπηλακιστούν από τους  απλούς  ανθρώπους της καθημερινότητας, ανεξαρτήτως  πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης και ταχύτατα διαμορφώνεται ένα παλλαϊκό μέτωπο.

Το στίγμα για εθνική αναξιότητα θα ακολουθεί τους  πολιτικούς  της μειοδοσίας μέχρι θανάτου, που θα είναι κάτι πολύ χειρότερο από την οριστική και τελεσίδικη πολιτική τους  εξαφάνιση.

Οι διάφοροι Πάγκαλοι και Γεωργιάδηδες θα έπρεπε να ξέρουν ότι το πολιτικό λάθος , αν είναι λάθος και όχι συνειδητή επιλογή-είναι χειρότερο από το έγκλημα, Έδωσαν γην και ύδωρ στους άσπονδους εταίρους ‘φίλους ‘ μας σε αντίθεση με τους Κωες , που απήντησαν στον Ξέρξη «Γην και ύδωρ ού δίδομεν»

Το γιουχάισμα του Νταλάρα και η διάλυση της «φιλανθρωπικής» συναυλίας του είναι προανάκρουσμα και προοίμιο του τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Αθήνα 2 Μαρτίου 2012