Αφορμή για αυτό το νήμα είναι η έκδοση ενός καινούργιου βιβλίου με θέμα την Ιωνία από τον Άγγλο Alan M. Greaves και το τίτλο «The Land of Ionia Society and Economy in the Archaic Period». Το βιβλίο αυτό ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που προωθούν έξυπνα και επιστημονικά όχι μόνο τον Νέο-Οθωμανισμό και την αναβάθμιση της Τουρκίας στην περιοχή αλλά και την Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση όπου μία από αυτές είναι η απελληνοποίηση των πολιτισμών της Ιωνίας και της Αιολίας, η οποία μη ξεχνάμε, από την εποχή Οζάλ εμφανίζεται ως νόμιμος κληρονόμος όλων των μικρασιατικών πολιτισμών, Χετταίων, άλλων μικρασιατικών λαών (Φρύγες, Λυδοί κλπ) Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί κοκ. Μια ματιά στην βιβλιογραφία θα μας πείσει. Σχεδόν το 50% είναι Τούρκοι «ερευνητές» με ανάλογες «δημοσιεύσεις». Ο συγγραφέας είναι Άγγλος από το Παν/μιο του Λίβερπουλ και ένα μέρος της χρηματοδότησης του βιβλίου προήλθε από το Βρετανικό αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Άγκυρας! Ο τύπος προσπαθεί να αποδείξει ότι ο πολιτισμός της Ιωνίας (που περιλαμβάνονται και η Χίος και Σάμος) οφείλει πολλά περισσότερα σε προϋπάρχοντα μικρασιατικά ιθαγενή στοιχεία και λιγότερα στους Έλληνες μετανάστες από την κυρίως Ελλάδα.
Ένα πολύ ύποπτο βιβλίο!
Έτσι λοιπόν παρακάτω βάζω δύο άρθρα με θέμα την Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση των Χρήστου Ιακώβου και ενός αγνώστου που έχει όμως σαν πηγή το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη με τον τίτλο «Το τουρκικό κράτος και η ιστορία : η Κλειώ συναντά το γκρίζο λύκο» των εκδόσεων ΙΜΧΑ.
Ένα πολύ ύποπτο βιβλίο!
Έτσι λοιπόν παρακάτω βάζω δύο άρθρα με θέμα την Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση των Χρήστου Ιακώβου και ενός αγνώστου που έχει όμως σαν πηγή το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη με τον τίτλο «Το τουρκικό κράτος και η ιστορία : η Κλειώ συναντά το γκρίζο λύκο» των εκδόσεων ΙΜΧΑ.
Πολλά από αυτά που θα διαβάσετε ξέρω ότι θα σας κάνουν να αναρωτιέστε είναι δυνατόν να γίνεται και να διδάσκονται αυτά στην Τουρκία.
Ναι γίνονται.
Όσο εμείς έχουμε φαντασμένους πολυπολιτισμικούς εθνομηδενιστές που όχι μόνο πλέον έχουν καταστρέψει την Ελληνική Παιδεία μέσω των θέσεων των στα Πανεπιστήμια, αλλά είναι πλέον και σε κυβερνητικές θέσεις και προωθούν έμμεσα τον Νεοθωμανισμό και τον δόγμα του μεταμοντερνισμού(postmodernism), οι Τούρκοι συνεχίζουν απτόητοι και ανενόχλητοι την δικιά τους ιστορική θέση. Εκδίδουν πλέον βιβλία και για την Ιωνία όπως αυτό του Άγγλου.
Ακολουθούν τα δύο άρθρα:
Η κεμαλική εφεύρεση της Ιστορίας
Η περίοδος από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, το 1923, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930, χαρακτηρίζεται από τη θεμελιακή αναδόμηση της τουρκικής κοινωνίας με μοναδικό ρυθμιστή των εξελίξεων το ίδιο το κράτος. Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η επιτυχής αντιμετώπιση από μέρους των Τούρκων της προσπάθειας των Ελλήνων και των Αρμενίων να κυριαρχήσουν σε μέρος της Μικράς Ασίας, οδήγησε τόσο τη νέα τουρκική πολιτική ελίτ όσο και την τουρκική διανόηση να επανεξετάσουν την ταυτότητά τους τόσο ως πολιτισμική έκφραση όσο και ως ιστορική ενότητα και συνέχεια. Το γεγονός αυτό προσδιόρισε ένα πλαίσιο δράσης, εκείνες τις δύο δεκαετίες, που εκ των πραγμάτων παρήγαγε μια βαθιά συναισθηματική διέγερση σε οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του τουρκικού έθνους.
Ο ιδρυτής του τουρκικού κράτους, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αποφασισμένος να διαρρήξει κάθε δεσμό με το τραυματικό παρελθόν της ισλαμικής οθωμανικής αυτοκρατορίας και αναγκασμένος να διαμορφώσει μια βάση νομιμοποίησης, κατέφυγε στην εφεύρεση ενός μυθικού παρελθόντος κατά το οποίο οι Τούρκοι, προερχόμενοι από την Κεντρική Ασία, καθίστανται πρόγονοι του παγκόσμιου πολιτισμού. Επειδή το ευρωπαϊκό στερεότυπο για τους Τούρκους θεωρούσε ότι ο λαός αυτός ήταν βάρβαρος και κατώτερος, τα νέα δόγματα του τουρκικού εθνικισμού που εμφανίστηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ρίζωσαν βαθιά, επειδή μπορούσαν να έχουν λαϊκή απήχηση και κυρίως επειδή διαμορφώθηκαν από το επίσημο κράτος και προωθήθηκαν μέσω της επίσημης εκπαίδευσης που αναφερόταν στην ιστορία των Τούρκων. Η προσπάθεια αυτή του Κεμάλ υπήρξε τόσο έντονη, ώστε, παρόλο που πολλές δογματικές τοποθετήσεις που εξεφράσθησαν τότε επισήμως δεν διακηρύσσονται σήμερα, επέφεραν ωστόσο μία ισχυρή επιρροή τόσο στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας, όσο και στο πλαίσιο των λαϊκών αντιλήψεων για την τουρκική ιστορία.
Οι δύο θεωρίες
Ο Ατατούρκ υπήρξε εκείνος που ουσιαστικά διαμόρφωσε τις δύο θεωρίες σχετικά με την ιστορία και τη γλώσσα των Τούρκων, που είναι γνωστές ως Turk Tarih Tezi (Η Τουρκική Ιστορική Θέση) και Gunes Dil Teoresi (Η Ηλιακή Θεωρία της Γλώσσας). Παράλληλα, δημιούργησε τους θεσμούς εκείνους, που θα είχαν ως επίσημο καθήκον να επεξεργαστούν, να εκλαϊκεύσουν και να διαδώσουν μέσω των δύο αυτών θεωριών την επίσημη εκδοχή της ιστορίας στο νεοσύστατο τότε τουρκικό κράτος. Ο Κεμάλ είχε ήδη από την αρχή συνειδητοποιήσει ότι το τουρκικό έθνος σε αντίθεση με το τουρκικό κράτος, είχε μακρόχρονη ιστορία γι’ αυτό και αρχική του επιδίωξη ήταν να τροποποιήσει την ιστορία αυτή κατά τρόπο που να δίνει αίγλη στο μακρύ παρελθόν των Τούρκων. Για τον ιδρυτή του τουρκικού κράτους ήταν πολιτική επιθυμία η επανένωση του έθνους με το παρελθόν και η εθνική ομογενοποίηση ολοκλήρου του πληθυσμού που περιήλθε μέσα στα γεωγραφικά όρια της Τουρκίας. Πιο απλά, το ζήτημα της συγγραφής της ιστορίας ήταν για τον Κεμάλ θέμα πολιτικό και όχι ακαδημαϊκό.
Τα βασικά ερωτήματα που απασχολούσαν τον Ατατούρκ όσον αφορά τη συγγραφή της τουρκικής ιστορίας προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του ιστορικού βάθους και της ιστορικής συνέχειας ήταν:
1. Ποιοι ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της γεωγραφικής έκτασης που συνιστούσε το τουρκικό κράτος και κατ’ επέκταση ποιος λαός ήταν ο πρώτος που δημιούργησε πολιτισμό σε αυτή την περιοχή,
2. Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στον παγκόσμιο πολιτισμό και ποια η συνεισφορά των Τούρκων στην παγκόσμια ιστορία και
3. η ίδρυση του Οθωμανικού κράτους, ως του πρώτου τουρκικού κράτους στην Ανατολία, από ένα τουρκικό φύλο, αποτελεί ιστορικό μύθο. Ως εκ τούτου θα πρέπει να εφευρεθεί μία νέα ερμηνεία για το σχηματισμό του κράτους αυτού.
Με αυτόν τον τρόπο ο Ατατούρκ, όπως και ολόκληρη η στρατιωτική ελίτ που οικοδόμησε το τουρκικό κράτος, υιοθέτησε από την αρχή τη σαφή αντίληψη ότι η ιστορία ήταν έργο του κράτους και θα έπρεπε να καταστεί ένα ισχυρότατο εργαλείο που να ικανοποιούσε τις πολιτικές ανάγκες των δύο πρώτων δεκαετιών του τουρκικού κράτους, δηλαδή της επιβολής της κρατικής ιδεολογίας πάνω στην τουρκική κοινωνία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο Κεμάλ ίδρυσε το 1931 την Επιτροπή Μελέτης της Τουρκικής Ιστορίας (Turk Tarih Tetkik Heyeti), η οποία συμπεριλάμβανε και στρατιωτικούς και συνεδρίαζε όπου βρισκόταν ο Ατατούρκ. Ο δε ίδιος διάβαζε, διόρθωνε και ενέκρινε τα πορίσματά της. Οι δραστηριότητες αυτής της Επιτροπής κορυφώθηκαν το 1932 με τη σύγκληση του πρώτου Συνεδρίου Τουρκικής Ιστορίας το 1932 στην Άγκυρα, όπου διακηρύχθηκε πλέον και επίσημα η Τουρκική Ιστορική Θέση, ανακηρύχθηκε κτήμα του τουρκικού έθνους και υιοθετήθηκε ως επίσημο κρατικό δόγμα.
Οι βασικοί άξονες της θέσης αυτής είναι τρεις:
1. Η ιστορία του τουρκικού έθνους, όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστή, δεν συνίσταται μόνο στην Οθωμανική Ιστορία. Η τουρκική ιστορία είναι πολύ παλαιότερη. Το έθνος που διέδωσε τον πολιτισμό σε όλα τα άλλα έθνη, είναι το τουρκικό,
2. Η τουρκική φυλή δεν είναι κίτρινη. Οι Τούρκοι είναι λευκοί και βραχυκέφαλοι. Εμείς που σήμερα διαφεντεύουμε την πατρίδα μας, είμαστε απόγονοι εκείνων που ίδρυσαν τον παλαιότερο πολιτισμό και οι οποίοι έφεραν το ίδιο όνομα με εμάς και
3. Οι Τούρκοι που μετέφεραν τον πολτισμό στα μέρη όπου εγκαθίσταντο και που υπήρξαν οι πρώτοι θεμελιωτές του πολιτισμού στο Ιράκ, την Ανατολία, την Αίγυπτο και το Αιγαίο, κατάγονται από την Κεντρική Ασία. Εμείς, οι σημερινοί Τούρκοι, είμαστε απόγονοι Κεντρασιατών.
Οι παραπάνω άξονες υπήρξαν αποτέλεσμα μακράς επεξεργασίας, κατά τρόπο σίγουρα εφευρετικό, στερούμενοι όμως παντελώς επιστημονικής μεθοδολογίας. Η μέθοδος που ακολούθησαν οι Κεμαλικοί εφευρέτες της ιστορίας ήταν εκλεκτική και αυθαίρετη: παρουσίαζαν μία μερική επισκόπηση παλαιότερων επιστημονικών ερευνών και στη συνέχεια επέλεγαν τους συγγραφείς εκείνους που θα τους εφοδίαζαν με τα δευτερεύοντα υλικά, που ήσαν αναγκαία για να διαμορφώσουν την ιστορική θεωρία, που είχε εκ των προτέρων διατυπωθεί από τον Ατατούρκ και υιοθετήθηκε ως δόγμα από το πρώτο Συνέδριο Τουρκικής Ιστορίας.
Του Χρήστου Ιακώβου
08/08/2003
================================================================
Η Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση
Η σύγχρονη και επίσημη ιστορική θέση του Τουρκικού κράτους σήμερα -εκ πρώτη όψεως- φαίνεται να ξεφεύγει αρκετά από τις παντουρκικές απόψεις που της εποχής του Ataturk. Το ενδιαφέρον φαίνεται να μεταφέρεται από το επίπεδο της ανθρώπινης φυσιολογίας (κρανιομετρήσεις κ.λπ.) στο πολιτισμικό επίπεδο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την καταγραφή της Τουρκικής ιστορίας όπως παρατίθεται στο κείμενο που ακολουθεί προέρχονται από το διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα από την επίσημη ιστορική ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας και την ιστορική ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Το γεγονός αυτό ενέχει δύο παραμέτρους που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Πρώτον ότι η ιστοσελίδες αυτές περιέχουν τη σημερινή επίσημη θέση του Τουρκικού κράτους και, δεύτερον, ότι ο Λόγος για την ιστορία που παράγεται μέσα από αυτό το υλικό δεν αποτελεί αναγκαστικά και τον Λόγο για την ιστορία που παράγεται στο εσωτερικό της χώρας, καθώς οι ιστοσελίδες στην Αγγλική προφανώς δεν απευθύνονται στους Τούρκους αλλά στους ξένους που αναζητούν ορισμένες πληροφορίες σχετικά με την Τουρκική ιστορία.
Η πρώτη επισήμανση που κάνει ο συγγραφέας -πολύ σημαντική για την τεκμηρίωση των απόψεων μας- αφορά τις δύο διαστάσεις της ιστορίας, την γεωγραφική και την ανθρωποκεντρική. Κοντολογίς, προκύπτει ένας προβληματισμός σύνδεσης του Χώρου (Ανατολία) με τα Τουρκικά φύλα. Συνοπτικά η κεντρική ιδέα που διέπει την επίσημη περιγραφή της τουρκικής ιστορίας είναι η ιδέα ενός γηγενούς πολιτισμού της Ανατολίας που ξεκινάει από τη περίοδο του ανθρώπου του νεάτερνταλ και ο οποίος διαχέεται πολιτισμικά σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις κυριαρχώντας πολιτισμικά, παρά τις οποίες φάσεις διέρχεται και τους όποιους κατακτητές περνούν σταδιακά από την Ανατολία. Οι κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού και συνεχιστές της παράδοσης είναι οι Τούρκοι. Σκοπός λοιπόν του συγγραφέα λοιπόν, δεν είναι να αναδείξει την ανθρωπολογική (φυλετική) συνέχεια ανάμεσα στους γηγενείς κατοίκους της Ανατολίας, αλλά να αναδείξει την πολιτισμική συνέχεια των λαών που έχουν ζήσει στην Ανατολία και να αποδείξει ότι αυτή η πολιτισμική περιοχή είναι η μήτρα όπου γεννήθηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός.
"Όταν αναφερόμαστε στην ιστορία είναι πάντα δύσκολο να προσδιοριστεί από ποια περίοδο θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Οι παλαιότεροι πολιτισμοί της Ανατολίας δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ορισμένοι ιστορικοί προσδιορίζουν την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολία τον 11ο αιώνα. Αν ήταν έτσι τότε η ιστορία περιορίζεται χρονολογικά από την έλευση των Τούρκων νομάδων. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι πολιτισμοί δεν χτίζονται χωρίς θεμέλια. Όπως ένας τοίχος από τούβλα, έτσι και οι πολιτισμοί δομούνται πάνω σε προηγούμενους πολιτισμούς. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύπτουμε ίχνη παλαιότερων πολιτισμών στους πολιτισμούς που ακολούθησαν. Εάν θέλουμε να μιλήσουμε για τη Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από αρχαιοτάτων χρόνων, καθώς η σημερινή Τουρκία είναι μια προέκταση των παλαιών πολιτισμών και ένα μίγμα ανθρώπων διαφορετικής προελεύσεως» .
Έτσι η ιστορία της Τουρκίας στην δικτυακή διεύθυνση του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών ξεκινάει με την εμφάνιση στη Ανατολία του Ανθρώπου του Νεάτερνταλ (Παλαιολιθική περίοδος 600000-10000π.Χ.).
Ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ εμφανίστηκε την μέση παλαιολιθική περίοδο. Η εμφάνιση του homo sapiens πρόγονου του σημερινού ανθρώπου χρονολογείται προς το τέλος της παλαιολιθικής περιόδου. Η ζωή εκείνη τη περίοδο ήταν δύσκολη και αβέβαιη. Η επιβίωση εξαρτιόταν κατά πολύ από το επιτυχημένο κυνήγι, αλλά το κυνήγι πολλές φορές συνεπαγόταν ξαφνικό και βίαιο θάνατο για τους κυνηγούς. Η κοινωνική οργάνωση σχηματοποιούνταν πάνω στις ανάγκες επιβίωσης και έτσι οι κυνηγοί οργανώνονταν σε κυνηγετικές ομάδες. Τα πρώτα χρόνια χρησιμοποιούσαν ακατέργαστα λίθινα εργαλεία αλλά με τον καιρό τα όπλα τους βελτιώθηκαν, καθώς ο άνθρωπος άρχισε να επεξεργάζεται τη πέτρα και άλλα υλικά όπως το ξύλο. Εκτός βέβαια από κυνηγοί ήταν και τροφοσυλλέκτες. Μετακινούνταν σε περιοχές που υπήρχε τροφή. Ζούσαν σε σπηλιές ή δέντρα ανάλογα με τη περιοχή που βρίσκονταν και τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν. Τα σπουδαιότερα παλαιολιθικά ευρήματα στην Ανατολία βρέθηκαν στις περιοχές του Yarimburgaz κοντά στην Istanbul και την Αττάλεια. Το Karain είναι η μόνη γνωστή σπηλιά της Ανατολίας στην οποία ανακαλύφθηκαν ίχνη από όλες τις φάσεις της παλαιολιθικής περιόδου. Περιέχει δείγματα από διάφορα επίπεδα εξέλιξης αυτής της περιόδου.
Νεολιθική περίοδος 8000-5500 π.Χ.
Ο όρος νεολιθικός προέρχεται από τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις «νέος» και «λίθος». Αυτή τη περίοδο εγκαινιάζεται η καλλιέργεια φυτών από τον άνθρωπο και η εξημέρωση ζώων. Οι άνθρωποι δεν χρειαζόταν πλέον να μετακινούνται καθώς άρχισαν να ελέγχουν οι ίδιοι τους όρους επιβίωσης. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η δημιουργία εδραίων κοινωνιών. Οι αγρότες της νεολιθικής περιόδου συνήθως παρήγαν περισσότερα από όσα μπορούσαν να καταναλώσουν με αποτέλεσμα η διατροφή μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων να είναι εφικτή. Η επάρκεια τροφής είχε και άλλες συνέπειες. Αρχικά δημιουργήθηκε ένα πρωτόγονο εμπόριο. Η κοινότητες των καλλιεργητών αντάλλασαν αγαθά με άλλα που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να παράγουν. Έτσι, η κοινότητα απέκτησε σπάνια υλικά όπως πολύτιμους λίθους και μέταλλα. Δεύτερον, το γεωργικό πλεόνασμα προκάλεσε και το φαινόμενο της εργασίας, απελευθερώνοντας ορισμένα μέλη της κοινωνίας από τη αγροτική παραγωγική διαδικασία. Κάποιοι από αυτούς ασχολήθηκαν με τη κατασκευή πέτρινων εργαλείων που θα διευκόλυναν τη καλλιέργεια, κατασκευάζοντας διάφορα σκεύη και υφαντά. Με τον καιρό εξημερώθηκαν μεγαλύτερα και δυνατότερα ζώα όπως ο ταύρος και το άλογο.
Το παλαιότερα ευρήματα της νεολιθικής αγροτικής ζωής στη περιοχή της Ανατολίας βρέθηκαν στο Hacilar 25 χιλιόμετρα από το Burdur και χρονολογούνται από το 7040 π.χ. Σιτάρι, κριθάρι και φακές όπως και κόκαλα από πρόβατα, γίδες και αγελάδες βρέθηκαν στα σπίτια του Hacilar. Ο σκύλος φαίνεται ότι ήταν το μοναδικό από τα ζώα που έμενε στο σπίτι. Η τοποθεσία αυτή είναι φημισμένη για τις πήλινες γυναικείες μορφές που παρουσιάζονται είτε μόνες είτε μαζί με ζώα ή παιδιά.
Η πιο γνωστή νεολιθική περιοχή στην εγγύς Ανατολή είναι το Catalhoyuk που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της και χρονολογείται γύρω στο 6.500-5.500π.X. Το Catalhoyuk είναι ένα χωριό που αποτελείται από ορθογώνια ξεχωριστά κτίσματα φτιαγμένα από χωμάτινα τούβλα που υποστηρίζονται από ξύλινα δοκάρια και σανίδες στο εσωτερικό. Οι οροφές ήταν επίπεδες και τα σπίτια είχαν αυλές. Οι είσοδος του σπιτιού ήταν στη οροφή και χρησιμοποιούσαν σκάλες. Ο τρόπος που κτίζονταν τα σπίτια με την είσοδο στην επίπεδη οροφή προσέφερε καλύτερη αμυντική θωράκιση και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για διάφορες εργασίες όπως επίσης και για την επικοινωνία των σπιτιών του χωριού μεταξύ τους. Τα σπίτια είχαν κοινή διαρρύθμιση, ένα μεγάλο δωμάτιο, μια αποθήκη και μια κουζίνα. Εκτός από μορφές ζώων, όπως του ταύρου, που αντιπροσώπευαν τη γονιμότητα λατρευόταν και η μητέρα-θεά που συνήθως απεικονιζόταν με τις λεοπαρδάλεις της, λατρεία η οποία θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές από τους μετέπειτα πολιτισμούς της Ανατολία. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν υποδεικνύει ότι αυτός ο πολιτισμός προήλθε από κάπου αλλού πέραν της Τουρκίας» και συμπεραίνει ότι «οι άνθρωποι της Ανατολίας έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην Νεατερντάλεια επανάσταση».
Την εποχή του χαλκού 5000-3000π.Χ. η λατρεία της μητέρας-θεάς συνεχίστηκε. Οι απεικονίσεις της όμως τοποθετούνταν πιο κοντά στα σπίτια. Ένα ακόμα σύμβολο που χρησιμοποιείται από την εποχή του χαλκού είναι το σύμβολο του ταύρου. Το σύμβολο του ταύρου παίζει ένα σημαντικό ρόλο ως δεσμός μεταξύ της θρησκείας της νεολιθικής εποχής και της θρησκείας των Χαττών. «Συνεπώς η καταγωγή της θρησκείας των Χάττων και αργότερα των Χετταίων μπορεί να αναχθεί στην εποχή του ανθρώπου του νεάτερνταλ».
Οι Χάττοι ήταν μία φυλή γηγενών κατοίκων της κεντρικής Ανατολίας. Καθώς έζησαν τη προϊστορική περίοδο πριν την εύρεση της γραφής στην Ανατολία όσα ξέρουμε γι αυτούς μας έγιναν γνωστά από Χεττιτικές πηγές. Οι Χάττοι έδωσαν το όνομα Ανατολία η οποία ως τότε λεγόταν «η γη των Χαττών». Ακόμα και οι Χετταίοι ονόμαζαν τη γη τους «η γη των Χαττών». Η επίδραση του πολιτισμού των Χάττων είναι εμφανής στα θρησκευτικά έθιμα των Χετταίων, στη πολιτειακή και δικαιακή οργάνωση και στη μυθολογία. Παρόλο που δεν ανέπτυξαν ιθαγενή γραπτή παράδοση, αυτοί οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει ένα υψηλού επιπέδου γηγενή Ανατολιακό πολιτισμό. Ανέπτυξαν μια ποικιλόμορφη αγγειοπλαστική όπως επίσης και μνημειακή αρχιτεκτονική όπως για παράδειγμα το ισόγειο παλάτι εξήντα δωματίων στη περιοχή του Kultepe. Ο μπρούτζινος ηλιακός δίσκος των Χάττων, με τους ακτινωτούς λοβούς του που απεικονίζουν τους πλανήτες, δείχνει την πολυπλοκότητα των κοσμικών τους προβληματισμών και απόψεωνΗ μέση εποχή του χαλκού είναι η εποχή της Ασσυριακής κυριαρχίας. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου η παλαιά Ασσυριακή πολιτεία στη Μεσοποταμία καθιέρωσε ένα σύστημα εμπορικής ανταλλαγής με την Ανατολία. Η Ανατολία ήταν χωρισμένη σε φεουδαλικού τύπου πόλεις-κράτη κάτω από την ηγεμονία των γηγενών Χαττών, οι οποίες αποκαλούνταν Karum. Υπήρχαν είκοσι τέτοια Karum και ένα εμπορικό κέντρο το οποίο ήλεγχε τα υπόλοιπα το Kanis που τοποθετείται στο Kultepe. Πλήρωναν φόρους και ενοίκια και σε αντάλλαγμα είχαν εγγυημένη ασφάλεια από τοπικούς διοικητές. Μισθωμένα καραβάνια μετέφεραν αγαθά όπως κασσίτερο, αρώματα και κοσμήματα που τα αντάλλασαν με αγαθά από χρυσάφι και ασήμι.
Η αρχή της γραπτής ιστορίας της Ανατολίας ξεκινάει με την Ασσυριακή γλώσσα σε χειρόγραφα (cuneiform scripts) και κυλινδρικούς πάπυρους. Οι επιγραφές που χρονολογούνται από αυτή τη περίοδο είναι γραμμένες σε χειρόγραφα στην παλαιά Ασσυριακή γλώσσα. Γραφόντουσαν, ψήνονταν και μετά τοποθετούνταν σε φακέλους για να ξαναψηθούν, ένα παράδειγμα για τη πρώτη χρήση φακέλων στο κόσμο. Οι περισσότερες επιγραφές αφορούν τις εμπορικές συναλλαγές ενώ ορισμένες αφορούν την ιδιωτική ζωή κάποιων ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Ο μεταφορικός συμβολισμός των ευρημάτων του kultepe είναι αποφασιστικής σημασίας διότι τεκμηριώνει την ύπαρξη μιας αυθεντικής ενδογενούς Ανατολιακής κουλτούρας. Παρά τις όποιες μεταναστεύσεις, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές παρατηρούνται, μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη εικονογραφία εμφανίζεται σε ύστερες περιόδους σχεδόν αμετάβλητη στην τέχνη των Χετταίων.
Η αρχή της γραπτής ιστορίας της Ανατολίας ξεκινάει με την Ασσυριακή γλώσσα σε χειρόγραφα (cuneiform scripts) και κυλινδρικούς πάπυρους. Οι επιγραφές που χρονολογούνται από αυτή τη περίοδο είναι γραμμένες σε χειρόγραφα στην παλαιά Ασσυριακή γλώσσα. Γραφόντουσαν, ψήνονταν και μετά τοποθετούνταν σε φακέλους για να ξαναψηθούν, ένα παράδειγμα για τη πρώτη χρήση φακέλων στο κόσμο. Οι περισσότερες επιγραφές αφορούν τις εμπορικές συναλλαγές ενώ ορισμένες αφορούν την ιδιωτική ζωή κάποιων ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Ο μεταφορικός συμβολισμός των ευρημάτων του kultepe είναι αποφασιστικής σημασίας διότι τεκμηριώνει την ύπαρξη μιας αυθεντικής ενδογενούς Ανατολιακής κουλτούρας. Παρά τις όποιες μεταναστεύσεις, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές παρατηρούνται, μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη εικονογραφία εμφανίζεται σε ύστερες περιόδους σχεδόν αμετάβλητη στην τέχνη των Χετταίων.
Οι Χετταίοι είναι ένας λαός που αναφέρεται συχνά στη παλαιά διαθήκη. Ήταν μετανάστες που έφτασαν στη Ανατολία το 2000π.Χ. Χρειάστηκαν 250 χρόνια για να εγκαθιδρύσουν ένα βασίλειο στη κεντρική Ανατολία (1750). Η δυνατή αυτοκρατορία τους γνώρισε τη μεγαλύτερη της ανάπτυξη τον 14ο με 15οπ.Χ. αιώνα ώσπου καταλύθηκε από τους ανθρώπους της θάλασσας τον 12οπ.Χ. αιώνα.
Όταν οι Χετταίοι -που ζούσαν στα βόρεια της Μαύρης θάλασσας- μετανάστευσαν στην Ανατολία στη περιοχή ζούσαν οι αυτόχθονες Χάττοι. Η άφιξη και η εξάπλωση τους δεν χαρακτηρίζεται ως εισβολή διότι η συνάρθρωση των δύο πολιτισμών υπήρξε ειρηνική. Οι Χετταίοι ενσωματώθηκαν σε τέτοιο βαθμό στον πολιτισμό της Ανατολίας ώστε υιοθέτησαν την λατρεία αρκετών τοπικών θεοτήτων. Οι ίδιοι οι Χετταίοι ονόμασαν το κράτος τους ως «τη γη των Χαττών». Όπως επισημαίνει ο Naim Turfan η αποδοχή αυτής της ονομασίας από τους Χεττίτες οφειλόταν στη παραδοχή της ανωτερότητας του πολιτισμού των Χαττών. Επί 600 χρόνια οι Χετταίοι ανέπτυξαν πολιτισμό βασισμένο σε πολιτισμικά δάνεια.
Όταν οι Χετταίοι -που ζούσαν στα βόρεια της Μαύρης θάλασσας- μετανάστευσαν στην Ανατολία στη περιοχή ζούσαν οι αυτόχθονες Χάττοι. Η άφιξη και η εξάπλωση τους δεν χαρακτηρίζεται ως εισβολή διότι η συνάρθρωση των δύο πολιτισμών υπήρξε ειρηνική. Οι Χετταίοι ενσωματώθηκαν σε τέτοιο βαθμό στον πολιτισμό της Ανατολίας ώστε υιοθέτησαν την λατρεία αρκετών τοπικών θεοτήτων. Οι ίδιοι οι Χετταίοι ονόμασαν το κράτος τους ως «τη γη των Χαττών». Όπως επισημαίνει ο Naim Turfan η αποδοχή αυτής της ονομασίας από τους Χεττίτες οφειλόταν στη παραδοχή της ανωτερότητας του πολιτισμού των Χαττών. Επί 600 χρόνια οι Χετταίοι ανέπτυξαν πολιτισμό βασισμένο σε πολιτισμικά δάνεια.
Άλλο ένα σημείο τριβής μεταξύ των γλωσσολόγων αρχαιολόγων είναι το ζήτημα της Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας. Ο Renfrew υποστηρίζει (1987) ότι οι Ινδοευρωπαικές γλώσσες δεν γεννήθηκαν στη Ρωσία (Καύκασο) αλλά στην Ανατολία. Οι νεολιθικοί κάτοικοι της Ανατολίας μετέφεραν στην Ευρώπη και την Ινδία τις γλώσσες τους. Σε αυτή τη περίπτωση οι Χετταίοι μιλούσαν ήδη γλώσσες της Ανατολίας. Μέχρι τώρα ο ισχυρισμός του Renfrew είναι υπό αμφισβήτηση.
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο ιδρυτής του Χεττιτικού βασιλείου ήταν ο Anitta τον 18οπ.Χ αιώνα. Ο Hattusilis ο 1ος ίδρυσε τη πρωτεύουσα στη πόλη Hattusha (Bogazkoy), η οποία παρέμεινε το διοικητικό κέντρο των Χετταίων. Από στρατηγικής άποψης, η Hattusha μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί η αμυντική της θωράκιση λόγω των βουνών από τα οποία περικλείεται. Ο Hattusilis ο 1ος εκστράτευσε στη βορειοδυτική Συρία και κατά μήκος του Ευφράτη ποταμού στη Μεσοποταμία. Ο έλεγχος αυτής της περιοχής αποτελούσε μία από τις μόνιμες βλέψεις των Χετταίων με στόχο να αυξήσουν την οικονομική τους δύναμη.
Ο Suppiluliumas ο 1ος (1380-1346 BC), ένας ενεργητικός και επιτυχημένος στρατηλάτης επανέκτησε τον έλεγχο της Ανατολίας και επέκτεινε τα σύνορα του βασιλείου του προς τα νότια και τα ανατολικά. Το μεγαλύτερο του κατόρθωμα ήταν η νίκη του επί του Mitanni και η κατάκτηση της Συρίας, όπως επίσης και η άλωση της πόλης-κράτους του Kargamis. Στα χρόνια του, το βασίλειο γνώρισε τη μεγαλύτερη του ακμή, αλλά πάραυτα αυτή τη περίοδο η αυτοκρατορία των Χετταίων δεν αποτέλεσε ποτέ μία ενιαία πολιτική ενότητα.
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο ιδρυτής του Χεττιτικού βασιλείου ήταν ο Anitta τον 18οπ.Χ αιώνα. Ο Hattusilis ο 1ος ίδρυσε τη πρωτεύουσα στη πόλη Hattusha (Bogazkoy), η οποία παρέμεινε το διοικητικό κέντρο των Χετταίων. Από στρατηγικής άποψης, η Hattusha μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί η αμυντική της θωράκιση λόγω των βουνών από τα οποία περικλείεται. Ο Hattusilis ο 1ος εκστράτευσε στη βορειοδυτική Συρία και κατά μήκος του Ευφράτη ποταμού στη Μεσοποταμία. Ο έλεγχος αυτής της περιοχής αποτελούσε μία από τις μόνιμες βλέψεις των Χετταίων με στόχο να αυξήσουν την οικονομική τους δύναμη.
Ο Suppiluliumas ο 1ος (1380-1346 BC), ένας ενεργητικός και επιτυχημένος στρατηλάτης επανέκτησε τον έλεγχο της Ανατολίας και επέκτεινε τα σύνορα του βασιλείου του προς τα νότια και τα ανατολικά. Το μεγαλύτερο του κατόρθωμα ήταν η νίκη του επί του Mitanni και η κατάκτηση της Συρίας, όπως επίσης και η άλωση της πόλης-κράτους του Kargamis. Στα χρόνια του, το βασίλειο γνώρισε τη μεγαλύτερη του ακμή, αλλά πάραυτα αυτή τη περίοδο η αυτοκρατορία των Χετταίων δεν αποτέλεσε ποτέ μία ενιαία πολιτική ενότητα.
Η εισβολή των Χετταίων στη Συρία έφερε το νεότευκτο κράτος σε σύγκρουση με την Αίγυπτο. Μια μεγάλη μάχη μεταξύ των Χετταίων υπό τον Muwattalis και των Αιγυπτίων υπό τον βασιλιά Ramzi τον 2ο έγινε στο Kadesh κοντά στον ποταμό Orontes ο 1286π.Χ. χωρίς ουσιαστικά να αναδειχθεί νικητής. Οι Χετταίοι ήταν αρκετά ρεαλιστές ώστε να καταλάβουν τα όρια της δύναμης τους και αρκετά κουρασμένοι ώστε να καταλάβουν την αξία της ειρήνης και της συμμαχίας με την Αίγυπτο. Παρόλο που δεν υπήρχε πραγματικός νικητής σε αυτή τη μάχη και οι δύο πλευρές ισχυρίζονταν ότι ήταν οι νικητές. Η μάχη ήταν από τις πρώτες στην ιστορία για την οποία έχει διασωθεί μια αναλυτική περιγραφή. H συνθήκη ειρήνης του Kadesh το 1284π.Χ. μεταξύ του Hattusilis III και του Ramses II εγκαθίδρυσε την ειρήνη στα νότια σύνορα της αυτοκρατορίας των Χετταίων. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι είναι η πρώτη καταγραμμένη διεθνής συνθήκη στον κόσμο. Η επικύρωση της συμφωνίας συνοδεύτηκε από τακτική αλληλογραφία, όχι μόνο ανάμεσα στους βασιλιάδες αλλά και ανάμεσα στις δύο βασίλισσες. Δεκατρία χρόνια αργότερα η κόρη του Hattusilis παντρεύτηκε τον Φαραώ.
Παρά την ειρήνη με του Αιγυπτίους, η συνεχόμενη ανησυχία και οι επαναστατικές τάσεις που ανέπτυσσαν τα διάφορα φέουδα που διεκδικούσαν την ανεξαρτησία στο εσωτερικό της Ανατολίας, εγκυμονούσαν συνεχείς κινδύνους για την ενότητα της αυτοκρατορίας. Πιεσμένοι από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, οι Χετταίοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην εισβολή των ανθρώπων της θάλασσας περίπου το 1200π.Χ.
Σε αναλογία με τα χειρόγραφα που εισήχθηκαν από τη Μεσοποταμία και τους Σύριους οι Χετταίοι επίσης χρησιμοποιούσαν ιερογλυφικά τα οποία μπορούν να παρατηρηθούν στις σφραγίδες στα δημόσια μνημεία. Η υιοθέτηση ενός νέου χειρόγραφου που φτιάχτηκε από τους Χετταίους τους ανάγει στον πρώτο γνωστό εγγράμματο πολιτισμό της Ανατολίας. Ο πολιτισμός των Χετταίων είναι ένα αμάλγαμα του ιθαγενούς Ανατολιακού πολιτισμού και του Hurrian πολιτισμού στη θρησκεία, την τέχνη και τη γραφή. Τα γραπτά του αυτοκράτορα Hattusha έμοιαζαν με τους Σουμεριακούς, Ασσυριακούς, και Βαβυλωνιακούς στίχους και σε κάποιο βαθμό με τους Αιγυπτιακούς. Ο πολιτισμός των Χετταίων επίσης ήταν ένας αντιπροσωπευτικό παράδειγμα των κοσμοπολίτικων προοπτικών του αρχαίου κόσμου της εγγύς Ανατολής. Αυτό φαίνεται και από τις χιλιάδες cuneiform tablets που ανακαλύφθηκαν στα ερείπια της Χεττιτικής πρωτεύουσας.
Το πάνθεον της Χεττιτικής θρησκείας περιελάμβανε χιλιάδες θεότητες πολλές από τις οποίες συνδέονταν με ποίκιλες Ανατολιακές τοπικές θεότητες. Το έμβλημα του κράτους προερχόταν από μία Ανατολιακή θεότητα την Θεά του Ηλίου Arinna, προστάτιδα της αυτοκρατορικής δυναστείας. Την διαρχία συμπλήρωνε ο Θεός του Καιρού των Χαττών. Στα ύστερα χρόνια της αυτοκρατορίας, η ισχυρή Hurrian επιρροή στη θρησκεία εμφανίστηκε με την εισαγωγή της θεάς Hepat που ταυτίστηκε με τη Θεά του Ήλιου και με τον Teshub ο οποίος ταυτίστηκε με τον Θεό του Καιρού. Η γυναίκα του Δία, Ήρα και η γυναίκα του Αδάμ, Εύα είναι το Ελληνικό και Εβραϊκό ανάλογο της Χεττιτικής θεάς Hepat.
Τα γραπτά μνημεία των Χετταίων περιλαμβάνουν ιστορικές περιγραφές, βασιλικές περιγραφές όπως επίσης και μια σειρά από μύθους και θρύλους. Η φιλολογία των Χετταίων περιλαμβάνει και ιστορικά καταγραφές, βασιλικά αρχεία μερικά εκ των οποίων (της ύστερης περιόδου) φαίνεται να είναι Hurrian προέλευσης. to be of Hurrian origin.
ΟΙ Χετταίοι δημιούργησαν τη καλύτερη στρατιωτική αρχιτεκτονική στην Εγγύς Ανατολή. Τα οχυρωματικά τους έργα που ήταν κληρονομιά από τα παλαιό βασίλειο εξελίχτηκαν σε ένα μοναδικό τύπο οχύρωσης σε όλη την αυτοκρατορία. Το κύριο χαρακτηριστικό της Χεττιτικής αρχιτεκτονικής είναι το εντελώς ασύμμετρο σχέδιο έδαφος . Χρησιμοποιούσαν τετράγωνες αποβάθρες σαν βάση και δεν είχαν ούτε στύλους ούτε κολώνες. Μοναδική, ανάμεσα στα δείγματα της Χεττιτικής αρχιτεκτονικής, είναι η πύλη Sphinx στο Alacahoyuk
Το δώδεκα, ως συμβολικός αριθμός (δωδεκάδα θεών της Yazilikaya), θα εμφανιστεί συχνά στην μετέπειτα αρχαιότητα με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, τους δώδεκα αποστόλους, τους δώδεκα Ιμάμηδες στον Ισλαμικό μυστικισμό, στη ντουζίνα (δωδεκάδα) και στους δώδεκα μήνες του χρόνου. ¶λλη μία σημαντική συμβολή των Χετταίων ήταν ο νομικός κώδικας (ο οποίος εμφανίζεται να είναι πιο ανθρωπιστικός στη περιοχή της Εγγύς Ανατολής) και στη Χεττιτική πρακτική να συνάπτουν συνθήκες με τους συμμάχους και τους στρατιωτικούς διοικητές (Βασάλους) της αυτοκρατορίας
Πολλά μνημεία έχουν ανακαλυφθεί από την Χεττιτική περίοδο όπως η Hattusha, το Alacahoyuk και το Kultepe στα ανατολικά, το Karahoyuk κοντά στη Konya στα νοτιοδυτικά, η Tarsus και η Mersin στη βόρεια Ανατολία. Δεν υπήρχε μια κοινή παράδοση στα ταφικά τους έθιμα και μπορεί να υπήρχε ταφή ή και πυρά. Πάντως ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι οι Χετταίοι θάβονταν με ζώα κυρίως άλογα.
Η εποχή του σιδήρου (1200-700 π.Χ.)
Η εποχή του σιδήρου (1200-700 BC) είναι η εποχή ανάπτυξης της «τεχνολογίας» όταν ο σίδηρος αντικατέστησε τον χαλκό ως κύριο υλικό για εργαλεία και όπλα.
Είναι η Τρίτη περίοδο αρχαιολογικής ταξινόμησης που είναι γνωστή ως το σύστημα των τριών εποχών: λίθινη, χαλκού και σιδήρου.
Ακολουθώντας την πτώση της Χετττιτικής δύναμης η Ανατολία μπήκε σε μια σκοτεινή περίοδο και δεν συνήλθε μέχρι το 800 π.Χ. Οι περιοχές στη Συρία που πριν ηγεμονεύονταν από Χετταίους καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν από εισβολείς, αλλά γρήγορα αναδιοργανώθηκαν σε περισσότερα από δώδεκα νέα μικρά ανεξάρτητα βασίλεια, με Χεττιτικό πολιτισμό και Συριο-σημιτικές επιρροές.
Τα βασίλεια αυτά είναι γνωστά ως νεοχεττιτικές πολιτείες. Πολλοί από τους κατοίκους ήταν πιθανά πρόσφυγες ή απόγονοι προσφύγων από τη Χεττιτική μητρική γη. Αυτοί οι νεοχεττίτες είναι οι Χετταίοι (ή οι γιοί του Heth) που αναφέρονται στη βίβλο. Οι νεοχεττιτικές πολιτείες προσαρτήθηκαν στην Ασσυριακή αυτοκρατορία στα τέλη του 8ου π.Χ. αιώνα.
Οι Urartians ίδρυσαν ένα κράτος γύρω από τη λίμνη Van το 1000π.Χ. Ήταν μετανάστες από τα Hurrians και συνυπήρξαν με τους Χετταίους στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ανατολία. Η Tushpa κοντά στη λίμνη Van, ήταν η πρωτεύουσα τους. Από το 860-580π.Χ. μέχρι την εισβολή των Medes από τον βορρά, οι Urartu ήταν η τοπική ηγεμονική δύναμη.
Οι Φρυγοί ήταν από εκείνους τους μετανάστες που ονομάζονταν «Ανθρωποι της Θάλασσας» και ευθύνονταν για την τελική πτώση της Χεττιτικής αυτοκρατορίας. Την περίοδο του βασιλιά Μίδα (8οςπ.Χ. αιώνας) ήταν ένα δυνατό βασίλειο και κυρίευσαν την κεντρική και νοτιοανατολική Ανατολία. Για τους ανθρώπους της Ελληνιστικής περιόδου η περίοδος του βασιλιά Μίδα έγινε θέμα μυθικών παραδόσεων. Το όνομα του Μίδα αναφερόταν στα έπη, όπως για παράδειγμα η ιστορία για το πώς έγινε βασιλιάς, το πως κόπηκε ο γόρδιος δεσμός και πως τα αφτιά του μεταμορφώθηκαν σε αφτιά γαιδάρου.
Στην αρχαιότητα Λυδία ήταν το όνομα μιας εύφορης περιοχής στην εύκρατη ζώνη της δυτικής Ανατολίας. Εκτεινόταν από την Καρία στο νότο μέχρι τη Μυσία στα βόρεια και συνόρευε με τη Φρυγία στα ανατολικά και με το Αιγαίο στα δυτικά. Το 680π.Χ. γνώρισε την πρώτη της περίοδο ακμής κάτω από την ηγεσία του Mermnad και εμποδίζοντας τους Κιμμέριους να εισβάλουν.
Στη διάρκεια της βασιλείας του Κροίσου του δυνατού βασιλιά της Λυδίας (560-546π.Χ.) τα σύνορα της πολιτείας επεκτάθηκαν στα ανατολικά μέχρι το as Halys (στον ποταμό Kizilirmak). Το 546 ο Κροισός ηττήθηκε από τον Πέρση βασιλιά Κύρο και η Λυδία κατακτήθηκε από τους Πέρσες μέχρι την έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η χώρα έγινε μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 133π.Χ.
Η πιο σημαντική πόλη της Λυδίας ήταν η Σαρδίς (Sart) βόρεια του βουνού Τμώλος (Bozdag) από όπου περνούσε ο Πακτωλός (Sartcay) ποταμός για να καταλήξει στον ποταμό Έρμο (Gediz). Ο χρυσός που υπήρχε στην Κοιλάδα του Πακτωλού ποταμού ήταν πολύ σημαντικός για την οικονομία της Λυδίας. Ο χρυσός μεταφερόταν στην κοιλάδα μέσω του Πακτωλού ποταμού.
Η πιο σημαντική πόλη της Λυδίας ήταν η Σαρδίς (Sart) βόρεια του βουνού Τμώλος (Bozdag) από όπου περνούσε ο Πακτωλός (Sartcay) ποταμός για να καταλήξει στον ποταμό Έρμο (Gediz). Ο χρυσός που υπήρχε στην Κοιλάδα του Πακτωλού ποταμού ήταν πολύ σημαντικός για την οικονομία της Λυδίας. Ο χρυσός μεταφερόταν στην κοιλάδα μέσω του Πακτωλού ποταμού.
Οι Λύδιοι ισχυρίζονταν ότι είχαν ανακαλύψει παιχνίδια όπως τα ζάρια και το knucklebones τα οποία τα έμαθαν οι Έλληνες και μέσω αυτών ο υπόλοιπος κόσμος.
Το 640π.Χ. για πρώτη φορά στην ιστορία, νομίσματα από Ήλεκτρο (ένα φυσικό μίγμα χρυσού και άργυρου) χρησιμοποιήθηκαν για να ανταλλαχθούν με αγαθά διευκολύνοντας τις εμπορικές συναλλαγές των Λυδών. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη συμβολή της Λυδίας στην παγκόσμια ιστορία.
Οι Κάροι, εμφανίζονται στην ιστορία ως μισθοφόροι στην υπηρεσία του Αιγυπτίου βασιλιά. Τον 7οπ.Χ. αιώνα κατοικούσαν στην ενδοχώρα και οι περιοχές τους συνόρευαν με τις Ιωνικές πόλεις της Μίλητου και της Αλικαρνασσού.
Τον 5ο αιώνα η Καρία διοικούνταν από τύραννους και πρίγκηπες μερικοί από τους οποίους διάλεξαν την Περσική πλευρά την εποχή του Ιωνικής επανάστασης. Στο τέλος του 5ου αιώνα η Καρία άνηκε στη Δήλια συμμαχία. Φαίνεται ότι είχε μετατραπεί σε μια ξεχωριστή Περσική Σατραπεία. Ο Κάρος Σατράπης Μαυσωλός πήρε μέρος στο μεγάλο εξέγερση των δυτικών σατραπειών αλλά αργότερα άλλαξε πλευρά και κατέκτησε για λογαριασμό του Πέρση βασιλιά την Phaselis και την δυτική Λυδία. Ο Μαυσωλός έκανε την Αλικαρνασό Μητρόπολη της Καρίας. Η αρχιτεκτονική της πόλης συμπεριλαμβανομένου και του τύμβου του Σατράπη και του Μαυσωλείου (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου) θωρείται εξέχουσα. Το Μαυσωλείο σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Μαυσωλό αλλά κτίστηκε από την συνεργάτιδα και γυναίκα του, Αρτεμισία.
Τον 5ο αιώνα η Καρία διοικούνταν από τύραννους και πρίγκηπες μερικοί από τους οποίους διάλεξαν την Περσική πλευρά την εποχή του Ιωνικής επανάστασης. Στο τέλος του 5ου αιώνα η Καρία άνηκε στη Δήλια συμμαχία. Φαίνεται ότι είχε μετατραπεί σε μια ξεχωριστή Περσική Σατραπεία. Ο Κάρος Σατράπης Μαυσωλός πήρε μέρος στο μεγάλο εξέγερση των δυτικών σατραπειών αλλά αργότερα άλλαξε πλευρά και κατέκτησε για λογαριασμό του Πέρση βασιλιά την Phaselis και την δυτική Λυδία. Ο Μαυσωλός έκανε την Αλικαρνασό Μητρόπολη της Καρίας. Η αρχιτεκτονική της πόλης συμπεριλαμβανομένου και του τύμβου του Σατράπη και του Μαυσωλείου (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου) θωρείται εξέχουσα. Το Μαυσωλείο σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Μαυσωλό αλλά κτίστηκε από την συνεργάτιδα και γυναίκα του, Αρτεμισία.
Από τον 11ο μέχρι τον 6οπ.Χ. αιώνα τα τρία ελληνικά φύλα: οι Ίωνες, οι Δωριείς και οι Αιολείς βρέθηκαν με ένα αυξανόμενο πληθυσμό που δεν μπορούσε να τραφεί από την ηπειρωτική χώρα. Πολλοί από αυτούς έφυγαν ιδρύοντας αποικίες στην δυτική Ανατολία και ορισμένα νησιά του Αιγαίου. Οι Ίωνες διακρίθηκαν αναπτύσσοντας σπουδαίες πόλεις κάτω από την επιρροή της προϋπάρχοντος Ανατολιακού πολιτισμού.
Ο όρος «Ιωνία» αναφέρεται αποκλειστικά στο κεντρικό μέρος της δυτικής Ανατολίας όπου μιλούσαν την Ιωνική ελληνική διάλεκτο, αν και μερικές φορές ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ολόκληρη της δυτική ακτή. Πολλοί μυκηναίοι μετανάστευσαν στην Ιωνία με σκοπό να ξεφύγουν από τους εισβολείς Δωριείς το 1100π.Χ. Είχαν στενές επαφές με τους πιο ανεπτυγμένους πολιτισμούς της Ανατολίας, όπως τους Λυδούς, τους Κάρες, τους Φρυγούς τους Χετταίους και τους Urartians, αναπτύσσοντας γρήγορα το επίπεδο του δικού τους πολιτισμού. Η ανταλλαγή στις τέχνες και την επιστήμη άνθισε στην Ιωνία, ιδιαίτερα στη Μίλητο. Το 800π.Χ. μια θρησκευτική και πολιτισμική ένωση έγινε από δώδεκα Ιωνικές πόλεις Μίλητος, Μυσία, Πριήνη, Σάμος, Έφεσος, Κολοφώνας, Λέβεδος, Τέως, Ερυθραία, Χίος, Κλαζομενές και Φωκαία.
Η Ιωνία υποτάχτηκε στο Κροισό, αρχηγό του επεκτεινόμενου βασιλείου των Λυδών. Με τη σειρά του ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος κατέκτησε το βασίλειο του Κροισού το 546 και την Ιωνία. Οι Ίωνες επιχείρησαν μια επανάσταση ενάντια στον Δαρείο τον 1ο από το 499-494 αλλά ηττήθηκαν και η Μίλητος καταστράφηκε.
Όταν οι Ιωνικές πόλεις βρέθηκαν υποτελείς τότε όλοι οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες μετανάστευσαν από την Ανατολία στην Αθήνα. Με άλλα λόγια όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Ekrem Akurgal τα θεμέλια του υψηλά εκτιμώμενου Ελληνικού πολιτισμού βρίσκονται στην Ανατολία. Τα πρώτα βήματα της Δημοκρατίας (που εγκαθιδρύθηκε αργότερα στην Αθήνα το 508π.Χ.) έγιναν στην Ιωνία. Οι Ίωνες επανέκτησαν την ανεξαρτησία τους συμμετέχοντας στη Δήλια συμμαχία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τη Περσία το 334-325 και ελευθέρωσε την Ιωνία, αλλά οι κληρονόμοι του χώρισαν το βασίλειο του σε μοναρχίες. Όταν ένας από αυτούς ο Άτταλος της Περγάμου πέθανε το 133π.Χ. κληροδότησε το βασίλειο του στη Ρώμη. Η Πέργαμος έγινε επαρχία της Ρώμης και οι Ίωνες έγιναν Ρωμαίοι πολίτες (δούλοι). Οι Ιωνικές πόλεις συνέχισαν να είναι πολιτισμικά και οικονομικά κέντρα.
Όταν οι Ιωνικές πόλεις βρέθηκαν υποτελείς τότε όλοι οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες μετανάστευσαν από την Ανατολία στην Αθήνα. Με άλλα λόγια όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Ekrem Akurgal τα θεμέλια του υψηλά εκτιμώμενου Ελληνικού πολιτισμού βρίσκονται στην Ανατολία. Τα πρώτα βήματα της Δημοκρατίας (που εγκαθιδρύθηκε αργότερα στην Αθήνα το 508π.Χ.) έγιναν στην Ιωνία. Οι Ίωνες επανέκτησαν την ανεξαρτησία τους συμμετέχοντας στη Δήλια συμμαχία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τη Περσία το 334-325 και ελευθέρωσε την Ιωνία, αλλά οι κληρονόμοι του χώρισαν το βασίλειο του σε μοναρχίες. Όταν ένας από αυτούς ο Άτταλος της Περγάμου πέθανε το 133π.Χ. κληροδότησε το βασίλειο του στη Ρώμη. Η Πέργαμος έγινε επαρχία της Ρώμης και οι Ίωνες έγιναν Ρωμαίοι πολίτες (δούλοι). Οι Ιωνικές πόλεις συνέχισαν να είναι πολιτισμικά και οικονομικά κέντρα.
Οι σκοτεινοί αιώνες της Ανατολίας (700-490 BC)
Μετά από 2.000 χρόνια σπουδαίου πολιτισμού ο ανατολικός κόσμος έπεσε στους σκοτεινούς αιώνες. Το κέντρο του πολιτισμένου κόσμου μεταφέρθηκε στις δυτικές Περιοχές. Σε αυτό το σημείο καμπής της παγκόσμιας ιστορίας ο πολιτισμένος Ανατολικός κόσμος εκπροσωπούνταν από τους Αιγύπτιους, τους Χετταίους, τους Φοίνικες, τους Βαβυλώνιους, τους Ασσύριους και τους Urartians. Οι Urartians είναι ο τελευταίος πολιτισμός αυτής της περιόδου.
Σε ότι αφορά τις απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο θα πρέπει να σημειωθεί τα εξής:
- Ο πολιτισμός που αναπτύσσεται στην Ανατολία είναι ένας γηγενής πολιτισμός που ξεκινάει από την προϊστορική περίοδο.
- Η έμφαση που δίνεται στην υπεροχή του πολιτισμού της Ανατολίας έναντι των υπολοίπων πολιτισμών και η πολιτισμική συνάφεια περίπου όλων των λαών που κατοικούν κατά καιρούς στη περιοχή..
- Στην πολιτισμική συνέχεια της περιοχής της Ανατολίας παρά τις όποιες δημογραφικές και κοινωνικοπολιτικές αλλαγές με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση των κατακτητών και την υποταγή τους στη πολιτισμική ανωτερότητα του Ανατολικού πολιτισμού.
- Στην πολιτισμική διάχυση που προκαλείται από τον προεξάρχων πολιτισμό της Ανατολίας σε άλλες περιοχές.
Η ιστορία της Τουρκίας όπως παρουσιάστηκε από την Τουρκική Ιστορική Επιτροπή (Turk Tarih Tezi) το 1932 είναι η τουρκοκεντρική ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την παρουσίαση της «Θέσης» προέρχονται κύρια από το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη Jr, Το Τουρκικό κράτος και η ιστορία . Παρά τους όποιους κινδύνους ενέχει μία τέτοια προσπάθεια, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε μέσα από το βιβλίο τα στοιχεία εκείνα που θα μας βοηθούσαν να διαμορφώσουμε την Τουρκική Ιστορική Θέση (Turk Tarih Tezi) όπως καταγράφηκε στο πρώτο Τουρκικό Ιστορικό Συνέδριο (Turk Tarih Kongresi) και σε όποια σημεία αυτό ήταν δυνατό να διασταυρώσουμε τα στοιχεία του βιβλίου με άλλες μελέτες που αναφέρονται στο θέμα . Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Τουρκική Ιστορική Θέση δεν ήταν και η μοναδική άποψη που αναπτύχθηκε στο Συνέδριο, αλλά αυτή που τελικά επικράτησε .
Καθώς σκοπός της παρούσης μελέτης δεν είναι η αντιπαράθεση απόψεων και η αμφισβήτηση της Τουρκικής ιστορίας και με δεδομένο ότι μια σειρά από Τούρκους ιστορικούς έχουν ασκήσει αυστηρή κριτική στην Τουρκική Ιστορική Θέση, θεωρούμε ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι σχετικά έγκυρο και δίνει μια εικόνα της ιστορίας της Τουρκίας όπως διαμορφώθηκε την εποχή του Πατριάρχη της σύγχρονης Τουρκίας.
Το 1928 μια νεαρή ιστορικός η Afet Inan έδειξε στον Ataturk ένα Γαλλικό βιβλίο στο οποίο αναφερόταν ότι οι Τούρκοι άνηκαν στην κίτρινη φυλή και συνεπώς ήταν κατώτερος λαός και τον ρώτησε: «Έτσι είναι;». Εκείνος ατάραχος απάντησε «Όχι, δεν μπορεί. Ας ριχτούμε στη δουλειά γύρω από αυτό» . Θεώρησε το ζήτημα τόσο σοβαρό ώστε οργάνωσε μια μικρή βιβλιοθήκη με τα κατάλληλα εγχειρίδια και επιφόρτισε μια ομάδα από αξιωματούχους και δασκάλους να αρχίσουν έρευνες σχετικά με αυτό και να του αναφέρουν σε σχετικό χρόνο. Τα ερωτήματα που κύρια απασχολούσαν τον Ataturk, όπως τα κατέγραψε ένα σπουδαστής των ιστορικών θεωριών του, ήταν:
- Ποιοι ήταν οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας;
- Πως και από ποιους δημιουργήθηκε ο πρώτος πολιτισμός στη Τουρκία;
- Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στη παγκόσμια ιστορία και στο παγκόσμιο πολιτισμό;
- Η ίδρυση κράτους στην Ανατoλία από μία Τουρκική φυλή (Οθωμανούς) αποτελεί ένα ιστορικό μύθο. Στη περίπτωση αυτή πρέπει να βρεθεί μια άλλη ερμηνεία για το σχηματισμό του κράτους αυτού.
- Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της ισλαμικής ιστορίας και ποιος ήταν ο ρόλος των Τούρκων σε αυτή;
Βεβαίως θα είναι αστείο να πιστέψει κανείς ότι το ενδιαφέρον του Ataturk για την Τουρκική ιστορία παρακινήθηκε από την πρόκληση μιας νεαρής φοιτήτριας. Ένα «μυθικό» περιστατικό όπως αυτό, μας βοηθά να σκιαγραφήσουμε την εικόνα που αποκόμιζε ένας νεαρός Τούρκος διανοούμενος που προσπαθούσε να μελετήσει ξένα κείμενα και ανακάλυπτε πως τις περισσότερες φορές η εθνικότητα του ήταν φορτισμένη με ιδιαίτερα αρνητικό περιεχόμενο .
Επίσης, στο εσωτερικό της Τουρκίας, πολλές φορές το όνομα «Τούρκος» περιέγραφε τον άξεστο ή τον χωριάτη σε αντιπαράθεση με τον χαρακτηρισμό «Οθωμανός».
Ο πρώτος καρπός της εργασίας από την αρμόδια ομάδα που συγκέντρωσε ο Ατατούρκ δημοσιεύτηκε το 1930 (Turk tarihinin ana hatlari) δεν φαίνεται να τον ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1931 με την ευκαιρία της ίδρυσης της Τουρκικής Ιστορικής Επιτροπής ο Kemal Ataturk απευθυνόμενος στην ομάδα των επιστημόνων είχε πει: «Οι πρόγονοι μας, που ίδρυσαν μεγάλα κράτη, έγιναν αφέντες μεγάλων και εκτεταμένων πολιτισμών. Είμαστε αναγκασμένοι να εξετάσουμε το ζήτημα αυτό, να διεξάγουμε έρευνες και να αναγγείλουμε τα αποτελέσματα τους στον Τουρκικό λαό και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Τούρκικη νεολαία, εφόσον θα γνωρίσει τους προγόνους της, θα βρει τη δύναμη να πραγματοποιήσει ακόμα μεγαλύτερα κατορθώματα .
Η Τουρκική Ιστορική Επιτροπή με την συνεχή εποπτεία του ίδιου του Kemal άρχισε να «κατασκευάζει» τη Τουρκική ιστορία. Το 1932 έγινε το πρώτο συνέδριο Τουρκικής ιστορίας στην Ankara όπου διακηρύχτηκε τυπικά και επίσημα η Τουρκική Ιστορική θέση (Turk Tarih Tezi) που θα αποτελούσε από εκεί και πέρα το επίσημο κρατικό δόγμα και οι θέσεις της οποία συνοψίζονταν στα εξής:
- Η ιστορία του τουρκικού έθνους όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστή, δεν συνίσταται μόνο στην οθωμανική ιστορία. Η τουρκική ιστορία είναι πολύ παλαιότερη. Το έθνος που διέδωσε τον πολιτισμό σε όλα τα άλλα έθνη είναι το τούρκικο.
- Η τουρκική φυλή δεν είναι κίτρινη. Οι Τούρκοι είναι λευκοί και βραχυκέφαλοι. Εμείς που σήμερα διαφεντεύουμε τη πατρίδα μας είμαστε απόγονοι εκείνων που ίδρυσαν τον παλαιότερο πολιτισμό και οι οποίοι έφεραν το ίδιο όνομα με εμάς.
- Οι Τούρκοι που μετέφεραν τον πολιτισμό στα μέρη όπου εγκαθίσταντω και που υπήρξαν οι πρώτοι θεμελιωτές του πολιτισμού του Ιράκ, της Ανατολία, της Αιγύπτου και του Αιγαίου κατάγονται από τη κεντρική Ασία. Εμείς, οι σημερινοί Τούρκοι, είμαστε απόγονοι κεντροασιατών .
Ο γενικός γραμματέας Τουρκικής ιστορικής εισηγητικής επιτροπής Resit Galip και μέλος του κοινοβουλίου ανέλαβε την εισηγητική έκθεση του Συνεδρίου. Η εργασία του έχει τίτλο «Μια γενική άποψη της ιστορίας της τουρκικής φυλής και του πολιτισμού». Βάσει της ταξινόμησης του Γάλλου φυσιολόγου F. Bernier (1722) ο οποίος ξεχωρίζει τέσσερις φυλές στη βάση τριών χρωμάτων δέρματος (οι Λάπωνες σε ξεχωριστή κατηγορία) ο Galip κατατάσσει τους Τούρκους στην Ινδοευρωπαϊκή φυλή. Για να επιτύχει αυτή τη ταύτιση χρησιμοποιεί έναν φυσιολόγο-ανθρωπολόγο του Χάρβαρντ τον R. B. Dixon (The racial history of man) που στα 1923 ασχολείται ακόμα με την κρανιομετρία και την ανθρωπομετρία. Με μια αποτελεσματική εφαρμογή της μεθόδου του Dixon απόσπασε τους Τούρκους από την κίτρινη ή Mογγολική φυλή κατατάσσοντας τους στη βιολογική κατηγορία των «βραχυκέφαλων» λαών ή του λεγόμενου «αλπικού τύπου». Επεκτείνοντας δε την επιχειρηματολογία του Dixon o Galip, ισχυρίζεται ότι η Anayurdu, η πατρίδα του αλπικού ανθρωπολογικού τύπου είναι η περιοχή που ορίζεται, στα βόρεια από το Baykal-Hazar, στα νότια από τα Ιμαλάια και στα δυτικά από τη Κασπία (Hazar). Επομένως τα ανατολικά οροπέδια (yaylar) του Τουρκεστάν είναι η αρχική κοιτίδα του παλαιοαλπικού τύπου, εφόσον μια πλειάδα φυσιολόγων (ανθρωπολόγων) μας διαβεβαιώνουν ότι οι Τούρκοι είναι βραχυκέφαλοι. Αυτοί οι γενάρχες των Τούρκων (Ata Turkler) και οι απόγονοι αυτής της θαυμαστής φυλής αποτελούν τη πηγή κάθε δύναμης και ικανότητας. Οι άλλοι φυλετικοί τύποι μπορεί να φτάσουν σε ένα επίπεδο παραγωγής στοιχείων υψηλού πολιτισμού, μόνο έπειτα από μία διέγερση η οποία θα προκληθεί από τον αλπικό τύπο και ύστερα από την ανάμειξη τους με τη δημιουργικότητα του αλπικού και πάντα σε σχέση με τη δημιουργική και εξευγενιστική του μεγαλοφυία. Συνεπώς -καταλήγει ο Galip- όλοι οι πολιτισμοί, συμπεριλαμβανομένων της Κίνας, της Αιγύπτου, της Ιταλίας, της Ελλάδας, του Αιγαίου, των Χετταίων και της Ανατολίας- οφείλουν την ύπαρξη τους στους Τούρκους .
Βασιζόμενος στα γραπτά του Abel Remusat (1829) που υποστήριξε ότι οι Κινέζοι που εμφανίστηκαν στη κοιλάδα Ουέι άνηκαν στον αλπικό ανθρωπολογικό τύπο, στον Dixon που αρνείται την ύπαρξη Κινεζικής φυλής και στον Karlgren (1924) που υποστήριξε ότι εάν υπήρξε κάποιος πρωτοκινεζικός πολιτισμός αυτός προήλθε από τον τουρκικό, o Galip αρνείται την πρωτοτυπία του Κινέζικου πολιτισμού και υποστηρίζει ότι οι ιδρυτές του Κινέζικου πολιτισμού ήταν Τούρκοι.
Στηριζόμενος στον ισχυρισμό ότι οι κάτοικοι του Mohenjadarou και της Harappa ήταν βραχυκέφαλοι κεντροασιάτες διεκδικεί για λογαριασμό της Τουρκίας την Ινδία.
Διακηρύσσει ότι ο πολιτισμός της Μεσοποταμίας δεν ήταν σημιτικής προελεύσεως αλλά Σουμεριακής, υποστηρίζοντας ότι και οι Σουμέριοι ήταν βραχυκέφαλοι, τους ονόμαζαν Τουρανούς και στη πραγματικότητα άνηκαν στη Τουρκική φυλή.
Στην Αίγυπτο, οι γηγενείς δολιχοκέφαλοι που χρησιμοποιήθηκαν ως εργάτες διοικούνταν από τους Τούρκους βραχυκέφαλους .
Σε ότι αφορά τον Ελληνικό πολιτισμό ο Galip συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητος Ελληνικός πολιτισμός. Το γεγονός ότι οι αρχαίοι και οι σύγχρονοι Έλληνες είναι βραχυκέφαλοι είναι αρκετό για να αποδείξει ότι αποτελούν και αυτοί μέρος της μεγάλης Τουρκικής επικυρίαρχης «πολιτισμικής αυτοκρατορίας». Η ανακάλυψη αγγείων της νεολιθικής περιόδου που παρουσιάζουν ομοιότητες στη βόρειο Ελλάδα και νοτιοανατολική και κεντρική Ευρώπη με αντίστοιχα αγγεία που βρέθηκαν στη κοιλάδα του Δούναβη και το δυτικό Τουρκεστάν από τον H. Hall (1915) επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του.
Στη περίπτωση της Ιταλίας, η ανακάλυψη βραχυκέφαλων ανάμεσα στους δολιχοκέφαλους της νεολιθικής περιόδου συν το γεγονός ότι ο Carra de Vaux προσδιόρισε τους Ετρούσκους ως Τούρκους και με δεδομένη τη βασική συμβολή των Ετρούσκων στη διαμόρφωση του Ρωμαϊκού πολιτισμού κάνει φανερό ότι και ο Ρωμαϊκός πολιτισμός είναι προϊόν του Τουρκικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Βεβαίως θα πρέπει να σημειωθεί ότι και οι Ρωμαίοι προερχόμενοι από την Τροία είναι ούτως ή άλλως προϊόν της τουρκικής επιρροής.
Σημαντική για τη δόμηση της θεωρίας του Galip είναι η διασύνδεση των Χετταίων με τους Τούρκους που επιτυγχάνεται με διάφορες κρανιομετρήσεις που είχε στα χέρια του ο εισηγητής που απεδείκνυαν περίτρανα την ταύτιση Τούρκων και Χετταίων και τεκμηριώνουν τη θεωρία που ανέπτυξαν οι Dixon και William Ramsay οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο βραχυκέφαλος αλπικός τύπος βρίσκεται στην Ανατολία από αρχαιοτάτων καιρών χωρίς να έρθει σε επιμιξία, μέχρι κάποιο διάστημα, με καμιά άλλη φυλή .
Μετά την εισήγηση του Galip τον λόγο πήρε ο Hasan Cemil ο οποίος ασχολήθηκε με τον Αιγαιακό και τον Ελληνικό πολιτισμό. Ο Cemil υποστήριξε με τη σειρά του ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι Ιωνικός, ο οποίος εμπνεύστηκε και δημιουργήθηκε μόνο μέσα από την επαφή του με τον Χεττιτικό. «Παρά το μεγαλείο και τη λαμπρότητα -λέει ο Cemil- αυτών των παλαιών πολιτισμών, η ερμηνεία τους βρίσκεται στο γεγονός ότι το σπέρμα τους προήλθε κατά βάση από τη κοιτίδα του πολιτισμού (medeniyet ocagidan) (Σημ Συγ: δηλαδή την Ανατολία) και αναπτύχθηκε και σε εκείνα τα μέρη. (...) Αν προσθέσουμε ότι το αποκαλούμενο Ελληνικό θαύμα αποτελεί λανθασμένο και ανακριβή μύθο, επειδή οι Έλληνες πρέπει να θεωρούνται ένα μικρό μέρος της μεγάλης Τουρκικής οικογένειας, η οποία αποτελεί στη πραγματικότητα της πηγή της μεγαλοφυίας και των θαυμάτων. Η αναγνώριση του έργου των Ελλήνων πρέπει να περιορίζεται στο παραπάνω » Και καταλήγοντας συμπεραίνει ότι οι Έλληνες και οι αποκαλούμενοι πρόγονοι τους Πελασγοί, όντας βραχυκέφαλοι, είναι και αυτοί Τούρκοι.
Αυτή ήταν -σε γενικές γραμμές- η Τουρκική Ιστορική Θέση όπως διαμορφώθηκε στο πρώτο Τουρκικό Ιστορικό Συνέδριο. Εμφανώς η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στην διαμόρφωση αυτών των θέσεων έχει τις βάσεις της στην ανθρωπολογία (φυσιολογία) διεκδικώντας για λογαριασμό της Τουρκίας την παλαιοαλπική άρια φυλή, τον βραχυκέφαλο δηλαδή, τύπο ανθρώπου.
Η ιδέα ενός τουρκικού πολιτισμού στη κεντρική Ασία, εκτός του ότι πρόσθεσε νέες θεωρίες στον Παντουρκισμό, δημιούργησε ταυτόχρονα μια ρομαντική νοσταλγία και επιθυμίες για κάποιες απομακρυσμένες χώρες και για το παρελθόν, επιτυγχάνοντας έτσι να παραμερίσει την αρνητική προκατάληψη για τις τρέχουσες συνθήκες διαβίωσης. Όλοι οι κατακτητές από τη κεντρική Ασία έγιναν εθνικοί ήρωες, οι ηρωικές τους πράξεις σχολιάστηκαν σαν εθνικές επιτυχίες. Η φυλή χρησιμοποιήθηκε ως κρίκος για να συνδεθούν οι Τούρκοι της κεντρικής Ασίας με τη Μικρά Ασία. Βιβλία, θεατρικά έργα και δημοσιογραφικά άρθρα που γράφτηκαν πάνω στη θεωρία αυτή. Το Υπουργείο Παιδείας έγινε, και σε μεγάλο βαθμό παραμένει, το κέντρο αυτού του είδους του εθνικισμού. Ο εθνικισμός έγινες στην ουσία ένας τύπος θρησκευτικού πάθους και το έθνος ένας πολιτικός μύθος . Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι η πλημμύρα μιας τέτοιας ποικιλίας θρησκευτικών και συντηρητικών ιδεών μέσα στο τουρκικό εθνικισμό μεταξύ 1923 και 1945, συντέλεσε ώστε μερικές ομάδες της υπαίθρου να ταυτιστούν με το έθνος.
Ο συγγραφέας Tekil Alp έγραψε ότι οι τέσσερις τόμοι της τουρκικής και παγκόσμιας ιστορίας που χρησιμοποιούνται στα σχολεία της Τουρκίας από το 1930 περιέχουν «μια νέα θεώρηση του ρόλου του τουρκικού έθνους στην πολιτισμική ανάπτυξη της ανθρωπότητας από την προϊστορική περίοδο μέχρι τις μέρες μας». Μερικά από τα σημεία που χρήζουν αναφοράς σχετικά με αυτή τη νέα θεώρηση παρατίθενται εδώ:
- «Η μητρική γη των τούρκων είναι η κεντρική Ασία, η οποία εκτείνεται από την κοιλάδα του Baikal διαμέσω των Αλταϊκών βουνών στην κοιλάδα του Ιτέλ, την Κασπία θάλασσα, το Ινδικό Kush, το Karakorum και τις γειτονικές περιοχές.
- Ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα ζούσε σε σπηλιές ζώντας πρωτόγονη ζωή, οι Τούρκοι άρχισαν να μεταναστεύουν στην Ασία. Στην Ινδία, την Ασιατική ενδοχώρα, την Νότιο Αφρική και την Ευρώπη όπου μετέφεραν τον πολιτισμό που είχαν αναπτύξει στην πατρίδα τους. άλλοι δρόμοι που διάλεξαν αυτοί οι μετανάστες τους οδήγησαν στα Ουράλια όρη, στην Κασπία θάλασσα και αργότερα στις βορειότερες περιοχές της Μαύρης θάλασσας» .
- Δεν υπήρξε κανένας υψηλού επιπέδου πολιτισμός που να μην προήλθε από την δημιουργική και εξευγενιστική μεγαλοφυία του παλαιοαλπικού τύπου ανθρώπου, δηλαδή των Τούρκων.
Ο δεύτερος τομέας όπου ο Ατατούρκ επικέντρωσε τη προσοχή του ήταν στη γλώσσα και πιο συγκεκριμένα τη Τούρκικη γλώσσα. Το 1928 αντικαθίσταται το Αραβικό αλφάβητο που χρησιμοποιούταν μέχρι τότε στη οθωμανική αυτοκρατορία από το λατινικό . Την ίδια χρονιά που ιδρύθηκε η Turk Tarih Tetkit Heyeti ιδρύθηκε και η Turk Dil Tetkit Cemiyeti (Εταιρία Έρευνας της Τουρκικής Γλώσσας) στην οποία ανατίθεται το ζήτημα της εκκαθάρισης της Τουρκικής γλώσσας από ξένες επιρροές. Η πρώτη περίοδος, μέχρι το 1934 χαρακτηρίζεται από μια πολιτική «εξαιρετικής καθαρότητας». Στη πρώτη συνεδρίαση οι «εξαγνιστές της γλώσσας» (Tasfiyesiler) είχαν την υπεροχή. Στο πρώτο Dil kurultay, συντάχθηκαν κανόνες λειτουργίας και η Εταιρία ξεκίνησε τη προετοιμασία για την εκκαθάριση της γλώσσας από ξένες επιρροές . Ανάμεσα στα προϊόντα της Εταιρίας ήταν και μια εργασία γνωστή ως Osmanlicadan turkeye soz karsiliklari tarama dergisi, δηλαδή ένα εγχειρίδιο που περιείχε τις αληθινές τουρκικές λέξεις για όσους επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν τις αντίστοιχες οθωμανικές. Καθώς δεν υπήρχαν κατευθυντήριες γραμμές για τη χρήση της τουρκικής γλώσσας εμφανίστηκε κάποια φαινόμενα γλωσσικής «αναρχίας» στον Τύπο και τον προφορικό λόγο .
Όταν συνήλθε το δεύτερο Die Kulturay το 1934 άλλαξε ακόμα και ο τίτλος της οργάνωσης από Turk Dil Tetkil Cemiyeti σε Turk Dil Arastirma Kurumu για να απαλλαγεί από τις δύο αραβικές λέξεις που περιείχε. Λέγεται ότι όταν ο Ataturk έγραψε στον Γουσταύο Αδόλφο της Σουηδίας χρησιμοποίησε 35 νεοεισαχθείσες λέξεις από το Tamara Dergisy. Την περίοδο της «εξαιρετικής καθαρότητας» διαδέχτηκε η περίοδος του «ήπιου εξαγνισμού» .
Η αποστολή της αδημοσίευτης εργασίας του Βιεννέζου γλωσσολόγου Herman F. Kverich προσωπικά στον Ataturk σηματοδότησε την έναρξη μιας νέα περιόδου. Λέγεται ότι τις βασικές ιδέες της θεωρίας ανέπτυξε ο ίδιος ο Ataturk και τη παρουσίασε στο τρίτο συνέδριο της Die kurultay το 1936. Tο όνομα της Εταιρίας άλλαξε και πάλι σε Turk Dil kurumu.
Έτσι, βάσει της εργασίας του Herman F. Kverich γίνεται η διακήρυξη της «ηλιακής θεωρίας της γλώσσας» (Gunes Di teorisi) η οποία επικράτησε πλήρως μέχρι το θάνατο του Ατατούρκκ, το 1938. Αυτή η περίοδος έθεσε τέρμα στην συνεχόμενη «εκκαθάριση» της τουρκικής γλώσσας διακηρύσσοντας ότι όσες λέξεις απέμεναν ήταν βασικά τουρκικής προελεύσεως ( Turkede kalacak kelimelerin aslindan turkce oldugu izah edimely) . Δηλαδή αυτή η θεωρία υποστήριζε ότι όλες οι Ινδοευρωπαικές γλώσσες (σουμεριανή, χεττιτική, αραβική, περσική, λατινική κ.α.) προέρχονταν από την τουρκική, όπως ακριβώς όλοι οι πολιτισμοί προήλθαν από τον βραχυκέφαλο τύπο ανθρώπου που είναι οι Τούρκοι. Οι γλωσσολογικές λεπτομέρειες της θεωρίας διατυπώθηκαν με εξαιρετική σαφήνεια από τον I. N. Dilmen στο Turk Dili Belleten (no. 21-22).
Όπως υποστηρίζει ο Dilmen «Η Gunes dil teorisi είναι η λύση ενός μεγάλου προβλήματος που απασχολούσε του γλωσσολόγους ολόκληρου του κόσμου: τη προέλευση των γλωσσών» . Η «ηλιακή θεωρία της γλώσσας» προσπαθεί να αποκαλύψει εκείνο το σημείο όπου σημειώθηκε η ρήξη ανάμεσα στο άνθρωπο του ζωικού σταδίου και τον άνθρωπο που αναπτύσσει την αντίληψη και την εφυία. Ως σημείο αναφοράς χρησιμοποιείται ο ήλιος λόγω της φυσικής του υπεροχής στον φυσικό κόσμο. Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την δύναμη του ήλιου και χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την συμβολική γλώσσα για να τη περιγράψει. Καθώς το (α) είναι το όπως λένε οι γλωσσολόγοι, είναι ο ευκολότερος ήχος γιατί απαιτεί την λιγότερη δυνατή κίνηση των φωνητικών χορδών και τα απλούστερα σύμφωνα είναι τα λαρυγγόφωνα και ιδιαίτερα εκείνα που μοιάζουν με τα φωνήεντα, όπως το ημισύμφωνο γ (g), η πρώτη λέξη που δημιουργείται συμβολικά για να περιγράψει τον ήλιο είναι ag (αγγ-ου).
Δεν θεωρούμε σκόπιμο να μπούμε στις λεπτομέρειες της «ηλιακής θεωρία της γλώσσας». Εκείνο που είναι σημαντικό στην χρήση αυτής της θεωρίας είναι ότι συνδέθηκε με τις τουρκικές ιστορικοανθρωπολογικές θεωρίες για να αποδείξει την ταύτιση τουρκικής και ινδοευρωπαικής φυλής. Ο Dilmen έγραφε: « Η ιστορία απέδειξε ότι ο πρώτος ανθρώπινος πολιτισμός γεννήθηκε από τους βραχυκέφαλους τούρκους ης Κεντρικής Ασίας, οι οποίοι τον διέδωσαν στην Ευρώπη, την Αφρική, την Αμερική και την Αυστραλία. Είναι βέβαιο ότι βρίσκονταν σε πολύ πιο προηγμένο στάδιο πολιτισμού από ότι οι δολιχοκέφαλοι αφρικανοί. (.) Η Τουρκική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των πολιτισμένων γλωσσών . Γλωσσολογικά αυτό τεκμηριώθηκε στο ότι οι υποθετικές ρίζες των ινδοευρωπαικών γλωσσών μπορούν να ανακαλυφθούν στην τουρκική γλώσσα, συνεπώς η τουρκική γλώσσα είναι η ινδοευρωπαική γλώσσα. Επίσης αμφισβητείται η καταγωγή των ευρωπαϊκών γλωσσών από τη σημιτική γλώσσα καθώς η σύγκριση των σημιτικών γλωσσών με τη τουρκική αποδεικνύει ότι οι δεύτερες προήλθαν από τη πρώτη. Ο Dimen προσθέτει ως τελική απόδειξη μια συγκριτική μελέτη των ριζών των ινδοευρωπαικών και των σημιτικών γλωσσών από την οποία προκύπτει πλήρη αντιστοιχία.
ακριτα θα ηθελα να μας πεις ,αν γνωριζεις, πως δημιουργηται η ΑΟΖ?υπαρχει διεθνης κανονας ο οποιος εφαρμοζομενος δεν χρειαζεται η συνεναιση των γειτονων η" γινεται κατοπιν κοινης συμφωνειας?
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ρωτω γιατι βλεπω σε πολλα σαιτ το θεμα ΑΟΖ σαν λιδια λιθο των προβληματων μας με τουρκους και θα ηθελα να γνωριζω επι της διαδικασιας ΓΙΑΤΙ αν χρειαζεται συνηπογραφη των τουρκων αυτο αξιζει ενα τιποτε δηλαδη οσο και ο λογος των τουρκων
Διάβασε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήAkrita...Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωριάτης ξεχωριάτης μια χαρά την κάνουνε την δουλειά τους,
ΑπάντησηΔιαγραφήβγάζουν βιβλία και κάνουν έρευνες αποδομώντας την δικιά μας,
την δικιά μας που την αποδομούν οι διάφοροι μεταμοντέρνοι Λιακορεπούσηδες.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι διπλό:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Η πνευματική ηγεσία (λέμε τώρα) της χώρας δεν ασχολείται πλέον με αυτά τα θέματα που θεωρούνται ως "εθνικιστικά", αλλά αντίθετα έχει στόχο να αποδομήσει γενικότερα την έννοια του έθνους. Το ιδανικό είναι σήμερα να γίνουμε "Ευρωπαίοι" που έτυχε να είμαστε "ελληνόφωνοι", όπως οι υπόλοιποι "γερμανόφωνοι", "αγγλόφωνοι" κλπ
Ο πλέον γνωστός από τους "μεταμοντέρνους" αυτούς "ιστορικούς" είναι ασφαλώς ο γνωστός κ. Λιάκος και οι μαθητ-ές/ριες του, Ρεπούση, Κουλούρη κ.ά. που προβάλλει λυσσωδώς εδώ και χρόνια το ΔΟΛιο συγκρότημα
2. Από τον Λιάκο πάμε στον Λιακόπουλο και στους αερολόγους των μη-συμβατικών θεωριών που έχουν αναλάβει να μας πληροφορήσουν για την πραγματική "Ιστορία" μας!
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...
Διάβασα ένα κομμάτι και το υπόλοιπο το αποθήκευσα για να το διαβάσω μετά. Έχει πλάκα πάντως που οι "παμπάλαιοι" Τούρκοι γιορτάζουν την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκρίτα συγχαρητήρια για τη δουλειά που κάνεις!
Ευχαριστώ ανώνυμε 10:51.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒουρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.google.com/googlebooks/ancient-greek-and-latin.html
Δεν είναι απλώς ύποπτο το βιβλίο, είναι "επιστημονική" μορφή προπαγάνδας. Στις ανθρωπιστικές επιστήμες με προσεκτική επιλογή πηγών, μεθόδων, ευρημάτων και μπόλικη καλή θέληση είναι συχνά εύκολο να φτιάξει κανείς μια αρκούντως βάσιμη θεωρία για το ο,τιδήποτε. Και άντε μετά να πρέπει να αντικρούσει κανείς πράγματα για τα οποία σε τελική ανάλυση, οριστική και αμετάκλητη απόδειξη πολύ σπάνια υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι τυχαίο ότι θεωρίες τύπου "Μαύρης Αθηνάς" είχαν φτάσει να συζητιούνται στα σοβαρά πριν κάποια χρόνια και μάλιστα σε μεγάλα πανεπιστήμια (ο Μπερνάλ που τις διατύπωσε ήταν καθηγητής στο Κορνέλ και συνεχίζει να τις υποστηρίζει!).
Εν προκειμένω ο Γκριβς χρησιμοποιεί ένα αφηγηματικό ύφος με το οποίο πασχίζει να αποφεύγει όσο γίνεται το εξόφθαλμο (ελληνική παρουσία στην Ιωνία) και συγχρόνως να εγείρει όπου μπορεί αμφιβολίες γύρω από τον "ελληνικό" ή "ανατολίτικο" χαρακτήρα συγκεκριμένων στοιχείων του ιωνικού πολιτισμού. Επί λέξει μάλιστα λέει ότι δεν πιστεύει ότι η επιστημονική γνώση μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλά μόνο υποκειμενική! ("It is the opinion of the author that scientific knowledge is not objective, but entirely subjective, relative to the social context within which the individual operates", p.35)
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
"Although it cannot be proven that
the Ionians (and their colonists) adopted the idea for city planning from Anatolia,[....], the fact remains that if we only look for paradigms for Ionian action
within the Greek world, we will only ever conceive of the Ionians as Greeks, and this may
be misrepresenting them. Although Greek, they operated in the Anatolian world as much
as they did in the world of the Aegean and they were not immune to its cultural
influences." p.118
Προσπαθεί να ισχυριστεί πως δεν είναι σίγουρο ότι οι ιωνικές πόλεις δημιουργηθήκαν με πρότυπο την ελληνική "πόλιν" (τι περίεργο αλήθεια), αλλά μπορεί η πηγή έμπνευσης να ήταν ... φρυγικά βασίλεια της Μ.Ασίας (άποψη ενός τούρκου αρχαιολόγου, την οποία παραθέτει ως αντιστάθμισμα στην κυρίαρχη άποψη)!
Κι επιπλέον ενώ δεν μπορεί να αρνηθεί τελείως την ελληνική καταγωγή των Ιώνων, προσθέτει ότι το να τους παρουσιάζει κανείς μόνο ως "Έλληνες" ίσως είναι και αστοχία!
Επίσης τον εποικισμό της Ιωνίας τον χαρακτηρίζει "μύθο" (Myth of Ionian Migration) για τον οποίο λέει μπορεί να υπάρχουν κάποια ευρήματα που τον στηρίζουν αλλά δεν είναι κι απολύτως ξεκάθαρος ότι συνέβη (αλλά τότε βέβαια πώς βρέθηκαν οι Έλληνες στην Ιωνία).
Θεωρεί δε ότι ο Ηρόδοτος και οι κλασσικοί δεν είναι απολύτως αξιόπιστες πηγές γιατί είναι "αθηνοκεντρικοί"(!) και δίνουν υπερβολική έμφαση στον ελληνικό χαρακτήρα της Ιωνίας!
Γενικά είναι σαφές ότι προσπαθεί να περάσει την θεωρία ενός ξεχωριστού τοπικού ιωνικού πολιτισμού που είχε τουλάχιστον ίσες επιρροές από Ελλάδα και Ανατολία.
Οι Τούρκοι πραγματικά έχουν περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο και στη δουλειά που κάνουν και στον τρόπο προώθησης των απόψεών τους.
Τι έχει να αντιτάξει η Ελλάδα σε όλα αυτά; Μια ιντελιγκέντσια που είναι απολύτως βέβαιο ότι είναι ικανή να συμφωνήσει με τον Γκριβς μην τυχόν και τη χαρακτηρίσουν "εθνοκεντρική" (είναι πλέον κατηγορία ο όρος) παρά να κάτσει να αντικρούσει τα επιστημονικώς σαθρά του επιχειρήματα!
Κων/νος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδω οι Σκοπιανοι αλλα και το Wikipedia σε αρκετα θεματα του κανει "επιστημονικης" μορφης προπαγανδα βαση επιλεκτικης μορφης πηγων...
Δεν θα εκαναν οι Τουρκοι το ιδιο ;;;
Η γνωση ειναι δυναμη και οποιος την ελεγχει και την διαδιδει επιλεκτικα (και οχι ελευθερα) μπορει να κινει και τις καταστασεις βαση του συμφεροντως του...
ακριτα ευχαριστω για την αοζ καλουτσικο αλλα χωρις ακριβεις διευκρυνησεις
ΑπάντησηΔιαγραφήνικ
Σχέδιο Προγραμματικών θέσεων για το ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκυρώνουμε με δημοψήφισμα, τη Συνθήκη τη Λισσαβόνας, και τις υποχρεώσεις που μας επιβλήθηκαν με αυτήν.
Παράλληλα με κάθε εκλογές, εθνικές, τοπικές, ευρωπαϊκές, θα γίνονται δημοψηφίσματα για εθνικά και τοπικά θέματα, ώστε να αποφασίζει ο κυρίαρχος λαός.
-Δεν αναγνωρίζουμε τις συμφωνίες που έκαναν με τούς διεθνείς τοκογλύφους οι κατοχικές κυβερνήσεις. Αποκλείουμε κάθε συνεργασία με τις αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης και τις αμερικανικές τράπεζες. Κάνουμε πράξη το σύνθημα «Κάτω η Χούντα το τραπεζιτών». Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα αμερικανικά και γερμανικά μονοπωλιακά συγκροτήματα.
- ΟΧΙ στην παγκόσμια διακυβέρνηση και τη χούντα των τραπεζιτών
-Επέκταση των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου, της ηπειρωτικής χώρας, των Κυκλάδων, της Κρήτης, των Ιονίων Νήσων, των νησιών του Βόρειου και κεντρικού Αιγαίου στα 12 ναυτικά μίλια. Στα Δωδεκάνησα και τα νησιά Ανατολικού Αιγαίου, θα παραμείνουμε στα 6 ν.μ
-Για μας το ζήτημα δεν είναι η κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας μέσα ή έξω από το ΝΑΤΟ. Επιδιώκουμε την διάλυση του ΝΑΤΟ, που είναι ο μηχανισμός επιβολής της επικυριαρχίας των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Θέλουμε μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής ασφάλειας, με τη συμμετοχή της Ρωσίας [αυτό μπορούσε να λείπει] και αποκλεισμό των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας.
-Κανένας συμβιβασμός στο «Μακεδονικό». Δεν θα δεχτούμε ποτέ οποιαδήποτε ονομασία για τα Σκόπια που θα περιέχει τον όρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ή παράγωγά του.
Δεν υπάρχει «μακεδονικό έθνος», ούτε «μακεδονική γλώσσα».Διασφαλίζουμε τα δικαιώματα και τις περιουσίες των Ελλήνων που ζουν στα Σκόπια.
- Δεν αποδεχόμαστε τις διεκδικήσεις των Αλβανοτσάμηδων και δεν δεχόμαστε συζήτηση ή διαπραγμάτευση για αυτό το θέμα.
-Μεθοδική και συστηματική ένταξη των Πομάκων στον εθνικό κορμό. Κλείσιμο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Ενεργητική και δραστική παρουσία του κράτους στη Θράκη.
- Είναι αδύνατο να διαχωρίσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις από τον αγώνα για εθνική επιβίωση. Κεντρικό αμυντικό δόγμα η παλλαϊκή Άμυνα. Στρατιωτική θητεία ανάλογη των αναγκών της εθνικής Άμυνας. .Όχι στον επαγγελματικό στρατό. Ναι στον εθνικό λαϊκό στρατό. Ο ένοπλος Έλληνας είναι η δύναμη της πατρίδας. Επαναφορά του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος και Κύπρου.
Επανασχεδιασμός, ενίσχυση και εφαρμογή προγράμματος ταχείας αναπτύξεως της Εθνικής Πολεμικής Βιομηχανίας.
http://epitropi-es.blogspot.com/2010/07/blog-post_10.html