«Η Ελληνική Ιστορία», τόμος 1, σελ 59-64
Εκδοτική Αθηνών-Καθημερινή, 2010Κατά τους Προϊστορικούς χρόνους εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα φύλα διάφορων προελεύσεων. Οι ιστορικοί Έλληνες κατάγονταν κυρίως από φύλα που έφθασαν στην Ελλάδα περί το 2100 π.Χ. (αρχή της Πρωτοελλαδικής III) και περί το 1900 π.Χ. (αρχή της Μεσοελλαδικής) αλλά και από στοιχεία των παλαιότερων πληθυσμών. Όσα σχετικά γνωρίζουμε και όσα απλώς υποθέτουμε βασίζονται σε στοιχεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, σε αρχαιολογικά δεδομένα και σε μερικά ψήγματα αρχαίων ελληνικών παραδόσεων. Αφού πριν από εκατόν πενήντα χρόνια διαπιστώθηκε η συγγένεια της ελληνικής και της λατινικής με τη σανσκριτική, άρχισαν οι εργασίες προς αποκατάσταση της γραμματικής και του λεξιλογίου της μητρικής γλώσσας, που ονομάστηκε συμβατικά «ινδοευρωπαϊκή», και των γλωσσών που προέκυψαν από αυτήν. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια έχουν διατυπωθεί υποθέσεις σχετικές με τις ειδικότερες συγγένειες που είχε η αρχαία ελληνική γλώσσα με άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και με τη διάσπαση της σε διαλέκτους. Από την άλλη μεριά, όμως, έγινε φανερό ότι όχι λίγες λέξεις της ελληνικής, αρκετά τοπωνύμια του ελληνικού χώρου, και μερικά ονόματα θεών και ηρώων των Ελλήνων είναι κατάλοιπα από γλώσσες που μιλήθηκαν πριν από την άφιξη των ελληνόγλωσσων ομάδων. Έτσι ξεκίνησε η αναζήτηση προελληνικών γλωσσικών και εθνικών υποστρωμάτων με πολύ σημαντικά αποτελέσματα και με ένα γενικότερο συμπέρασμα, που στηρίζεται σ' αυτά: τα ελληνόγλωσσα φύλα ήρθαν σε επαφή με τα προελληνικά και μάλιστα τα απορρόφησαν. Η φάση της ελληνικής γλώσσας ανάμεσα στην απόσχιση της από την ινδοευρωπαϊκή και την αφομοίωση προελληνικών γλωσσικών στοιχείων ονομάζεται «πρωτοελληνική».
Οι ανακαλύψεις της προϊστορικής αρχαιολογίας μας γνωρίζουν διάφορους πολιτισμούς. Τόσο αυτοί οι πολιτισμοί, όσο και οι βαθιές τομές που χωρίζουν μερικούς (εκτεταμένες καταστροφές οικισμών, οπισθοδρομήσεις στην τεχνική και στον όλο βίο, εισαγωγή πολλών σημαντικών νεωτερισμών) δεν......
αποδίδονται αυτόματα σε συγκεκριμένες εθνικές ομάδες. Αυτό όμως μπορεί να επιχειρηθεί στο επίπεδο της διασταύρωσης των αρχαιολογικών παρατηρήσεων με δεδομένα της γλωσσολογίας και μερικά στοιχεία αρχαίων αφηγήσεων.
αποδίδονται αυτόματα σε συγκεκριμένες εθνικές ομάδες. Αυτό όμως μπορεί να επιχειρηθεί στο επίπεδο της διασταύρωσης των αρχαιολογικών παρατηρήσεων με δεδομένα της γλωσσολογίας και μερικά στοιχεία αρχαίων αφηγήσεων.
Ορισμένες αρχαίες αφηγήσεις μας δείχνουν τι γνώριζαν και τι πίστευαν ότι γνωρίζουν οι Έλληνες των Ιστορικών χρόνων για τα πρωτοελληνικά και τα προελληνικά φύλα. Απέναντι σ' αυτό το υλικό οι νεότεροι επιστήμονες έχουν υιοθετήσει τρεις διαφορετικές στάσεις. Η μία αποδέχεται τις αρχαίες πληροφορίες με την πεποίθηση ότι απηχούν γνήσιες ιστορικές παραδόσεις. Η αντίθετη τις απορρίπτει, υποστηρίζοντας ότι είναι μεταγενέστερες κατασκευές ποιητών, γενεαλόγων, τοπικών λογίων, άλλοτε αφελών και άλλοτε παρακινημένων από κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Τα στοιχεία που αντέχουν σ' αυτό τον έλεγχο είναι πολύ λίγα και ισχνά, όμως απαραίτητα για τη μελέτη των εθνικών ομάδων που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο κατά τη Νεολιθική εποχή και την Εποχή του Χαλκού
Οι Μεσογειακοί κάτοικοι της Ελλάδας
Πολλές λέξεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, πολλά ονόματα θεών και ηρώων που τιμήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες, πολλά ονόματα τόπων στην Ελλάδα και στο Αιγαίο που δεν μπορούν να αναχθούν στην ινδοευρωπαϊκή γλώσσα απαντούν ή έχουν κάποια χαρακτηριστικά που απαντούν στον περίγυρο της Μεσογείου. Λόγω αυτού του γεγονότος, οι λαοί που χρησιμοποιούσαν αυτές τις λέξεις και αυτά τα ονόματα ονομάστηκαν από την επιστήμη Μεσογειακοί. Οι μεσογειακές λέξεις που επέζησαν στην ελληνική δηλώνουν προπάντων φυτά (μεταξύ άλλων: σίτος, ερέβινθος, άμπελος, κάρυα, σύκον, μάραθον, υάκινθος, νάρκισσος, κυπάρισσος και άλλα φυτά), γεωργικά προϊόντα (π.χ. έλαιον, οίνος), ακόμη ανθρώπινες κατασκευές (π.χ. ασάμινθος=λουτρό). Όλα αυτά δείχνουν το βαθμό της οικονομικής, της τεχνικής και της πολιτιστικής ανάπτυξης των Μεσογειακών. Πολλά ονόματα τόπων επιπλέον του μη ινδοευρωπαϊκού θέματος τους έχουν κάποιο χαρακτηριστικό επίθημα, όπως νθ, δν, μν, σ(σ) (π.χ. Ζάκυνθος, Κόρινθος, Τίρυνς, Λάρυμνα, Κάλυδνα, Άμφισσα, Παρνασσός, Τύλισσος). Ακόμη και εθνικά ονόματα υπάγονται σ' αυτή την κατηγορία: μεταξύ άλλων τα ονόματα Λέλεγες και Τυρρηνοί. Οι Λέλεγες κατοίκησαν στη Θεσσαλία, τη Στερεά, την Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου και στη Μικρά Ασία. Η διάδοση των Τυρρηνών περιοριζόταν στο βόρειο Αιγαίο και στις ακτές της βορειοδυτικής Μικρός Ασίας.
Οι Ινδοευρωπαίοι στην Ελλάδα
Κοιτίδα και χρονολογία της ινδοευρωπαϊκής ενότητας
Επειδή οι Ινδοευρωπαίοι ορίζονται πρωταρχικά ως οι χρήστες της ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, το να τους τοποθετήσει κανείς σε ένα χώρο και σε ένα χρονικό πλαίσιο εξαρτάται αναπόφευκτα από τις ενδείξεις που μπορεί να πάρει από τα γλωσσολογικά δεδομένα. Προκειμένου να ορίσουν την περιοχή, μέσα στην οποία διαμορφώθηκε η ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, οι ερευνητές προσέχουν τη γεωγραφική διάδοση ζώων και φυτών που έχουν τα ίδια ονόματα σε διάφορες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και για τούτο το λόγο φαίνονται να αποτελούν κοινή κληρονομιά. Με τέτοια τεκμήρια επικρατεί η άποψη ότι οι αδιαίρετοι Ινδοευρωπαίοι είχαν ζήσει στις στέπες της Ευρασίας (από την Ουκρανία ως την Κεντρική Ασία). Μια υπόθεση που διατυπώθηκε πριν από λίγα χρόνια προτείνει ως κοιτίδα της ινδοευρωπαϊκής και των Ινδοευρωπαίων μια ζώνη πουπεριέκλειε τη βορειοανατολική Μικρά Ασία, την Αρμενία και τη βόρεια Μεσοποταμία. Αυτή η υπόθεση επικαλείται ινδοευρωπαϊκές λέξεις που δηλώνουν οικολογικές συνθήκες και παραγωγικές διαδικασίες, αλλά και στοιχεία πολιτισμού που μπορούν να υποδεικνύουν επαφές των Ινδοευρωπαίων με λαούς της Καυκάσιας και της Μεσοποταμίας. Αυτή η νέα υπόθεση έχει επισύρει και επιδοκιμασίες και επικρίσεις.
Άλλες ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πολλές χιλιετίες κύλησαν από την αρχή της διαμόρφωσης μιας κοινής ινδοευρωπαϊκής γλώσσας ως τη διάσπαση της σε διαλέκτους, από τις οποίες αναπτύχθηκαν θυγατρικές γλώσσες. Εξάλλου, όπως θα δούμε, η μελέτη μερικών ινδοευρωπαϊκών λέξεων έχει δείξει ότι οι πληθυσμοί οι οποίοι τις χρησιμοποίησαν διέτρεξαν, πριν χωριστούν, τρία διαδοχικά συστήματα κοινωνικής οργάνωσης.
Ένας αριθμός θεμάτων αναγόμενων στην κοινή ινδοευρωπαϊκή αφορούν την κτηνοτροφία, τη γεωργία, τη διατροφή, την τεχνική. Μεταξύ άλλων, εικάζεται ότι, πριν διασπαστούν, οι Ινδοευρωπαίοι γνώριζαν να νήθουν και να υφαίνουν, είχαν εξημερώσει το άλογο, κατασκεύαζαν τροχοφόρα και πλοιάρια.
Από μελέτη των ινδοευρωπαϊκών όρων που δηλώνουν σχέσεις συγγένειας, έγινε δυνατή η διαπίστωση ότι οι ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες είχαν αποκτήσει πατριαρχικές δομές αρκετό καιρό πριν πάψουν να επικοινωνούν. Πίσω όμως από αυτό το επίπεδο, αναγνωρίζονται κατάλοιπα μητρογραμμικών δομών και στο απώτερο βάθος κάποια ίχνη ταξινόμησης κατά γενεές. Αυτή η ταξινόμηση χαρακτηρίζει κοινωνίες που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της ενδογαμίας και δεν γνωρίζουν το ρόλο της πατρότητας. Τα ενήλικα άτομα μιας κοινότητας κατατάσσονται σε μία γενεά, που πλαισιώνεται από τη γενεά των ανηλίκων και τη γενεά των υπερηλίκων. Υστερότερα, οι Ινδοευρωπαίοι προχώρησαν σε ένα εξωγαμικό σύστημα. Συγκεκριμένα, κάθε κοινότητα χωριζόταν σε δύο τμήματα. Γάμοι ανάμεσα σε μέλη του ίδιου τμήματος απαγορεύονταν. Αντίθετα, ήταν υποχρεωτικός ο γάμος ανάμεσα σε άνδρα του ενός τμήματος με εξαδέλφη του, κόρη αδελφής του πατέρα του. Αυτό το σύστημα συμβαδίζει με το μητρο-γραμμικό. Το πατρογραμμικό σύστημα επικράτησε μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης «μεγάλης οικογένειας». Όλα τα μέλη της κατοικούσαν μαζί σε ένα οίκημα, εκμεταλλεύονταν από κοινού μια περιοχή και υπάκουαν στο πρεσβύτερο μέλος. Σ' αυτή τη φάση αναπροσδιορίστηκε ή εξειδικεύτηκε η σημασία των παλαιών όρων που δήλωναν συγγένειες αποκλειστικά διά μέσου της μητέρας και πλάστηκαν νέες για να ανταποκριθούν στις καινούργιες συγγενικές σχέσεις. Ιδιαίτερα ακριβολόγο λεξιλόγιο διαμορφώθηκε για να δηλώνει τις σχέσεις αγχιστείας που αποκτούσε η «νύφη» με διάφορους συγγενείς του συζύγου.
Ορισμένες λέξεις της ινδικής, της κελτικής, της πρωτο-γερμανικής και της λατινικής μας διδάσκουν ότι οι ινδοευρωπαϊκές κοινότητες χωρίζονταν σε τρεις ομάδες, καθεμία από τις οποίες επιτελούσε μια λειτουργία και κατείχε ένα κλιμάκιο στην κοινωνική ιεραρχία. Στο κορυφαίο κλιμάκιο τασσόταν η ομάδα που επιτελούσε μαγικές-θρησκευτικές πράξεις, στο μέσο η ομάδα των πολεμιστών και στο κατώτερο οι παραγωγικές δυνάμεις: γεωργοί και ποιμένες.
Από τη συγκριτική μελέτη θεωνυμίων και θρησκευτικών όρων έχουν προκύψει περιορισμένα αποτελέσματα. Έτσι, έχει διαπιστωθεί ότι όλοι οι Ινδοευρωπαίοι λάτρευαν ένα θεό του ουρανού ο οποίος ήταν επίσης κάτοχος του κεραυνού.
Οι γνώσεις μας για την οικονομία, την κοινωνία και τη θρησκεία των Ινδοευρωπαίων συμπληρώνονται από αρχαιολογικές παρατηρήσεις. Έτσι βεβαιώνεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι είχαν φθάσει στη χαλκολιθική φάση και είχαν δαμάσει το άλογο. Επιπλέον έχουν επισημανθεί άλλες ιδιοτυπίες του πολιτισμού τους. Οι περισσότερες διαπιστώνονται στο χώρο των ταφικών κατασκευών και εθίμων. Οι τάφοι είναι κιβωτιόσχημοι ή φρεατόσχημοι. Ο πυθμένας του τάφου στρωνόταν μερικές φορές με δορά ζώου. Η σορός βαφόταν με ώχρα ή ένας σβώλος ώχρας ριχνόταν επάνω της. Πάνω από τον τάφο υψωνόταν ένας τύμβος. Οι άνθρωποι κατοικούσαν σε οικήματα με καμπύλους τοίχους. Χρησιμοποιούσαν λίθινους πολεμικούς πελέκεις και λίθινες κεφαλές ροπάλων, επίσης εργαλεία από κέρατα ελαφιού. Κατασκεύαζαν περόνες με κεφάλι σαν σφυρί. Τέλος είχαν μια πολύ χαρακτηριστική κεραμική που τη διακοσμούσαν πιέζοντας ένα σχοινί επάνω στον πηλό πριν ψηθεί. Ο πολιτισμός με αυτά τα χαρακτηριστικά -οι αρχαιολόγοι τον αποκαλούν «Πολιτισμό των Τύμβων»- εξαπλώθηκε από τις ευρασιατικές στέπες σε διαδοχικά κύματα. Κατά το τέλος της 5ης χιλιετίας και την αρχή της 4ης, μετανάστες που ξεκίνησαν από τις κοιλάδες του Δον και του Δνείπερου έφθασαν ως την ανατολική Ουγγαρία και τη νότια Γιουγκοσλαβία χωρίς να πειράξουν τους προϋπάρχοντες πολιτισμούς. Μέσα στο δεύτερο μισό τπς 4ης χιλιετίας, φορείς αυτού του πολιτισμού, προερχόμενοι, φαίνεται, από μια περιοχή βόρεια από τον Καύκασο, έφθασαν στον ποταμό Έλβα, στην Ιταλία και τη Μακεδονία αλλά και στη Μικρά Ασία. Αυτές οι μεταναστεύσεις ήταν πιο μαζικές από τις προηγούμενες και για τούτο προκάλεσαν την παρακμή των προγενέστερων πολιτισμών στις χώρες που κατέλαβαν. Λίγους αιώνες αργότερα, λαοί που ξεκίνησαν από τον Δνείστερο και περιοχές κείμενες ανατολικότερα απλώθηκαν στην Κεντρική Ευρώπη και έφθασαν στη Νότια Ελλάδα, ενώ άλλοι λαοί της ίδιας προέλευσης βάδισαν προς τα ανατολικά και εισέδυσαν στο Ιράν.
Ινδοευρωπαίοι Προέλληνες
Μερικοί γλωσσολόγοι πρόσεξαν ότι κάποιες ελληνικές λέξεις και ελληνικά ονόματα φαίνονται να ανάγονται σε ινδοευρωπαϊκές ρίζες, αλλά δεν έχουν ελληνική φωνητική. Υπάρχουν μάλιστα ζεύγη λέξεων που έχουν την ίδια ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία και συγγενική σημασία, αλλά, ενώ η πρώτη λέξη υπακούει στους κανόνες της ελληνικής φωνητικής, η άλλη δεν υπακούει. Μη ελληνική φωνητική έχουν επίσης τα εθνικά ονόματα Πελασγοί και Αχαιοί: Το πρώτο, που έχει αναχθεί στα ινδοευρωπαϊκά θέματα bhel (βλαστάνω, ανθώ) + osgho (κλαδί), αν είχε ακολουθήσει την ελληνική φωνητική, θα ήταν Φελοσχοί. Το δεύτερο, που βασίζεται στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα aqu («νερό»), στην ελληνική έπρεπε να είναι: Αταιοί ή Απαιοί. Υποτέθηκε, λοιπόν, ότι αυτές οι λέξεις και αυτά τα ονόματα είναι κατάλοιπα ινδοευρωπαϊκών γλωσσών που επικαλύφθηκαν από την ελληνική. Αυτές οι ετυμολογίες επικρίνονταν δίκαια ως αναπόδεικτες έως ότου δείχθηκε ότι τα ονόματα Πελασγοί και Αχαιοί είχαν πράγματι σχέση, το πρώτο με το φυτικό κόσμο, το δεύτερο με το νερό. Το όνομα Πελασγοί ανάγεται σε ένα παλαιό θεό, Πελασγό, που συνδέεται με τη βελανιδιά και με τη φυτική διατροφή (βελανίδια στην Αρκαδία, στάρι στη Θεσσαλία). Η ρίζα Αχ βρίσκεται σε πολλά ονόματα ποταμών στην Ελλάδα (π.χ. Ίναχος) και έξω από την Ελλάδα (π.χ. Αχαιός στην Καυκάσια). Όμως οι Αχαιοί των ομηρικών επών δεν ήταν Προέλληνες αλλά Έλληνες, που είχαν πάρει αυτό το όνομα ως διάδοχοι των Προελλήνων Αχαιών στη Θεσσαλία. Δύο ακόμη ονόματα προελληνικών λαών έχουν ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία: Δρύοπες (από dru «δρυς») και Αίμονες (από μια ρίζα που σημαίνει δασώδης έκταση, δασωμένο βουνό). Αφού, όπως θα φανεί σε λίγο, τα πρωτοελληνικά φύλα εισχώρησαν στην Ελλάδα το 2100 και το 1900 π.Χ., οι Πελασγοί, οι Πρωτοαχαιοί, οι Δρύοπες και οι Αίμονες έφθασαν εκεί νωρίτερα. Η γεωγραφική διάδοση των εν λόγω ονομάτων στην Ελλάδα συμπίπτει με τη διάδοση κάποιων κεραμικών ρυθμών που προωθήθηκαν από την κεντρική Ευρώπη και τη βόρεια Βαλκανική ως την ελλαδική χερσόνησο.
Πρωτοέλληνες
Από τον καιρό που αποδείχθηκε ότι οι κάτοικοι της Ελλάδας κατά τη Μυκηναϊκή εποχή μιλούσαν μια αρχαϊκή μορφή της ελληνικής, δεν χωρεί αμφιβολία για το ότι τα πρωτοελληνικά φύλα εισχώρησαν στην Ελλάδα πριν από την περίοδο αυτή. Οι ενδείξεις μεταναστεύσεων παλαιότερων από τη Μυκηναϊκή εποχή συσσωρεύονται περί το 2100 και περί το 1900 π.Χ. Τότε έχουμε πολλές καταστροφές οικισμών και, ύστερα από αυτές, εγκαταστάσεις ανθρώπων που έχουν φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του «Πολιτισμού των Τύμβων».
Στην περιοχή όπου διαμορφώθηκε και αρχικά ξαπλώθηκε ο «Πολιτισμός των Τύμβων» και η ινδοευρωπαϊκή γλώσσα ανάγεται επίσης η ρίζα δαν που βρίσκεται στο εθνικό όνομα Δαναοί και στα ονόματα των μυθικών μορφών Δαναός, Δαναΐδες και Δανάη. Η ρίζα δαν, που σημαίνει «υγρασία, σταγόνα, νερό», απαντά σε διάφορες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, μεταξύ άλλων στην ινδική, την ιρανική, την κελτική, μέσα σε λέξεις, σε ονόματα ποταμών και σε ονόματα θεοτήτων που έχουν σχέση με το νερό. Ειδικότερο για την προέλευση και την ταυτότητα των Πρωτο-ελλήνων ενδιαφέρον έχουν τα ονόματα ποταμών και θεοτήτων που απαντούν στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες από όπου εκπορεύθπκαν οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και ο «Πολιτισμός των Τύμβων», καθώς και στους μύθους των Ιρανών και των Ινδών. Οι ποταμοί Δούναβης, Δνείστερος, Δνείπερος και Δον λέγονταν κατά την αρχαιότητα, αντίστοιχα, Δάνουβις, Δάναστρις, Δάναπρις και Τάναϊς. Στην Ελλάδα υπήρχαν κατά την αρχαιότητα τα ονόματα ποτα μών Απιδανός, Ηριδανός, Τάναος. Οι Ιρανοί και οι Ινδοί λάτρευαν θεότητες συνδεόμενες με το κοσμικό νερό, που λέγονταν Dann, Danawo. Στην ελληνική μυθολογία, ο Δαναός πιστωνόταν με την ανακάλυψη υπόγειων νερών, ενώ οι Δαναΐδες έφεραν ονόματα πηγών και συνδέονταν με τη λίμνη Λέρνα. Φαίνεται ότι το εθνικό όνομα Δαναοί μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τους Πρωτοέλληνες, επίσης μετόχους του «Πολιτισμού των Τύμβων», δηλαδή ήταν το όνομα των Πρωτοελλήνων.
Τα διαθέσιμα αρχαιολογικά δεδομένα δείχνουν ότι περί το 2100 π.Χ. προσβλήθηκαν μόνο μερικά σημεία των ανατολικών παραλίων της Ελλάδας από φορείς του «Πολιτισμού των Τύμβων». Περί το 1900 π.Χ. σημειώθηκε ένα δεύτερο κύμα ινδοευρωπαίων φορέων αυτού του πολιτισμού από τη Μακεδονία, που είχε καταληφθεί από αυτούς περί το 2200 π.Χ. σε ολόκληρη τη νότια Ελλάδα.
Οι ελληνικές παραδόσεις αναφέρουν πολλά ονόματα ελληνικών φύλων που υπήρξαν κατά την Εποχή του Χαλκού. Λίγα από αυτά επέζησαν στους Ιστορικούς χρόνους. Μεταξύ εκείνων των φύλων που δεν επέζησαν ας μνημονευθούν οι Αχαιοί, οι Μινύες, οι Λαπίθες, οι Αβαντες. Από τα φύλα που σχηματίσθηκαν κατά την Εποχή του Χαλκού και επιβίωσαν μετά το τέλος της, αξιότερα μνείας είναι οι Αρκάδες, οι'Ιωνες, οι Βοιωτοί, οι Αιτωλοί, οι Φωκείς, οι Λοκροί, οι Αινιάνες, οι Περραιβοί, οι Μακεδνοί ή Μακεδόνες, οι Δωριείς, οι Οεσπρωτοί, οι Μολοσσοί.
Από τις μετακινήσεις ελληνικών φύλων μεταξύ του 1900 και του 1100 π.Χ. αξίζουν να αναφερθούν οι εξής: οι Αρκάδες, ξεκινώντας από την παραπίνδια Μακεδονία έφθασαν στην κεντρική Πελοπόννησο· οι Ίωνες μετανάστευσαν από τη βορειοδυτική Θεσσαλία στην Αττική, σε μερικά σημεία της ανατολικής Πελοποννήσου και στην Ήλιδα· οι Αχαιοί, αφού σχηματίστηκαν στη νότια Θεσσαλία, κατέλαβαν τη Βοιωτία, τη βορειοδυτική Πελοπόννησο, τη Μεσσηνία, την Κρήτη και αποίκησαν στο ανατολικό Αιγαίο. Οι Αχαιοί ταυτίζονται με τους δημιουργούς των μυκηναϊκών κρατών και του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Ίσως περί το 1300 π.Χ, μερικοί Μακεδνοί που κατέβηκαν από την Πίνδο στην κεντρική Ελλάδα αποτέλεσαν τον πυρήνα των Δωριέων, ένα μέρος των οποίων θα μετακινηθεί στην Πελοπόννησο περί το 1100 π.Χ. Οι μεταναστεύσεις όμως των Μινύων, των Φωκέων, των Λοκρών, των Αιτωλών αντίστοιχα, στη δυτική Βοιωτία, στη Φωκίδα, στην Υποκνημίδια Λοκρίδα και στην Αιτωλία δεν μπορούν να χρονολογηθούν.
Από τις μετακινήσεις ελληνικών φύλων μεταξύ του 1900 και του 1100 π.Χ. αξίζουν να αναφερθούν οι εξής: οι Αρκάδες, ξεκινώντας από την παραπίνδια Μακεδονία έφθασαν στην κεντρική Πελοπόννησο· οι Ίωνες μετανάστευσαν από τη βορειοδυτική Θεσσαλία στην Αττική, σε μερικά σημεία της ανατολικής Πελοποννήσου και στην Ήλιδα· οι Αχαιοί, αφού σχηματίστηκαν στη νότια Θεσσαλία, κατέλαβαν τη Βοιωτία, τη βορειοδυτική Πελοπόννησο, τη Μεσσηνία, την Κρήτη και αποίκησαν στο ανατολικό Αιγαίο. Οι Αχαιοί ταυτίζονται με τους δημιουργούς των μυκηναϊκών κρατών και του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Ίσως περί το 1300 π.Χ, μερικοί Μακεδνοί που κατέβηκαν από την Πίνδο στην κεντρική Ελλάδα αποτέλεσαν τον πυρήνα των Δωριέων, ένα μέρος των οποίων θα μετακινηθεί στην Πελοπόννησο περί το 1100 π.Χ. Οι μεταναστεύσεις όμως των Μινύων, των Φωκέων, των Λοκρών, των Αιτωλών αντίστοιχα, στη δυτική Βοιωτία, στη Φωκίδα, στην Υποκνημίδια Λοκρίδα και στην Αιτωλία δεν μπορούν να χρονολογηθούν.
Θεωρώ κατ’ αρχάς ότι δεν μπορεί να υπάρχει κάποια γλωσσική ομάδα, ανεξάρτητα από κάποια αντίστοιχη φυλετική ομάδα, ή ομάδα ομάδων, με τις τεχνικές δυνατότητες της εποχής τουλάχιστον, ενω παράλληλα η έλλειψη ιστορικών ή έστω μυθικών αναφορών για μια τόσο εκτεταμένη κίνηση λαών με κάνει να πιστεύω τα εξής μεταξύ άλλων :
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Υπήρξε πράγματι κάποια ομόαιμη οικογένεια ομάδων, που επηρέασε σε κάποιο βαθμό τις από πολλού διαμορφωμένες και πνευματικά αναπτυγμένες κοινωνίες της Ευρώπης. Θεωρώ ότι η επιρροή αυτή συντελέσθηκε αθόρυβα και περισσότερο δια του όγκου τους (πολυπληθείς) παρά δια του όποιου πολιτισμού τους για τον οποίο δεν υπάρχουν αξιόλογα στοιχεία, παρά μόνον γλωσσικά κατάλοιπα.
2 Δεν είχαν μεγάλη συνοχή από πλευράς εθνικής ταυτότητας και συνείδησης, αλλά αποτελούσαν ομάδες με κοινά μεν γλωσσικά στοιχεία, αλλά χαλαρή ενότητα, κατά το παράδειγμα των γερμανικών φίλων (το όνομα Γερμανοί σημαίνει αυτό ακριβώς στα Λατινικά: αδελφά φύλλα – Κίμβροι, Σάξωνες - κλπ)
3) Η διείσδυση έγινε με πολύ αργούς ρυθμούς, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ειρηνικά, και με τάσεις για αφομοίωση, αφ΄ενός, πολύ λιγότερο δε, με γρήγορες πολεμικές επιχειρήσεις τύπου Τσέγκις Χαν, ενώ χρονικά πρέπει να απλώθηκε μεταξύ του 1700 και 1000 π.Χ.)
4) Πρέπει να ήταν ανεπτυγμένοι πνευματικά, αλλά όχι τεχνικά. Κυρίως κτηνοτρόφοι με νομαδικές συνήθειες, πράγμα που συνετέλεσε στην εξάπλωσή τους
5) Δεν βρίσκω την ονομασία Ινδοευρωπαίοι κατάλληλη να χαρακτηρίσει τις ομάδες αυτές, και δεν διαθέτω ουσιαστικά στοιχεία για καταλληλότερη ονομασία, παρά μόνο ίσως την αυθαίρετη «Λευκοί Ασιάτες» επειδή περιορίζει σε φυλετικά-γεωγραφικά χαρακτηριστικά, και δεν παραπέμπει σε γεωπολιτικές προεκτάσεις.
6) Η εξάπλωση αυτών των ομάδων, δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με την πορεία από τον Καύκασο προς τις Ινδίες και την Ευρώπη, καθώς υπάρχουν μεν στοιχεία και για τις ανωτέρω πορείες, αλλά και για άλλες αντίστροφες εξ ίσου ισχυρά.
7) Δεν υπάρχει Φινοουγγρική ομογλωσσία, ούτε συγγένεια. Τα όποια κοινά στοιχεία είναι δανεικά από την συμπόρευση των δύο λαών αυτών στην κάθοδό των Ούγγρων προς την Ευρώπη από τα βορειανατολικά βάθη της Ασίας. Επίσης και τα όποια στοιχεία συνδέουν τους Ούγγρους με Τουρανικά φύλλα είναι δανεικά και επιφανειακά, και οφείλονται επίσης σε επαφή τους κατά την ίδια πορεία .
8) Αντίθετα με την έλλειψη πολιτιστικών στοιχείων για τους «ινδοευρωπαίους» πληθώρα πραγματικών στοιχείων υπάρχουν για ισχυρότατους πολιτισμούς στην Ευρώπη, πολύ πριν και μετά την θεωρούμενη «κάθοδο» : Μινωϊτες- Μινύες, Πελασγοί, Μυκηναΐοι, Ετρούσκοι, Ακουϊτανοί, Πίκτοι, Κέλτες Ίβηρες και φυσικά Αιγύπτιοι στην Αφρική. Αν λοιπόν υπήρχε κάποια άξια λόγου «ινδοευρωπαϊκή» οντότητα, θα είχε αφήσει κάποια αντίστοιχα ανιχνεύσιμα στοιχεία, πέραν των όποιων γλωσσικών και γενετικών
καταλοίπων .
9) Η εμφανής συγγένεια των βόρειων Ινδικών με Ευρωπαϊκά φυλετικά χαρακτηριστικά πρέπει να αποδοθεί σε πολύ μακρινότερες χρονικά επαφές
πιθανότατα αμφίδρομες, μεταξύ των τελείως διαφορετικών κατά τα’ άλλα
φυλών, για τις οποίες δεν έχω ακόμη αξιολογήσει τα όποια υπάρχοντα στοιχεία, έχει συμβάλλει όμως πολύ, στην γενική σύγχυση περί «ινδοευρωπαίων».
10) Εάν πρέπει να θεωρήσουμε ότι υπήρξε κάποια «κάθοδος» αυτή δεν μπορεί να είναι παρά μια πολύ πιο γενικευμένη μετακίνηση πληθυσμών από τον βορρά προς τον νότο, σε όλο το βόρειο ημισφαίριο λόγω της εξάπλωσης των πάγων, η οποία συνετέλεσε κατά το φαινόμενο ντόμινο, στη βίαιη ανακατανομή εδαφών, σε απρόβλεπτες προσμίξεις λαών και καταστροφές πολιτισμών. Όμως αυτό το γεγονός επειδή χρονικά απέχει πολύ από την θεωρούμενη κάθοδο δεν αφορά παρά μόνον έμμεσα το ινδοευρωπαϊκό ζήτημα.
Αυτά προς το παρόν… περιμένω τα σχόλιά σας, αλλά πολύ περισσότερο τα όποια προσωπικά συμπεράσματα στα οποία έχετε καταλήξει από τη δική σας σκοπιά.
Φιλικά
Πρέπει πρώτα να αποδείξετε ότι έγινε εισβολή ΑΛΛΟΦΥΛΩΝ ΒΟΡΕΙΩΝ ΦΥΛΩΝ στον Ελλαδικό χώρο και μετά να συζητήσουμε για ποια εισβολή μιλάμε. Τουλάχιστον η κάθοδος των Δωριέων και των Αχαιών αποδεικνύεται ότι δεν ήταν κάθοδος αλλόφυλων αλλά ομόφυλων με τους ήδη υπάρχοντες πληθυσμούς. Αυτά αποδεικνύονται από τις μελέτες των Έντζελ και του επάρατου Ξηροτύρη. Συνεπώς το παραμύθι ΙΕ Δωριείς/Αχαιοί δεν ισχύει. Αλλάξτε τροπάριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκρίτα θα ήθελα και εγώ να δώσου μερικά στοιχεία σχετικά με την ανάρτηση σου. Ξεκινάω με το "Οι πολιτισμοί του Αιγαίου, reuil, Pascal Darcque, Poursat, s Touchais, εκδόσεις Καρδαμίτσα, σελίδες 293 'εως 295."
ΑπάντησηΔιαγραφή<<>>
Συνέχεια με το ίδιο βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγή: σελίδα 424.
<<< α) Η μυκηναϊκή μεταξύ της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής καί της ιστορικής Ελληνικής γλώσσας.
Η γλώσσα των κειμένων σε γραμμική γραφή Β είναι μια ελληνική διάλεκτος που προσδιορίζεται με τον όρο «μυκηναϊκή». Η ελληνική είναι μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, προέρχεται, δηλαδή, μαζί με τη σανσκριτική, τη λατινική, τη γερμανική κ.ά., από την ίδια προϊστορική γλώσσα που αποκαλούμε «ινδοευρωπαϊκή». Όσο αυτό είναι δυνατόν, προσπαθούμε να την ανασυνθέσουμε με τη βοήθεια της συγκριτικής γλωσσολογίας. Προσπαθούμε επομένως να προσδιορίσουμε τις φωνητικές αλλαγές, τις αναλογικές επιδράσεις και τα δάνεια από άλλες διαλέκτους και άλλες γλώσσες οι οποίες, στο πέρασμα του χρόνου, δημιούργησαν τους τύπους της ελληνικής, της σανσκριτικής κ.ά., που μαρτυρούνται στους ιστορικούς χρόνους. Με τον όρο «πρωτοϊνδοευρωπαϊκή» ή «ινδοευρωπαϊκή κοινή» αποκαλούμε την ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που υπήρχε πριν από τη διαλεκτολογική διαφοροποίηση, η οποία δημιούργησε την ελληνική, τη γερμανική κ.λπ. Με τον όρο «πρωτοελληνική» αποκαλούμε την προϊστορική ελληνική της περιόδου πριν από τη διαλεκτολογική διαφοροποίηση, το τελικό αποτέλεσμα της οποίας είναι οι ελληνικές διάλεκτοι που μαρτυρούνται στην 1η χιλιετία π.Χ.
Με βάση τα χαρακτηριστικά στοιχεία των διαλέκτων αυτών, κατορθώσαμε να τις διακρίνουμε σε τέσσερις ομάδες: την ιωνική – αττική, την αρκαδοκυπριακή, την αιολική(θεσσαλική, βοιωτική, λεσβιακή) και τη δυτική ή δωρική, η οποία περιλαμβάνει την κορινθιακή, τη λακωνική, την κρητική, τη ροδιακή κ.λπ., αλλά επίσης και τις βορειοδυτικές διαλέκτους(φωκική, λοκρική, αιτωλική). Κατόπιν προσπαθήσαμε να ανασυνθέσουμε την προϊστορική προέλευση των τεσσάρων ομάδων, αντίστοιχα δηλαδή της πρωτοϊωνικής, της πρωτοαχαϊκής, της πρωτοαιολικής και της πρωτοδωρικής, που προήλθαν από την πρωτοελληνική. Η σειρά της απαρίθμησης αντιστοιχεί στο βαθμό της σχετικής συγγένειας. Ως προς τα χαρακτηριστικά της, η πρωτοαχαϊκή διάλεκτος είναι ενδιάμεση μεταξύ της πρωτοϊωνικής και της πρωτοαιολικής, η οποία με τη σειρά της συνδέεται στενότερα με την πρωτοδωρική.>>>
Πηγή:σελίδες 429–430.
ΑπάντησηΔιαγραφή<<< β) Η θέση της μυκηναϊκής μεταξύ της πρωτοελληνικής και της ιστορικής ελληνικής
Στην εποχή των πινακίδων(14ος – 13ος αιώνες) η διαλεκτολογική διαφοροποίηση είναι ήδη γεγονός(βλ. σελ. 425). Η αρχή της διαφοροποίησης αυτής, δηλαδή το τέλος της πρωτοελληνικής, τοποθετείται ίσως στις αρχές της Μυκηναϊκής εποχής (γύρω στα 1600). Η αρχή της πρωτοελληνικής, δηλαδή το τέλος της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής, πρέπει να τοποθετηθεί τουλάχιστον μια χιλιετία νωρίτερα.
Η μυκηναϊκή διατηρεί στοιχεία με πρωτοϊνδοευρωπαϊκή προέλευση, τα οποία δεν διασώθηκαν στην ελληνική της 1ης χιλιετίας. Έτσι, στον τύπο qe – to – ro – po – pi κwετρό-ποπφι «τετράποδο»(οργ. πληθ.) παρατηρείται διατήρηση των χειλοϋπερωικών φθόγγων(πβ. το λατινικό quattuor), σε σχέση με τον ιωνικό-αττικό και δωρικό τετρα-, θεσσαλικό πετρο-. Με την κατάληξη –φι δηλώνεται επίσης η διατήρηση της οργανικής (βλ. σελ. 436), που διακρίνεται από τη δοτική–τοπική, τουλάχιστον στον πληθυντικό των πρωτοκλίτων και των δευτεροκλίτων. Αργότερα η αξία της οργανικής θα εκφράζεται με τη μορφή της δοτικής–τοπικής στα πλαίσια του συγκρητισμού των πτώσεων αυτών, ενώ η κατάληξη –φι θα απαντά μόνο στην τεχνητή γλώσσα του ομηρικού έπους(βλ. σελ. 601).
Οπωσδήποτε, η μυκηναϊκή είναι πολύ πιο κοντά στην ελληνική της 1ης χιλιετίας απ’ όσο στην πρωτοϊνδοευρωπαϊκή, κάτι που φαίνεται λογικό σε σχέση με το χρονολογικό πλαίσιο που μόλις σκιαγραφήσαμε. Έτσι, η τροπή του s σε h προ φωνήεντος έχει ήδη επιτευχθεί, καθώς μαρτυρείται από τύπους όπως e –qe–ta εκwέτας
«ακόλουθος» (αργότερα επέτας, πβ. λατ. sequi «ακολουθώ»). Ομοίως, η μετατροπή του –su (σανσκριτικό –si) σε –si, ως προσδιορισμός της τοπικής πληθυντικού αναλογικώς προς το –i, αρχική κατάληξη της τοπικής ενικού, έχει συντελεστεί, όπως φαίνεται στο παράδειγμα ti – ri – si τρισί (δοτική – τοπική του «τρία»). Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ο εξής συγκρητισμός: η μυκηναϊκή κατάληξη –σι δεν δηλώνει μόνο την τοπική αλλά επίσης την αρχική δοτική. Το γεγονός αυτό συμφωνεί με τη συνωνυμία των καταλήξεων –ει και –ι στη δοτική-τοπική ενικού(βλ. σελ. 428).>>>
Άρα με βάση τα παραπάνω αλλά και με αυτά που λέει ο καθηγητής Σακελλαρίου επιβεβαιώνεται η θεωρία για την καταγωγή των αρχαίων Ελλήνων.
@Πέτρο πολύ χρήσιμα τα στοιχεία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Αυτόχθωνα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Αν και είναι των «μη συμβατικών θεωριών» δεν παύει να είναι ενδιαφερόντα. Φτάνει φυσικά μη φτάνουμε σε φενακισμούς.
Ακρίτα ξαναβάζω τις σελίδες που από ότι είδα δεν αναρτήθηκαν στο πρώτο μου σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή<<<<
1) Πληθυσμός
Οι προσπάθειες των αρχαιολόγων να προσδιορίσουν τη φύση, την έκταση και τις συνέπειες των μεταβολών που πραγματοποιούνται στα τέλη της Πρώιμης Χαλκοκρατίας ξεκινούν από την ανομολόγητη επιθυμία να ανιχνεύσουν το πρόβλημα της «άφιξης» των πρώτων ινδοευρωπαϊκών φύλων στην αιγαιακή λεκάνη.
Με την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής Β, το ασφαλές πλέον γεγονός ότι στην Πελοπόννησο, κατά τη Μυκηναϊκή εποχή, μιλούσαν ένα είδος πρωτόγονης ελληνικής γλώσσας, καθώς και η απουσία ουσιαστικής τομής στην πολιτισμική συνέχεια από την ΠΕ ΙΙΙ φάση έως την εποχή εκείνη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα φύλα που εγκαταστάθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα την επαύριο των καταστροφών, στα τέλη της ΠΕ ΙΙ φάσης δηλαδή, ήταν οι πρώτες ομάδες «Πρωτοελλήνων».
Οι αρχαιολόγοι αναζήτησαν την κοιτίδα αυτών των «μεταναστών» άλλοτε προς τα ανατολικά, στην Ανατολία [599], [600] ή στην Εγγύς Ανατολή [594], άλλοτε προς τα βόρεια, στα Βαλκάνια ([258], HOWELL R., [595], σελ. 90-93) ή στις ουκρανικές στέπες (GIMBUTAS M., [595], σελ. 129–139), άλλοτε, τέλος, σε πολλές από αυτές τις περιοχές συγχρόνως (HOOD S., [569], σελ. 31–68). Μία από τις υποθέσεις που επανέρχεται συχνότερα είναι εκείνη της M. Gimbutas, η οποία συνδέει τους νεοφερμένους με τον «πρωτοϊνδοευρωπαϊκό» πολιτισμό των Κουργκάν της νότιας Ρωσίας: οι τύμβοι (ή κουργκάν), οι διάτρητοι πελέκεις, οι «στιλβωτήρες για στελέχη βελών» και η «κεραμική με εμπίεστα σχοινοειδή κοσμήματα» - ομολογουμένως σπανιότατη στην Ελλάδα – είναι τα κυριότερα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της θεωρίας αυτής.
Η σοβαρή όμως αυτή υπόθεση έχει, όπως και οι υπόλοιπες, το μειονέκτημα να θέλει απαραίτητα να συνδέσει έναν ιδαιίτερο τρόπο κεραμικής, οπλισμού ή ταφής με μια συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα, επειδή αυτή διαφοροποιείται από γλωσσολογική ή φυλετική άποψη.
Από την άλλη πλευρά, με ποιά κριτήρια μπορούμε να αποδώσουμε μια καινοτομία στην άφιξη νέων πληθυσμιακών στοιχείων; Από τη νεώτερη ιστορία αποδεικνύεται σαφέστατα, άλλωστε, ότι ριζικές πολιτισμικές αλλαγές, που συνοδεύονται συχνά από βίαιες καταστροφές, δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα εισβολών ή μεταναστεύσεων: ενδεικτικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης αποτελούν οι επαναστάσεις.
Θα μπορούσαμε επομένως να αποδώσουμε τα γεγονότα του τέλους της Πρωτοχαλκής ΙΙ περιόδου στο Αιγαίο σε μια σειρά από εσωτερικές αναταραχές([759], σελ. 31–32). Καθώς διαπιστώσαμε εξάλλου παραπάνω, «καινοτομίες» όπως η μινυακή κεραμική ή ο κιβωτιόσχημος τάφος, που για ένα μεγάλο διάστημα αποδίδονται με ασφάλεια σε μεταναστευτικές κινήσεις, ερμηνεύονται σήμερα ως αποτέλεσμα επιτόπιας εξέλιξης.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα σημείο που φαίνεται να συγκεντρώνει την ομόφωνη γνώμη όλων των γλωσσολόγων: η ύπαρξη ενός πρωτοϊνοδοευρωπαϊκού υποστρώματος στην ελληνική γλώσσα [597] (βλ. σελ. 430), το οποίο υποδηλώνει ότι το Αιγαίο, όπως άλλωστε και ολόκληρη η Ευρώπη, δεν ήταν πάντοτε κατοικημένο αποκλειστικά από λαούς που μιλούσαν μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπήρξε κάποια μετακίνηση πληθυσμού. Τίποτα, όμως, δεν δηλώνει τη φύση αυτής της μετακίνησης (εισβολή, μετανάστευση, διεισδύσεις κ.ά.) αλλά ούτε και το χρονικό διάστημα στο οποίο πραγματοποιήθηκε. Για να την τοποθετήσουμε στα τέλη της ΠΕ ΙΙ φάσης δεν διαθέτουμε παρά ελάχιστες μόνον ενδείξεις που, παρά τη γενική αποδοχή, κατά κανέναν τρόπο δεν αποτελούν αποδεόξεις.
Ο C. Renfrew παρουσίασε πειστικά επιχειρήματα για να χρονολογήσει τη διάδοση των πρωτοϊνδοευρωπαϊκών γλωσσών στις αρχές της Νεολιθικής εποχής, όταν η εμφάνιση ενός νέου τρόπου εκμετάλλευσης της γης συνοδεύτηκε από μια δημογραφική άνοδο χωρίς προηγούμενο[601].
Όσο για τη φυσική ανθρωπολογία, την οποία οι ερευνητές επικαλέστηκαν συχνά για να προσδιορίσουν τις «φυλετικές» συγγένειες των των πληθυσμιακών αυτών ομάδων, σήμερα θεωρείται πλέον βέβαιο ότι δεν είναι σε θέση να φωτίσει έναν προβληματισμό αυτού του τύπου(βλ. σελ. 129, σημ. 1).
>>>>
ο Αυτόχθονας είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"5) Δεν βρίσκω την ονομασία Ινδοευρωπαίοι κατάλληλη να χαρακτηρίσει τις ομάδες αυτές, και δεν διαθέτω ουσιαστικά στοιχεία για καταλληλότερη ονομασία, παρά μόνο ίσως την αυθαίρετη «Λευκοί Ασιάτες» επειδή περιορίζει σε φυλετικά-γεωγραφικά χαρακτηριστικά, και δεν παραπέμπει σε γεωπολιτικές προεκτάσεις."
Αυτόχθονα, Πέρα από το όνομα υπάρχει και η ουσία. Το εάν θα τους πείς Ινδογερμανούς, ή Ινδοευρωπαίους, ή ο,τιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον. Το σίγουρο έιναι πως δεν γνωρίζουμε το αυθεντικό όνομα, άρα όποιο όνομα και να τους δώσουμε είναι εκ δεδομένου αυθαίρετο. Το άλλο σίγουρο είναι πως ένα όνομα όπως το «Λευκοί Ασιάτες» που "περιορίζει σε φυλετικά-γεωγραφικά χαρακτηριστικά, και δεν παραπέμπει σε γεωπολιτικές προεκτάσεις" είναι ενδεικτικό της Ναζιστικής κατά βάσιν κοσμοθεωρείας και σκέψης των αρνητών της ινδοευρωπαϊκής γλωσσολογικής έρευνας. Το να αρνούμαστε το αυτονόητο γεγονός της γλωσσικής εξέλιξης, που το βλέπουμε εμείς που μιλούμε την Ελληνική γλώσσα, μέσα από κείμενα του Ησιόδου του Αισχύλου, της Καινής διαθήκης, των Βυζαντινών λογίων, του Κορνάρου και του Ρήγα Φερραίου, του Ροϊδη, του Παλαμά και του Ελύτη, είναι εθελοτυφλία.
Η Ελληνική γλώσσα εξελίσεται. Κάθε γλώσσα εξελίσεται. Από μία γλώσσα ξεπετιώναι διάλεκτοι και άλλες γλώσσες. Το ότι ο Ελληνισμός συρικνώθηκε, σημαίναι ότι οι διάλεκτοί μας δεν εξελίχτηκαν σε αυτόνομες γλώσσες, αντίθεντα από ότι έγινε με τους Γερμανούς τους Σλαύους ή τους Λατίνους, για να αναφερθώ σε τρείς γλωσσικά πολυ μακρινούς συγγενείς μας. Από τα τώρα εξαφανισμένα πρωτο-Γερμανικά όμως ξεπήδησαν Σουηδικά, Δανικά, Αγγλικά, Γερμανικά, κλπ.
Από τα τώρα εξαφανισμένα πρωτο-Σλαβονικά, ξεπήδησαν τα Ρωσσικά, τα Πολωνικά, τα Τσέχικα, τα Σλοβενικα και Σλοβακικά, Βουλγάρικα, Σλαβομακεδίνικα, τα Σέρβικα, τα Κροατικά κλπ.
Με τον ϊδιο τρόπο Από τα Λατινικά προέκυψαν μέσω διαλεκτοποίησης τα Γαλικά τα Ιταλικά, Ρουμανικά, Ισπανικά, Καταλάνικα, Πορτογααλλικά, κά.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, κατά τον ίδιο τρόπο από μιά παλαιότερη κοινή γλώσσα προέκυψαν οι σημερινές γλωσσικές οικογένειες, τα Ιρανο-Ινδικά, Τα γερμανικά τα Σλαβικά, τα Λατινικά και τα Ελληνικά, αλλά και ένα σωρό άλλες γ΄λώσσες τώρα εξαφανισμένες όπως τα Θρακικά, τα Χιττιτικά, τα Ιλλυρικά, τα Λυδικά και Φρυγικά, τα Κελτικά (ακόμη επιβιώνουν λίγο), κλπ. 'Ολες οι γλώσσες αυτές αποδεδειγμένα έιχαν μιά κοινή γλωσσική αφετηρία.
Πές την Σανσκριτο-Ελληνικά, πες την Ρωσσο-Πορτογαλλικά, πές την Ινδο-Ευρωπαϊκή, πάντως μιά τέτοια γλώσσα υπήρξε!
Το να αρνούμαστε την κοινή ΓΛΩΣΣΙΚΉ και ΟΧΙ ΕΘΝΟ-ΦΥΛΛΕΤΙΚΗ καταγωγή των περισσότερων Ευρωπαϊκών και φυσικά πολλών Ασιατικών γλωσσών (γιά γλώσσες μιλάμε, ΟΧΙ γιά λαούς) και την ύπαρξη πρίν 5-6 χιλιάδες χρονια μιάς κοινής και πρό πολλού εξαφανισμένης μέσα από την εξέλιξη Ινδο-Ευρωπαϊκής γλώσσας, είναι το ίδιο σαν να αρνούμαστε το γεγονός πως οι σημερινές Λατινογενείς γλώσσες προέρχονται απή την κοινή Λατινική πρωτο-γλώσσα τους, την γλώσσα των αγροτών του Λατίου.
Ο σημερινός Βραζιλιάνος μαύρος δεν έχει εθνικά ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Λατίνο αγρότη, αλλά μιλά την εξέλιξη της γλώσσας του. Ο Τούρκος της Ιωνίας, στο ΔΝΑ του μπορεί να είναι τόσο Έλληνας όσο και ένας Χιώτης, αλλα μιλά μιά γλώσσα Αλταο-Τουρκική, έχοντας πρό πολλόυ χάσει την λαλιά των προγόνων του.
Άλλο η γλώσσα επομένως και άλλο η Εθνο-γεωγραφικο-"φυλετική" ταυτότητα του ομιλούντος αυτήν.
Το να αρνούμαστε την κάθοδο των Ελληνων και το δημιουργικό μπόλιασμα των προ-Έλληνικών με τους πρωτο-Ελληνικούς πληθυσμούς που ανέδειξε τους Έλληνες της κλασσικής εποχής και μέσα από το άλλο μπόλιασμα τηε Ελληνιστικής εποχής και του Ρωμαίϊκου Βυζαντίου, παιδιά του οποίου είμαστε όλοι μας σήμερα, είναι το να αρνούμαστε την ίδια τετρασχιλιετή Ιστορία μας. Στο κάτω κάτω, ποιός ο λόγος να πάμε να αποδεικνύουμε ότι πχ υπάρχουν Ινδιάνοι στην Χιλή ή Πολυνήσιοι που στην γλώσσα τους υπάρχουν πέντε λέξεις που μπορει και ακούγονται με μεγάλη φαντασία σαν Ελληνικές όταν το 30% της Γαλλικής ή της Ιταλικής και Αγγλικής πχ είναι Ελληνικές λέξεις? Γιατί λοιπόν να μας ρίχνουν οι ντόπιοι Ναζιστές και Χρυσαυγίτες στο επίπεδο του όποιου μπερδεμένου Σκοπιανού, Αλβανού ή άλλου Βαλκάνιου εθνικιστή, και να προσπαθούν να εφεύρουν μιά καινούρια Ελληνική Ιστορία και γλωσσολογία, την ώρα που εμείς ούτε πρόβλημα ταυτότητας ούτε πρόβλημα Ιστορίας ή γλώσσας δεν έχουμε!
ΣΥΓΝΩΜΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΗΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΑΙ ΤΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΟΝ ΧΡΗΜΑΤΟΝ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΗΚΗ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ .ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 14000000 ΧΡΟΝΙΑ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ? ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΛΑΝΕΤΑΙ ?ΙΛΑΡΧΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ακόμα
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Αναφέρουν οι επιστήμονες μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων. Για ποιό λόγο αναγκάστηκαν να μετακινηθούν; Πως μετακινήθηκαν και ειδικότερα πως πέρασαν τεράστια φυσικά εμπόδια (π.χ. τα Ουράλια); Διέθεταν καράβια; Υπάρχουν ευρήματα που να αποδυκνείουν κάτι τέτοιο; Γιατί άφησαν τα πατρώα εδάφη τους και κατευθύνθηκαν προς τελείως άγνωστες περιοχές
2) Υποστηρίζεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι κινήθηκαν αρχικά σε περιοχές της Βόρειας Ευρώπης και στη συνέχεια προς το νότο (και στον ελληνικό χώρο). Εφόσον βρισκόμαστε σε περίοδο παγετώνων, είναι φυσιολογικό να μετακινηθούν τόσο μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες σε περιοχές που είναι καλλυμένες απο πάγο;
3) Είναι αποδεδειγμένο ότι στοιχεία της ελληνικής γλώσσας συναντούμε σε πολιτισμούς της Άπω Ανατολής, στους Μάγια και τους Ίνκας. Πως εξηγούν οι επιστήμονες το γεγονός ότι υπάρχουν ευρήματα που να τεκμηριώνουν την επιρροή της ελληνικής γλώσσας, επιρροής προγενέστερης των Ινδοευρωπαίων, στους πολιτισμούς αυτούς, εφόσον οι Ινδοευρωπαίοι δεν έφτασαν ποτέ εκεί;
4)Τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των Ινδοευρωπαίων καλύπτουν μια αχανή γεωγραφική έκταση, απο τις Ινδίες μέχρι και τη Βόρεια Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά. Πως είναι δυνατόν να μην έχει ακόμα προσδιοριστεί η κοιτίδα τους; Που είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα (κτίσματα, εργαλεία) αυτού του μεγάλου πληθυσμιακού φύλου, που ήταν διάσπαρτο σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι γής; Πως δικαιολογούνται αυτές οι ανθρωπολογικές διαφορές και ομοιότητες μεταξύ των λαών σήμερα, όταν οι Ινδοευρωπαίοι απλώθηκαν τόσο πολύ γεωγραφικά; Για παράδειγμα, οι ομοιότητες μεταξύ Ούγγρων και Τσεχοσλοβάκων. Οι Ούγγροι δεν θεωρούνται Ινδοευρωπαίοι, ενώ στη χώρα τους κατοικούσαν τέτοιοι, ενώ οι Τσεχοσλοβάκοι θεωρούνται. Ποιές οι ομοιότητες μεταξύ Ινδών, Σουηδών και Ελλήνων; Πως είναι δυνατόν σημερινές ευρωπαϊκές φυλές, όπως οι Φινλανδοί, να μην θεωρούνται Ινδοευρωπαίοι και να είναι οι Αρμένιοι, μια ασιατική φυλή;
5) Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι την 3η π.Χ. χιλιετία αρχίζει ο διαχωρισμός των Ινδοευρωπαίων. Για ποιό λόγο; Που γίνετε αναφορά για αυτόν τον διαχωρισμό Οι Ινδοευρωπαίοι φτάνουν στην Ελλάδα γύρω στο 1900 π.Χ. και καταστρέφουν τον υπάρχον πολιτισμό και μέσα σε 300 χρόνια δημιουργούν δικό τους, ακμαίο πολιτισμό. Άρα, σύμφωνα με την άποψη αυτή, πολιτισμοί όπως ο Μηκυναϊκός και ο Μινωικός δεν είναι ελληνικοί! Πως κατάφεραν μέσα σε 300 χρόνια να αναπτύξουν δικό τους πολιτισμό; Που αναφέρεται κάτι τέτοιο; Πως δικαιολογούν οι υπέρμαχοι αυτής της θεωρίας την διατήρηση των Πελασγικών παραδόσεων των κατακτηθέντων πληθυσμών, των λεγόμενων και Προελλήνων, απο τους Ινδοευρωπαίους; Γιατί δεν παρατηρείται αλλαγή στα ήθη και έθιμα τους; Μιλάμε για τους Ινδοευρωπαίους, έναν πολυπληθή και πολεμικό λαό, οι οποίοι δεν κατάφεραν να επιβληθούν στους Προέλληνες.
6) Οι επιστήμονες θεωρούν Ινδοευρωπαϊκές της λέξεις "δήμος" και "ψήφος", οι οποίες προέρχονται απο τις λέξεις "damos" και "bhsa". Ποιός νομαδικός λαός στην ιστορία της ανθρωπότητας είχε δήμο και ψήφιζε πράξεις;
θεωρία περί Ινδοευρωπαϊσμού στηρίζεται στην φαντασία και στις υποθέσεις ορισμένων επιστημόνων, οι οποίοι κάθε άλλο πάρα επιστήμονες πρέπει να θεωρούνται, για το λόγο ότι ο επιστήμονας δεν πρέπει να είναι δογματικός. Παρόλο που αυτά τα ερωτήματα διατυπώνονται απο την αρχή της ανακάλυψης του Ινδοευρωπαϊσμού, δεν έχουν απαντηθεί, προκαλώντας την κοινή και επιστημονική γνώμη για τον ύποπτο ρόλο τους.
Ακριτα αν εχεις ορεξη κανε τον κοπο να αφησεις ενα σχολιο σε αυτον τον ηλιθιο(http://akommatistoi.blogspot.com/2010/07/blog-post_05.html) γιατι εχει καταντησει αηδια η ολη υποθεση των μη συμβατικων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως είναι δυνατόν σημερινές ευρωπαϊκές φυλές, όπως οι Φινλανδοί, να μην θεωρούνται Ινδοευρωπαίοι και να είναι οι Αρμένιοι, μια ασιατική φυλή; Κατι τετοιες φρασεις οπως αυτη του απο πανω, με τρελαινουν οταν διαβαζω τις αποψεις των αυτοχθονιστων!! ρε μαγκες, μιλαμε για μια γλωσσολογικη θεωρια! Ινδοευρωπαικη ομογλωσσια, οχι ομοεθνια! Οι δε Φινλανδοι εμφανιστηκαν στην Ευρωπη πολυ μετα τη διαδοση των ινδοευρωπαικων γλωσσων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 1:00 τα διάβασα και θα πω και εγώ τα σχόλια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλε Ακριτα μιας και στη συγκεκριμενη αναρτηση μπλεκονται και οι μη συμβατικες μπουρδολογιες, θα ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις διαβασει(και αν ναι, ποια ειναι η γνωμη σου) τη διατριβη του αστρονομου Χασαπη σχετικα με τους ορφικους υμνους και τη χρονολογηση τους? Φυσικα δεν αναφερομαι στην εξωφρενικη ημερομηνια του 11.000 π.Χ.(την οποια δεχονται προθυμα οι ελληνοκεντρικοι βλακες, ενω ο ιδιος ο Χασαπης την ειχε απορριψει), αλλα για την χρονολογηση περι του 1800-1600 π.Χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το έχω διαβάσει φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμηπως θα μπορουσες να μεταφερεις το ερωτημα μου για τα ορφικα, στον Ευαγγελιδη, διοτι δεν εχω ουτε λογαρισμο google, ουτε open id και απ'οτι εχω δει, στο ιστολογιο του δεν μπορεις να αφησεις σχολια ως ανωνυμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα του το μεταφέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήκανα νεο σχετικα με το θεμα των ορφικων? Συγγνωμη αν στα πρηζω αλλα θα μ'ενδιεφερε πολυ, η γνωμη ενος σοβαρου ανθρωπου οπως ο Ευαγγελιδης, γιατι απο τους σαλτιμπαγκους ξερω την αποψη τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα του το υπενθυμίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρφικά: Συνολική ονομασία για τα (ελάχιστα διασωθέντα αποσπάσματα από) ποιήματα θεογονικού-κοσμογονικού περιεχομένου που κυκλοφορούσαν με το όνομα του Ορφέα και στα οποία περιέχονταν οι διδασκαλίες που ήσαν κοινές σε μια ευρύτερη ένωση θρησκευτικών αιρέσεων (ορφισμός). Στην συλλογή περιλήφθηκαν και λείψανα από πολύ παλιά ποιήματα, αλλά και μεταγενέστερες διευρύνσεις και προσθήκες των ρωμαϊκών χρόνων της αυτοκρατορικής περιόδου. Το πιο παλιό υλικό πιστεύεται ότι ήταν τα διασωθέντα αποσπάσματα μιας «Θεογονίας», οι 24 ραψωδίες της οποίας ονομάστηκαν «Ιεροί λόγοι» (για να διακρίνεται από αυτήν του Ησιόδου). Ο πυρήνας αυτού του ποιήματος χρονολογείται στον 7ο/6ο αιώνα π.Χ. Οι «ορφικοί ύμνοι», μια συλλογή 87 ύμνων σε διαφόρους θεούς χρονολογείται στον 2ο αιώνα μ.Χ. Την ίδια περίοδο, ίσως και λίγο αργότερα (3ος/4ος αιώνας μ.Χ.) χρονολογούνται και τα γνωστά μας «Αργοναυτικά», μια διήγηση της αργοναυτικής εκστρατείας σε 1376 εξάμετρους στίχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε νομίζω ότι ο Κος Ευαγγελίδης σε κάλυψε σε ότι αφορά την χρονολόγηση των ορφικών ύμνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω!! Οποτε καμια σχεση ακομα και με τη συντηρητικη χρονολογηση που δινει ο Χασαπης(1800-1600 π.Χ.), για τα 11.850 π.Χ. των φαντασιοπληκτων, ουτε συζητηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράλειψή μου που δεν ανέφερα βιβλιογραφία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στο εξαιρετικό "Λεξικό αρχαίων συγγραφέων" του Γερμανού Καθηγητή Πάουλ Κρώ (Paul Kroh)που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις (πανεπιστημιακές) εκδόσεις University Studio Press της Θεσσαλονίκης (1996).
Περισσότερα στο πολύ καλό έργο του (γνωστού για την περίφημη 6τομη "Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας") Σκωτσέζου Καθηγητή William Keith C. Guthrie (1906-1981): "Orpheus and Greek religion" London 1952 (β΄έκδοση) που ξανατυπώθηκε το 1993, καθώς και το βιβλίου του Γάλλου L. Moulinier: Orphee et l' orphisme, Paris, 1955
Ζητώ συγνώμη από τον Ανώνυμο 9:42 για αυτήν την αμέλειά μου.
Δ.Ε. Ευαγγελίδης
Ορισμένοι ερευνητές όπως, όπως ο A. Wace και ο Γ. Μυλωνάς, θέλησαν να δουν τον λακκοειδή τάφο (σ.σ. των Μυκηναίων) ως μια απλή εξέλιξη του μεσοελλαδικού κιβωτιόσχημου. Άλλοι αντίθετα, όπως η Μ. Mellink ή ο Fr. Stubbings, υπογράμμισαν τα ξενόφερτα χαρακτηριστικά του, ενώ άλλοι όπως ο Ο.Pelon παρατηρούν ότι ο λακκοειδής τάφος, άμεσα συνυφασμένος με τον τύμβο – του οποίου ο ταφικός περίβολος αποτελεί μια μνημειώδη παραλλαγή -, πρέπει να σχετίζεται με μια παράδοση των βόρειων χωρών, η οποία αντιπροσωπεύεται στην Ελλάδα, ήδη από την Πρωτοελλαδική ΙΙ φάση, από τους τάφους της νεκρόπολης R στο Στενό της Λευκάδας.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Rene Treuil, Pascal Darcque, J.-Ch. Poursat, Gilles Touchais, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, σελ. 356, εκδ. Καρδαμίτσα)
Στην καρπαθοβαλκάνια περιοχή, η διείσδυση (σ.σ. του κουργκανικού λαού «Γιαμνάγια») ήταν πιθανόν βραδύτερη και διακοπτόμενη και διήρκησε πιθανόν διακόσια ή τριακόσια χρόνια. Στις υπάρχουσες κλιματικές συνθήκες, οι κτηνοτροφικές δεξιότητες των νεοφερμένων πρέπει να έφεραν αυξημένο πλούτο. Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής τους συνδέθηκε με τη λατρεία κερασφόρων ζώων, κυρίως βοοειδών, αλλά επίσης προβάτων, που συμβόλιζαν συνήθως με τα κέρατα τους. Στην ύστερη χαλκολιθική περίοδο κέρατα και ηλιακά σύμβολα εμφανίζονται μαζί. Στο Χαμπασέτι, στη Μολδαβία, μαζί με ανθρωπόμορφα και ηλιακά σύμβολα, ημινατουραλιστικά σχεδιασμένα κεφάλια ζώων κοσμούν αγγεία και συνοδεύονται από μικρογραφικά ειδώλια κερασφόρων ζώων. Στο Ρούσε και στον θησαυρό στην Καρμπούνα τα κέρατα είναι σχηματοποιημένα και επηρεάζονται ακόμα από τα ανθρωπόμορφα και ηλιακά σχήματα που τα συνοδεύουν. Άλλα παραδείγματα εμφανίζονται στη Γκουμέλνιτσα, σε αγγεία Κουκουτένι στο Σάρα-Μοντεόρου και σε μια λατρευτική τράπεζα με κεφάλι κριαριού που βρέθηκε στην Γκραντέσνιτσα της βορειοδυτικής Βουλγαρίας. Τόσο ηλιακά σύμβολα όσο και σύμβολα κερασφόρων ζώων είναι παρόντα στο νεκροταφείο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στη Βάρνα. Χρυσά περίαπτα με ωτίον, κυκλικά κοσμήματα που στερεώνονταν στα ρούχα, δίσκοι σε σχήμα ματιού εμφανίζονται μαζί με σχηματοποιημένα σύμβολα κεράτων τόσο μηνοειδούς τύπου όσο και τύπου «άγκυρας». Ένας ιδιαίτερα πλούσιος τάφος περιείχε επίσης ένα χρυσό σκήπτρο και δύο χρυσά κοσμήματα σε σχήμα βοοειδών που στερεώνονται στα ενδύματα. Είναι συζητήσιμο αν τα σχηματοποιημένα οστέινα ειδώλια είναι ανθρωπόμορφα ή ζωόμορφα.
Σε ευνοϊκές συνθήκες, αυτή η διείσδυση από ανατολάς μπορεί να είχε δώσει νέα ώθηση στον ανθούντα καρπαθοβαλκάνιο πολιτισμό. Όμως το κλίμα συνέχισε να επιδεινώνεται και η περιορισμένη ροή της ομάδας Γιαμνάγια έγινε καταιγίδα, προκαλώντας απότομη γενική μετακίνηση του πληθυσμού προς το νότο με αυξανόμενες συγκρούσεις για τη γη, η οποία μπορούσε να συντηρεί όλο και λιγότερους ανθρώπους. Πλήρης καταστροφή έπληξε τους πλούσιους χαλκολιθικούς οικισμούς βόρεια και νότια του Δούναβη. Λίγοι από αυτούς τους οικισμούς συνήλθαν στη συνέχεια.
(R.F. Hoddinott, Οι Θράκες, σελ, 35-37, εκδ. Οδυσσέας).
Βρίσκουμε σχηματοποιημένα οστέινα ειδώλια του απλοποιημένου καρπαθοβαλκάνιου τύπου στην Τροία μετά από τον ορίζοντα Ι και στην Πολιόχνη μετά τον ορίζοντα ΙΙ, καθώς και στη Θέρμη ΙV. Πήλινα και μαρμάρινα σύμβολα της καρπαθοβαλκάνιας μετάβασης από τις ανθρωπομορφικές στις ηλιακές λατρείες βρίσκουμε επίσης στην Τροία Ι-VI, στην Πολιόχνη και στη Θέρμη. Στην Τροία, περιλαμβάνουν τα «απαίσια και βάρβαρα ειδώλια» του Σλήμαν που στα ανώτερα τμήματά τους φέρουν ενδείξεις προσώπων. Περίαπτα με σύμβολα κεράτων «τύπου άγκυρας», όπως εκείνα από τη Βάρνα και την Γκουμέλνιτσα, αλλά σταθερά από πηλό, βρέθηκαν στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στη Βοιωτία κατά την πρώιμη Εποχή του Χαλκού και νότια μέχρι τη Λέρνα κατά την Πρωτοελλαδική ΙΙΙ, καθώς και στο Μίχαλιτς, κοντά στο Σβίλενγκραντ στα βουλγαρο-τουρκικά σύνορα. Συνήθως σε αδέξιο σχήμα άγκυρας, πιο λεπτοδουλεμένα, λιγότερο σχηματοποιημένα δείγματα από την Πολιόχνη τονίζουν ότι αφορούν βοοειδή. Το σύμβολο τύπου άγκυρας ήταν εφήμερο, αλλά όπως στο Εζερο, στην Γκοβόρα, στην Γκλίνα ΙΙΙ και αλλού σε περιοχές που επηρεάστηκαν από τη μετανάστευση των φορέων του πολιτισμού Γιαμνάγια, το σύμβολο των κεράτων έγινε συνηθισμένο διακοσμητικό κεραμικό μοτίβο και εμφανίζεται επίσης στο Κουμ-Τεπέ Ιτς 2, στην Τροία ΙΙ-V, στην Πολιόχνη V, στη Θέρμη και στη Θεσσαλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερο ή λιγότερο κυκλικού ηλιακοί δίσκοι ή περίαπτα σε σχήμα δακτυλίου απαντώνται στην πρώιμη Τροία, αλλά τα καταγραμμένα ευρήματα δείχνουν ότι εδώ η ανθρωπομορφική πλευρά είναι ισχυρότερη από την ηλιακή. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει στη Θέρμη, όπου εκτός από «άγκυρες» βρέθηκαν ένας πήλινος δίσκος-περίαπτο με «στήθη» και δύο χάλκινοι δίσκοι περίαπτα, καθώς και μερικά κοχύλια με οπή και σχηματοποιημένα ανθρωπομορφικά ειδώλια, στα οποία ο W.Lamb βλέπει ομοιότητες με τον πολιτισμό Κουκουτένι. Περίαπτα σε σχήμα δίσκου ή δακτυλίου εμφανίζονται επίσης στην Πολιόχνη και στην ηπειρωτική Ανατολία, από που αργότερα μεταφέρθηκαν, αναμφίβολα στην κατοχή απογόνων των Βαλκάνιων μεταναστών της Χαλκολιθικής Εποχής και ξανά κατασκευασμένα από χρυσό, άργυρο και πηλό, σε κρητικές τοποθεσίες της Πρωτομινωικής περιόδου ΙΙ, όπως ο Μόχλος, το Κράσι και η Μύρτος.
(R.F. Hoddinott, Οι Θράκες, σελ, 57-60, εκδ. Οδυσσέας).
Βρίσκουμε σχηματοποιημένα οστέινα ειδώλια του απλοποιημένου καρπαθοβαλκάνιου τύπου στην Τροία μετά από τον ορίζοντα Ι και στην Πολιόχνη μετά τον ορίζοντα ΙΙ, καθώς και στη Θέρμη ΙV. Πήλινα και μαρμάρινα σύμβολα της καρπαθοβαλκάνιας μετάβασης από τις ανθρωπομορφικές στις ηλιακές λατρείες βρίσκουμε επίσης στην Τροία Ι-VI, στην Πολιόχνη και στη Θέρμη. Στην Τροία, περιλαμβάνουν τα «απαίσια και βάρβαρα ειδώλια» του Σλήμαν που στα ανώτερα τμήματά τους φέρουν ενδείξεις προσώπων. Περίαπτα με σύμβολα κεράτων «τύπου άγκυρας», όπως εκείνα από τη Βάρνα και την Γκουμέλνιτσα, αλλά σταθερά από πηλό, βρέθηκαν στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στη Βοιωτία κατά την πρώιμη Εποχή του Χαλκού και νότια μέχρι τη Λέρνα κατά την Πρωτοελλαδική ΙΙΙ, καθώς και στο Μίχαλιτς, κοντά στο Σβίλενγκραντ στα βουλγαρο-τουρκικά σύνορα. Συνήθως σε αδέξιο σχήμα άγκυρας, πιο λεπτοδουλεμένα, λιγότερο σχηματοποιημένα δείγματα από την Πολιόχνη τονίζουν ότι αφορούν βοοειδή. Το σύμβολο τύπου άγκυρας ήταν εφήμερο, αλλά όπως στο Εζερο, στην Γκοβόρα, στην Γκλίνα ΙΙΙ και αλλού σε περιοχές που επηρεάστηκαν από τη μετανάστευση των φορέων του πολιτισμού Γιαμνάγια, το σύμβολο των κεράτων έγινε συνηθισμένο διακοσμητικό κεραμικό μοτίβο και εμφανίζεται επίσης στο Κουμ-Τεπέ Ιτς 2, στην Τροία ΙΙ-V, στην Πολιόχνη V, στη Θέρμη και στη Θεσσαλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερο ή λιγότερο κυκλικού ηλιακοί δίσκοι ή περίαπτα σε σχήμα δακτυλίου απαντώνται στην πρώιμη Τροία, αλλά τα καταγραμμένα ευρήματα δείχνουν ότι εδώ η ανθρωπομορφική πλευρά είναι ισχυρότερη από την ηλιακή. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει στη Θέρμη, όπου εκτός από «άγκυρες» βρέθηκαν ένας πήλινος δίσκος-περίαπτο με «στήθη» και δύο χάλκινοι δίσκοι περίαπτα, καθώς και μερικά κοχύλια με οπή και σχηματοποιημένα ανθρωπομορφικά ειδώλια, στα οποία ο W.Lamb βλέπει ομοιότητες με τον πολιτισμό Κουκουτένι. Περίαπτα σε σχήμα δίσκου ή δακτυλίου εμφανίζονται επίσης στην Πολιόχνη και στην ηπειρωτική Ανατολία, από που αργότερα μεταφέρθηκαν, αναμφίβολα στην κατοχή απογόνων των Βαλκάνιων μεταναστών της Χαλκολιθικής Εποχής και ξανά κατασκευασμένα από χρυσό, άργυρο και πηλό, σε κρητικές τοποθεσίες της Πρωτομινωικής περιόδου ΙΙ, όπως ο Μόχλος, το Κράσι και η Μύρτος.
(R.F. Hoddinott, Οι Θράκες, σελ, 57-60, εκδ. Οδυσσέας).
Φίλε ακρίτα μόλις έβαλα μερικές παραπομπές που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν τους αναγνώστες σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρής
Ευχαριστώ Θόδωρα για τα αποσπάσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστω πολυ για τις πληροφοριες κυριε Ευαγγελιδη, αλλα κυριως σας ευχαριστω, διοτι με το βιβλιο σας "Μη Συμβατικες Θεωριες", με ξεστραβωσατε και ξεφυγα απο το βουρκο των ελληνοκεντρικων φαντασιοπληκτων οπου ειχα πεσει για τα καλα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Μιλτιάδη: "Γιατί λοιπόν να μας ρίχνουν οι ντόπιοι Ναζιστές και Χρυσαυγίτες στο επίπεδο του όποιου μπερδεμένου Σκοπιανού, Αλβανού ή άλλου Βαλκάνιου εθνικιστή, και να προσπαθούν να εφεύρουν μιά καινούρια Ελληνική Ιστορία και γλωσσολογία, την ώρα που εμείς ούτε πρόβλημα ταυτότητας ούτε πρόβλημα Ιστορίας ή γλώσσας δεν έχουμε!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ακριβώς αναρωτιέμαι και εγώ Μιλτιάδη μου, αλλά από καιρό έχω καταλάβει ότι η «μάζα» αδυνατεί να κατανοήσει, τις διαστάσεις του (Προ-)Ιστορικού χρονου, τη γλωσσολογία και την αρχαιολογία.
Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί υπάρχει τόσο μίσος προς την ΙΕ θεωρία ρε παιδιά ; Γιατί λέει ότι η πρωτο-ελληνική εισήλθε στην Ελλάδα μετά το 2100 π.Χ.. Δεν κατάλαβα, είναι πολύ πρόσφατο για τα γούστα σας το 2100 π.Χ. ?
Ή μήπως επειδή λέει ότι το πρωτο-γερμανικό wulf, το λατινικό lupus , το πρώιμο-Ελληνικό *lukwos/ υστεροελληνικό λύκος , το πρωτο-Σλαβικό vliku και το πρωτο-Βαλτικό vilkas όλα κατάγονται από ένα κοινό πρωτο-ΙΕ *wl.kwos στο οποίο το /l./ είναι συλλαβικό και το /kw/ χειλοϋπερωικό;
Κανένας δεν είναι ουρανοκατέβατος σε αυτόν τον κόσμο.
Ως Homo Sapiens εμφανιστήκαμε στην Αφρική 150.000 χρόνια πριν και φτάσαμε στην Ευρώπη μόλις 45.000 χρόνια πριν όπου συναντήσαμε έναν μακρινό «ξάδελφο» που ονομάζεται Homo Nenderthalensis.
[...] Οι παγετώνες λιώσαν το 10.000 π.Χ. περίπου
Η πρώιμη πρωτο-ινδοευρωπαική άρχισε να ομιλήται κατά το 5000 π.χ. στις στέππες και από το 4000 π.Χ. μέχρι το 2500 π.Χ. περίπου έδωσε έναν αριθμό κλάδων που αργότερα ο καθένας ακολούθησε ή οχι νέες διασπάσεις και καταλήξαμε στον σημερινό αριθμό ΙΕ γλωσσών.
Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί σε ένα ελληνικό /p/ αντιστοιχεί ένα αγγλικό /f/:
πατήρ / father
πους <*pods / foot
πλήθος / folk
και γιατί το αγγλικό sharp και το ελληνικό σκορπιός έχουν έναν κοινό ΠΙΕ πρόγονο *skorpos-"μυτερός"/"κοφτερός" και ότι η ελληνική λέξη εμφανίζει ένα επιθετικό επενθετικό -i- δίνοντας στον σκορπιό την αρχική σημασία «τσιμπιστερός».
Όπως εγώ τώρα κόλλησα την επιθετική κατάληξη -(σ)τερός στο ρήμα τσιμπάω για να κάνω το τσιμπηστερός , ο πρωτο-έλληνας γλωσσολογικός πρόγονός μας είδε ένα ζωίφιο με μυτερό κεντρί στην ουρά του, πήρε την κληροδοτημένη ΙΕ ρίζα *skorpos την επιθετικοποίησε με το επενθετικό -i- (και αυτό κληροδοτημένο από την ΠΙΕ) και έφτιαξε τη λέξη σκορπιός.
Ο πρωτο-γερμανικός πρόγονος του σημερινού Άγγλου , διατήρησε την ρίζα *sκοrp αρχικά ως *skarp και τελικά ως sharp (cf. ship/skipper)με την γενικότερη σημασία της (κοφτερός,μυτερός)
και μέσω των γάλλων και των λατίνων τελικά δανείστηκε το ελληνικό σκορπιός σαν scorpion για να περιγράψει το ζωίφιο στη γλώσσα του.
Η αρχαιολογια απεκαλυψε οτι οι παλιοτεροι οικισμοι/οικοι στην Ελλαδα χρονολογουνται απο το 8.000 π.Χ. σε ορισμενα ελληνικα νησια ενω σε μια σπηλια βρεθηκε χειροποιητος τοιχος του 21.000 π.Χ. υπαρχει και σχετικο βιντεο στο youtube με αρχαιολογους που μιλουν επισημως για ολα αυτα. Δεν λεω @@ αυτα ειναι δεδομενα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 11:46, δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό. Το ότι υπήρχαν προελληνικοί πληθυσμοί στον Ελλαδικό χώρο, είναι κάτι που είναι φυσιολογικό ως προιστορικό και ιστορικό δεδομένο. Άλλωστε το υποστηρίζουν και οι 3 τάσεις που αναφέρει σχετικά ο Σακελαρίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή