Ελληνικός λαός, κρίση και πολιτική κουλτούρα

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα υποστηρίξει  για τον ιδεολογικό αχταρμά του εκλογικού σώματος, όπου οι σοσιαλιστές και συντηρητικοί  έγιναν νεοφιλελεύθεροι, μερικοί ευρωκομμουνιστές και αριστεριστές ερωτεύτηκαν την σοσιαλδημοκρατία, οι νεοναζί μεταλλάχτηκαν σε εθνικιστές, κλπ. Μόνο το ΚΚΕ παραμένει τελικά σταθερό στις σταλινικές του θέσεις.

Το πρόβλημα λοιπόν κατά εμέ εστιάζεται στην παντελή έλλειψη πολιτικής κουλτούρας που υπάρχει όχι μόνο στην ελίτ, αλλά και στην κακομαθημένη Ελληνική κοινωνία.  Για αυτό ήρθε η κρίση. Και όχι μία οποιαδήποτε κρίση.

Τι είναι όμως η Πολιτική Κουλτούρα και τι Κρίση;

Πολιτική Κουλτούρα είναι ο  τρόπος ζωής ενός λαού. Δηλαδή είναι ο ψυχολογικός προσανατολισμός ενός λαού σε τομείς της πολιτικής όπως τα κόμματα, η κυβέρνηση και το σύνταγμα, που εκφράζεται στις πολιτικές στάσεις, τις πεποιθήσεις, τα σύμβολα και τις αξίες του.[Heywood:Πολιτική : 284 & 310]

Η Κρίση από την άλλη μεριά δεν μία απλή οικονομική ή πολιτική κρίση(π.χ. 1989).Αυτή η κρίση  οδηγεί σε μετασχηματισμό όχι μόνο της Ελληνικής κοινωνίας αλλά και όλης της Ευρωπαικής. Αφορά την υπονόμευση του πυρήνα ή της οργανωτικής αρχής μιας κοινωνίας, δηλαδή, τη διάβρωση ή την καταστροφή εκείνων των κοινωνικών σχέσεων που καθορίζουν το πεδίο και τα όρια της αλλαγής, εκτός των άλλων, στις πολιτικές και οικονομικές δραστηριότητες. Είναι μια κρίση με μετασχηματιστικό δυναμικό που αμφισβητεί τον ίδιο τον πυρήνα της πολιτικής τάξης.[Held:263]

Τι σχέση έχει λοιπόν η Κρίση με την Κουλτούρα μας;

Όποτε όλα πηγαίνουν στραβά, ενστικτωδώς το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να κατηγορούμε τους ιθύνοντες - εν προκειμένω τους τραπεζίτες, τους οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής φερεγγυότητας, τις εποπτικές αρχές, τους Γερμανούς και τις κυβερνήσεις. Οι ιδέες δεν μπαίνουν ποτέ στο στόχαστρό μας παρά μόνο όταν καταστεί πλέον εμφανές ότι οι ιθύνοντες δεν ήταν τόσο πολύ παραδόπιστοι, άπληστοι και ανίκανοι όσο πιστεύαμε, αλλά ότι αυτοί ενεργούσαν βάσει κάποιων αρχών τις οποίες θεωρούσαν βάσιμες: οι τραπεζίτες βασίστηκαν σε συστήματα διαχείρισης κινδύνου που τα θεωρούσαν εύρωστα, οι κυβερνήσεις βασίστηκαν σε αγορές τις οποίες θεωρούσαν σταθερές, ενώ οι επενδυτές πίστεψαν όσα τους είπαν οι ειδήμονες. Με άλλα λόγια, η πρώτη αντίδρασή μας απέναντι στην κρίση είναι η αναζήτηση ενός «αποδιοπομπαίου τράγου», ως ο μοναδικός τρόπος για να προβάλουμε την ευθύνη του συστήματος ιδεών που γέννησε τα υφιστάμενα λάθη είναι να διεισδύσουμε βαθύτερα στις πηγές αυτών των λαθών.

Δύο είναι οι πόλοι που κατέστρεψαν την πολιτική κουλτούρα αυτού του λαού:

• o Δικομματισμός, ο οποίος θεσμοποίησε τον Φαυλοκρατισμό και την Διαφθορά. Είναι αυτός που μας ισοπέδωσε πάση έννοια αξιοκρατίας στους Ελληνικούς Δημόσιους Θεσμούς. Είναι αυτός που βίασε την έννοια του κοινωνικοδίκαιου κράτους  και το μετέτρεψε σε φαυλοκρατικό και λαθροπολυπολιτισμικό.

• ο χαμαιλέοντας που λέγεται «Ελληνική αριστερά», ο οποίος με την πολιτική ανοχή του δικομματισμού θεσμοποίησε στην Ελληνική κοινωνία την πλήρη απαξίωση άλλων ιδεολογιών, προωθεί τον εθνομηδενισμό και τον άκρατο πολυπολιτισμό. Είναι η αριστερά  με τις δεξιές τσέπες και τις καπιταλιστικές συμπεριφορές. Είναι αυτή, η οποία μεταλλάχτηκε  ως ευρωκομμουνιστική και ως σκέτο αριστερά μετά την κατάρευση της ΕΣΣΔ και φυσικά το διαχρονικό στις σταλινικές του αντιλήψεις ΚΚΕ. Είναι η άκρα αριστερά όπως την λέει όλος ο κόσμος έξω.

Ο Ρωλς[σελ 195] υποστηρίζει ότι τα κύρια στοιχεία που επηρεάζουν την πολιτική κουλτούρα σε επιβαρημένη κοινωνία(sic:όπως η δική μας) είναι η πολιτική παιδεία, οι πολιτικές αρετές και η κοινωνία των πολιτών, η εντιμότητα και η εργατικότητα των μελών της, η έφεση τους προς κάθε είδους καινοτομίες κλπ. Μάλιστα προσθέτει ότι καίριο και βασικό είναι η πληθυσμιακή πολιτική της χώρας, ώστε να μην επιβαρύνει υπερβολικά τα εδάφη της και την οικονομία με πληθυσμό που δεν μπορεί να συντηρήσει.

Η παρούσα κρίση έχει ως βασική αιτία την πνευματική αποτυχία της οικονομικής επιστήμης.[Skindelsky:20] Το καταστροφικό μνημόνιο το έφερε ο φαυλοκρατισμός και ο  κορπορατικός κρατισμός. Τον δρόμο προς την ολοκληρωτική καταστροφή, τον δείχνει ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός των Μερκοζύ,  αλλά και η παντελής έλλειψη πολιτικής κουλτούρας της ελίτ και του έθνους μας.

Μην ψάχνουμε λοιπόν ενόχους μόνο στα «μνημονιακά κόμματα» ή/και είτε στα «αντιμνημονιακά». Το πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο αυτοί που κυβερνούν αλλά και αυτοί που έχουν πάσης είδους εξουσίας και διανομή πόρων(συνδικαλισμός, ΜΜΕ, κλπ) και φυσικά οι πολίτες που τους ανέχονται και τους εκλέγουν. Εύχομαι και ελπίζω να γεννηθούν καινούργιοι πολιτικοί σχηματισμοί απαλλαγμένοι από τα  «αξίες» τους που μας οδήγησαν στην Χρεοκοπία. Διότι οι παλιοί χρησιμοποιούν κοινωνικούς και πολιτικούς αυτοματισμούς για να δικαιολογηθούν στον εαυτό τους, αλλά και προκειμένου να αποκτήσουν «προίκα διαδοχής». Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τους σκοτίζει η χώρα. Διαφορετικά  θα είχαμε μία κυβέρνηση  με  στόχους, όπως  τα καρτέλ, το μαύρο χρήμα, τη διαπλοκή και όχι τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Ο Αριστοτέλης είπε ότι «ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό». Άρα δεν έχουμε καμία δικαιολογία να λέμε ότι δεν ξέραμε και δεν γνωρίζαμε τι αντιπροσωπεύει ο πολιτικός σχηματισμός που ψηφίσαμε. Πολιτική είναι η:«τέχνη του κυβερνάν», «ενασχόληση με τα κοινά», «συμβιβασμός και συναίνεση» και «εξουσία και διανομή πόρων». Κάθε έννομη τάξη(π.χ. κόμματα, εκλογικό σώμα) επιδρά άμεσα μέσω της διαμόρφωσής της στην κατανομή της δύναμης εντός της αντίστοιχης κοινότητας, τόσο της οικονομικής αλλά και οποιοσδήποτε άλλης δύναμης(π.χ. παιδείας).[Weber:κοινότητες:140] Ο Έλληνας πολίτης λοιπόν πρέπει και επιβάλεται ατομικά να είναι ενημερωμένος σωστά ως προς την πολιτική. Διότι με την ψήφο αλλά και κυρίως με την κοινωνική συμπεριφορά του μπορεί να οδηγήσει τις πολιτικές εξελίξεις. Οι Ισλανδοί με πολύ υψηλή πολιτική κουλτούρα το απέδειξαν στην πράξη. Ας διδαχθούμε από αυτούς. Είμαστε το έθνος που δημιούργησε την πολιτική κουλτούρα, αλλά όμως την ξεχάσαμε  και την αφήσαμε στα χέρια πολιτικών καιροσκόπων και κρατικοδίαιτων ραντιέρηδων,  με αποτέλεσμα να είμαστε έρμαια των διαθέσεών τους. Και αυτό το πληρώνουμε σκληρά με αυτήν την κρίση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1-Αριστοτέλης, Πολιτικά

2-Andrew Heywood, Πολιτική, 2006
3-Andrew Heywood, Πολιτικές ιδεολογίες, 2007
5-Τζον Ρωλς, το Δίκαιο των Λαών, 2002
6-David Held, Μοντέλα Δημοκρατίας, 2007
7-Robert Skindelsky, Η επιστροφή του Κέινς, 2012
8-Max Weber, Οικονομία και κοινωνία(Κοινωνιολογικές έννοιες), 2005
9-Max Weber, Οικονομία και κοινωνία(Κοινότητες), 2007