Με αφορμή τις δηλώσεις Νταβούτογλου για το Καστελόριζο, τις ενέργειες της Τουρκίας στην ΑΟΖ Καστελόριζου όπου παρεμπόδισε με πολεμική ενεργεία ιταλικό ερευνητικό πλοίο, το δικαστήριο της Χάγης όπου η ακραία εθνικιστική κυβέρνηση Γκρουέφσκι έκανε αυτό που δεν έκανε η Ελλάδα, αλλά και γενικά την εν γένει συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία 30 χρόνια, μου ήρθε στην μνήμη κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το γνωστό βιβλίο του Τούρκου ΥΠΕΞ(Το Στρατηγικό Βάθος, εκδόσεις «Ποιότητα», 2η έκδοση, 2010). Συγκεκριμένα ο Νταβούτογλου στο κεφάλαιο «στρατηγικός σχεδιασμός και πολιτική βούληση», περιγράφει τις στρατηγικές που πρέπει να έχει μία χώρα, οι οποίες πρέπει να βασίζονται σε πολιτικούς ηγέτες των χωρών που διαθέτουν βάθος στο όραμα τους για το μέλλον και δεν γίνονται δέσμιοι της προκαθορισμένης επικαιρότητας.
Για να δούμε τα κύρια σημεία που μας δίνει ο πανέξυπνος αλλά και διορατικός Τούρκος πολιτικός σε ότι αφορά την «αδύναμη πολιτική ηγεσία»:
- Η χώρα που η εξωτερική πολιτική της αφέθηκε εξαιτίας της έλλειψης πολιτικής βούλησης στη ροή των συγκυριακών διακυμάνσεων και έχασε την ικανότητα συγχρονισμού γίνεται δέσμια μίας πολύπλοκης και αντιφατικής εικόνας που σχηματίζεται από στιγμιαίες αντιδράσεις στην προσδιοριζόμενη από τρίτους επικαιρότητα.
- Η πολιτική ηγεσία(ελίτ) αυτού του είδους χώρας, δεν έχει ούτε την απαραίτητη εμπειρία στην αφετηρία αλλά ούτε και το απαραίτητο όραμα για τον προορισμό της με αποτέλεσμα:
o Δεν είναι επιθετική και αποφασιστική, αλλά είναι αμυντική και αντιδραστική.
o Υιοθετεί μία συμπεριφορά μετριασμένης ψυχολογίας ακόμη και στις περιπτώσεις που απαιτείται μία αμυντική στάση στην περίπτωση της «μη συμμετοχής στην κρίση», πόσο μάλλον μία επιθετική στάση στην περίπτωση της «συμμετοχής στην επίλυση».
- Η πολιτική ηγεσία που δεν διαθέτει ταυτότητα, αντί να βγαίνει μπροστά στις κρίσιμες περιόδους και να παίζει καθοριστικό ρόλο, έχει περιοριστεί στο να μένει στην αφάνεια και στην έλλειψη πρωτοβουλιών.
- Επειδή η διατήρηση της χώρας στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας δημιουργεί την ανάγκη υπεύθυνων πολιτικών, θεωρεί την υιοθέτηση μίας παθητικής πολιτικής ως σίγουρη και μη συνεπαγόμενη κινδύνους.
- Αποφεύγει να βγει στο προσκήνιο στην αρχή της διαδικασίας, αλλά τη στιγμή που θα τους κυριεύσει η υποψία ότι έχει χάσει το τρένο, τότε με το άγχος που έχει συνάπτουν ανεξέλεγκτα κάθε είδους σχέση.
- Δεν διαθέτει ούτε την αίσθηση της ασφάλειας που τους παρέχει η κεντρική θέση της επικαιρότητας ούτε την αίσθηση της άνεσης που τους παρέχεται ως θεατής
- Στην περίπτωση που η επικαιρότητα, την φέρει σε κεντρική θέση, ψάχνει να βρει τρόπους να ξεφύγει από την ευθύνη, ενώ στην αντίθετη περίπτωση νιώθει ότι έχει μείνει εκτός παιχνιδιού και είναι έτοιμη υιοθετώντας μία υποκριτική στάση να κάνει κάθε παραχώρηση από τις αξίες και τις προτεραιότητες της, ούτως ώστε να μπορέσει να προσεγγίσει έστω και λίγο την εξουσία.
- Στη συμπεριφορά της επικρατεί μία δειλή στάση που εναλλάσσεται μεταξύ της προσπάθειας αποφυγής επιπρόσθετων ευθυνών, που οφείλεται στο κύρος που της αποφέρει η ανυπόληπτη θέση της, και του φόβου μήπως περιέλθει σε κατάσταση κατά την οποία δεν θα υπολογίζεται πλέον η άποψη της.
- Bιώνει μία αντίφαση ταυτότητας αναφορικά με το αν είναι παίκτης που κινεί τα πιόνια του σκακιού ή αν η ίδια αποτελούν πιόνι, σκακιού.
- Είναι διστακτική για τις συνέπειες που μπορούν να έχουν οι κινήσεις της ως παίκτης που κατευθύνει το παιχνίδι και ενοχλείται για το ότι αποτελούν η ίδια πιόνι στα παιχνίδια άλλων
- Όταν αρχίζει να σκέφτεται «μακάρι να μην υπήρχαν ούτε πιόνια, ούτε παιχνίδι, αλλά ούτε και παίχτες», μπερδεύει τα χέρια της στα πόδια της και πείθει τον εαυτό της ότι η ασφαλέστερη επιλογή είναι να παραμείνει στη σκιά του ισχυρότερου παίχτη. Στη συνέχεια στήνει το παιχνίδι τηςβάσει της θεωρίας της μάχης των πιονιών που είναι προσδεμένα στον άξονα του ισχυρότερου παίχτη.
- Γιορτάζουν τις μικρές επιτυχίες τους στη μάχη των πιονιών σε μία ατμόσφαιρα μεγάλης νίκης, προσπαθεί να καλύψει το σύμπλεγμα κατωτερότητας που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να συμμετάσχει στη σκακιέρα ισότιμα με τους «ίππους», τους «τρελούς» ή τους «βασιλιάδες».
- Ταράζει στη σκέψη κάθε φαινομένου που τους υπενθυμίζει την ταυτότητα και την ισχύ της, οι οποίες είναι σε θέση να αλλάξουν τις κλίμακες του παιχνιδιού
- Βιώνοντας τον φόβο του κινδύνου, θεωρεί πιο ασφαλές να κολυμπήσει προς την κατεύθυνση των «ρευμάτων» της πραγματικής ισχύος άλλων, παρά να στηριχτεί στο κύμα που δημιουργεί η ίδια η εν δυνάμει ισχύς. Αντί να επιχειρήσει να κάνει έναν αξιοπρεπή, μελετημένο και αποφασισμένο περίπατο στον απέραντο ορίζοντα που τους ανοίγει μπροστά η ιστορία και η γεωγραφία της, προτιμά να βαδίζει τρεκλίζοντας στις στρατηγικές σκιές των άλλων.
Σίγουρα όλα τα παραπάνω σας θυμίζουν πολλά σε ότι αφορά τις ενέργειες της ελίτ που διαμορφώνει την Ελληνική εξωτερική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια. Αποδεικνύει ότι οι Τούρκοι είναι διαβασμένοι καλά, ξέρουν ποιες είναι οι δυνατότητές τους και ποιες οι αδυναμίες μας. Το ζήτημα είναι εάν ξέρουμε εμείς ποιες είναι οι αδυναμίες και πως θα τις αντιμετωπίσουμε. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης πριν 13 χρόνια είχε επισημάνει προφητικά ότι ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος «δεν βρέθηκε στο ύψος των περιστάσεων όχι μόνον γιατί οι α ή β εκπρόσωποί του έλαβαν συχνά τις α ή β εσφαλμένες αποφάσεις στο α ή β ζήτημα, αλλά και επειδή στο σύνολό του δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα πάγιο και αθόρυβο θεσμικό πλαίσιο ικανό να εξουδετερώνει κατά το δυνατόν τους πειρασμούς κομματικής εκμετάλλευσης των εθνικών θεμάτων.»
Ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος του 2011 αλλά και η Τουρκική Εθνική Στρατηγική, επιβεβαιώνει τον Νταβούτογλου του 2001(τότε γράφτηκε το βιβλίο) , τον Κονδύλη του 1998 αλλά και τον Θουκυδίδη του 400 π.Χ. : Το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.
Έτσι μπράβο. Βέβαια και τίποτα να μην έγραφες, αρκούσε να έμενε μόνο αυτό του Θουκυδίδη (το πρωτότυπο είναι διατυπωμένο σε γλώσσα συγκλονιστικής καθαρότητας και οικονομίας).
ΑπάντησηΔιαγραφή