Αλλά πρέπει να σκέφτεσαι χωρίς κομματικές παρωπίδες, για να καταλάβεις τι έγινε χθες και ποιοι έβαλαν το χεράκι τους για να γίνει αυτή η συμφωνία.
Μέχρι χθες το μεσημέρι είχαμε δύο επιλογές ή γεγονότα σε ότι αφορά την ΑΟΖ με την Αίγυπτο:
- Συμφωνία μερικής ΑΟΖ, με ποσοστό επήρειας στο 46-54, σύμφωνα με την νοητή μέση γραμμή που μας δίνει η UNCLOS αλλά και της αναλογικότητας.
- Συνέχιση των 15ετών διαπραγματεύσεων, με την Αίγυπτο να ζητά στο 40-60 και την Ελλάδα στο 50-50, πάντα με το σύμπλεγμα του Καστελόριζου εκτός των συζητήσεων.
Η ελληνική κυβέρνηση διάλεξε το πρώτο, πιστεύω ότι πίεσαν και οι ξένοι.
Τέλος όπως αναφέρθηκε υπάρχουν ακόμα και άλλα σημαντικά βήματα να γίνουν: επικύρωση από τα κοινοβούλια της συμφωνίας ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, αποστολή και πρωτοκόλληση της συμφωνίας στον ΟΗΕ.Υπόψη η συμφωνία GNA/Τουρκίας δεν έχει ακόμα πρωτοκολληθεί από τον ΟΗΕ.
Τι σημαίνει η μερική οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου για την χώρα μας;
Καταρχήν, εμβολίζει-ακυρώνει το λεγόμενο «τουρκολιβυκό» μνημόνιο, το οποίο στην πράξη είναι συμφωνία μεταξύ της Διοίκησης της Τρίπολης και της Τουρκίας, μιας και η πρώτη αφενός δεν έχει καμιά δικαιοδοσία να προβεί σε τέτοιες συμφωνίες(άλλωστε έχει λήξει η θητεία τηας από το 2017), αφετέρου όχι μόνο δεν έχει την έγκριση του λιβυκού κοινοβουλίου αλλά την άρνηση της. Γι’αυτό και δεν έχει πρωτοκολληθεί από τον ΟΗΕ.
Αναγνωρίζεται η επήρεια των νησιών σε όλες τις ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας, στην προκειμένη περίπτωση στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ.
Η Ελλάδα, γίνεται μια χώρα που διεκδικεί τη θέση της στον σύγχρονο πολυπολικό κόσμο, ακολουθώντας μία ρεαλιστική εξωτερική πολιτική, δείχνοντας ότι βάζει στην άκρη την πολιτική κατευνασμού, η οποία μας έχει κοστίσει πάρα πολλά.
Ρεαλισμός στην εξωτερική πολιτική σημαίνει πρωτοβουλία, είναι αυτή που δίνει ισχύ και κύρος στη διεθνή πολιτική. Τα δύο αυτά συστατικά είναι που τελικά συμβάλλουν σε αυτό που λέμε ″ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης μιας χώρας″.
Ενισχύει την συμμαχία μας με την Αίγυπτο, η οποία είναι απαραίτητη αυτές τις μέρες. Επισημαίνω ότι παρόλο που η Τουρκία έδινε 20% παραπάνω ΑΟΖ στην Αίγυπτο, αυτή αρνήθηκε.
Κάποιοι
υποστηρίζουν ότι το ποσοστό 46-54 που συμφωνήθηκε στην συμφωνία ΑΟΖ με την
Αίγυπτο είναι αποτυχία, διότι η Κύπρος
πέτυχε το 50-50.
Δεν λαμβάνουν υπόψη όμως τις κάτωθι παραμέτρους:
To 2020 δεν είναι 2003.
Το 2003 δεν είχαμε συμφωνίες τύπου Σάρατζ και Τουρκίας
Το 2003 θέλαμε 50-50 σε όλη την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, ενώ η δεύτερη δεν ήθελε και δεν θέλει να συμπεριλάβει το σύμπλεγμα του Καστελόριζου.
Το 2003 δεν είχαμε επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, με παραβιάσεις του τότε χώρου, όπως έχουμε σήμερα.
Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια άκαρπων διαπραγματεύσεων με την Αίγυπτο, οι οποίες το μόνο που έκαναν να δίνουν χρόνο στην Τουρκία.
Η Αίγυπτος, προφανώς άλλαξε στάση, διότι όπως είναι γνωστό, υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου νησιά δεν κέρδισαν την πλήρη επήρεια σε διάφορες δίκες, και επικράτησε η αρχή της ευθυδικίας/αναλογικότητας και όχι η αρχή της μέσης γραμμής. Όταν καθυστερείς, έχεις και επιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.