Μια ερμηνεία της μακράς πορείας και της ιστορικής συνέχειας του Eλληνισμού
Ο Γιώργος Κοντογιώργης επί χρόνια αποπειράται τη δική του ερμηνεία της μακράς πορείας του Eλληνισμού. Κι αυτό σε μια εποχή που κάθε άλλο παρά ευνοεί τις μεγάλες «αφηγήσεις».
Το βιβλίο του για «το έθνος και την “εκσυγχρονιστική” νεωτερικότητα», θέτει επί τάπητος μείζονα ζητήματα της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής αυτογνωσίας μας, με πολύ επίκαιρα τα περί ιστορικής συνέχειας του Eλληνισμού και τα συνακόλουθα περί νεοελληνικού ειδικότερα έθνους.
Η έως τώρα αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών καταδεικνύει τόσο την επιστημονική μας υστέρηση όσο και τις χρόνιες κακοδαιμονίες της πνευματικής μας ζωής.
Εξακολουθούμε, δυστυχώς, να είμαστε παγιδευμένοι στο δίπολο των «ελληνοκεντρικών» και των «αντιελληνοκεντρικών» ακροτήτων, με τις δεύτερες όμως τώρα, προοδευτικοφανείς (ενίοτε και αριστεροφανείς!) και εξόχως αποδομητικές...
παντός του ελληνικού, να είναι οι ηγεμονεύουσες, περίπου συνιστώντας μιαν ιδιότυπη εθνικοφροσύνη υπό εκσυγχρονιστικό και ευρωπαϊστικό μανδύα (χωρίς να φταίει γι’ αυτό ο εκσυγχρονισμός, η Ευρώπη και η Δύση!).
Κοινωνικοπολιτικός μίτος
Με τη σκευή του πολιτικού και κοινωνικού επιστήμονα ο Γιώργος Κοντογιώργης δεν ερμηνεύει την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού με τη μέθοδο των εθνικών μας ιστορικών και λαογράφων, αλλά φωτίζοντας τον εκτυλισσόμενο διαμέσου των αιώνων κοινωνικο-πολιτικό μίτο και τα συνακόλουθά του στοιχεία, που όλα μαζί συνθέτουν το αξιακό πολύεδρο του ελληνικού ανθρωποκεντρισμού.
α. Από τα κρίσιμα μέρη της θεώρησής του είναι τα περί «του Ελληνισμού ως έθνους–κοσμοσυστήματος» (σελ. 14 - 51), τα οποία συνθέτουν τη βάση πάνω στην οποία στήριξε την αντίκρουση των απόψεων Χομπσμπάουμ («Μύθος η συνέχεια 3.000 χρόνων ελληνικού έθνους», σελ. 170 - 181), αλλά και στηρίζει τη συνολικότερη αντίκρουση των εθνογενετικών αντιλήψεων της νεωτερικότητας. Κατά τον συγγραφέα: «Το ελληνικό έθνος αποτελεί πολιτική έννοια όχι γιατί εξισώνεται ταυτολογικά με ένα συγκεκριμένο κράτος και ιστορείται δι’ αυτού –όπως το θέλει η νεωτερικότητα– αλλά επειδή συγκροτεί μια συνείδηση “κοινωνίας”, δυνάμει του ανήκειν σε έναν ανθρωποκεντρικά δομημένο κοινό πολιτισμικό χώρο. Η έννοια της συνείδησης κοινωνίας είναι θεμελιωδώς πολιτισμική, ανάγεται εντούτοις στο γινόμενο της ελευθερίας του “όλου” και αποκτά σάρκα και οστά από τη στιγμή που το “όλον” αυτό διατυπώνει “πολιτικό λόγο”».
Οπως κρίσιμο μέρος της θεώρησής του είναι και τα περί «νεωτερικότητας, παράδοσης και προόδου» (σελ. 55 - 75), όπου κυριολεκτικώς αναποδογυρίζει τις στερεοτυπικές προσλήψεις και παραδοχές μας.
Απάντηση στον Χομπσμπάουμ
β. Η απάντηση στον Χομπσμπάουμ («Η μυθοπλασία στην ιστορία», σελ. 79 - 104) έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Κι αυτό γιατί δεν είναι ένα καταγγελτικό κείμενο εθνοκεντρικού και αμυντικού περιεχομένου, σύνηθες στα καθ’ ημάς, αλλά μια ολοκληρωμένη επιστημονική αντίκρουση τόσο της βαθύτερης νεωτερικής λογικής του, όσο και των επί μέρους απόψεών του για τη νεοελληνική εθνογένεση, που αποτελούν μια τυπική προέκτασή της. Καθώς περίπου εφαρμόζει (ο Χομπσμπάουμ) μηχανιστικά το νεωτερικό δόγμα: Επειδή το κράτος κατασκευάζει το έθνος, το νεοελληνικό κράτος... κατασκεύασε το νεοελληνικό έθνος!
Προφανώς ο λόγος ενός μεγάλου ιστορικού έχει πάντοτε τη βαρύτητά του. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει πως είναι αξιωματικός λόγος, λόγος αυθεντίας, που δεν υπόκειται σε κριτική αντίκρουση. Προπαντός όταν διατυπώνονται απλοϊκές απολυτότητες του είδους: «Το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα - Στον πόλεμο της ανεξαρτησίας οι ΄Ελληνες δεν πολέμησαν εναντίον των Τούρκων ως «Ελληνες». Πολέμησαν ως χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων».
Γι’ αυτό και αξίζει να αναγνωσθούν αντιπαραθετικά τόσο οι απόψεις Χομπσμπάουμ όσο και η απάντηση Κοντογιώργη, ιδίως μάλιστα τώρα που τα περί έθνους–κράτους γενικότερα και νεοελληνικού έθνους ειδικότερα είναι για πολλούς λόγους και πάλι στο επίκεντρο ενός πολύ αυξημένου ενδιαφέροντος.
γ. Αλλά και ο ακήρυκτος... «διάλογος» με ημέτερους «νεωτερικούς» ( «Ο μετακενωτικός μηρυκασμός ως επιστημονικό επιχείρημα», σελ. 107-166) έχει επίσης τη σημασία του. Κι αυτό όχι τόσο γιατί αναδεικνύει τα εκατέρωθεν επιχειρήματα, όσο γιατί «φωτίζει» τη μεταπρατική (παραρτηματική) λειτουργία ενός μέρους της διανόησής μας. Οπως και γιατί «αποκαλύπτει» τη δυναστευτική κυριαρχία των εναλλασσόμενων «ορθοδοξιών», παλαιότερα με τους ιδιοκτήτες των «εθνικών αληθειών» να ζυγίζουν τα φρονήματά μας και τελευταία (απ’ τα μέσα περίπου της Μεταπολίτευσης και μετά) με τους ιδιοκτήτες των «εκσυγχρονιστικών αληθειών» να ασκούν, τηρουμένων των αναλογιών, τη δική τους ιδεολογική τρομοκρατία προς τους αποκλίνοντες απ’ τον «προοδευτικό» τους κανόνα.
Ο Γιώργος Κοντογιώργης «προκαλεί» με τις νέες περί έθνους, περί Ελληνισμού και περί νεωτερικότητας απόψεις του. «Προκαλεί» αυτούς που «υφίστανται» την αναιρετική του απόπειρα. «Προκαλεί» όμως κι εκείνους που δεν έχουν λόγο να είναι εκ των προτέρων «απέναντι» και που αναζητούν απροκατάληπτα την επιστημονική εγκυρότητα και ανθεκτικότητα της φιλόδοξης θεώρησής του.
Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 11-02-07
=================================
Στο βιβλίο αυτό σκιαγραφείται μια πτυχή της γενικότερης διανοητικής πορείας του συγγραφέα, η οποία εστιάζεται συγκεκριμένα στην υπόθεση του έθνους. Η πορεία αυτή εγγράφεται στο ευρύτερο πλαίσιο ενός διαλογισμού που έχει ως αντικείμενο την ανασυγκρότηση του γνωσιολογικού και μεθοδολογικού υπόβαθρου της κοινωνικής επιστήμης, σε ό,τι αφορά τόσο στις καταστατικές της έννοιες (όπως της οικονομίας, της εργασίας, της πολιτικής, της ελευθερίας, των ταυτοτήτων κ.ά.) όσο και στο ζήτημα της εξέλιξης του κοινωνικού γεγονότος. Το επιστημονικό αυτό διάβημα που συμπύκνωσα περιεκτικά στη νεολογική έννοια του κοσμοσυστήματος, άρχισε να οικοδομείται από το 1972 με σειρά ερευνητικών εγχειρημάτων, εξων ορισμένα βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.
Η συγκυρία προκάλεσε την παρέμβαση του συγγραφέα στο ζήτημα του έθνους, της οποίας οι προεκτάσεις αποδίδονται στο παρόν δημοσίευμα. Αναφέρομαι στην αντίκρουση που κατέθεσα στο επιχείρημα του Βρετανού ιστορικού Έρικ Χομπσμπάουμ, με αφορμή συνέντευξή του το 1995 στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Έκτοτε, η έννοια του έθνους, οι έννοιες των συλλογικών ταυτοτήτων γενικότερα και το γινόμενο της ελευθερίας που συνέχεται με τη «συνείδηση κοινωνίας», αποτέλεσαν αντικείμενο περαιτέρω επεξεργασίας, υπό το πρίσμα της σύνολης «κοσμοσυστημικής» θεωρίας. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα στο ελληνικό ή ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας, το πόρισμα της έρευνας έχει πάρει ήδη το δρόμο της δημοσίευσης.
Το ερώτημα, επομένως, που εγείρεται είναι προς τί η παρούσα δημοσίευση για το έθνος. Η απάντηση είναι ότι μέσα από το «διάλογο» που αναπτύχθηκε μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει κανείς το «ελληνικό πρόβλημα». Μπορεί να διακρίνει κανείς το διακύβευμα της επιστημονικής συζήτησης στην Ελλάδα, τις διαφοροποιήσεις που συνέχονται με τις διακινούμενες «σχολές σκέψης» και, τελικά, τον δύσβατο δρόμο που έχει να διανύσει ο επιστημονικός λόγος ανάμεσα στις συμπληγάδες των ποικιλώνυμων θεματοφυλάκων της «πολιτικής ορθότητας». Στο βάθος του επιστημονικού προβλήματος της χώρας ελλοχεύει, ουσιαστικά, η παραρτηματική ή, για να γίνω πιο λιτός, η μηρυκαστική λειτουργία μιας μεγάλης μερίδας ιστορικών που, επιπλέον, επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους το τεκμήριο της προοδευτικής σήμανσης. Η «σχολή» αυτή, έχοντας αναλάβει, πράγματι, να εφαρμόσει στην ελληνική περίπτωση τα πορίσματα της κοινωνικής επιστήμης που εκκολάφθηκαν στην Εσπερία, μεταβλήθηκε εξ αντικειμένου σε πραγματικό διακινητή της «επίσημης» εκδοχής της ιστορίας των νικητών
Το αποτέλεσμα της λειτουργίας αυτής της «εκσυγχρονιστικής» ιστοριογραφίας είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού σε όλα τα επίπεδα του βίου της ελληνικής κοινωνίας. Οικοδόμησε ένα πλέγμα παραμορφωτικών κατόπτρων μέσα από το οποίο προέβαλε αναγνώσεις του ελληνικού παρελθόντος, συνάδουσες με το αξιωματικό επιχείρημα περί της καθολικής ανωτερότητας του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Τοποθέτησε την ελληνική κοινωνία στη θέση της «περιφέρειας», έναντι της Εσπερίας και, κατ’ επέκταση, αξιολόγησε τις παρεκκλίσεις της από τον ευρωπαϊκό κανόνα ως εξ ορισμού «παραδοσιακές», δηλαδή οπισθοδρομικές και κατώτερες του προοδευτικού γινομένου που ενσάρκωνε η Δύση. Αναδύθηκε σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία στήριξης και νομιμοποίησης ενός κράτους που, κατά το ουσιώδες, λειτούργησε επί της ελληνικής κοινωνίας ως θεσμός κατοχής. Η απαξία με την οποία το κράτος αυτό -και, εννοείται, η άρχουσα τάξη του- περιέβαλε το ζήτημα της εθνικής ολοκλήρωσης, η πλήρης αδιαφορία του να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του κοινωνικού σώματος, θα αποδοθούν όχι στη φύση του, αλλά στο «ένοχο» παρελθόν της τουρκοκρατίας, δηλαδή στις εμμονές της «παράδοσης» με τις οποίες είχε εμποτισθεί κατά τρόπο ανεξίτηλο η ελληνική κοινωνία. Θα λέγαμε, με λίγα λόγια, ότι η καθ’ ημάς «εκσυγχρονιστική» ιστοριογραφία έχει τόσο βαθιά ενσωματώσει το διατακτικό της «επίσημης» ιστορίας ώστε να συμπεριφέρεται αυτοβούλως ως ο ιθαγενής πρατηριούχος του δόγματος και των σκοπιμοτήτων της. Η παραρτηματική πρόσδεση της μικρής Ελλάδας στις ευρωπαϊκές Δυνάμεις και, εντέλει, η αποδόμηση του ευρύτερου ελληνισμού, προϋπέθεταν μια ανάλογη ιδεολογία, την οποία πρόσφεραν απλόχερα οι Έλληνες θιασώτες των επιστημών του κράτους.
Πυρήνας του εγχειρήματος αυτού αποτέλεσε το διακύβευμα του έθνους. Η αποδοχή της μιας ή της άλλης άποψης για το έθνος δεν είναι μια απλή ούτε άδολη υπόθεση. Σηματοδοτεί το ερμηνευτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί το σύνολο οικοδόμημα της ζωής μιας κοινωνίας και το προοδευτικό της πρόσημο. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά στην ελληνική κοινωνία, το ζήτημα δεν είναι να επιλέξει την μια ή την άλλη εκδοχή για το έθνος, που διακινεί η νεοτερική επιστήμη, αλλά να αποτινάξει όλες τις «σχολές σκέψης» που διδάσκουν την παραίτησή της από το προοδευτικό γινόμενο του ανθρωποκεντρικού της παρελθόντος, προκειμένου να εναγκαλισθεί την πρωτο-ανθρωποκεντρική ιδέα ότι η πρόοδος αποτελεί το ταυτολογικό ισοδύναμο του «εξευρωπαϊσμού». Η βαρύτητα του διλήμματος αυτού έχει, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, αποδυναμωθεί με την πάροδο του χρόνου. Δεν παύει, εντούτοις, να διατηρεί τον πολυσήμαντο χαρακτήρα του, από πολλές απόψεις. Στο Πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου περιέχεται μια περιεκτική καταγραφή των πορισμάτων της κοσμοσυστημικής θεωρίας για το έθνος, τις οποίες συμπυκνώνει η προσέγγιση του ελληνισμού ως έθνους-κοσμοσυστήματος.
Το Δεύτερο κεφάλαιο αναδεικνύει τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές αδυναμίες της νεοτερικής επιστήμης και τις παραμορφωτικές της συνέπειες στην προσέγγιση θεμελιωδών φαινομένων και εννοιών που συνέχονται με την ανθρώπινη κοινωνία, την εξέλιξη και την πρόοδο.
Το Τρίτο κεφάλαιο περιέχει την απάντησή μου στον Ερικ Χομπσμπάουμ. Για λόγους πληρότητας και ως πράξη δικαιοσύνης κρίθηκε αναγκαίο να συμπεριληφθεί σε παράρτημα η συνέντευξη του Βρετανού ιστορικού.
Το Τέταρτο κεφάλαιο αναφέρεται στον αντίλογο ή, για να είμαι πιο ακριβής, στην πολεμική, μέσα από την οποία χρειάσθηκε να διέλθει το επιχείρημα ενός πνευματικού ανθρώπου που διανοήθηκε να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο, με αυστηρά επιστημονική μέθοδο. Θα προσέξει ασφαλώς ο αναγνώστης ότι ουδέποτε αντέτεινα στον λόγο του «άλλου» πολεμική. Η παρέμβασή μου στον Ε. Χομπσμπάουμ αποτελεί μια εξαίρεση, την οποία υπαγόρευσε η σημασία του διακυβεύματος. Οπωσδήποτε, δεν επιδίωξα τη συνέχιση του διαλόγου με τους ηρακλείς του, αφού όπως προκύπτει από το αντεπιχείρημα που εμφανίζονται να καταθέτουν, κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο και, σε κάθε περίπτωση, άγονο.
Υπό μια έννοια, η παράθεση της αντίδρασης στο επιστημονικό μου επιχείρημα, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα είδος «βιογραφίας» του έργου μου. Στο μέτρο που, κατά τη γνώμη μου, στον χώρο της επιστήμης δεν βιογραφούνται οι άνθρωποι, αλλά το έργο τους, η σταδιοδρομία του τελευταίου στο μέσον της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καταδειχθεί η ποιότητά της.
Το συμπέρασμα από ένα εγχείρημα όπως αυτό, παρουσιάζει, νομίζω, ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Διαπιστώνει αίφνης κανείς ότι οι παρεμβάσεις των φορέων της «εσπερινής» επιστήμης αντιμετωπίζονται με άφατο θαυμασμό, ως θέσφατα. Την ίδια στιγμή οι εσωτερικοί της διακινητές, αυτοτοποθετούνται αμέσως ως θεματοφύλακες της αυθεντίας της. Εντούτοις, έχει ήδη αποφασισθεί τελεσίδικα ότι είναι περίπου αδιανόητο ο ελληνικός επιστημονικός χώρος να παραγάγει πρωτότυπο έργο. Δεν νοείται η «Μαριορή» να διεκδικεί πρωτότυπο επιστημονικό λόγο στα δρώμενα της κοινωνικής επιστήμης και, ιδίως, λόγον αντικείμενο στο δόγμα της νεοτερικότητας.
Η «βιογραφία» ενός επιστημονικού επιχειρήματος στην Ελλάδα έχει από την άποψη αυτή ιδιαίτερο ενδιαφέρον και, ως τέτοιο, καλείται ο αναγνώστης να αντιμετωπίσει το κεφάλαιο αυτό. Επιπλέον, η «βιογραφία» αυτή έχει και μια άλλη χρησιμότητα. Διδάσκει ότι οι «κριτικές» παρεμβάσεις, αυτές που υπηρετούν σκοπιμότητες της στιγμής, δεν είναι τόσο «συγκυριακές» ή εφήμερες όσο νομίζουν οι συντελεστές τους. Μπορούν να αποτελέσουν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ιδιαιτέρως χρήσιμο υλικό από το οποίο να συνάγεται πώς διαμορφώνονται τα ζητήματα της επιστήμης στην Ελλάδα. Η καταγραφή των διαδρομών ενός επιστημονικού επιχειρήματος, η «εικονογράφησή» του μέσα από το επιχείρημα του «άλλου», η ενσωμάτωση του «άλλου» στο βιογραφούμενο επιστημονικό διάβημα, αποτυπώνουν, κατά ένα τρόπο, το διανοητικό κλίμα μιας εποχής.
Η επιθετικότητα της «εκσυγχρονιστικής» ιστοριογραφίας στην Ελλάδα είναι ευθέως ανάλογη της εξάρτησής της από τα επιστημονικά εργαστήρια των Δυνάμεων που «διαχειρίσθηκαν» την ελληνική οπισθοδρόμηση. Ανάγεται δηλαδή στις αβεβαιότητες και στην ανασφάλεια που της δημιουργεί η ασύμμετρη αναστροφή της πυραμίδας των φαινομένων που ανέλαβε να ιστορήσει. Αν η «σχολή» αυτή έγινε πιο επιθετική τις τελευταίες δεκαετίες, τούτο πρέπει να αποδοθεί βασικά στην ολοένα πιο εμφανή δυσκολία της να «μεταπωλήσει» τις ερμηνείες της για την ελληνική περιπέτεια και στο φόβο της ότι η ανάδυση μιας χειραφετημένης ελληνικής επιστήμης θα παρήγε αναπόφευκτα ένα αίτημα απολογίας για τα πεπραγμένα της. Εξού και το μήνυμα που εκπέμπει στην αμφισβήτηση είναι σαφές: για να αποκτήσει κανείς κάλυψη, δηλαδή νομιμοποίηση και αναγνώριση, οφείλει να διέλθει το κατώφλι της «επιστημονικής συντροφίας» και να αποτίσει φόρον τιμής στους ιεροφάντες. Άλλως θα συντριβεί. Το ζήτημα, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν είναι προσωπικό. Αφορά ευθέως στο γινόμενο των επιστημονικών πραγμάτων και στο μέλλον αυτής της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η μεταφορά του «κλίματος» αυτού στο έδαφος της προβληματικής του συγγραφέα, δεν αναιρεί το γεγονός ότι την ευθύνη του επιστημονικού επιχειρήματος την φέρει αποκλειστικά ο ίδιος. Άλλωστε, είναι προφανές ότι η αξία του, η αξία κάθε επιστημονικής πρότασης, δεν θα κριθεί από τους συντελεστές της παρούσης συγκυρίας, αλλά αργότερα, από τις μελλοντικές γενιές της επιστήμης.
Αθήνα, Οκτώβριος 2006
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Άρδην
Ακρίτα, ΠΟΛΥ ενδιαφέρον και ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δημιουργικός διάλογος σε τέτοια θέματα είναι Ο,ΤΙ καλύτερο. Ας αποφύγουμε όμως τις ΕΥΚΟΛΕΣ δαιμονοποιήσεις με ταμπέλες...
Από σήμερα μπαίνεις στην ΕΙΔΙΚΗ κατηγορία που έχω στο blog-roll με τίτλο "Former Enemies Turned to Friends". Αν έχεις αντίρρηση... (όπως παλιά) πες το, πάντως ΟΥΤΩΣ ή ΑΛΛΩΣ παρά τις διαφωνίες μας σε ΕΚΤΙΜΩ.
Νοιώθω ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ προς το παρόν να σχολιάσω το ποστ, διότι δεν διάβασα ΑΚΟΜΗ όλο το βιβλίο που αναφέρεις. Πάντως... ξέρεις ΠΟΥ βρίσκονται οι προβληματισμοί μου, θεωρώ τη συλλογική συνείδηση (και την εθνική) ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΩΣ "μορφογενετικό πεδίό" (κατά Rupert Sheldrake).
Καλή σου μέρα...
One can only appeal to the honesty and decency of Muslims and hope that once they learn the truth about Muhammad and his Islam, they will leave it, and do their part to help put an end to it. Tragically, the brainwashing process of Islamic indoctrination has left many Muslims far too ignorant and arrogant even to consider whether the claims of Muhammad’s Islam are in fact true or false. Many will go to their graves with sword in hand and hatred in heart and head, certain that Muhammad’s promise of paradise is waiting for them. The peaceful Muslims are no better, for they unwittingly give ‘good name’ to a ‘very bad religion’, and aid its survival. Neither of them will find gifts of virgins or rivers of flowing wine waiting for them on the other side, much to their surprise.
ΑπάντησηΔιαγραφήI came across a brilliant quote the other day. It read something along the lines of: The world must put the Islamic source material (The Quran, Hadiths and Muhammad) on trial. The foundation or source of Islamic fanaticism is right there in these source materials. By simply exposing them to public scrutiny we can undermine the entire religion and return it to the world of dangerous fiction that it is.
Muhammad was simply a mad man, who claimed to be a messenger from god. He egged on his followers to wage war, and rob those, who would not believe his claims of prophethood, and to bring the spoils (Islamic booty) to him. Muhammad straight-up used his followers. It is an insult to one’s intelligence to be told that one is to believe in the 21st century that Muhammad was ‘the perfect man’, deserving of veneration. Only a liar or a nutcase could go on believing such hogwash. Muhammad was a criminally insane charlatan. Whatever kind or just thing Muhammad said or did, he did so out of a desire to personally benefit from it. Muslims should be embarrassed and ashamed to call themselves Muslims; they should be planning to leave Islam when it is safe for them to do so.
It is now becoming clear to many educated and informed Muslims that Islam is incapable of being reformed, and they are considering leaving it. One need only look to the Islamic nations that strictly adhere to Islamic dictates to understand that Islam, in practice, is a recipe for disaster. For, as any ‘true believer’ will tell you, a Muslim must conform to all of what Muhammad said both in the personal and political spheres of life. To understate it greatly, this causes immense problems. The whole premise of Islam is transparently false. Muhammad was not the messenger of God and Islam is not a religion of peace. Muhammad was a marauding butcher who created a horrendously unjust religion. It is not possible that god is that cruel.
The real tragedy is the fact that the ‘good Muslims’ actually believe what they themselves are saying about Islam. So, in their own minds, they are not really lying, they are simply ignorant of their own religion, and not concerned with matters of accuracy. It is fear of hellfire and hopes of gaining paradise that prevent such Muslims from understanding the fact that the early, peaceful passages in the Quran are abrogated by the later passages that call for mandated injustice towards, and eternal warfare against, those who will not submit to Islam. Those human beings who continue to stay in Islam knowing the terrible truth about it are not human beings deserving of respect.
--- The End --
.Oi mousoulmanoi arxisan na eksaskoun ton mousoulmanismo , tsixad /to muslim will dominate the planet/ einai to pisteuo tous ,xrisimopoioun tin polipolitismikotita ki to politikal corect kai meso tis lathrometanasteusis kanoun tin teliki tous epithesi stin europi ton apiston tin xristianiki europi.Ta kentra tous epidotoun tin genisi paidion stin EE xrisimopoiontas tis gynekes san ekolaptikes mixanes me apotelesma na exoun genitikotita 7,1 stin EE kai 2.7 sta mousoulmanika kratoi .H S.Aravia einai o kirios xrimatodotis tous xrisimopoioun ta tsamia san stratopeda propagandas misous enandion ton apiston organonondas tis energies enantion ton apistoun [giaouridon sas thimizi tipota]oi opoioi prepei mia mera na geinoun mousoulmanoi .Proothounde kai ypostirizonde apo tin nomeklatoura ton dimosion leitourgon tis EE pou ypostirizi tin pagosmiopoiisi tis opoias i lathrometanasteusi einai enas aksonas apodomisis ton Ethnikon omadon se mikres polipolitismikes koinotites gia ton eykolotero elenxo tous yparxi mia kryfi didaskalia mesa sta tsamia mono gia tous pistous mousoulmanous pou den to xora o nous tou anthropou .Talos
ΑπάντησηΔιαγραφήH Pangosmiopoiisi xrisimopoioi ki allous 3 aksones sa ypomoxlia tou telikou sxediou 1.Tin kina pou me tin kommounistiki paragogi tis , tin ypotimisi tou youan diisdii pandou me skopo tin eksafanisi kathe mikris aneksartitis paragogis eksagontas ki metanastes 2.Ton foro gia to dioksidio tou anthraka pou plironoun mono oi aneptigmenes xores metaksi ton kai i Ellada kai den plironoun orismenes opos i kina kai alles stis opoies exoun metaferi oi poliethnikes ta perisotera ergostasia paragogis tou dytikou kosmou logo ftynon ergatikon xerion , kanis den kseri pios mazeui auta ta lefta gia pio skopo kai ti ginonde 4 Prospathoune na epibaloun ta codeks pou oriotheti ta trofima kai diafora mikrotera sxedia opos i mauri athina .Kathos kanis den kseri se poious anikoun to [ DIETNES NOMISMATIKO TAMEIO ] I [ PAGKOSMIA TRAPEZA] KAI TO [ FEDERAL RESERVE ] eno tha eprepe na anikoun sta kratoi anikoun se metoxous atoma pou kanis den kseri poioi einai Talos
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.islam-watch.org/ http://www.thereligionofpeace.com/ http://formermuslimsunited.americancommunityexchange.org/ http://theforceofreason.com TALOS
ΑπάντησηΔιαγραφή