Το blog, για τους λόγους που βιώνουμε προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά, αλλάζει την κύρια κατεύθυνσή του και επικεντρώνεται πλέον στην Κρίση.
Βασική του αρχή θα είναι η καταπολέμηση του υφεσιακού Μνημονίου και όποιων το στηρίζουν.
Τα σχόλια του Κρούγκμαν είναι χαρακτηριστικά:
...Άρα βασιζόμαστε τώρα σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να «πεθάνει στη λιτότητα» προκειμένου να πληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς πραγματικό φως στο τούνελ.Και αυτό απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει....[-/-]....οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν την οικονομία σε τόσο μεγάλη ύφεση που εξανεμίζονται τα όποια δημοσιονομικά οφέλη, υποχωρούν τα έσοδα και το ΑΕΠ και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ γίνεται χειρότερος.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (Β' Μέρος)

(Τα εντόπικα/εντόπια ή μακεδονικό πίτζιν)
Μια εθνογλωσσολογική προσέγγιση
Δημοσιευμένη Μελέτη στο βιβλίο «Μακεδονικά»

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Σήμερα, το ιλαροτραγικό στοιχείο της υπόθεσης, αλλά εξ ίσου επικίνδυνο (λόγω της ανάμειξης του αμερικανικού παράγοντα), συνιστούν οι αιτιάσεις κάποιων φερεφώνων των Σκοπίων, οι οποίοι θρασύτατα απαιτούν να ανοίξουν σχολεία για να διδάσκεται η Σκοπιανή γλώσσα στα παιδιά κάποιας δήθεν «μακεδονικής εθνότητας», που αποτελεί μια καταπιεζόμενη μειονότητα στην Ελλάδα! Το ανησυχητικό στην περίπτωση αυτήν είναι ότι οι πολιτικοί των Αθηνών, ανοίγουν αλληλογραφία για το θέμα αυτό με τον ελληνικής καταγωγής Σκοπιανό πρωθυπουργό Γκρουέφσκι, αντί να απαιτήσουν «εδώ και τώρα» την...

 διεξαγωγή διεθνούς έρευνας για την τύχη των Ελλήνων της περιοχής του σημερινού κράτους των Σκοπίων.
Προσωπικά, είμαι περίεργος να διαπιστώσω ποια ακριβώς γλώσσα προτείνουν, οι υποστηρικτές και θιασώτες αυτής της πρότασης, να διδάσκεται στα «μειονοτικά» σχολεία, διότι όσον αφορά το γλωσσικό ιδίωμα που ομιλείται σε ορισμένες περιοχές παραμεθορίων Νομών της Μακεδονίας, ουδείς φαντάζομαι διανοείται να στείλει τα παιδιά του σε ένα τέτοιο σχολείο, για πολλούς και προφανείς λόγους και το όλο θέμα μάλλον αποτελεί ένα κακόγουστο αστείο. Εάν όμως οι Σκοπιανοί εννοούν την διδασκαλία της κατασκευασμένης γλώσσας τους, τότε το θράσος τους ξεπερνάει κάθε όριο. Αναρωτιέμαι, πόσοι άραγε, ακόμα και από τους φανατικότερους σκοπιανολάγνους, θα έστελναν τα παιδιά τους να μάθουν τα πρακτικώς άχρηστα Σκοπιανά (την δήθεν «Μακεδονική» γλώσσα), αντί μιας οποιασδήποτε χρήσιμης δυτικοευρωπαϊκής γλώσσας ή ακόμα και της Ρωσσικής, της Βουλγαρικής, της Σερβικής ή της Τουρκικής;
Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η «εκ του πονηρού» συζήτηση περί «μακεδονικής» μειονότητας, που το «κακό» ελληνικό κράτος την καταπιέζει και δεν επιτρέπει στα μέλη της να μιλούν την «γλώσσα» τους. Το γλωσσικό ιδίωμα (και όχι γλώσσα) που ομιλείται σε ελάχιστες πλέον περιοχές της Μακεδονίας, αποτελεί για μας τους γηγενείς μια πολιτιστική κληρονομιά και για κάποιους άλλους Έλληνες ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο.
Δυστυχώς, από την στιγμή που το ιδίωμα αυτό ξεπεράστηκε ιστορικά και έχασε την χρησιμότητά του, θα ακολουθήσει την τύχη όλων των αντίστοιχων βοηθητικών γλωσσών. Σε κάποια απομονωμένα χωριά ίσως εξακολουθήσει να μιλιέται για μια ή και δυο γενιές ακόμα, αλλά η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Προσωπικά, λυπάμαι που θα χαθεί ένα πολιτιστικό στοιχείο της περιοχής, όπως λυπάμαι που γκρεμίστηκαν ένα σωρό θαυμάσια οικήματα και στην θέση τους υψώθηκαν κακόγουστες πολυκατοικίες, αλλά προβληματίζομαι συχνά αν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Είναι το τίμημα της εξέλιξης, της κακής εξέλιξης αν θέλετε, αλλά δεν νομίζω ότι υπήρχε εναλλακτική λύση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βλάχικα, τα αρβανίτικα, τα τσακώνικα και σε μικρότερο βαθμό με τα ποντιακά. Η ζωή όμως συνεχίζεται…

Δ.Ε.Ε.
Έδεσσα, Αύγουστος 2010 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Ausbausprache = «Aναβαθμισμένη γλώσσα» ή «Επίσημη γλώσσα». Είναι η γλώσσα, η οποία χρησιμοποιείται επίσημα στην κρατική γραφειοκρατία, στα ΜΜΕ κ.λπ. και διδάσκεται στα Σχολεία. Οι τυχόν άλλες ποικιλίες αυτής της γλώσσας, διάλεκτοι ή ιδιώματα (ντοπιολαλιές) χρησιμοποιούνται στην καθημερινή ομιλία «ανεπίσημα» σε τοπικό επίπεδο, όπως π.χ. στην Ελλάδα, τα ποντιακά, η κρητική διάλεκτος κ.λπ.
Abstandsprache = «Απομακρυσμένη γλώσσα», ονομάζεται μια γλωσσική ποικιλία, σε σχέση με μια άλλη, όταν οι δύο αυτές γλώσσες είναι τόσο διαφορετικές ώστε είναι αδύνατον η μία να θεωρηθεί διάλεκτος της άλλης: π.χ. η επίσημη Ισπανική (Καστιλιάνικη) είναι σε σχέση με την Βασκική γλώσσα «Απομακρυσμένη γλώσσα», όπως προφανώς και η Βασκική σε σχέση με την Ισπανική. Το σλαβογενές ιδίωμα των περιοχών της Κεντρικο-Δυτικής Μακεδονίας σε σχέση με τα Ελληνικά θεωρείται Abstandsprache, παρ’ όλο που δύσκολα μπορεί να καταγραφεί ως πλήρης γλώσσα.
Dachsprache = «Γλώσσα–σκεπή» κυριολεκτικά ή «γλώσσα–ομπρέλα». Είναι η γλώσσα εκείνη, που μέσα σε ένα «γλωσσικό συνεχές», χρησιμεύει ως βασική γλώσσα, ένα είδος Ausbausprache, επίσημης γλώσσας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η λεγόμενη «σύγχρονη επίσημη Αραβική» (Modern Standard Arabic), σε σχέση με τις διάφορες αραβικές διαλέκτους που ομιλούνται στον Αραβικό κόσμο, παρ’ όλο που κάποιες από αυτές τις διαλέκτους είναι τόσο διαφορετικές, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν Abstandspache, όπως π.χ. η καθομιλούμενη Αραβική στην Αίγυπτο σε σχέση με την «σύγχρονη επίσημη Αραβική» ή «λογία Αραβική».

(2) Η Λίγκουα Φράγκα προέκυψε στα λιμάνια της ανατολικής Μεσογείου ως γλώσσα συναλλαγών μεταξύ εμπόρων και εμπορευομένων και ήταν ένα μίγμα Γαλλικών, Ιταλικών, Ισπανικών, Ελληνικών, Αραβικών και Tουρκικών λέξεων, με υποτυπώδη γραμματική και συντακτικό. Αργότερα ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να υποδηλώσει μια πλήρη γλώσσα, την οποία χρησιμοποιούσαν διαφορετικοί γλωσσικά πληθυσμοί για εμπορικούς, διπλωματικούς κ.λπ. λόγους. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η Λίγκουα Φράγκα της Μέσης Ανατολής και της Ν.Α. Ευρώπης στην διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων, αλλά και του Βυζαντίου, ενώ αντίστοιχα, η Λατινική, της Δυτικής Ευρώπης. Η Γαλλική ήταν μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Λίγκουα Φράγκα της Διπλωματίας, για να εκτοπιστεί από την Αγγλική στην συνέχεια, η οποία έγινε σήμερα Λίγκουα Φράγκα σε πολλούς τομείς παγκοσμίως.

(3) Βλ. Λίνου Πολίτη: «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Μ.Ι.Ε.Τ. Αθήνα 1980 – Εισαγωγή, σελ. 17 όπου αναφερόμενος στην χρήση λατινικών χαρακτήρων για την καταγραφή της ελληνικής γλώσσας επισημαίνει ότι: «…το σύστημα χρησιμοποιήθηκε και από την Παπική προπαγάνδα για τους Έλληνες Καθολικούς των νησιών (φραγκοχιώτικα)…».

(4) Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση Κρεολής γλώσσας (Κρεολοί ονομάζονται οι μιγάδες απόγονοι Γάλλων και αφρικανών δούλων στις Γαλλικές αποικίες του Νέου Κόσμου. Η γλώσσα τους ήταν ένα μίγμα Γαλλικής και αφρικανικών διαλέκτων) είναι η Τοκ Πίσιν (Tok Pisin), η οποία ξεκίνησε τον 19ο αιώνα ως ιδίωμα pidgin στην Παπούα–Νέα Γουϊνέα με βάση την Αγγλική και ανάμειξη ιθαγενών λέξεων (και σε μικρότερη έκταση Γερμανικών και Πορτογαλικών). Χρησιμοποιήθηκε ως Λίγκουα Φράγκα στο νησί και κατέληξε να γίνει η μητρική γλώσσα των ιθαγενών, εξελισσόμενη πλέον σε μια σύγχρονη και πλήρη γλώσσα, με την βοήθεια και την επίσημη κρατική στήριξη των κυβερνήσεων της Παπούα-Νέας Γουϊνέας. Η ονομασία Τοκ Πίσιν προέκυψε από την έκφραση tok pisin (talk pidgin) = ομιλώ πίτζιν, στο ιδίωμα αυτό. Υπενθυμίζω σχετικά, ότι οι φυλές των Παπούα, περίπου 8,5 εκατομ. σήμερα, στο τεράστιο αυτό νησί (με έκταση πάνω από 885.000 τετρ. χλμ. δηλ. υπερεξαπλάσια της Ελλάδος) στα βόρεια της Αυστραλίας, ομιλούν περίπου 750 διαφορετικές γλώσσες/διαλέκτους. Ορισμένες από τις φυλές τους υπήρξαν στο παρελθόν διαβόητοι καννίβαλοι. Το νησί είναι χωρισμένο στην μέση και το μεν ανατολικό τμήμα αποτελεί το ανεξάρτητο (από το 1975) κράτος της Παπούα-Νέας Γουϊνέας, ενώ το δυτικό τμήμα αποτελεί επαρχία της Ινδονησίας.

(5) Αξίζει να σημειωθεί ότι στα Βουλγάρικα ο Δήμαρχος μιας πόλης λέγεται кмет (κμετ), στα Σερβοκροατικά Γκραντονάτσαλνικ (=αρχηγός, επικεφαλής της πόλης) και στα Σκοπιανά, με μετάθεση του τόνου, Γκραντονατσάλνικ. Και οι δύο λέξεις είναι παντελώς άγνωστες στο τοπικό ιδίωμα του βορειοελλαδικού χώρου. Επί τουρκοκρατίας, σύμφωνα με πληροφορίες, χρησιμοποιούσαν την τουρκική λέξη μπέη (bey = κυβερνήτης, άρχοντας), μπέης ή μουχτάρης (τουρκ. muhtar = επικεφαλής).

(6) Βλ. σχετικά: «Σλαβικές εγκαταστάσεις στη μεσαιωνική Ελλάδα» της σειράς "Όψεις της Βυζαντινής Κοινωνίας - 8", του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χόρν (1993, επανέκδ. 2000), της Καθηγήτριας της Ιστορίας των Λαών της Χερσονήσου του Αίμου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (1975-1996), Μαρίας Νυσταζοπούλου - Πελεκίδου.

(7) Η δημιουργία του ιδιώματος την συγκεκριμένη αυτή περίοδο δεν είναι συμπτωματική και ερμηνεύεται εύκολα αν αναλογισθούμε τις ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες της εποχής. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την ήττα της κατά την Β΄ πολιορκία της Βιέννης (1683) και τις επακολουθείσασες Συνθήκες του Κάρλοβιτς (Carlowitz, σημερινό Sremski Karlovci κοντά στο Βελιγράδι) το 1699 και Πασσάροβιτς (Γερμαν. Passarowitz, σημερινό Požarevac της Σερβίας) το 1718, θα εισέλθει αμετάκλητα σε τροχιά παρακμής και εσωτερικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα η στυγνή καταπίεση και η τρομοκράτηση των χριστιανικών πληθυσμών να χαλαρώσουν.
Η χαριστική βολή στο κύρος της δόθηκε με την Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774) με την οποία η Ρωσσική Αυτοκρατορία απέκτησε το δικαίωμα να προστατεύει τους Χριστιανικούς πληθυσμούς σε όλη την έκταση της Οθωμανικής επικράτειας. Προϊόν αυτής της νέας κατάστασης ήταν η έναρξη επικοινωνίας μεταξύ των πληθυσμών, το εμπόριο, επαφές και κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων διαφορετικών περιοχών κ.λπ. Τότε ακριβώς, στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξε έντονη η ανάγκη ενός κοινά κατανοητού γλωσσικού οργάνου που θα διευκόλυνε όλα τα παραπάνω. Το σλαβογενές pidgin εξυπηρέτησε θαυμάσια αυτό τον σκοπό.

(8) Το περίφημο «Τετράγλωσσον Λεξικόν» του Δανιήλ Μοσχοπολίτη στην «Ρωμαϊκή» (=δημοτική Ελληνική), Βλαχική, Βουλγαρική, και Αλβανική όπου η «Βουλγαρική» αντιπροσωπεύεται από το σλαβικό ιδίωμα της Αχρίδος, κατ’ άλλους μεν μία δυτικοβουλγαρική διάλεκτο, κατ’ άλλους δε (Σκοπιανούς) μια πρώτη μορφή της «σλαβομακεδονικής». Αυτό ακριβώς το ιδίωμα ήταν που χρησιμοποιήθηκε ως γλωσσικό υπόστρωμα για την διαμόρφωση του μακεδονικού pidgin. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο πλήρης τίτλος του Λεξικού ήταν: “Εισαγωγική Διδασκαλία περιέχουσα Λεξικόν Τετράγλωσσον των τεσσάρων κοινών διαλέκτων, ήτοι της απλής Ρωμαϊκής, της εν Μοισία Βλαχικής, της Βουλγαρικής και της Αλβανιτικής (sic)”, όπου διαπιστώνουμε ότι το σλαβικό ιδίωμα της περιοχής αντιμετωπίζεται ως διάλεκτος της Βουλγαρικής και όχι βέβαια κάποιας άγνωστης «Μακεδονικής». Το έργο γράφτηκε και ίσως εκδόθηκε αρχικά στην φημισμένη Μοσχόπολη, στην σημερινή Αλβανία, πιθανόν το 1764 ή λίγο αργότερα, ως «Εισαγωγική Διδασκαλία» — της νεοελληνικής — και ακολούθησε η επανέκδοσή του με τριπλάσια ύλη στην Βιέννη ή σύμφωνα με άλλες πηγές στην Βενετία, στην οποία προστέθηκε το εν λόγω Λεξικό και το συνολικό έργο επανεκδόθηκε το 1802, πιθανότατα στην Κωνσταντινούπολη. Βλ. σχετικά Τρύφων Ε. Ευαγγελίδης: Η παιδεία επί Τουρκοκρατίας – Ελληνικά σχολεία από της Αλώσεως μέχρι Καποδιστρίου, τ. Β΄, Αθήναι 1936 σελ. 341-342.

(9) Η σύγχρονη Βουλγαρική γλώσσα διακρίνεται διαλεκτολογικά σε δύο, κατά βάση, μεγάλες ομάδες διαλέκτων, τις Ανατολικές και τις Δυτικές, αλλά υπάρχει και μια μικρή Ομάδα ιδιωμάτων, η Βορειοανατολική. Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία διάκρισης μεταξύ των Βουλγαρικών διαλέκτων είναι η προφορά ενός συγκεκριμένου φωνήεντος, το οποίο είναι γνωστό ως «πριμενλίβο Я (μεταβλητό για)» και το οποίο προέρχεται από την εξέλιξη ενός αρχαιοβουλγαρικού φθόγγου. Ο φθόγγος αυτός, στο παλιό κυριλλικό αλφάβητο αποτυπωνόταν με το γράμμα Ѣ, το γιατ (ЯТЬ), όπως ονομαζόταν στην αρχαία βουλγαρική ή ε-τβόϊνο (Е-ДВОЙНО δηλ. διπλό ε), στην νεοβουλγαρική και καταργήθηκε με την μεταρρύθμιση του 1945. Στις Δυτικές βουλγαρικές διαλέκτους, το «μεταβλητό για» προφέρεται πάντοτε ως ε (το ελληνικό έψιλον), π.χ. БЕЛ (μπελ = λευκός, άσπρος – ενικός αριθμός) – БЕЛИ (μπέλι = λευκοί, άσπροι – πληθ. αριθμός), ενώ στις Ανατολικές ως για (БЯЛ – БЯЛИ, μπιαλ – μπιάλι). Στα Βορειοανατολικά ιδιώματα, τέλος, το «μεταβλητό για» προφέρεται σύμφωνα με τους κανόνες της λογίας βουλγαρικής γλώσσας, δηλαδή μεταβάλλεται ανάλογα με τις μορφολογικές αλλαγές της λέξης (БЯЛ – БЕЛИ, μπιαλ – μπέλι). Έτσι π.χ. την λέξη ХЛЯБ (χλιάμπ = ψωμί), στην ανατολική μεν Βουλγαρία προφέρουν «χλιάμπ», ενώ στην δυτική «χλέμπ» και στο τοπικό ιδίωμα της Μακεδονίας «λεπ».

(10) Βλ. σχετικά την ανεκτίμητη καταγραφή, που περιλαμβάνεται στην εργασία του αείμνηστου Εδεσσαίου διδάσκαλου Γεωργίου Δ. Γεωργιάδη, με τίτλο: «Το μιξόγλωσσον εν Μακεδονία ιδίωμα» – Έδεσσα, 1948.

(11) Βλ. Γλωσσικές παραχαράξεις : Η «Μακεδονική» των Σκοπίων και τα περί σλαβομακεδονικής μειονότητας του Καθηγητή Γεωργίου Μπαμπινιώτη εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ 3 Αυγ 2008 σελ. Β16
(12) Για παράδειγμα, οι τρεις συζυγίες του ρήματος (στην επίσημη βουλγαρική γλώσσα), συγχωνεύθηκαν σε μία, επήλθαν φωνητικές απλοποιήσεις κ.λπ.

(13) Βλ. για παράδειγμα σχετικές αναφορές στο κλασσικό έργο του ανθρωπολόγου Άρη Ν. Πουλιανού: «Η προέλευση των Ελλήνων» Αθήνα 1968. Στην εθνογενετική αυτή έρευνα ο Άρης Πουλιανός τονίζει ότι «…πολλοί Βλάχοι του Μπούφι και της Κεντρικής Μακεδονίας, που τώρα τελευταία άρχισαν να μιλάνε σλάβικα ή που η διάλεκτός τους έχει επηρεαστεί από τη σλάβικη, όπως σε μερικά χωριά του Καϊμακτσαλάν, παραδέχονται ότι οι πρόγονοί τους σε παλιότερες εποχές μιλούσαν μόνο βλάχικα…».

(14) Αυτά τα τραγούδια που κυκλοφορούν σήμερα είναι κατά 90% σκοπιανά μεταπολεμικά κατασκευάσματα και τα οποία «λανσάρονται» ως Makedonski narodni pesni, δηλ. ως «Μακεδονικά» δημοτικά (σε ακριβή μετάφραση «λαϊκά») τραγούδια. Οφείλω να σημειώσω ότι προ ετών, Έλληνες πανεπιστημιακοί «ερευνητές», αγνοώντας σχεδόν τα πάντα για την προϊστορία του προβλήματος, ηχογράφησαν κάποια από αυτά, πιστεύοντας ότι συλλέγουν σπάνιο λαογραφικό υλικό! Όσο για τα πολύ της μόδας τελευταίως «χάλκινα», είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία, που αξίζει να ασχοληθούν κάποιοι ειδικότεροι από εμένα, για την προέλευσή τους και την διάδοσή τους στον χώρο της δυτικής και κεντρικής Μακεδονίας.

(15) Βλ. λεπτομέρειες στην προαναφερθείσα εργασία «Το μιξόγλωσσον…» ό.π. σελ. 12-16.

(16) Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής (από την βουλγαρική και σερβική) "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας, ως "όργανα του Μακεδονισμού της σερβικής εθνικής προπαγάνδας". Υποστηρίζει μάλιστα ότι η σερβική προπαγάνδα υιοθέτησε ως τακτική  κατά την περίοδο 1870-1890 τον Μακεδονισμό για να καλλιεργήσει στους Βουλγάρους της Μακεδονίας την διάθεση απόσχισης από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό και κυρίως να τους απομακρύνει από την βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση [Υπενθυμίζουμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου 1870 ο Σουλτάνος αναγνώρισε με επίσημο φιρμάνι (τουρκ. ferman = Αυτοκρατορικό Διάταγμα) ως ανεξάρτητη την βουλγαρική Εξαρχία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αντιδρώντας, κήρυξε το 1872 την αυτοκέφαλη πλέον βουλγαρική εκκλησία ως σχισματική). Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα σερβικών επιστημονικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου, με ιστορικά και φιλολογικά ενδιαφέροντα, του Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915), ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό.

(17) Βλ. σχετική αναφορά στην μονογραφία (δυστυχώς εξαντλημένη στα ελληνικά): “Anthony-Emil N. Tachiaos: The Bulgarian National Awakening and its Spread into Macedonia” Society for Macedonian Studies, Thessaloniki 1990, p. 38,  όπου γενικότερα καταγράφονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία για την περίπτωση των αδελφών Μιλαντίνωφ στις σελ. 27-39.

(18) Ο Σλαβέϊκωφ είχε διαγνώσει τον κίνδυνο η γλωσσική διένεξη, από την επίδραση εξωτερικών παραγόντων, να εξελιχθεί σε μια γενικότερη αντιπαράθεση ενός σλαβομακεδονισμού με τη βουλγαρική εθνική ιδέα. Αναμφισβήτητα γνώριζε τις τάσεις της σερβικής πολιτικής μετά το 1868, καθώς σερβικά βιβλία άρχισαν να διοχετεύονται στη Μακεδονία. Χαρακτήριζε τον σλαβομακεδονισμό ως ανερμάτιστο και ανιστόρητο:

[…Έχουμε ακούσει πολλές φορές από τους Μακεδονιστές ότι δεν είναι Βούλγαροι, αλλά Μακεδόνες, απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων, και εμείς πάντοτε περιμένουμε να ακούσουμε κάποιες αποδείξεις γι’ αυτό, αλλά ποτέ δεν τις ακούσαμε. Οι Μακεδονιστές ποτέ δεν μας επέδειξαν τις βάσεις για την στάση τους. Επιμένουν στην Μακεδονική καταγωγή τους, την οποία δεν μπορούν να αποδείξουν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Έχουμε διαβάσει στην Ιστορία ότι στην Μακεδονία υπήρχε ένα μικρό έθνος – οι Μακεδόνες, αλλά πουθενά δεν βρίσκουμε σ’ αυτήν τι ήσαν αυτοί οι Μακεδόνες, ούτε από ποιο φύλο κατάγονταν και οι λίγες μακεδονικές λέξεις, που διασώθηκαν από κάποιους (αρχαίους) Έλληνες συγγραφείς, απορρίπτουν αυτήν την πιθανότητα. Επί πλέον, μετά την υποταγή της Μακεδονίας στους Ρωμαίους, δεν υπάρχει πια ανάμνηση αυτών των Μακεδόνων. Μπορούμε να βρούμε στις περιοχές τους όλα τα είδη των άλλων εθνών, εκτός από Μακεδόνες, που μόνον αυτούς δεν βρίσκουμε…].
Петко Славейков “Македония” 18.Ι.1871
(Πέτκο Σλαβέϊκωφ, εφημ. «Μακεδονία» 18.Ι.1871)

Αξίζει να παρουσιάσουμε στο σημείο αυτό την ανακεφαλαίωση από τον Σλαβέϊκωφ των επιχειρημάτων των «Μακεδονιστών», τα οποία χρησιμοποιούσαν για την διάκριση «Μακεδόνων» και Βουλγάρων [βλ. σχετικά στο συλλογικό έργο: “The new Macedonian Question” σελ. 57 – James Pettifer (edit.), “Palgrave” 2001]:
α. Απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων
β. Καθαρόαιμοι Σλάβοι σε αντίθεση με τους ταταρικής καταγωγής Βούλγαρους
γ. Οι «μακεδονικές» διάλεκτοι διαφέρουν από εκείνες της «Άνω Βουλγαρίας»
δ. Οι «Μακεδόνες» είναι δυσαρεστημένοι από την κυριαρχία των «Ανωβουλγάρων» (sic) και της γλώσσας τους
ε. Επιθυμούν να αναβαθμίσουν την «τοπική μακεδονική διάλεκτο» σε φιλολογική (καλλιεργημένη) γλώσσα
στ. Επιθυμούν να αποχωριστούν εκκλησιαστικά από την Βουλγαρική Εξαρχία και να παλινορθώσουν την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος σε ξεχωριστή «μακεδονική» Εκκλησία.
Παρατηρούμε ότι τα «επιχειρήματα» αυτά παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτα και τα επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ιθύνοντες. Το αξιοπερίεργο βέβαια με αυτούς τους  ισχυρισμούς είναι το πώς μπορεί να συμβιβαστεί η καταγωγή από τους αρχαίους Μακεδόνες με τον ισχυρισμό ότι είναι «καθαρόαιμοι» Σλάβοι. Προφανώς, το έργο αυτό θα αναλάβουν τα ποικίλα «Πανεπιστήμια» και «Ινστιτούτα», που χρηματοδοτεί αφειδώς ο γνωστός «φιλάνθρωπος» Τζώρτζ Σόρος.

[19] Για να μη παραμείνουμε μόνον στο θεωρητικό επίπεδο, πιστεύουμε ότι επιβάλλεται να δοθούν μερικά παραδείγματα:
α. Το βασικό (από άποψη χρηστικότητας) ρήμα ομιλώ, στο βορειοελλαδικό pidgin (τα εντόπια ή εντόπικα) της περιοχής γύρω από την Έδεσσα, είναι λάφαμ. Στα βουλγαρικά είναι govorja (γκοβόρια) και στην κατασκευασμένη γλώσσα των Σκοπίων zboruvam (ζμπορούβαμ). Στα εντόπικα όμως το ρήμα ζμπορούβαμ σημαίνει μουρμουρίζω [βλ. την έκφραση: «Σιο ζμπορούβις μαρί νιβέστα!» (=τι μουρμουρίζεις βρε νύφη!), μια παρατήρηση-επίπληξη που απευθύνει ο πεθερός στην νύφη του, που θυμωμένη από το μάλωμα του πεθερού, του πατριάρχη της οικογένειας και ανώτατης εξουσίας στο σπίτι, πηγαίνει στον νεροχύτη και μονολογεί]. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τις παρεξηγήσεις που μπορούν να προκύψουν  από την συνομιλία μεταξύ ενός Σκοπιανού και ενός δίγλωσσου Μακεδόνα Έλληνα.

β. Στα βουλγαρικά το ρήμα λέγω είναι kazvam (κάζβαμ), στα σκοπιανά kazuvam, με παχύτερο ζ (γι’ αυτό χρησιμοποιούνται διαφορετικά κυριλλικά γράμματα, που αποδίδουν αυτήν την διαφορά, το З οι Βούλγαροι, το Ж οι Σκοπιανοί) και στα εντόπικα καζιούβαμ. Η τυποποιημένη έκφραση «ονομάζομαι (π.χ.) Χρήστος» στα βουλγαρικά είναι se kazvam Kristo, αλλά στα σκοπιανά είναι se vikam Kristo, η οποία στα βουλγαρικά σημαίνει κατά λέξη «με φωνάζουν Χρήστο». Η ίδια έκφραση χρησιμοποιείται και στα εντόπικα, όπου όμως το ρήμα βίκαμ, έχει και την έννοια του «ουρλιάζω» [πρβ. την έκφραση «σιό τσίκας, βίκας» (=τι τσιρίζεις και ουρλιάζεις), που χρησιμοποιείται επιτιμητικά σε κάποιον που κάνει φασαρία για κάτι το ασήμαντο].

γ. Ο λαγός στα εντόπικα είναι "ζάϊτς" (ενικός) - "ζάϊτσι" (πληθ.), που διαφέρει σαφώς από την σκοπιανή λέξη заjак (ζάγιακ), όσο και από την βουλγαρική λέξη заек (ζάεκ, ενικός), αλλά συμπίπτουν στον  (πληθ.) – зайци (ζάϊτσι). Είναι προφανές πάντως ότι δεν έχει άμεση σχέση με το τσεχικό zajíc (ζάγιτς/ζάϊτς).

δ. Το ποντίκι στα εντόπικα είναι μις (με παχύ σ), στα βουλγαρικά miska (μίσκα, ομοίως με παχύ σ) και στα σκοπιανά glusets (γκλούσετς)! Καμία σχέση!

ε. Η φράουλα (ή το φράουλο, όπως λέγεται σε κάποιες περιοχές του ελλαδικού χώρου), στα σέρβικα, βουλγάρικα και στα σκοπιανά (αλλά και στις περισσότερες σλαβικές γλώσσες) ονομάζεται jagoda (γιάγκοντα). Στα εντόπικα της περιοχής γύρω από την Έδεσσα λέγεται πλανούσκα, αλλά υπάρχει και η παραλλαγή πλανούτκα (χωρ. Καρυδιά), σχετιζόμενο προφανώς με την λέξη πλανίνα=βουνό, αναφερόμενη μάλλον στις αγριοφράουλες.

στ. Οι καρποί της κερασιάς, που καλλιεργείται ευρύτατα στην περιοχή του ορεινού όγκου βορείως της Έδεσσας, τα κεράσια, ονομάζονται τσιρέσι, τσιαρέσι, αλλά και στρέσι, ενώ στα βουλγαρικά είναι τσερέσι (Череши, με παχύ τσ και σ) και στα σκοπιανά τσρέσι (Цреши, μόνο το σ παχύ).

ε. Κλείνω με ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα λουκάνικα στην βουλγαρικά λέγονται kolbasi (κολμπάσι), στα σκοπιανά mala salama, suzuk [κατά λέξη «μικρό σαλάμι» (!) και σουτζούκι] και στα εντόπικα κολμπάσι. Στην περιοχή της Άρνισσας όμως λέγονται λουκάνσκι (!).
Παρατηρούμε με λίγα λόγια, όχι μόνον την παραφθορά των αρχικών σλαβικών λέξεων, αλλά και τις διαφορετικές ετυμολογίες, που επαναλαμβάνεται σε πλήθος άλλων περιπτώσεων και που μας επιτρέπει να πάρουμε μια αμυδρή ιδέα για το πως προέκυψε αυτό το ιδίωμα και διαδόθηκε τόσο εύκολα σε αλλόφωνους πληθυσμούς (ελληνόφωνους, βλαχόφωνους, αλβανόφωνους, γύφτους κλπ) της ευρύτερης Μακεδονίας επί Οθωμανών.

Βοηθήματα
Ελληνο-Βουλγαρικό και Βουλγαρο-Ελληνικό Λεξικό Gaberoff, 2004
Βάσκου Καρατζά: Σύγχρονο Ελληνο-Μακεδονικό Λεξικό, 2008
Ιωάννου Θ. Λαμψίδη: Γραμματική της Βουλγαρικής γλώσσας, ΙΜΧΑ 1981

[20][Gligorov]: [...] Στα Βαλκάνια σήμερα ο καθένας συναγωνίζεται τους αριθμούς και το δικό τους έθνος το παρουσιάζουν ως το μεγαλύτερο. Οι Έλληνες δηλώνουν πως ζουν εδώ 250,000 Έλληνες ενώ από τις στατιστικές όμως, είναι μόνον 100,000. Υποτίθεται υπάρχουν μεταξύ 700,000 και 1,000,000 Αλβανών εδώ. Οι Σέρβοι αναφέρουν είναι 250,000 και 300,000, όμως η πρόσφατη απογραφή έδειξε, εν τούτοις, πως ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τις 43,000...
Πηγή: http://history-of-macedonia.com/wordpress/2010/05/18/gligorov-cesky-denik-meionotita-100000-ellines-skopia/

30 σχόλια:

  1. κάποιων φερεφώνων των Σκοπίων, οι οποίοι θρασύτατα απαιτούν να ανοίξουν σχολεία για να διδάσκεται η Σκοπιανή γλώσσα στα παιδιά κάποιας δήθεν «μακεδονικής εθνότητας»

    αλλά η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Προσωπικά, λυπάμαι που θα χαθεί ένα πολιτιστικό στοιχείο της περιοχής
    -----

    Τίποτε δεν είναι «μη αναστρέψιμο». Όσο οι πιο μορφωμένοι από τους Σλαβόφωνους Έλληνες αδιαφορούν για τη φροντίδα και διατήρηση της παραδοσιακής λαλιάς τους ... οι «σκοπιανολάγνοι» κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος σαν «ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ» ... έστω και εάν ΕΙΣΑΓΟΥΝ την κωδικοποιημένη σκοπιανική.

    Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν και αναχαιτιστούν οι «σκοπιανολάγνοι» είναι με την καλλιέργεια και φροντίδα του ιδιώματος από τους Έλληνες μορφωμένους Σλαβόφωνους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απαιτείται ιδιαίτερη επιμέλεια,εκτιμώ,για μία ''αποκάθαρση'' από την υπερσυσσωρευθείσα πολυετή προπαγάνδα των ''μακεδονοειδών'',τη στιγμή που οι νεοέλληνες κυριαρχούνται από σημάδια κόπωσης και παρακμής,από ρέμβη και χαοτικότητα.Κάποιοι πρέπει να λάβουν την πρωτοβουλία και να (κ α τ α)π ο λ ε μ ή σ ο υ ν επιμόνως αυτήν την απεχθή προπαγάνδα,που αφέθηκε ανεξέλεγκτη,να γιγαντωθή υπό το άγρυπνο,γνωστικό βλέμμα των ξένων αλλά (και) υπό το βάρος και καθεστώς της νεοελληνικής πολιτικής διαφθοράς και φαυλοκρατίας/κλεπτοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ «Ὰνώνυμε»
    Ομολογώ πως με συγκίνησε ο ρομαντισμός σου και η αγωνία σου για την διατήρηση του ιδιώματος που χρησιμοποιούμε εμείς οι γηγενείς στον βορειοελλαδικό χώρο. Δυστυχώς όμως πρέπει να αντιμετωπίσουμε την σκληρή πραγματικότητα.
    Θα σου υπενθυμίσω όμως ότι πριν από αρκετά χρόνια, στην ονομαστική εορτή κάποιου συγκεντρώνονταν στο σπίτι του συγγενείς, φίλοι, γείτονες για το «κέρασμα» και με την ευκαιρία συζητούσαν ένα σωρό θέματα του χωριού ή της πόλης τους. Αυτή η συνάθροιση ήταν μια ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων, πληροφόρησης, ενημέρωσης, αλληλογνωριμίας και το σπουδαιότερο: Μια διαδικασία σύσφιγξης των δεσμών μεταξύ των μελών μιας τοπικής κοινωνίας. Αυτή λοιπόν, η προσωπική επαφή και επικοινωνία, σήμερα σχεδόν έχει χαθεί και έχει αντικατασταθεί με κάποια τηλέφωνα ή ακόμα χειρότερο με κάποια μαίηλ. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να επανέλθουμε στα παλιά; Προφανώς όχι. Στην πόλη που ζω έχουν χαθεί ένα σωρό οικήματα με σπάνια αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και ομορφιά έχοντας αντικατασταθεί από άχαρες πολυκατοικίες. Μπορούσαμε να πείσουμε τους ιδιοκτήτες τους να μη τα δώσουν στους εργολάβους; Μάλλον απίθανο. Το ίδιο συμβαίνει και με το ιδίωμά μας, όπως και με άλλες ντοπιολαλιές, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Τα «ντόπια», όπως τα λέγαμε παλιότερα, έχουν σταματήσει να εξελίσσονται από τις αρχές του περασμένου αιώνα και έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους, όπως εξηγώ και στην εργασία μου. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα αρβανίτικα, τα βλάχικα, τα τσακώνικα κλπ. λόγω της εξέλιξης, της κακιάς αν θέλεις εξέλιξης, αλλά δεν βλέπω με ποιόν τρόπο μπορούμε να την αντιστρέψουμε. Το βασικό πρόβλημα που υπάρχει και κάνει αδύνατο οποιοδήποτε τέτοιο εγχείρημα είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει γραπτός λόγος. Εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μη πέσουμε στην παγίδα των Σκοπιανών και σκοπιανολάγνων, όπως τους αποκαλώ, οι οποίοι με χαρακτηριστική «σιλιάνικη» κουτοπονηριά προτείνουν να διδάσκεται η σκοπιανή κατασκευασμένη γλώσσα, ως δήθεν «κωδικοποιημένη» και άρα μπορεί να διδαχθεί. Όσοι πέσουν σε αυτήν την παγίδα θα είναι δακτυλοδεικτούμενοι συνεργάτες και συνεργοί σε μια πρωτοφανή ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ εις βάρος μας, διότι έτσι θα επιταχυνθεί η εξαφάνιση του ιδιώματός μας. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει με την αλλοίωση των χορών μας, της μουσικής μας και των τραγουδιών μας που συστηματικά επιχειρούν κάποιοι να τα μολύνουν με την σκοπιανή πανούκλα. Στο τελευταίο ζήτημα θα επανέλθω με συγκεκριμένα στοιχεία για το τι ακριβώς συμβαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε 8:17 & 8:23, σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της ανάρτησης, είναι spamming.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Βιβλιόφιλο
    Ομολογώ πως με συγκίνησε ο ρομαντισμός σου και η αγωνία σου για την διατήρηση του ιδιώματος που χρησιμοποιούμε εμείς οι γηγενείς στον βορειοελλαδικό χώρο.
    ---

    «ΕΣΕΙΣ οι γηγενείς;;;;»

    ΒΦ το «γηγενής»ή «ντόπιος» σκέτα δεν σου επιτρέπουν τον αυτοπροσδιορισμό έναντι εμού (Ελληνόφωνος «γηγενής/ντόπιος» Μακεδόνας) ή λ.χ. έναντι του μακαρίτη γείτονά μου (Βλάχος «γηγενής/ντόπιος Μακεδόνας»).

    Προφανώς, όταν μιλάς μαζί μου ή με άλλον επίσης «ντόπιο/γηγενή» πρέπει να προσθέσεις και κάτι ακόμα ή και να κόψεις τελείως το «γηγενής/ντόπιος» που μεταξύ «γηγενών/ντόπιων» δεν έχει καμία πληροφοριακή αξία. Το «ντόπιος/γηγενής» σε αυτοπροσδιορίζει μόνο έναντι ενός ατόμου προσφυγικής καταγωγής, ΔΕΝ σε προσδιορίζει γλωσσολογικά.

    Αν το σλαβικά ιδιώματα της Μακεδονίας πρόκειται να εξαφανιστούν διότι οι ομιλητές τους σύσσωμοι (ή έστω στην συντριπτική πλειοψηφία τους) ΔΕΝ θέλουν πια να τα μιλήσουν, τότε καλώς να εξαφανιστούν, όπως λες.

    Αν όμως πρόκειται να εξαφανιστούν, γιατί ο κόσμος -ενώ θέλει να τα μιλήσει- δεν τα μιλάει γιατί έμαθε ότι «είναι κακό να τα μιλάει» γιατί δεν ταιριάζουν με τη «χάρτινη περικεφαλαία των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων», τότε κακώς θα εξαφανιστούν.

    Η στάση του Ελληνικού κράτους έναντι των σλαβοφώνων Ελλήνων ήταν και άδικη και λάθος. Τα καστορέλαια και οι διάφοροι περιορισμοί πιστεύω ότι ώθησαν περισσότερο κόσμο στο να συνειδητοποιήσει την μη ελληνικότητά του, απ΄ότι οι κατά καιρούς «σκοπιανές δελεάσεις». Εξάλλου, «πατρίδα» εν τέλει δεν είναι τίποτε άλλο από το μέρος όπου σου επιτρέπεται να ζήσεις αξιοπρεπώς.

    Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πιστεύω ότι σήμερα πλέον το Ελληνικό κράτος (ή καλύτερα η ελληνική κοινωνία) είναι αρκετά ώριμο ώστε δεν χρειάζεται να είναι καχύποπτο έναντι στους Σλαβόφωνους Έλληνες.

    Κάποτε πρέπει να γίνει ένα δημοψήφισμα μεταξύ των σλαβοφώνων για να δούμε που στέκουμε. Πόσοι τα θέλουν (και κατά συνέπεια επιθυμούν την διατήρηση και φροντίδα τους) και πόσοι δεν τα θέλουν άλλο. Χρησιμοποιώ πληθυντικό, διότι δεν έχουμε ένα σλαβόφωνο ιδίωμα αλλά διάφορα, το καθένα με τα επιχωρικά χαρακτηριστικά του (υπάρχει πιστεύω μια αισθητή διαφορά μεταξύ των σλαβικών ιδιωμάτων της Καστοριάς και της Δράμας πέρα από τις γενικές ομοιότητές τους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Ακρίτα,
    Κάτι πρέπει να γίνει με όλους αυτούς τους «Ανώνυμους» που σχολιάζουν χωρίς να χρησιμοποιούν ένα διακριτικό, ώστε να γνωρίζουμε, όταν υπάρχει ένα νέο σχόλιο, εάν αυτό προέρχεται από κάποιον προηγούμενο ή έναν άλλο, καινούριο «Ανώνυμο».
    Εν πάση περιπτώσει απαντώ στον Ανώνυμο 12.30.
    Η όλη συζήτηση και το παραπάνω κείμενο που σχολιάζουμε αναφέρεται στους γηγενείς δίγλωσσους Μακεδόνες Έλληνες (με αυτήν ακριβώς την σειρά). Για την οικονομία της συζήτησης αναφέρομαι σε «γηγενείς» και τα υπόλοιπα εννοούνται, εκτός εάν κάποιος σκόπιμα επιδιώκει να διαστρεβλώσει τα γραφόμενά μου, ανακαλύπτοντας ότι υπάρχουν και ελληνόφωνοι γηγενείς, κάτι που θεωρείται αυτονόητο, εκτός βέβαια από τους σκοπιανολάγνους και κάποιους ψευτο-αριστερούς που εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Όταν λοιπόν αυτοπροσδιορίζομαι ή αναφέρομαι σε γηγενείς, ισχύει το παραπάνω. Προφανώς δεν μπορείς να αντιληφθείς τι σημαίνει αυτοπροσδιορισμός και επιχειρείς να με ετεροπροσδιορίσεις (!) με το βαρύγδουπο «δεν σου επιτρέπουν». Αυτές τις απαγορεύσεις να τις εφαρμόσεις εκεί σε «παίρνει» και όχι σε άλλους. Όλα τα υπόλοιπα είναι αμπελοφιλοσοφίες και φαντασιώσεις κρυπτοσκοπιανών που ονειρεύονται «δημοψηφίσματα»(!) και άλλες τέτοιες κουτοπονηριές. Εμείς οι γηγενείς το έχουμε αποδείξει με το αίμα μας και κατ’ επανάληψη το πού θέλουμε «να στεκόμαστε» και εάν εσύ δεν έχεις αποφασίσει για το «πού θέλεις να στέκεσαι» είναι το μεγάλο πρόβλημά σου.
    Για να τελειώνουμε, σου προτείνω να διαβάσεις προσεκτικά το παρακάτω:
    "…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει.
    Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους κομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δημοψήφισμα για ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να γίνει σε μιά δημοκρατική χώρα.

    ακόμα και μετρημένοι στα δάκτυλα να ήταν οι ομιλητές της μιας γλωσσικής διαλέκτου , η πολιτεία όφειλε να την εντάξει στο εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα δε οι τοπικές αρχές.

    διότι το ζήτημα είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό.

    υπάρχουν δάσκαλοι απεσταλμένοι του ελληνικού υπουργείου παιδείας που διδάσκουν τα ελληνικά , στην άκρη του κόσμου και σε ελάχιστους μαθητές , ελληνόφωνων γονέων

    από την άλλη όλοι πράγματι οι μη πρόσφυγες είναι ντόπιοι , είτε βλάχοι, είτε αρβανίτες

    ούτε βέβαια υπάρχει ο όρος λατινόφωνος, σαξωνόφωνος, κελτόφωνος, βικιγκόφωνος

    ούτε βέβαια σλαβόφωνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμοι, θα παρακαλούσα να χρησιμοποιείτε ψευδώνυμο ώστε ο άλλος να καταλαβαίνει ποιος είναι και σε ποιον απαντάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ ΒΦ (ο ανώνυμος με τον οποίον έχεις τη συζήτηση)
    Η όλη συζήτηση και το παραπάνω κείμενο που σχολιάζουμε αναφέρεται στους γηγενείς δίγλωσσους Μακεδόνες Έλληνες (με αυτήν ακριβώς την σειρά).
    ----

    Βιβλιόφιλε, ούτε ο όρος «δίγλωσσος» σκέτος είναι ικανοποιητικός προσδιορισμός. Όπως σου είπα και ο μακαρίτης Βλάχος γείτονάς μου είναι «δίγλωσσος ντόπιος» ... δίγλωσσος σε Ελληνικά και Βλάχικα και συγκεκριμένα Βλάχικα Γρεβενών (τα οποία λ.χ. έχουν ελάχιστες διαφορές από τα Ηπειρωτικά Βλάχικα της Ζαγοροχωρίτισσας γυνάικας του).

    Οι γείτονές μου ουδέποτε ντράπηκαν να πουν ότι είναι Βλάχοι, ούδεποτέ ντράπηκαν όταν εμείς του λέμε Βλάχους. Έκαναν το χρέος τους και δίδαξαν τη γλώσσα τους (χωρίς να υπάρχει κανένας «χρηστικός» λόγος) στις 2 κόρες τους. Η μία η μεγάλη και τα μιλάει και τα καταλαβαίνει, ενώ «η μικρή» τα καταλαβαίνει αλλά δεν τα μιλάει με ευχέρεια. Θυμάμαι ακόμα την γραφική μακαρίτισσα τη γιαγιά τους (την πεθερά του γείτονά μου) η οποία αν και μιλούσε άπταιστα την ελληνική ενίοτε όταν έλεγε ιστορίες πετούσε και καμιά φράση στα βλάχικα (λ.χ. αντί να πει ότι ο άνδρας της γύρισε απ΄τα ξένα έλεγε «ντο ξένα» = «απ΄τα ξένα»).

    Αυτό που βλέπω με εσένα είναι το κρύψιμο πίσω από τα δάκτυλά σου. Ντρέπεσαι για την Σλαβική σου διάλεκτο (που για 1000 χρόνια παραδοσιακά είναι γνωστή ως Βουλγαρικά τόσο σε ήμικό όσο και σε ητικό επίπεδο) και προσπαθείς να αποφύγεις ακόμα και τον ουδέτερο όρο «σλαβικός»,«σλαβό-»,«σλαβόφωνος».

    Ἃφού λοιπόν ντρέπεσαι για τη ίδια σου την λαλιά πιστεύω ότι δεν είσαι ο «αντιπροσωπευτικά» κατάλληλος σλαβόφωνος ο οποίος πρέπει να μιλάει για ην διατήρηση και φροντίδα των σλαβικών διαλέκτων.

    Φαντάσου να μιλούσα για τα Βλάχικα με ένα άτομο βλαχικής καταγωγής που προσπάθησε να «με πείσει» κάποτε ότι «δεν υπάρχει Βλαχική γλώσσα, οι «Βλάχοι» όνομάζονται «Βλάχοι» όχι γιατί μιλούσαν μια «Βλαχική γλώσσα», αλλά γιατί ήταν «τσομπάνοι».

    Δηλαδή πήρε αυτό που είναι αλήθεια για τους Σαρακατσάνους και πήγε να το χρησιμοποιήσει για να «αποβλαχοποιήσει» τους Βλάχους επειδή προφανώς μεγαλωμένος στην Αθήνα είχε κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας με την Βλαχική του καταγωγή, όταν έτυχε να πρωτομάθει από εμένα τι θα πει «Βλάχος» (γιατί οι περισσότεροι Έλληνες ανιστόριτοι ως συνήθως νομίζουν ότι σημαίνει απλά «χωριάτης»).

    Σε ερωτώ λοιπόν, αν είναι να κάνω ΣΟΒΑΡΗ συζήτηση για την διατήρηση/φροντίδα ή μη των Βλαχικών με ποιον αρμόζει να την κάνω με τους γείτονές μου ή με τον «ανιστόρητο Βλάχο εξ΄Αθηνών που ντρέπεται για την Βλαχική του καταγωγή»;

    Και αντίστοιχα σε ερωτώ: αν πρέπει να κάνω ΣΟΒΑΡΗ συζήτηση για την διατήρηση/φροντίδα των Σλαβικών διαλέκτων ... αρμόζει να την κάνω με κάποιον που ντρέπεται να χρησιμοποιήσει ακόμα και τον όρο «σλαβικός» και κρύβεται πίσω από «γενικούς όρους» «γηγενής»,«δίγλωσσος»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Ανώνυμο
    από την άλλη όλοι πράγματι οι μη πρόσφυγες είναι ντόπιοι , είτε βλάχοι, είτε αρβανίτες
    ----

    Μην ξεχνάς και τους ντόπιους Ρωμιούς. Στο κάτω κάτω ο Ρήγας Φεραίος στο Θούρειο λέει:

    «Βουλγάροι κ΄Αρβανίτες, Αρμένοι ΚΑΙ ΡΩΜΙΟΙ»

    ------
    ούτε βέβαια σλαβόφωνος.
    ----

    Βεβαίως και είναι νεωτερισμός. Όσο νεωτεριστικός είναι ό όρος «Μακεδόνες» των Σκοπιανών τόσο νεωτεριστικός είναι και ο όρος «Σλαβόφωνος». Και οι δύο αντικατέστησαν τον παραδοσιακό όρο «Βούλγαρος».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. πουθενά στον κόσμο δεν χρησιμοποιείται ο όρος Σλαβόφωνος.

    ούτε πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι ομιλητές της τοπικής διαλέκτου .

    ο ετεροπροσδιοριστικός και υβριστικός αυτός όρος κατασκευάστηκε στα γραφεία του ελληνικού υπέξ και της ΚΥΠ , την εποχή του δικτάτορα Μεταξά.

    παρομοίως και όρος Σλαβομακεδόνας. τον οποίο ουδείς στον κόσμο χρησιμοποιεί, ούτε φυσικά οι
    οι ενδιαφερόμενοι, έστω κατ' οίκον και κατ΄ιδίαν.

    σε δεκάδες προγενέστερα κείμενα ελληνόφωνων διανοουμένων και υπηρεσιακών κρατικών παραγόντων γίνεται λόγος για Μακεδόνες και μακεδονική γλώσσα ( Μυριβήλης, Δραγούμης, Κοντογιάννης , εφημερίδα Σκρίπ των Αθηνών, κ.λ.π )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Ιωάννη
    σε δεκάδες προγενέστερα κείμενα ελληνόφωνων διανοουμένων και υπηρεσιακών κρατικών παραγόντων γίνεται λόγος για Μακεδόνες και μακεδονική γλώσσα ( Μυριβήλης, Δραγούμης, Κοντογιάννης , εφημερίδα Σκρίπ των Αθηνών, κ.λ.π )
    ----

    Οι περιπτώσεις που λες είναι κυριολεκτικά μετρημένες στα δάκτυλα και στην πλειοψηφία τους είναι είτε «γενικός γεωγραφικός» προσδιορισμός ή εκούσια προσπάθεια να αποφευχθεί ο όρος «Βούλγαρος».

    Ο όρος «Σλαβομακεδόνας» χρησιμοποιήθηκε από τον Georgi Pulevski:

    http://en.wikipedia.org/wiki/Georgi_Pulevski

    In 1880, Pulevski published Slavjano-naseljenski makedonska slognica rečovska ('Grammar of the language of the Macedonian Slavic population'), a work that is today known as the first attempt at a grammar of Macedonian. In it, Pulevski systematically contrasted his language, which he called našinski ("our language") or slavjano-makedonski ("Slavic-Macedonian") with both Serbian and Bulgarian.[6]

    Slavjano-Makedonski

    Χρησιμοποιήθηκε από τον Jovan Cvijić (Macedo-Slavs) στην προσπάθειά του να αποβουλγαροποιήσει τους «αδιαφοροποίητους Μακεδο-σλάβούς» του.

    http://www.google.com/search?q=cvijic+macedo-slavs&tbm=bks&tbo=1&hl=it

    Και χρησιμοποιήθηκε από τον Έλληνα χαρτογράφο Σωτηριάδη το 1918:

    http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/d/d6/Hellenism_in_the_Near_East_1918.jpg

    Περιτό να σου πω ότι όλα αυτά είναι αμελητέα όταν σχετίζονται με τις κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες αναφορές σε Βούλγαρους της γεωγραφικής Μακεδονίας.

    Τα τραγούδια που συνέλεξαν οι αδελφοί Μιλαντίνωφ από το σλαβόφωνο πληθυσμό της Μακεδόνίας χρησιμοποιούν ΟΛΑ το ενδωνύμιο «Βούλγαρος» (λ.χ. tri ubave devojke: edna Bugarka, edna Grcina edna Vla(h)ina).

    Ο Kuzman Shapkarev από την Οχρίδα το λέει ξακάθαρα:

    In a letter to Prof. Marin Drinov of May 25, 1888 Kuzman Shapkarev writes: "But even stranger is the name Macedonians, which was imposed on us only 10-15 years ago by outsiders, and not as some think by our own intellectuals.... Yet the people in Macedonia know nothing of that ancient name, reintroduced today with a cunning aim on the one hand and a stupid one on the other. They know the older word: "Bugari", although mispronounced: they have even adopted it as peculiarly theirs, inapplicable to other Bulgarians. You can find more about this in the introduction to the booklets I am sending you. They call their own Macedono-Bulgarian dialect the "Bugarski language", while the rest of the Bulgarian dialects they refer to as the "Shopski language". (Makedonski pregled, IX, 2, 1934, p. 55; the original letter is kept in the Marin Drinov Museum in Sofia, and it is available for examination and study)

    O Σκοπιανός χωρικός που κουβαλούσε ξύλα στην πλάτη του περπατώντας τον Αξιό στα Σκόπια, όταν ερωτήθηκε από τον Σέρβο Gopcević «ποια είναι η εθνικότητά σου άνθρωπέ μου;» είπε απλά και ΣΕΡΒΙΣΤΙ (torlak) "Ja sam Bugarin".

    O Goče Delčev το λέει πάντα ξεκάθαρα :

    92 υποσημείωση:

    http://en.wikipedia.org/wiki/Gotse_Delchev

    92.^ Delchev, openly said that “We are Bulgarians”(Mac Dermott, 1978:192, 273, quoted in Danforth, 1995:64) and addressed “the Slavs of Macedonia as ‘Bulgarians’ in an offhanded manner without seeming to indicate that such a designation was a point of contention” (Perry, 1988:23, quoted in Danforth, 1995:64). See: Center for Documentation and Information on Minorities in Europe – Southeast Europe (CEDIME-SE), Slavic-Macedonians of Bulgaria, p. 5.


    Και πραγματικά η λίστα είναι ατελειώτη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Ιωάννη2:

    Οι «Ρωμιοί» Μακεδόνες παραδοσιακά γνωρίζουν τους σλαβόφωνους ως «οι Βουργάρ΄» και τη γλώσσα τους ως «τα Βουργάρκα».

    Οι Βλάχοι Μακεδόνες παραδοσιακά γνωρίζουν τους Σλαβόφωνους ως «Βίργκαρι» (όρος που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα από τους Κρουσεβίτες Βλάχους)

    Οι Αλβανοί γνωρίζουν τους σλαβόφωνους ως είτε Bulgareci (δες τοπωνύμιο Bulgarec στην Κοριτσά) και παλαιότερα ως shqa ... όρο που συμμερίζονται με τους Ρουμάνους ο οποίος αν και προέρχεται απο τον γενικό όρο Sclavus δηλ Σλάβος, τόσο οι αλβανοί όσο και οι Ρουμάνοι τον χρησιμοποιούν ειδικά για τους βουλγάρους:

    http://www.google.com/search?tbm=bks&tbo=1&hl=it&q=shqa+bulgarians

    Οι Σέρβοι που πρώτοι πρώτοι έτραξαν να αποβουλγαροποιήσουν τους Μακεδο-Σλάβους γνωρίζουν τα τραγούδια που πήραν από αυτούς ως Bugarshtica

    http://en.wikipedia.org/wiki/Bugar%C5%A1tica

    Και ο πρώτος πρώτος που τους το επισήμανε ήταν ο Μίσιρκοφ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τόσο πολυώνυμη γίνεται η προπαγάνδα σας;Καταγέλαστοι και κατάπτυστοι γίνεσθε.Δεν το αντιλαμβάνεσθε;Δεν αντιλαμβάνεσθε πως δε 'μπορείτε να κρυφθήτε,πως δε σας συμφέρει να κρύπτεσθε,πως δεν ωφελεί κανένα σας να κρύπτετε με τέτοια επιμονή το πραγματικό σας σκοταδιστικό πρόσωπο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος (κόμματα, κινήσεις, μπλογκς,) με την συνδρομή «προθύμων» συγγραφέων, ιστορικών, δημοσιογράφων και λοιπών εθνικών δυνάμεων εξαπολύουν άλλο ένα κύμα για να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν υπάρχει γλώσσα, δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν τραγούδια, μόνο η εχθρική προπαγάνδα….,
    Έτσι καλύτερα να το αφήσετε το ιδίωμα όσοι το μιλάτε και τι να γίνει αυτά έχει η εξέλιξη….
    Ω του θαύματος όμως οι ίδιοι άνθρωποι και φορείς σκίζονται για να μάθουν να μιλάνε την μητρική τους γλώσσα οι Πομάκοι. Χρηματοδοτούν την έκδοση λεξικών, εφημερίδων, αλφαβηταρίων. Καθιέρωσαν ειδήσεις στα Πομακικά στα κανάλια της Θράκης και σε αρκετά ιστολόγια του χώρου βλέπουμε να προβάλλεται η Ζαγάλισα η εφημερίδα των Πομάκων ενώ άρθρα του κ. Σεμπαιδίν Καραχότζα υπάρχουν σε αρκετά εθνικιστικά μπλογκ!!! Αυτοί που βγάζουν σπυριά με την χρήση της γλώσσας από τους Μακεδόνες κάνουν ακριβώς το αντίθετο για να στηρίξουν τα Παμάκικα! Η εταιρεία Μηχανική που πλήρωνε για να υπάρχει Σύλλογος στη Μελίτη που δεν θα τραγουδάει Μακεδόνικα τραγούδια , στη Θράκη σήμερα πληρώνει για να τραγουδούν Πομακικά!!!!
    Άβυσσος η ψυχή ή απύθμενη η υποκρισία;
    Άσε δε που κανείς από αυτούς που λένε για Σλαβόφωνους και Σλαβομακεδονικά δεν μιλά για Σλαβοπομάκικα …..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. http://media.ems.gr/ekdoseis/makedonika/makedonika_05/ekd_pemk_05_symmikta.pdf

    Αλλή μια σφαλιάρα στους "εθνικά Μακεδόνες"

    Είναι μερικά τραγουδάκια εποχής Μακεδονικού αγώνα.

    Περαστικά σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Άσε δε που κανείς από αυτούς που λένε για Σλαβόφωνους και Σλαβομακεδονικά δεν μιλά για Σλαβοπομάκικα …..
    ---

    Τί να πει ότι και τα δύο είναι Βουλγαρικά ;;;

    Ακόμα και ο Tom Hanks το ξέρει όταν παρουσιάζει τον Πομάκο πεθερό του Ιbrahimov ως Βούλγαρο που μιλάει Βουλγαρικά:

    http://www.youtube.com/watch?v=lpT7cEuVGX0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ντόπιε Μακεδόνα, φωτιά με άναψες βραδιάτικα. Μπράβο για την ανακάλυψή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Aκρίτα είναι ανακάλυψη τελευταίας στιγμής κι εγώ τόσα χρόνια απορώ πως δεν τα είχα βρεί, να είναι καλά ένας φίλος από facebook που μου έστειλε το λίνκ, μιλάμε για σοκαραστικά τραγούδια θαμμένα και ξεχασμένα που μιλάνε ξεκάθαρα για την ελληνικότητα των σλαβόφωνων της μακεδονίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. μήπως αντί για την ελληνικότητα των σλαβόφωνων καλύτερα να ασχοληθείτε με την ελληνικότητα των ελληνόφωνων.

    οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν Γρεκοί, Ρωμιοί , Ελληνες , Μακεδόνες, Βορειοελλαδίτες

    και οι οποίοι βαφτίζουν ελληνικό οτιδήποτε στη περιοχή : αλβανική φουστανέλα , αλβανικό τσάμικο, τουρκικό ζεϊμπέκικο, καρσιλαμά , καραγκιόζη

    άσε όπου τα 10 χιλιάδες τουρκικά δάνεια ( ταβάνι, χαϊβάνι, λεβέντης,αραμπάς,αλάνι,βερεσέ,γιουβέτσι,καβγάς, καπάκι, καρπούζι,λουκουμάς) στην δημοτική γλώσσα τα βαφτίζουν αντιδάνεια από την ελληνική, κάνοντας απίστευτες ετυμολογικές ακροβασίες .

    ας μας αναφέρουν οικογενειακά παραδοσιακά ΕΛΛΗΝΙΚΑ τραγούδια και χορούς όπως αυτά με τους δεκάδες χορούς των σλαβόφωνων, όπως μπαϊτούσκα, στάνκενα, ζάραμο, τικφέσκο, κ.λ.π

    ΕΛΛΗΝΙΚΑ έθιμα όπως αυτά των σλαβόφωνων , κόλιντα μπάμπω, σούρβα, σίρνιτσα, προστεβαϊνε, λάμκα , λαζάρκες.

    οτιδήποτε πιστοποιεί την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ τους , όπως τα παραπάνω αποδεικνύουν σε κάθε καλόπιστο την ΜΗ ελληνικότητά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. το τρολ
    του τρολ
    το τρολ
    ω τρολ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. - «πουθενά στον κόσμο δεν χρησιμοποιείται ο όρος Σλαβόφωνος»

    Αναζήτηση τριών δευτερολέπτων =>

    La terre a vol d'oiseau

    Onésime Reclus - 1893

    "... fois traduite à l'usage des tribus SLAVOPHONES : langage fort, plein, sonore, abondant en désinences, qu'on appelle slavon d'église."


    Μετάφραση: μες σ' αυτή τη βάρκα είναι μοναχοί, είναι τα γλυκά μας μακεδονοειδή!


    Ζήτω οι χρονομηχανές - ζήτω!


    Τώρα, σχετικά με τα ντόπια. Προσωπική άποψη: δεν κάνουν κακό, δεν κάνουν και καλό. Από τη μια δεν έχουν πρακτική χρήση πλέον, από την άλλη δίνουν αφορμές. Με την ανεξαρτητοποίηση των από πάνω και τη βλακεία που τους δέρνει, ένα καλημέρα να πει κάποιος τον βγάζουν δικό τους. Όταν αυτός ο κάποιος είναι και πρακτικά ξεχασμένος από το αθηνοκεντρικό κράτος, όταν όλα γύρω του είναι ακριβά και δίπλα του φτηνά, αφήνουμε ελεύθερο πεδίο. Και μη μου πει κάποιος για ιστορική κληρονομιά, γιατί αν το πάμε έτσι να γυρίσουμε στην Κοινή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Είμαι Σλαβόφωνος Μακεδόνας
    http://www.greekamericannewsagency.com/main/index.php?option=com_content&view=article&id=3255&catid=1%3A2010-01-19-17-32-13&Itemid=7

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. καλα εκεινο με τις λεξεις που και καλα δεν μοιαζουν εχει πολυ γελιο!!!...να στε καλα βρε παιδια...
    εγω ενα εχω να πω...ας παει καποιος που ξερει(να ξερει ομως σωστα οχι 2-3 λεξεις) την γλωσσα αυτη σε καποια πολη των γειτονων...να δουμε αν δεν συνενοηθει και αν δεν μιλησουν την ιδια γλωσσα κατα 99%...οι διαφορες που υπαρχουν ειναι λογικες γιατι εχουμε να κανουμε απο την μια με ενα ιδιωμα που διωχθηκε και αφεθηκε στην μοιρα του εδω και 100 χρονια και απο την αλλη με μια λογοτεχνικη γλωσσα που συνεχως ομιλειται απο ολο και περισσοτερους ανθρωπους...οπως και τα κρητικα διαφερουν (καθοτι ιδιωμα) με την λογοτεχνικη ελληνικη ετσι και τα "εντοπικα" ως ιδιωμα της μακεδονικης λογοτεχνικης παρουσιαζουν αντιστοιχες διαφορες...αυτες ομως σε καμοια περιπτωση δεν μπορουν να την διαχωρισουν γλωσσικα απο αυτην...οποιος γνωριζει καλα τις γλωσσες αυτες ευκολα θα το αντιληφθει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Βρε Ανώνυμε 3 Δεκεμβρίου 2011 1:33 π.μ. όντως μιλάμε για διαλέκτους σε σχέση με λογοτεχνική γλώσσα αλλά η σύγκριση με τα κρητικά είναι άστοχη: Στη Νότια Βαλκανική υπάρχει σλαβικό γλωσσικό συνεχές όπου σε επίπεδο διαλέκτων ο συσχετισμός με λογοτεχνική γλώσσα είναι θέμα πολιτικών συνόρων (μιλάμε για γλωσσικό συνεχές, με διαφοροποιήσεις από ομάδα χωριών σε ομάδα χωριών) και ιδεολογίας και όχι επιστημονικό. Αντίθετα τα κρητικά μόνο της Ελληνικής γλώσσας διάλεκτος θα μπορούσαν να είναι.

    Ανώνυμε 30 Νοεμβρίου 2011 6:19 μ.μ. με την τελευταία σου παράγραφο διαφωνώ - με το να αποδεχόμαστε την πολιτικοποίηση της γλώσσας μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ολα πολιτικα ειναι ΚΕ. Πολιτικο ζητημα ηταν η δημιουργια της γλωσσας των Σκοπιανων για να μη βουλγαροφερνει τοσο. Εκτος απο μια νοσταλγια για παππουδες και γιαγιαδες τι προσφερουν τα εντοπικα σημερα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Τι προσφέρουν τα Ποντιακά, τα Κρητικά, τα Τσακώνικα (για να αναφέρω και ελληνικές διαλέκτους πέραν των Αρβανίτικων, Βλάχικων κλπ.) Και για να το πάω πιο πέρα και να ακουστώ και σαν Διαμαντοπούλου, τι προσφέρουν (ωφελιμιστικά) και τα ελληνικά - με τα αγγλικά συνεννοείσαι και με τους Κινέζους. :-)

    Δε δουλεύει έτσι το πράγμα. Δε περιμένω πρακτικά να επιβιώσουν οι γλώσσες ως πρώτο εργαλείο αλλά άλλο αυτό κι άλλο ο πρόωρος θάνατος λόγω περιορισμών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Τα ποντιακα τα κρητικα και τα τσακωνικα ειναι ελληνογενεις διαλεκτοι και τα καταλαβαινουν σχεδον ολοι αντιθετως με τα εντοπικα. Τα ιδιωματα που εχουν υποστει αλλοιωσεις απο αλλες γλωσσες της περιοχης εξυπηρετουσαν ενα σκοπο παλιοτερα. Τοτε χρειαζονταν για εμποριο και καθημερινες επαφες. Τωρα δεν ισχυει κατι τετοιο. Τα ελληνικα φυσικα και δεν τα εγκαταλειπουμε. Ακομη ομως κι αν δεν τα διατηρουσαμε εμεις οι αχρηστοι θα το εκαναν στα πανεπιστημια του εξωτερικου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.