Παρεξηγημένες έννοιες

Υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλές παρεξηγημένες έννοιες και λέξεις, πολύ συχνά λόγω του τρόπου με τον οποίο κάποια στιγμή χρησιμοποιήθηκαν. Επιθυμώντας να αναφέρουμε ορισμένες από αυτές, τα εξής:

.

(α) Η φιλελεύθερη οικονομία

Ένα πρώτο παράδειγμα αφορά τη φιλελεύθερη οικονομία, η οποία είναι ένα από τα πλέον αποτελεσματικά οικονομικά συστήματα, όταν (α) τα μεγέθη των επιχειρήσεων δεν είναι υπερβολικά μεγάλα, (β) υπό την προϋπόθεση της σωστής λειτουργίας των επιτροπών ανταγωνισμού, καθώς επίσης (γ) του σωστά «ρυθμισμένου» τραπεζικού συστήματος, όπως συνέβαινε πριν το 1999, όπου καταργήθηκε ο βασικότερος τραπεζικός νόμος (Glass-Steagall act).

Έχοντας όμως αντικατασταθεί από το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό, ο οποίος επέβαλλε την  ...... απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, την υπερβολική διόγκωση των πολυεθνικών μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων, τους φορολογικούς παραδείσους, καθώς επίσης την ιδιωτικοποίηση των πάντων, από το στρατό έως την Παιδεία και την Υγεία, έδωσε την εσφαλμένη εντύπωση πως αποτελεί μία καινούργια, σύγχρονη παραλλαγή του – με αποτέλεσμα να παρεξηγείται όποιος τοποθετείται υπέρ της φιλελεύθερης, μικτής οικονομίας, με κοινωνικό και δημοκρατικό πρόσωπο, η οποία λειτούργησε εξαιρετικά αποτελεσματικά έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Εν τούτοις, η φιλελεύθερη, μικτή οικονομία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το νεοφιλελευθερισμό – ο οποίος ουσιαστικά μοιάζει με το αντίθετο του, με τον κομμουνισμό, με μία σημαντικότατη διαφορά: και οι δύο επιδιώκουν μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, όπου ο μεν πρώτος στα χέρια της ελίτ, ενώ ο δεύτερος στο κράτος.

Με απλά λόγια, ο νεοφιλελευθερισμός θέλει όλες τις επιχειρήσεις στους ιδιώτες, ο κομμουνισμός στο κράτος, ενώ ο φιλελευθερισμός επιλέγει μία ενδιάμεση λύση – σύμφωνα με την οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές, καθώς επίσης οι μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις παραμένουν στο δημόσιο, ενώ όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες στους ιδιώτες.

Δυστυχώς η σημερινή αντιπολίτευση, ενδεχομένως μετά τη «μόλυνση» της από το ΔΝΤ και τα μνημόνια του, έχασε εντελώς τη φιλελεύθερη ιδεολογία της – μετατρεπόμενη σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα, χωρίς ίσως καν να το συνειδητοποιήσει.  Ως εκ τούτου, στην Ελλάδα δεν εκπροσωπείται πλέον ο φιλελευθερισμός – έχοντας «αποτεφρωθεί» από τα μνημόνια, όπως επίσης η σοσιαλδημοκρατία.

.

(β) Οι μεταρρυθμίσεις  

Μία άλλη παρεξηγημένη έννοια στην εποχή του ΔΝΤ και των μνημονίων είναι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις – οι οποίες συγχέονται με τις μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, του κοινωνικού κράτους κοκ.

Εν τούτοις οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν σημαίνουν κάτι τέτοιο ενώ, εφόσον εφαρμόζονται σωστά, δεν οδηγούν στη μείωση των μισθών ή των συντάξεων αλλά, αντίθετα, στην αύξηση τους (ανάλυση) – αφού καλυτερεύουν την ανταγωνιστικότητα ενός κράτους, με αποτέλεσμα να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, οπότε να ευημερεί.

.

(γ)  Το ΔΝΤ

Η επόμενη έννοια είναι το ίδιο το ΔΝΤ, το οποίο λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά μετά την ίδρυση του (1945), έως τη δεκαετία του 1970 – όπου «αλώθηκε» από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, ενώ μετατράπηκε σε έναν οργανισμό επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στον πλανήτη. Παράλληλα, υπηρετεί τις πολυεθνικές, όσον αφορά τη ληστεία των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα χρηματοδότησης, ζητώντας τη βοήθεια του – με αποτέλεσμα να έχει γίνει μισητό σε ολόκληρο τον αναδυόμενο και αναπτυσσόμενο κόσμο.

Πρόσφατα τώρα, μετά την εισβολή του στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, έχασε εντελώς την αξιοπιστία του, λόγω των απίστευτα λανθασμένων οικονομικών συνταγών και προβλέψεων του – αν και οι μέθοδοι που εφαρμόζει δεν είναι παντού οι ίδιες, ενώ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα ηγετικά του στελέχη.

Δυστυχώς, η Ελλάδα είχε την ατυχία να ηγείται του ΔΝΤ ένα άχρηστο, εντελώς αποτυχημένο στέλεχος, το οποίο δεν είχε καν την ικανότητα να μαθαίνει από τα τεράστια λάθη του – σε αντίθεση με την Ιρλανδία, όπου ο υπεύθυνος του ΔΝΤ (Modi) εφάρμοσε μία πολύ πιο επιτυχημένη πολιτική. Τεκμηριώνεται δε από τις παρακάτω δηλώσεις του κ. Modi, σε σχέση με την Ελλάδα:

.

«Όλα όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι το ότι, αποτελεί μία απίστευτα άσχημη οικονομική πολιτική να επιβάλλεις σε μία χώρα που ευρίσκεται σε έναν αποπληθωριστικό καθοδικό κύκλο (στο σπιράλ του θανάτου), όπως η Ελλάδα, μία πολιτική λιτότητας.

Ειλικρινά έχω σοκαρισθεί, ακούγοντας πως κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται συζήτηση για έναν υψηλότερο ΦΠΑ στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπιστώσει ότι, μία βιαστική αύξηση του ΦΠΑ, μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη και μία χώρα με ισχυρή οικονομία, όπως η Ιαπωνία».

.

(δ) Το μεγάλο, παχύ κράτος

Η τέταρτη παρεξηγημένη έννοια είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, ως προς τον αριθμό τους συγκριτικά με άλλα κράτη – όπου πολλοί αναφέρονται σε ένα υπερδιογκωμένο, παχύ κράτος, το οποίο θα πρέπει να περιορισθεί εάν θέλει η Ελλάδα να ξεφύγει από την κρίση. Εν τούτοις, πρόκειται για μία λανθασμένη εντύπωση, η οποία καλλιεργείται σκόπιμα – αφού οι αριθμοί τεκμηριώνουν κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή, σελίδα 105 pdf).

.

.

Με βάση το παραπάνω γράφημα του ΟΟΣΑ, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα το 2011 (γενική κυβέρνηση) ήταν στο 7,9% του εργαζόμενου πληθυσμού – πολύ χαμηλότερος δηλαδή από το μέσο όρο (κόκκινη στήλη, 15,5%) καθώς επίσης από τη Γερμανία (10,6%).

Στην ίδια μελέτη υπάρχει βέβαια και ένας άλλος πίνακας, ο οποίος αναφέρεται στους δημοσίους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα – ο οποίος όμως δεν είναι καθόλου συγκρίσιμος με τις άλλες χώρες, επειδή αφορά και τις επιχειρήσεις του δημοσίου, τις οποίες πολλά άλλα κράτη έχουν ιδιωτικοποιήσει, στα πλαίσια της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ενώ η Ελλάδα (ακόμη) όχι.

Όπως έχουμε δε ήδη αναφέρει (ανάλυση), το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η ελλιπέστατη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα τους – η οποία δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους αλλά, επίσης, στον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, στο πελατειακό κράτος, στις ελλειμματικές υποδομές, στην κακή οργάνωση και κατανομή τους, στη διαδικασία των προσλήψεων κοκ.

.

(ε)  Η ανάγκη διαγραφής χρέους

Η επόμενη παρεξηγημένη έννοια είναι η διαγραφή χρέους, η οποία θεωρείται από πολλούς ανέντιμη – εύλογα όσον αφορά τους φορολογουμένους των άλλων χωρών, οι οποίοι θα υποστούν τελικά τη ζημία, εάν αποφασισθεί, χωρίς να έχουν οι ίδιοι ευθύνες.

Κανένας όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Έλληνες Πολίτες για τη μεταφορά των χρεών τους από τους τοκογλύφους στα κράτη της Ευρωζώνης (ανάλυση) – αφού επρόκειτο για μία απόφαση που ελήφθη ερήμην τους το 2010, κυρίως από τους ηγέτες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία), καθώς επίσης από τον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος ούτε τους ρώτησε, ούτε τους είχε προειδοποιήσει με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.

Δεν ρωτήθηκαν ούτε για το PSI, ξανά με ευθύνη του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος απαγόρευσε δικτατορικά το δημοψήφισμα στον πρωθυπουργό – ενώ υπάρχουν πολλά άλλα «ελαφρυντικά», τα οποία έχουμε παρουσιάσει στις αναλύσεις «Ρήξη ή αργός θάνατος», «Ριζική λύση ή χρεοκοπία», «Διαγραφή» κοκ. Επομένως, η ανεντιμότητα της ενδεχόμενης διαγραφής δεν αφορά τους Έλληνες αλλά, κυρίως, τη Γερμανία – από την οποία θα πρέπει οι Ευρωπαίοι να ζητήσουν την ανάληψη των ευθυνών, για την προστασία των τραπεζών εκ μέρους της.

.

(στ) Τα μνημόνια και η λιτότητα

Τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από ότι στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία ή στην Ισπανία (στην τελευταία χωρίς τη δραστηριοποίηση του ΔΝΤ), αποτελούν επίσης μία παρεξηγημένη έννοια – αφού υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί, οι οποίοι τάσσονται υπέρ τους, κατηγορώντας τους υπολοίπους για ανευθυνότητα. Εν τούτοις, τα γεγονότα είναι τα εξής:

Οι δραστικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι απολύσεις, καθώς επίσης ο περιορισμός των κοινωνικών παροχών και επιδοτήσεων για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας (οι «γενικότερες δαπάνες» δηλαδή, όπως αποκαλούνται), προκάλεσαν φυσικά τη μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος – οπότε τον περιορισμό της ζήτησης, της κατανάλωσης, των εσόδων του δημοσίου κλπ.

Εάν τώρα ερευνήσει κανείς τις αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» από το 2010 έως το 2013 εντός των χωρών της Ευρωζώνης, συγκρίνοντας τες με τις αλλαγές στο ΑΕΠ τους, θα καταλήξει στο γράφημα που ακολουθεί.

Όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, με εξαίρεση τη μερκαντιλιστική Γερμανία (ανάλυση), η οποία κυριολεκτικά τρέφεται από τις εξαγωγές, καθώς επίσης από την κρίση, ζώντας εις βάρος των εταίρων της, οι αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» είναι σχεδόν ίσες με τις αλλαγές του ΑΕΠ – όπου η Ελλάδα κυριολεκτικά δολοφονήθηκε με την επιβολή των μνημονίων, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.

Σε κάθε περίπτωση, οι αυξήσεις των «γενικότερων δαπανών» (Ευρωζώνη των 12, Γαλλία, Γερμανία), αύξησαν το ΑΕΠ, ενώ οι μειώσεις (Ελλάδα, Ισπανία) το μείωσαν – στην Ισπανία περισσότερο από τις μειώσεις των «γενικότερων δαπανών», ενώ στην Ελλάδα λιγότερο.

Εάν ήθελε τώρα κανείς να σταθεροποιήσει ή να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, τότε δεν θα έπρεπε να περιορίσει τις «γενικότερες δαπάνες» (μισθούς, συντάξεις, απολύσεις κλπ.), οι οποίες ήταν της τάξης του 44% του ΑΕΠ πριν από την κρίση (έναντι 45% της Γερμανίας και 51% της Γαλλίας), αλλά να αυξήσει τα έσοδα – τα οποία ήταν στο 38% του ΑΕΠ, έναντι 43% της Γερμανίας και 48% της Γαλλίας (κάτι που συμπεράναμε και με την άλλη ανάλυση μας – πηγή).

Επομένως, η πολιτική που εφάρμοσε η Τρόικα στην Ελλάδα ήταν απολύτως λανθασμένη – οπότε η χώρα μας δεν νομιμοποιείται μόνο να απαιτήσει διαγραφή του μη βιώσιμου μέρους του χρέους της, αλλά, επίσης, αποζημίωση από την Τρόικα για τις ζημίες που υπέστη σε οικονομικό επίπεδο (περί το 1 τρις € από την κατάρρευση των τιμών των παγίων στα ακίνητα, στις μετοχές κοκ.), σε εθνικό (συνεχείς προσβολές από τους άλλους λαούς), σε ψυχολογικό (καταθλίψεις, αυτοκτονίες), καθώς επίσης σε κοινωνικό (ανθρωπιστική κρίση κλπ.).

.

Επίλογος

Η Ελλάδα χρειάζεται μία έντιμη συμφωνία με τους δανειστές της, η οποία να λύνει τα προβλήματα της μακροπρόθεσμα – επιτρέποντας την ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της, την έξοδο της στις αγορές, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.

Τη συμφωνία αυτή τη δικαιούται, αφενός μεν με κριτήριο την τεράστια υπομονή που έδειξαν οι Πολίτες της, παρά το ότι υπέστησαν τα πάνδεινα επί πέντε ολόκληρα χρόνια, αφετέρου λόγω των καταστροφικών μέτρων που της επιβλήθηκαν ερήμην της – προκαλώντας τεράστιες ζημίες τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό της τομέα.

Δικαιούμαι βέβαια δεν σημαίνει εκβιάζω, θεωρώντας πως έχω στη διάθεση μου τόσα πολλά όπλα, τα οποία θα υποχρέωναν τους άλλους να συμβιβαστούν άνευ όρων – ενώ φαίνεται πως το ΔΝΤ αυτή τη φορά δεν «μπλοφάρει», αλλά ούτε και η Ευρώπη.

Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας το πρόβλημα δεν είναι η συμφωνία, αλλά τα συνεχή «ήξεις αφήξεις» της κυβέρνησης και των στελεχών της – τα οποία αφενός μεν δεν εμπνέουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, αφετέρου δεν τηρούν δυστυχώς κανέναν απολύτως κανόνα μίας αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα πληρώσουν για μία ακόμη φορά οι Έλληνες την ανεπάρκεια των πολιτικών τους ηγεσιών, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες.

ΠΗΓΗ:http://www.analyst.gr/wp-content/uploads/2015/06/ΓΡΑΦΗΜΑ-Κόσμος-δημόσιος-υπάλληλος.jpg