Το blog, για τους λόγους που βιώνουμε προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά, αλλάζει την κύρια κατεύθυνσή του και επικεντρώνεται πλέον στην Κρίση.
Βασική του αρχή θα είναι η καταπολέμηση του υφεσιακού Μνημονίου και όποιων το στηρίζουν.
Τα σχόλια του Κρούγκμαν είναι χαρακτηριστικά:
...Άρα βασιζόμαστε τώρα σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να «πεθάνει στη λιτότητα» προκειμένου να πληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς πραγματικό φως στο τούνελ.Και αυτό απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει....[-/-]....οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν την οικονομία σε τόσο μεγάλη ύφεση που εξανεμίζονται τα όποια δημοσιονομικά οφέλη, υποχωρούν τα έσοδα και το ΑΕΠ και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ γίνεται χειρότερος.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Η Γεωγραφική Μακεδονία κατά την Ρωμαική και Βυζαντινή Εποχή

Η βυζαντινή αλλά και η Ρωμαική Μακεδονία ως έννοια γεωγραφική έχει υποστεί αρκετές μεταβο­λές σε σχέση με το χώρο που αντιπροσώπευε κατά την αρχαιότητα και τους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά και κατά τη βυζαντινή εποχή, στο πλαίσιο της διοι­κητικής διαίρεσης της ανατολικής αυτοκρατορίας σε θέματα.

Μην ξεχνάμε ότι άλλα είναι τα ιστορικά σύνορα μιας περιοχής και άλλα τα γεωγραφικά όπου αυτά μεταβάλλονται ανάλογα με τις πολιτικές περιστάσεις και διεργασίες.

Η γεωγραφική επικράτεια που παρέδωσε ο Φίλιππος Β' στο γιο του Αλέξανδρο ανταποκρίνεται ουσιαστικά στα ιστορικά σύνορα της Μακεδονίας, τα οποία εκτείνονταν από την Πίνδο μέχρι το Νέστο και από τη νότια περιοχή των Σκοπίων έως τον Πηνειό. Μετά την ήττα του Περσέα στην Πύδνα στις 22 Ιουνίου 168 π.Χ., οι Ρωμαίοι με τη συνθήκη της Αμφίπολης διαίρεσαν τη Μακεδονία σε τέσσερις διοικητικές περιφέρειες, τις λεγόμενες «μερίδες» .

Αυτές περιέλαβαν στο σύνολο της την παραπάνω εδαφική έκταση και υφίσταντο μέχρι το 148 π.Χ., οπότε ιδρύθηκε η Provincia Macedonia στην οποία προσαρτήθηκαν επιπλέον η Ήπει­ρος και ιλλυρικά εδάφη μέχρι την Αδριατική. Δύο χρόνια αργότερα, στο διοικη­τή της Μακεδονίας υπήχθη επιπρόσθετα η κάτω του Ολύμπου Ελλάδα και στη συνέχεια οι ιλλυρικές και οι βόρειες θρακικές περιοχές της Βαλκανικής

Κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους (30 π.Χ. - 285 μ.Χ.), η ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας επεκτάθηκε εδαφικά ακόμη περισσότερο, και συγκεκριμένα από την Αδριατική μέχρι το Νέστο και από τις οροσειρές νότια των Σκοπίων έως το Μαλιακό κόλπο και τις εκβολές του ποταμού Σπερχειού. Η επέκταση αυτή οφειλόταν κυρίως σε διοικητικούς λόγους και δεν ανταποκρινόταν διόλου στα ιστορικά όρια της Μακεδονίας. Με τη δημιουργία της επαρχότητας (praefectura) του Ανατολικού Ιλλυρικού, η Μακεδονία διαιρέθηκε δύο φορές σε δύο διαφορετικές επαρχίες.

Αρχικά, στη Μακεδονία και τη Macedonia Salutaris (δημιουργήθηκαν γύρω στα 379/380 μ.Χ. και διατηρήθηκαν μέχρι το τέλος του 4ου ή τις αρχές του 5ου αιώνα)[ και, αργότερα, στη Macedonia Prima και τη Macedonia Secunda (ιδρύθηκαν μεταξύ των ετών 441 και 449 ή κατά άλλη άποψη μεταξύ 479 και 482). Η έκταση των επαρχιών αυτών της «διοική­σεως» της Μακεδονίας του Ανατολικού Ιλλυρικού ανταποκρινόταν στα ιστορι­κά όρια της Μακεδονίας εκτός από δύο σημεία. Στα νότια η Ορεστίδα και η Ελιμιώτιδα αποσπάσθηκαν από τη Μακεδονία και προσαρτήθηκαν στη νέα επαρχία της Θεσσαλίας, ενώ στα βόρεια η περιοχή της Bregalnica (αρχ. Άστιβος) συμπεριλήφθηκε στην Κάτω Δακία.

Historical Atlas by William R. Shepherd, 1911.
Ρωμαική αυτοκρατορία το 395 μ. Χ.

Στον Συνέκδημον του Ιεροκλή (δεύτερο μισό 6ου αιώνα) η Μακεδονία Πρώ­τη εμφανίζεται να έχει τριάντα δύο πόλεις, ενώ η Μακεδονία Δευτέρα οκτώ. Η επαρχότητα του Ανατολικού Ιλλυρικού καταργήθηκε μεταξύ των ετών 62ο και 685. Ακολούθησε αργότερα η εισαγωγή του νέου διοικητικού συστήματος των θεμάτων. Οι λόγοι που επέβαλαν τη δημιουργία θεμάτων στον γεωγρα­φικό χώρο της ιστορικής Μακεδονίας ήταν κυρίως η αναχαίτιση των επιδρο­μών των σλαβικών φύλων που ήταν εγκατεστημένα στις εκεί Σκλαβηνίες, αλλά και των εξωτερικών εισβολέων, κυρίως των Βουλγάρων. Στον μακεδό­νικο χώρο υπήρξαν διαδοχικά το θέμα του Στρυμόνα (αρχές 9ου αιώνα), το θέμα της Θεσσαλονίκης (μάλλον πριν το 824) και η «τούρμα» του Βολερού.

Το γνωστό θέμα της Μακεδονίας δημιουργήθηκε μεταξύ των ετών 789 και 802 και ουσιαστικά αποτελούσε το δυτικό τμήμα του θέματος της Θρά­κης. Το συγκεκριμένο θέμα είχε πρωτεύουσα την Αδριανούπολη και δεν σχε­τίζεται εδαφικά με την ιστορική Μακεδονία, γεγονός που το γνώριζαν πολύ καλά και οι Βυζαντινοί, αφού αναφέρονταν σε αυτό ως θέμα «Μακεδονίας Θράκης» ή «Μακεδονίας κατά Θράκην». Το νέο αυτό θέμα εκτεινόταν ανατολικά μέχρι τα όρια του θέματος Θράκης, δηλαδή μέχρι το ρου του ποταμού Εργίνη, συνεχίζοντας προς τη Μαύρη Θάλασσα από το ακρωτήριο Στανιέρα (Igneada) μέχρι το ακρωτήριο Έμονα (Emine), ενώ προς τα δυτικά κατέληγε στα παλαιά ανατολικά όρια του Ιλλυρικού, δηλαδή τον ποταμό Νέ­στο. Τα βόρεια σύνορα του θέματος έφταναν ως το όρος Sredna Gora, όμως τα σύνορα αυτά υφίσταντο κατά καιρούς διάφορες μετατοπίσεις ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Βουλγάρους, ενώ τα νότια κατέληγαν στο Αιγαίο.

Κύριος σκοπός της ίδρυσης του ήταν η από κοινού με το θέμα Θράκης άμυνα του βυζαντινού κράτους και η αποτελε­σματική αντιμετώπιση της βουλγαρικής και γενικά της σλαβικής απειλής.[ Παρά την ταχεία υποταγή της Βουλγαρίας από τον Ιωάννη Τσιμισκή το 971, μετά τις νίκες του κατά των Ρώσων και των Βουλγάρων, δεν δημιουργή­θηκαν οι συνθήκες για μια σταθερή και μόνιμη κατάσταση στην περιοχή.



Το 976 συγκροτήθηκε το κράτος του Σαμουήλ στην περιοχή της Πρέσπας (έχο­ντας διαδοχικά διάφορες πρωτεύουσες με τελευταία την Αχρίδα), το οποίο καταλάμβανε και ένα τμήμα του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας. Το 1018 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος επανακατέλαβε ολόκληρη την περιοχή, αποκαθιστώντας τη βυζαντινή κυριαρχία.

Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους το 1204, η Μακεδονία αποτέλεσε μαζί με τις νοτιότερες ελληνικές περιοχές το λατινικό βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το οποίο παραχωρήθηκε στον Βονιφάτιο Μονφερρατικό.

Μέχρι τη μάχη της Πελαγονίας το 1259, η Μακεδονία υπήρξε χώρος διεκδικήσεων μεταξύ του Λατίνου αυτοκράτορα, του Φράγκου βασιλιά της Θεσσαλονίκης, του τσάρου της Βουλγαρίας Καλογιάννη (Kalojan) (1197-1207) και αργότερα του τσάρου Ιωάν­νη Ασέν Β' (Ivan Asen Β') (1218-1241). Ο τελευταίος, μετά τη μάχη της Κλοκοτινίτζας (Klokotnica) (1230), κατόρθωσε να προσαρτήσει στο κράτος του πολλές μακεδόνικες και θρακικές περιοχές

Το 1259 ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1259-1282) κατέλαβε τη δυτική και τη βορειοδυτική Μακε­δονία και αποκατέστησε τη βυζαντινή κυριαρχία στην περιοχή μέχρι την Αχρί­δα και τα Σκόπια.

Το 1282, όμως, κατέλαβε τα Σκόπια ο Σέρβος κράλης Στέφανος Ούρεσης Β' Μιλούτιν (Stefan Uros Β' Milutin) (1282-1321), ο οποίος απέσπασε από τους Βυζαντινούς εδάφη και αστικά κέντρα της βορειοδυτικής Μακεδονίας. Ο γάμος του με τη βυζαντινή πριγκήπισσα Σιμωνίδα το 1299 στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε την αρχή μιας έντονης σερβικής παρουσίας στη Μακεδονία, που συνεχίσθηκε με την επεκτατική πολιτική του Στέφανου Δουσάν (Stefan Dusan) (1331-1355) και έληξε με τη δημιουργία των μικρών ελληνο-σερβικών κρατιδίων των διαδόχων του Δουσάν. Η μάχη του Έβρου, κοντά στο Ορμένιο, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1371, είχε ως αποτέλεσμα τα ελληνοσερβι-κά αυτά κρατίδια να καταστούν φόρου υποτελή στους Τούρκους.

Ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος, διοικητής από το 1369 της Θεσσαλονίκης και αργότερα αυτοκράτορας (1391-1425), κατόρθωσε να ανακτήσει τις Σέρρες και άλλα αστι­κά κέντρα της δυτικής Μακεδονίας. Ωστόσο η κατακτητική πορεία των Οθωμανών δεν ήταν δυνατό να αναχαιτισθεί. Από το 1383 ως το 1387 οι Οθωμανοί κα­τέλαβαν τις Σέρρες, τη Δράμα, την Κασσάνδρεια, τη Βέρροια, το Κίτρος, την Αχρίδα, το Μοναστήρι και τον Πρίλαπο. Κατά το ίδιο διάστημα πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη.

Οι Οθωμανοί κατέστρεψαν σταδιακά το θέμα της Μακεδονίας και το κέντρο του, η Αδριανούπολη, έγινε η έδρα του Μουράτ Α (1362-1389) από το 1365. Αυτή παρέμεινε ως ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των Οσμανιδών μέχρι το 1453.

Ωστόσο η άλωση της Θεσσαλονίκης στις 29 Μαρτίου του 1430 ήταν αυτή που σηματοδότησε την αρχή της Οθωμανικής κυριαρχίας στη Μακεδονία

Πηγές
1-Αγγελική Δεληκάρη, Γεωγραφικό στίγμα της Μακεδονίας κατά την Ρωμαική και Βυζαντινή Εποχή, «Μακεδονικές ταυτότητες στον χρόνο» εκδόσεις Πατάκη
2-George Ostrogorsky, The Byzantine Background of the Moravian Mission
3-George Ostrogorsky,The Byzantium State

3 σχόλια:

  1. Το Μακεδονικό Ζήτημα αποτελεί το σημαντικότερο αγκάθι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αν εξαιρέσει κανείς τα θέματα στα οποία εμπλέκεται η Τουρκία. Αγκάθι που δηλητηριάζει την εθνική μας στρατηγική για τα Βαλκάνια και επιδρά αρνητικά στις σχέσεις με ένα γειτονικό κράτος. Αυτό καθαυτό το Μακεδονικό Ζήτημα αποτελεί ένα εξαιρετικά πολύπλοκο συνονθύλευμα από αλυτρωτικές ιδεολογίες, ψυχροπολεμικές σκοπιμότητες, εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που δρούσαν και δρουν στα Βαλκάνια.



    Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία για την δημιουργία Μακεδονικού κράτους μας φέρνουν στις αρχές του 20ου αιώνα οπότε και διάφοροι βαλκάνιοι κομμουνιστές ιδεολόγοι ονειρεύονται το ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας, που θα ιδρυόταν στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, από τα απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και θα είχε, όχι εθνική αλλά ταξική βάση. Σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν μία "Ελβετία των Βαλκανίων".

    Το θέμα βρισκόταν στην σφαίρα της ιστορικής φαντασίας μέχρι τις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, οπότε και ο Τίτο αποφασίζει να ονομάσει την νοτιότερη από τις έξι Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας ως Μακεδονία. Οι ΗΠΑ που έβλεπαν την ρήξη Τίτο – Μόσχας ως ανατροπή των ισορροπιών στο Ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, πιέζουν την Ελλάδα να μην εγείρει θέμα, πράγμα το οποίο και συμβαίνει. Ο Τίτο με την ανοχή της Βουλγαρίας, η οποία θιγόταν κι εκείνη από την δημιουργία «Μακεδονικής Εθνότητας», αλλά πιστή στην Σοβιετική Γραμμή σιωπούσε, έβαλε τους αρχαιολόγους και ιστορικούς της Γιουγκοσλαβίας να «στήσουν» την ιστορία και να δημιουργήσουν ουσιαστικά την «Μακεδονική» εθνική ταυτότητα, βασιζόμενοι σε ιστορικές ασάφειες, παράλογες διεκδικήσεις και αναγωγές αλλά και με το βουλγαρικό ιδίωμα της περιοχής να ονομάζεται «μακεδονική γλώσσα».

    Μέσα από δεκάδες προκλητικές ενέργειες από την μεριά του Τίτο και της Γιουγκοσλαβίας και αντίστοιχες υποχωρήσεις και σιωπές από την Ελλάδα, κυρίως, και την Βουλγαρία, το θέμα δεν απασχόλησε κανέναν ουσιαστικά μέχρι το 1991. Το 1991, οπότε και η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία διαλύεται στα συστατικά της κράτη, η Δημοκρατία της «Μακεδονίας» διακηρύσσει την ανεξαρτησία της τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Στο Σύνταγμα του επόμενου Νοέμβρη ιδρύεται η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και εγείρει αλυτρωτικές αξιώσεις στις υποτιθέμενες μειονότητες που κατοικούσαν υπό τον ελληνικό ζυγό, και διεκδικήσεις προς τα εδάφη που κατέχουν η Ελλάδα και η Βουλγαρία.

    Στην Ελλάδα, εν μέσω κυβέρνησης Μητσοτάκη, μίας κυβέρνησης εξαιρετικά ασταθούς, με μία αντιπολίτευση του Ανδρέα Παπανδρέου να χτυπάει αλύπητα την κυβέρνηση με αποτέλεσμα το θέμα να μετατρέπεται σε μείζον ζήτημα εθνικής σημασίας, δεύτερο σε σημασία μετά το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. Η Ελλάδα θα επιβάλει οικονομικό εμπάργκο στα Σκόπια, το οποίο θα προκαλέσει την συμπάθεια της διεθνούς κοινότητας προς το νεοσύστατο κράτος που καταπιέζεται από τις φιλοδοξίες μίας εν δυνάμει περιφερειακής δύναμης. Τα επόμενα χρόνια θα βρουν την ελληνική κυβέρνηση να υφίσταται διεθνείς πιέσεις για επίλυση του θέματος, στην ούτως ή άλλως ασταθή περιοχή των πυρακτωμένων Βαλκανίων, αλλά και εσωτερικές πιέσεις από εθνικιστικές οργανώσεις και φορείς για προάσπιση του εθνικού μας συμφέροντος, και την σκοπιανή κυβέρνηση να κάνει ανώδυνες σχετικά υποχωρήσεις, δείχνοντας την «καλή» της θέληση.

    Με την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, η Ελλάδα αναγνωρίζει την Π.Γ.Δ.Μ. ως ανεξάρτητο κράτος και λύει το εμπάργκο, οι Σκοπιανοί υποχωρούν στις παράλογες διεκδικήσεις τους και οι δύο πλευρές συμφωνούν ότι το θέμα πρέπει να επιλυθεί στα πλαίσια των Ηνωμένων Εθνών. Στην Ελλάδα το θέμα θα ξεχαστεί μέχρι πέρσι, οπότε και εν μέσω των διαβουλεύσεων με τον Διαμεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών, οι Η.Π.Α. θα αναγνωρίσουν την Π.Γ.Δ.Μ. με το συνταγματικό της όνομα, δηλ. «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Οι Η.Π.Α. δεν θα είναι παρά η πλέον πρόσφατη από μία μακριά λίστα κρατών που έχουν πράξει το ίδιο εδώ και χρόνια.

    Στο μεταξύ, οι «Μακεδόνες» δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια: εκμεταλλευόμενοι ακαδημαϊκά δίκτυα και τα νέα παγκόσμια μέσα επικοινωνίας, όπως το Internet, ξεκίνησαν μία απίστευτου μεγέθους προπαγανδιστική καμπάνια που είχε ως αποτέλεσμα να καταφέρουν την ταύτιση της έννοιας Μακεδόνας με την ιδιότητα του πολίτη της Π.Γ.Δ.Μ. ή του σχετικού με αυτή. Εκατοντάδες sites δημιουργήθηκαν και δήθεν αποκαλύπτουν την αλήθεια περί Μακεδονικού Έθνους. Ενδεικτικά παραδείγματα των παραπάνω είναι ότι αν βάλεις την λέξη Macedonia στο Google, τότε από τα δέκα πρώτα αποτελέσματα (σε σύνολο 73.000.000) μόλις τα τρία αναφέρονται σε ελληνικά sites. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο διαχωρισμός Ελλήνων και Μακεδόνων σε παιχνίδια όπως το Age of Empires (με τις σχετικές ιστορικές αναφορές) ή την αναφορά ως «Μακεδονίας» στο MS Flying Simulator αλλά και την επιλογή γλώσσας «Macedonian» στην συντριπτική πλειοψηφεία των μεγαλύτερων διεθνών εταιρειών λογισμικού και στα περισσότερα ξένα sites στο Internet.

    Στις συνειδήσεις των δυτικών λαών η λέξη Μακεδονία αποτελεί ταυτόσημη της σκοπιανής δημοκρατίας, αν και ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες είναι πρόγονοι των σλαβογενών Μακεδόνων. Για τον υπόλοιπο κόσμο ο όρος «Μακεδονία» είναι απλά ένας γεωγραφικός προσδιορισμός, ενώ για την Ελλάδα έχει αναχθεί σε υψίστης εθνικής σημασίας ζήτημα, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύονται οι Σκοπιανοί, προς όφελός τους.

    Η γεωγραφική Μακεδονία είναι διανεμημένη με αυτά περίπου τα ποσοστά: κατά 50% στην Ελλάδα, 30% στην Π.Γ.Δ.Μ., 10% στην Βουλγαρία και 5% στην Αλβανία. Σε αυτό το 30% μακεδονικής γης ζουν περίπου 2.070.000 άνθρωποι εκ των οποίων το 65% είναι «Μακεδόνες», το 25% είναι Αλβανοί, το 4% Τούρκοι, το 3% Βούλγαροι (αν και δεν αναγνωρίζονται επίσημα) και το υπόλοιπο Σέρβοι και άλλες εθνότητες, υπό την Δημοκρατία της «Μακεδονίας». Σε μία περιοχή σαν τα Βαλκάνια και με το παράδειγμα διαμελισμού της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα στο Κόσσοβο, μία χώρα με τέτοιου μεγέθους μειονότητες είναι εξαιρετικά ασταθής και επικίνδυνη στο να διαιρεθεί.

    Για την Ελλάδα, το ζήτημα είναι καθαρά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, παρά εθνικής σημασίας, υπό την προϋπόθεση ότι η άλλη πλευρά δεν θα θέτει παράλογες ιστορικές και εδαφικές διεκδικήσεις, προσβάλλοντας έτσι την ελληνική ιστορία και συνείδηση. Για την Π.Γ.Δ.Μ., το ζήτημα είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Η νεαρή αυτή δημοκρατία προσπαθεί να βρει τον δρόμο της προς την σταθερή οικονομία και την ανάπτυξη, προς την πολιτική σταθερότητα και την διατήρηση των συνόρων της.

    Το δίλημμα για αυτούς είναι τεράστιο. Από την μια, εμμένοντας στην ονομασία χάνουν τον σημαντικότερο οικονομικό τους εταίρο, την Ελλάδα, και ταυτόχρονα τους κλείνεται η πόρτα προς την Ε.Ε., καθώς το ύστατο διαπραγματευτικό μέσο που θα χρησιμοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση είναι το βέτο προς την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Π.Γ.Δ.Μ. με την Ε.Ε. Από την άλλη, μία ήττα στην όλη διαμάχη θα έχει ως αποτέλεσμα να δεχθεί καίριο πλήγμα η αφομοίωση της «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και ταυτόχρονα να κλονισθεί η ανοχή των μειονοτήτων, ιδίως δε της Αλβανικής, προς την κυβέρνηση των Σκοπίων και ο κίνδυνος ενός νέου Κόσσοβου δεν είναι καθόλου απίθανος.


    Οι περισσότεροι ξένοι αναλυτές βλέπουν μία κρίση στην Π.Γ.Δ.Μ. ως την σκανδάλη που θα πυροδοτήσει ένα νέο ντόμινο διαμελισμού και ενόπλων συρράξεων στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα πρέπει να προσέξει εξαιρετικά τις κινήσεις της, χωρίς να κάνει παραχωρήσεις έναντι στο εθνικό της συμφέρον, γιατί όχι μόνο διακυβεύονται η σταθερότητα και η ειρήνη της περιοχής, αλλά γιατί και όποιον τραβάει την σκανδάλη πρώτος, η ιστορία τον εκδικείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και είμαστε λίγο εκτός θέματος , σωστή η ανάλυση σου. Οι ΣλαΒομακεδόνες δηλώνουν ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ότι το όνομα είναι η ταυτότητα τους, επειδή μέσω αυού νομιμοποιούν το ιδεολόγημα της "διαμελισμένης μακεδόνικης πατρίδας"
    Το ζητούμενο πάντως δεν είναι να βρεθεί μία οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία για να ξεμπερδεύουμε. Ζητούμενο είναι να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία που αντανακλά την πραγματικότητα. Δηλαδή, αυτή που να ακυρώνει την προσπάθεια των Σκοπιανών να σφετερισθούν το όλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ποιά ομως είναι η αληθεια της ιστορίας?
    στο βυζαντιο ολοι οι λαοι λεγονταν ελληνες.πρωτοι οι βουλγαροι αυτονομηθηκαν.μετα ακολουθησαν οι σερβοι αλλα πολυ αργότερα και εφ'όσον ο στεφανος ντουσαν δεν καταφερε να γινει ο νέος αυτοκρατορας του βιζαντιου(λογω της δολοφονιας του).Ολα θα άλλαζαν και οι Τουρκοι θα αναχαιτίζονταν.
    σημερα προσπαθουν τις απλες επανω γραμμες να τις αποκρυψουν οι Αμι και λεσχες των ιουδαιων.φυσικα οι τουρκοι βουτηρο στο ψωμι τους.-ζητω οι μουσουλμανοι φωναζουν οι χριστιανοι.ευτηχως όμως ο στεφανος ζει ζει και μας οδηγει

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.