Και τώρα τι;

Οι εκλογές τελείωσαν. Δυστυχώς ο ελληνικός λαός αποφάσισε να συνεχίσει εκ του καναπέ και εκ του καφενείου τον ιδεολογικό του αγώνα.
Να μου πεις ποιον ιδεολογικό;

'Οταν ο συντηρητικός ψηφίζει αριστερά, η αριστερά την δεξιά, ο εθνικιστής αγκαλιάζει τον εθνικοσοσιαλισμό, ο φιλελεύθερος δεν έχει πολιτική επιλογή, ο σοσιαλδημοκράτης υπερασπίζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τότε κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν την χώρα.

Αυτό είναι ένα βασικό ζήτημα σε ότι αφορά τις εκλογές και σε όσους αναμασάνε την καραμέλα της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς να ξέρουνε τι πολίτες χρειάζονται και τι πολιτικές σκέψεις απαιτούνται.

Λοιπόν ας καταθέσω τις απόψεις μου γι'αυτές τις εκλογές:

• Ο πρώτος που νίκησε ήταν η ΑΠΟΧΗ. Οι ψηφοφόροι ήσαν λιγότεροι από το 2009, πόσο μάλλον από το 2007. Άρα όπως έχω πει επανηλλειμένως, το λευκό, η αποχή και η ψήφος σε ολοκληρωτικής ιδεολογίας κόμματα, είναι μία έμμεση ψήφος στον δικομματισμό και μαχαιριά στην φιλελεύθερη δημοκρατία.
• Τα κόμματα του φαυλοκρατικού μνημονίου δεν υπέστησαν την καταστροφή που υπολόγιζαν κάποιοι, μεταξύ αυτών και εγώ. Και όχι μόνο δεν την υπέστησαν, αλλά έδωσαν θράσος να μιλάνε για το αύριο, ξεχνώντας τι έκαναν σήμερα και ακόμα περισσότερο χτες. Εδώ η Ελλάδα χάνεται και τους νοιάζει ποιος θα πάει στο..eurogroup. 
• Η είσοδος στην Βουλή Νεοναζιστικού κόμματος, το χάιδεμα του Σταλινικού και η ανοχή στον κοινωνικό αναρχοφασισμό όλα αυτά τα  χρόνια, είναι δικά τους πολιτικά έργα. Είναι το αποτέλεσμα τους δικού τους πολιτικού συστήματος.
• Ο πρώτος μεγάλος «νικητής» είναι Ριζοσπαστική αριστερά. Στην Ευρώπη ο όρος «Ριζοσπαστισμός» σημαίνει και ακραίος. Γιά αυτό μην πέφτουν μερικοί από τα σύννεφα όταν διαβάζουν σχόλια από ξένους. Όταν οι συριζαίοι λένε το ΛΑΟΣ ως ακροδεξιά το οποίο σαφώς και έχει ριζοσπαστική δεξιά ιδεολογία, τότε ας προσαρμοστούν στην Ευρωπαική πραγματικότητα.
• Ο δεύτερος μεγάλος «νικητής» είναι ο Καμμένος. Ενώ έδωσε πραγματικό πολιτικό και κοινοβουλετικό αγώνα εναντίον του μνημονίου, μ'εχει απογοητεύσει όμως σε δύο πράματα: στην φρασεολογία που θυμίζει παπανδρεικές εποχές αλλά και στην εμμονή του για μη συνεργασία. Μπορεί να επιβάλει με την είσοδό του στην κυβέρνηση επιλογές οι οποίες ούτε που τις άγγιζε ο δικομματισμός όπως η καταπόλεμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, ΑΟΖ, ενεργειακή πολιτική κλπ. 
• Οι δευτερότριτοι «νικητές» έχουν μία μεγάλη πρόκληση μπροστά τους: Στο εάν θα βοηθήσουν στην διάλυση της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας ή στην απογύμνωση του μνημονιακής πολιτικής.
• Το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι πλέον ορατό εάν δεν βάλουν νερό στο κρασί όλοι τους. Και όταν λέω όλοι του εννοώ, τα κόμματα που είναι υπέρ της φιλελεύθερης  δημοκρατίας αλλά και η αυταρχική μερκοζική τρόικα.
• Αποχώρηση της Ελλάδας, σημαίνει και ντόμινο κατάρρευσης ή ανεξαρτητοποίησης στην Ευρωζώνη, με τις ανάλογες επιπτώσεις στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα σε ολόκληρη τη νομισματική ένωση.
• Από την άλλη πλευρά, οι Μερκοζύ δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η είσοδος του νεοναζισμού στην Ελλάδα σηματοδοτεί εκρηκτικές κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Η Γερμανία όπως οδήγησε την Ευρώπη σε δύο παγκόσμιους πολέμους, έτσι οδηγεί μα την αλλαζονία τους και την Ευρώπη σε μία άλλη ολοκληρωτική καταστροφή.

Αυτές είναι πρώτες σκέψεις μου σαν πολίτη και σαν Έλληνα για το αποτέλεσμα των εκλογών. Πριν δύο χρόνια  και με αφορμή την είσοδο του ΔΝΤ, είχα πει: την δημοκρατία σαν τα μάτια μας. Δυστυχώς την χάνουμε και αυτήν εάν παραμείνουμε στις μεταπολιτευτικές εμμονές μας, ειδικά τα κόμματα.