Τι επιδιώκει τελικά η Γερμανία;

Πολλοί αναρωτιούνται  γιατί η Γερμανία σήμερα είναι τόσο επιθετική σε ότι αφορά την χώρα μας. Καταρχήν, σίγουρα τα κριτήρια και τα επιχειρήματα της Γερμανίας είναι περισσότερο γεωοικονομικά. Φαινομενικά βρίσκονται σε αντίθεση με εκείνους που έχουν κριτήρια περισσότερο γεωπολιτικά, αλλά και οι δύο πλευρές όμως  επιθυμούν τον άμεσο οικονομικό έλεγχο της Νότιας Ευρώπης,  και τη μετατροπή της σε μια ευρωζώνη μειωμένης κυριαρχίας, αν όχι και σε προτεκτοράτο τους. Κύριο όργανό τους είναι η ΕΚΤ ενώ κάνει προσπάθειες και για την πλήρη υποταγή του Eurogroup μέσω του διορισμού Σόιμπλε.

Θα με ρωτήσετε, γιατί σήμερα και όχι πριν 10 χρόνια;

Και όμως σχεδόν εδώ και 20 χρόνια οι Γερμανοί έχουν βάλει ως στόχο  την «Γερμανική Ευρώπη», την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» και εμείς είμαστε ο πυροκροτητής,  που ενεργοποίησε το σχέδιο τους σε ότι αφορά τον στενό πυρήνα της Ευρωζώνης. Δεν είναι κάτι νέο ή έκπληκτο σε όσους έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα. Οι Γερμανοί νεοσυντηρητικοί, ήδη από το 1994 έχουν εκπονήσει μελέτη για….

να αντιμετωπίσουν  τέτοιου είδους οικονομικών ζητημάτων. Όπως έχει αναλύσει και ανακαλύψει ο Νότης Μαριάς (Για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών και της αλληλεγγύης, 1997), ήδη από το Σεπτέμβριο του 1994 το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα(CDU) και η Χριστιανοκοινωνική Ένωση(CSU) είχαν εκδώσει σχετικό πολιτικό ντοκουμέντο στο οποίο εκφράζονταν οι θέσεις τους για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα συγκροτημένο έγγραφο που προσδιόριζε με αρκετές λεπτομέρειες την αντίληψη των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών για το ζήτημα αυτό. Κατά τη CDU/CSU η ιδέα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, παρά τις νομικές και πρακτικές δυσκολίες που παρουσίαζε, θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί στο πλαίσιο της Συνθήκης της ΕΕ. Η λύση αυτή ήταν απαραίτητη, ώστε να μην μπορεί κανένα κράτος να εμποδίσει τις προσπάθειες των υπόλοιπων κρατών-μελών που διέθεταν την ικανότητα και επιθυμούσαν τη στενότερη συνεργασία, προκειμένου να αποκτήσουν ταχύτερο βηματισμό στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Άρα λοιπόν, οι Γερμανοί νεοσυντηρητικοί πάντα είχαν ως στόχο μία ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Οι πιο επιθετικοί κύκλοι μάλιστα όπως  σημαντικές ενώσεις Γερμανών επιχειρηματιών καθώς και ο πλέον συντηρητικός και νεοφιλελεύθερος Τύπος και κανάλια τηλεόρασης τάσσονται υπέρ της «εκδίωξης»  χωρών όπως η Ελλάδας  όχι μόνο από την Ευρωζώνη αλλά και από την ίδια τη ΕΕ. Η βασική τους επιδίωξη είναι να επιταχυνθεί η πτώχευση της Ελλάδας και η αναγκαστική έξοδος της από το ευρώ/EE.

Σήμερα, στην  Γερμανία υπάρχουν οι εξής ομάδες σε ότι αναφορά την χώρα μας:

• Η Ομάδα της Νεοσυντηρητικών(Χριστιανοδημοκράτες-CDU). Αυτοί επιθυμούν, είτε την μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό-γερμανικό προτεκτοράτο ή είτε την αποβολή της όταν αυτό γίνει λιγότερο οικονομικά επώδυνο. Την πρώτη προοπτική μπορούν να αποδεχτούν κατά κάποιο τρόπο και οι παλιοί ευρωπαϊστές όπως ο Κολ και ο Σμιντ.
• Η Ομάδα της Νεοφιλελεύθερης Νεοδεξιάς. Αυτοί είναι οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) και Φιλελεύθεροι του Ρέσλερ. Επιθυμούν την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ακόμα και από την ίδια την ΕΕ. Σε αυτήν την ομάδα, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που σκέφτονται την αποχώρηση της ίδιας της Γερμανίας από την ΕΕ. Την αποδέσμευση της, δηλαδή, από πλαίσια που έχουν σχέση ακόμα και σήμερα με τα αποτελέσματα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου

Σκοπός του Γερμανικού οικονομικού νεοφιλελευθερισμού είναι:

• Αναδιανομή του εθνοκρατικού κεφαλαίου από τον Νότο προς τον Βορρά. Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ του Γερμανικού καναλιού για τα κέρδη της Γερμανίας από την κρίση.( http://www.youtube.com/watch?v=TYIlIKnc6QY)
• Αντικατάσταση του κοινωνικό-δίκαιου κράτος, με του φονταμελιστικού τύπου των αγορών, εργοδοτών και κράτους νυχτοφύλακανεοφιλελεύθερου κράτους, αναγκαία εχθρικού έναντι όλων των μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης και αυταρχικό απέναντι στους πολίτες. Η Ελλάδα παγιδευμένη από τα σκόπιμα υφεσιακά μέτρα λιτότητας θα είναι εγκλωβισμένη σε χρόνια οικονομική στασιμότητα, δεν θα υπάρχει προοπτική αποπλήρωσης χρεών, ίσως σε κάποιο απώτατο μέλλον.

Η στάση της Γερμανίας συνδέεται με γεωοικονομικούς επιδιωκόμενους από εκείνη στόχους ως προς την Ελλάδα(και γενικά τις υπερχρεωμένες χώρες):

• Πτώχευση της Ελλάδας και όταν εκείνη το κρίνει ότι την συμφέρει και έξοδος από το ευρώ.
• Απόσπαση όσο το δυνατόν περισσότερων κερδών από την Ελληνική κρίση.
• Εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματος, με σκοπό την δημιουργία πάμφθηνων εργατικών χεριών. Ήδη το εφαρμόζει σε χώρες όπως η Σλοβακία, Εσθονία κλπ.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι στόχοι της Γερμανίας στην Ελλάδα είναι οι τράπεζες, η ενέργεια, το νερό και οι τηλεπικοινωνίες. Τους ίδιους ακριβώς οικονομικούς τομείς προβλέπει για αποκρατικοποίηση και το Μνημόνιο της Πορτογαλίας. Ήδη ο ΟΤΕ, ο μεγαλύτερος οργανισμός τηλεπικοινωνιών, πήγε από το Ελληνικό Δημόσιο στο Γερμανικό μέσω της Deutsche Telekom. Διότι αυτό σημαίνει στην πράξη η «ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ».

Αυτό φυσικά δεν έγινε μόνο με την κρίση,  αλλά σε συνδυασμό με τα πιο πάνω και  των υπέρογκων κερδών που αποκόμισε η Γερμανία επί δεκαετίες στην Ελλάδα διαφθείροντας κρατικούς αξιωματούχους, κόμματα και πολιτικούς, παίρνοντας κρατικές προμήθειες και εξοπλισμούς.

Ποιοι είναι όμως γενικά οι γεωπολιτικοί στόχοι της Γερμανίας;

• Ελεγχόμενη οικονομική και πολιτική υποβάθμιση (πτώχευση, μνημόνια, λιτότητα) του ευρωπαϊκού Νότου και των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης.
• Αύξηση της οικονομικής εξάρτησης αυτών των χωρών από το Βερολίνο.
• Απεξάρτηση της ίδιας της Γερμανίας από τα δεσμά του μεταπολεμικού παρελθόντος της. Δεν είναι τυχαίο οι δηλώσεις κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων όπως ο νεοφιλελεύθερος αντικαγκελάριος Ρέσλερ όπου προκλητικά ζήτησε, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, όχι μόνο «να ξεχάσουν οι Έλληνες» τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα γερμανικά χρέη, αλλά και να κλείσουν οι υποθέσεις διαφθοράς (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 9.10.11).
• Διασφάλιση νέων συμμαχιών-μετώπων, ωθώντας τη Γερμανία και πάλι, όπως μέχρι το 1945, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, από τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη προς τα ανατολικά. Ήδη με την Φιλανδία, Ολλανδία και Αυστρία σχημάτισαν τον νέο Γερμανικό άξονα. Η Γαλλία του Σαρκοζύ θα είναι παρελθόν όχι μόνο λόγω της ήττας του συμμάχου της Μέρκελ στις εκλογές, αλλά λόγω των αδυναμιών της Γαλλικής οικονομίας.
• Υποχρέωση των άλλων χώρων της ΕΕ να ακολουθήσουν το παράδειγμα «της επιτυχίας» της Γερμανίας, ώστε να ενισχυθεί και άλλο η δομική ισχύς της εντός της ΕΕ. Ανάγουν δε, την οικονομική, επιχειρηματική και πολιτική της κουλτούρα όχι απλώς σε υπόδειγμα για τις άλλες χώρες, αλλά σε υποχρεωτικό πρότυπο. Επιθυμούν να εμφυτεύσουν, σε χώρες που αντιστάθηκαν στο φασισμό και έχουν διαφορετική οικονομική κουλτούρα, την κουλτούρα που απέκτησε η Γερμανία εξαιτίας των προβλημάτων που της δημιούργησε ο πληθωρισμός στον Μεσοπόλεμο και οδήγησε στο ναζισμό Και στην ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπως, επίσης, στις μεταπολεμικές συνθήκες της νομισματικής πολιτικής της.
• Εγκαθίδρυση της «ελλειμματικής δημοκρατίας» ή της «Γερμανικής Φεντεραλιστικής Ευρώπης», όπου η σημερινή νεοφιλελεύθερη αυταρχική Γερμανία θα έχει τον πρώτο λόγο στην ΕΕ, θα αντιμετωπίζει τις υπερδανεισμένες ευρωπαϊκές χώρες ως γεωοικονομικές «αποικίες», οι πολίτες των οποίων οφείλουν, ως άλλοι ιθαγενείς, να ενσωματώσουν στην κουλτούρα, στην οικονομία και στο σύνταγμά τους τα «ανώτερα χρηματοπιστωτικά προϊόντα», τη γερμανική πειθαρχία και πειθάρχηση διά του καταναγκασμού. Όπως είπαν ο Πρόντι και ο Ντράγκι, το παράδειγμα μας πρέπει να είναι η…Γερμανία.

Τι πρέπει να κάνουμε άμεσα εμείς;

• Καταψήφιση των κομμάτων που είναι υπέρ του παρόντος μνημονίου που συνεχίζει να παράγει ύφεση, χρέος και ελλείμματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρόλο που πάρθηκαν τόσα μέτρα, το έλλειμμα του 2011 έκλεισε πιο πάνω από το 2010 ενώ «παρήγαγε» και 500 χιλ νέους ανέργους. Μάλιστα, όταν η Τρόικα(βλέπε δηλώσεις του Γερμανού Μορς) λέει ότι επιθυμεί να ξαναβγούν τα κόμματα που είπαν ναι σε όλα, αυτό πρέπει να βάζει σε σκέψεις κάθε σκεπτόμενο Έλληνα.
• Λογιστικό έλεγχο του χρέους ώστε να δούμε ποιο και πόσο από αυτό, ανήκει στο λεγόμενο «απεχθές χρέος».
• Εγγραφή του χρέους(κατοχικό δάνειο) της Γερμανίας στις ανείσπρακτες οφειλές από τρίτους προς το ελληνικό Δημόσιο. Αρκετοί διερωτήθηκαν τότε γιατί δεν υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση η Γερμανία αλλά προώθησε στη θέση της την κρατική γερμανική τράπεζα ΚfW. H βασική αιτία, όπως προκύπτει εκ των υστέρων, οφείλεται στις γερμανικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο που οφείλει το Βερολίνο στη χώρα μας.
• Ναι στις πραγματικές διαθρώσεις που θα έχουν ως στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς, φοροδιαφυγής και γραφειοκρατίας. Διότι το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας σήμερα είναι η παραοικονομία και τα έσοδα και όχι οι δαπάνες.
• Ναι στην αναζήτηση στρατηγικών συμμαχιών μέσα και έξω από την ΕΕ. Ειδικά στην ΕΕ, είναι φανερό ότι οι πολιτικές ελίτ αυτών των κρατών έχουν συμβιβαστεί με τον Γερμανικό νεοφιλελευθερισμό. Εμείς, με οδηγό το ιστορικό παράδειγμα της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» αλλά και των προτάσεων οικονομολόγων που είναι φίλα προσκείμενοι στον αντί-νεοφιλελευθερισμό, πρέπει να αναδείξουμε τα αρνητικά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των Μερκοζύ και ΔΝΤ.
• Ανάδειξη νέων οικονομικών πολιτικών, απεξαρτημένων από τις κορπορατικές, νεοφιλελεύθερες και ετατικές παραδοχές και εμμονές.
• Ανακήρυξη ΑΟΖ και ενεργειακά κοιτάσματα. Σε μία φυσιολογική, σε ότι αφορά το πολιτικό προσωπικό της χώρας τα ζητήματα αυτά σε περίοδο τόσο άσχημης οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να απασχολούν από το πρωί ως το βράδυ την όποια κυβέρνηση. Θα έπρεπε να είναι η απόλυτη προτεραιότητα η δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για να προχωρήσουν αστραπιαία οι διαπραγματεύσεις με χώρες και εταιρείες που ήδη έχουν δείξει ενδιαφέρον

Η ΕΕ πρέπει να ενισχύσει και όχι να αποδιοργανώσει τους μηχανισμούς πολιτικής σύγκλισης ανάμεσα στα κράτη-μέλη της και πριν από όλα ανάμεσα στα μέλη της Ευρωζώνης. Να αποκτήσει δε ένα ισχυρό σύστημα δημοκρατικής οικονομικής διακυβέρνησης. Η συμμαχία αυτή θα είναι μία από τις πολλές που πρέπει να προωθήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική. Η ΕΕ να φύγει από τη λογική των αγορών και είναι απαραίτητο να αναβαθμιστεί η πολιτική της λειτουργία και η σημασία της Πολιτικής στη λήψη αποφάσεων.

Ο νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός  της Γερμανίας μπορεί να γίνει επικίνδυνος και για την ίδια. Το αντιευρωπαϊκό ρίσκο που λαμβάνει σήμερα η Γερμανία, όπως προκύπτει και από τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα, μπορεί να οδηγήσει στην υπονόμευση του ίδιου του ευρώ. Πιθανόν, ορισμένοι στη Γερμανία να επιθυμούν μια νομισματική ζώνη στην οποία θα ελέγχουν μικρότερες οικονομίες, χωρίς αυτές οι τελευταίες να έχουν λόγο επί της συνολικής νομισματικής πολιτικής. Αυτή η άποψη είναι, τουλάχιστον προς το παρόν, μειοψηφική διότι είναι κοντόφθαλμη και μονόπλευρη. Υπονομεύει δε, όχι μόνο την ΕΕ, αλλά την ίδια τη διεθνή θέση της Γερμανίας.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ζήτημα που διαφεύγει από το κόσμο.

Είναι η διαμάχη που υπάρχει στην παγκοσμιοποίηση μεταξύ των πλεονασματικών χωρών (Γερμανία και Κίνα) και των ελλειματικών χωρών(ΗΠΑ). Προκειμένου να βγουν οι ΗΠΑ από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, πρότειναν στη σύνοδο των G20 του χειμώνα του 2010, που έγινε στη Σεούλ της Κορέας, την καθιέρωση του [±4%] ως ορίου σε πλεονάσματα και ελλείμματα. Η Γερμανία, με τη νέα οικονομο-εθνικιστική της αυτοπεποίθηση, χαρακτήρισε την πρόταση των ΗΠΑ «σταλινική πολιτική» που επιδιώκει με αριθμητικές δεσμεύσεις να εισάγει από την πίσω πόρτα αρχές της σχεδιασμένης οικονομίας. Όχι είναι μια πρόταση που επιδιώκει να τιμωρήσει τις παραγωγικές οικονομίες με εξαγωγικό προσανατολισμό. Σε αυτό βρήκε συμπαράσταση σε ένα βαθμό από την Κίνα. Ουσιαστικά, η Γερμανία της Μέρκελ,  απορρίπτει τις αμερικανικές προτάσεις για δείκτες-όρια ως «σταλινικές», την ίδια στιγμή που επιβάλλει στο όνομα των αριθμητικών δεικτών μια ακραία κατασταλτική πολιτική στην ΕΕ. Όπως επισημαίνει ο Νίκος Κοτζιάς, η Γερμανία επιβάλλει τη λογική των αριθμών-δεικτών στην ΕΕ με αυξανόμενη κατασταλτική λειτουργία, εκεί όπου έχει τον πρώτο λόγο, διότι τη συμφέρει, ενώ απορρίπτει αυτή τη λογική ως προς τις παγκόσμιες αγορές.

Όπως έγραψε ο M.Wolf στους FT, οι πλεονασματικές χώρες επιμένουν να συνεχίζουν και να  αρνούνται  να δεχτούν ότι η εξάρτησή τους στα πλεονάσματα εξαγωγών θα πρέπει να επιστρέψει στους ίδιους, όταν οι πελάτες τους χρεοκοπήσουν. Και πράγματι, αυτό συμβαίνει. Εν τω μεταξύ, οι χώρες με ογκώδη εξωτερικά ελλείμματα στο παρελθόν μπορούν να κόψουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα μόνο μέσω μεγάλης αύξησης των καθαρών εξαγωγών. Αν οι πλεονασματικές χώρες δεν καταφέρουν να ανατρέψουν αυτήν τη μεταβολή, μέσω επέκτασης της ζήτησης, ο κόσμος αναπόφευκτα θα γίνει πεδίο μάχης.

ΠΗΓΕΣ

1-David Harvey, Νεοφιλελευθερισμός, 2007

2-Andrew Heywood, Global Politics, 2010, στο κεφ 6 και «Neolibelarism»

3-Νίκος Κοτζιάς, «Η πολιτική της σωτηρίας», 2011, τα κεφάλαια που αναφέρονται στην Γερμανία

4-Νότης Μαριάς, «Γερμανικός νεοαποικισμός και Ευρώπη πολλών ταχυτήτων», 1-2-2012

5-http://www.youtube.com/watch?v=TYIlIKnc6QY
6-Martin Wolf, «Κίνα-Γερμανία επιβάλουν παγκόσμιο αποπληθωρισμό», δημοσιεύτηκε στα Ελληνικά στο http://www.euro2day.gr