Παπανούτσος και η αδιαφορία του πολίτη για τον δημόσιο βίο.

Μία από τις κύριες αρετές του ανθρώπου οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το ζωηρό ενδιαφέρον του για το δημόσιο βίο και την προθυμία του να μετέχει σ’ αυτόν ενεργητικά, να «πράττη τα κοινά». Όποιος αδιαφορούσε και παραμελούσε το χρέος τούτο (από οκνηρία, συμφέρον, ανικανότητα, ή από κουφότητα και περιφρόνηση προς το «πλήθος») ήταν γι’ αυτούς άτιμος, στερημένος τιμής. Εξάλλου δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι είναι δυνατόν να ολιγωρήσει ο πολίτης και να μη νοιαστεί για την τύχη της «πόλης» — αφού, όπως λέγει ωραιότατα ο Σόλων, όπου και όσο να κρυφτεί ή να ασφαλιστεί κανείς, το «δημόσιον κακόν» θα πηδήσει τον τοίχο, θα σπάσει την πόρτα του και θα τον βρει ... Ο Πλάτων, για να τονίσει την αρνητική πλευρά της πολιτικής δραστηριότητας, λέγει....
(εκφράζοντας και την προσωπική του πικρία) έτι τόσες είναι οι απογοητεύσεις των πολιτικών ανδρών και σκληροί οι άφωνες τους, τόσο βαρής ο μόχθος τους και οι κίνδυνοι πού διατρέχουν, ώστε κανένας, όσο κι’ αν είναι ευγενής και αλτρουιστής, δεν θα δεχόταν ποτέ ν’ αναμιχθεί στην πολιτική, εάν δεν έβλεπε ότι τον κυβερνούν οι κακοί.

Με τη δική του αποχή ο στίβος μένει ελεύθερος για τους ανίκανους, τους συμφεροντολόγους, τούς δημοκόπους πού προωθούνται στις υψηλές κυβερνητικές θέσεις, με αποτέλεσμα αυτοί πλέον να κρίνουν την τύχη του, καθώς και την τύχη του κράτους. Αυτή όμως είναι ή αρνητική πλευρά τού φαινομένου. Η θετική είναι: η συνείδηση του προικισμένου με βαθύ αίσθημα ευθύνης άνθρωπου πού ξέρει πολύ καλά ότι κανείς σ’ αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να σωθεί μόνος. Βοηθώντας τούς άλλους να σωθούν, βοηθάς τον εαυτό σου. Βάση αδαμάντινη της πολιτικής θεωρίας και πράξης είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτή ακριβώς η αλληλεγγύη και το συνυπεύθυνο των- ανθρώπων.

Από το βιβλίο «Πρακτική φιλοσοφία» και το άρθρο «Η πολιτική».