Σλαβομακεδονική Ταυτότητα

Διευκρινίζω από την αρχή ότι όρος Σλαβομακεδονικός είναι ένας προσδιορισμός εθνο-γεωγραφικός και έχι εθνοτικός. Δηλαδή εννοώ για μία εθνοτική ομάδα /κοινότητα όπου άρχισε να δημιουργείται στα μέσα του 19ου αιώνα στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και πήρε την τελική του μορφή 100 χρόνια αργότερα. Σαν ιδεολογική βάση είχε τον Μακεδονισμό , ένα ιδεολογικό παρακλάδι του Παναλσβισμού (που τυχαία οι Βούλγαροι το ήξεραν και το απέκρυπταν), οι Έλληνες τον ανακάλυψαν την δεκαετία του 90.
Το υπενθυμίζω και το αναφέρω από την αρχή για ευνόητους λόγους.

Ο Hroch, Smith, Hosbawn, Gellner και πολλοί άλλοι ερευνώντας τη συγκρότηση των λαών σε σύγχρονα έθνη παρουσιάζουν διάφορα.....


Κύρια αιτία της αναγέννησης των διαφόρων Σλαβικών καταπιεζόμενων εθνοτήτων ήταν το κίνημα του Πανσλαβισμού. Ιδεολογικός Πατέρας του Πανσλαβισμού θεωρείται ο Ρώσος χρονικογράφος Νεστωρ (1056-1114) και ο νεώτερος αλλά και Βαλκάνιος πατέρας είναι ο Κροάτης καθολικός ιερέας Γεώργιος Κριγιάρεβιτς με το έργο του Πολιτικά (1663-1665). Το κίνημα του πανσλαβισμού στα Βαλκάνια ξεκίνησε από τις καταπιεζόμενες σλαβικές κοινότητες και για την πραγμάτωση του σχεδίου αυτό θεωρείται το συνέδριο του 1845 που έγινε στην Μόσχα όπου συυγκροτείται για πρώτη φορά το Σλαβικό κομιτάτο.

Κατά την πρώτη φάση, (ενδεικτικά ο Hroch την αποκαλεί «ακαδημαική»), παρατηρείται η εκδήλωση του ενδιαφέροντος λίγων ατόμων (κατά κανόνα μορφωμένων) αναφορικά με την ιστορία, τη γλώσσα και τα έθιμα της δικής τους εθνότητητα. Το ενδιαφέρον αυτό εκδηλώνεται με την εκπόνηση σχετικών μελετών και δοκιμίων, με την κατάρτιση συλλογών λαογραφικών, γλωσσικού και ιστορικού χαρακτήρα. Στη φάση αυτή δεν υπάρχει ακόμα ένα οργανωμένο πολιτικό ή κοινωνικό κίνημα, ούτε διατυπώνονται «εθνικά» αιτήματα.


Κατά τη δεύτερη φάση επιδιώκονται αλλαγές της υπάρχουσας κατάστασης σε πολιτικό ή πολιτιστικό επίπεδο . Εδώ είναι έντονη η πατριωτική προπαγάνδα για την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης και για τον προσεταιρισμό πολλών ακτιβιστών. Η μετάβαση από την πρώτη στη δεύτερη φάση πραγματοποιείται σε περίπτωση βαθιάς κρίσης της παλαιάς τάξης πραγμάτων, όταν οι παραδοσιακοί θεσμοί, η νομιμότητα και οι αξίες καταρρέουν ή χαλαρώνουν.


Η τρίτη φάση είναι η φάση του μαζικού κινήματος οπότε ένα εθνικό πρόγραυμμα πολιτικών, πολιπσμικών ή κοινωνικών επιδιώξεων συναντά μια ευρύτερη απήχηση. Η ηγεσία του κινήματος περνάει από τους διανοουμενους σε επαγγελματίες πολιτικούς. Η απόκτηση κρατικής υπόστασης (εθνικού κράτους) αποτελεί την προϋπόθεση για τη δiμιουργία μιας νέας συλλογικής ταυτότητας.Αύριο θα συνεχίσω βάζοντας στοιχεία και παραδείγματα σε κάθε φάση ξεχωριστά για την γέννηση και εμφάνιση αυτού του έθνους που ολοκληρώθηκε το 1944 και όχι γεννήθηκε όπως εσφαλμένα (κατά την γνώμη μου πάντα) μερικοί θέλουν να μας παρουσιάσουν αγνοοώντας επιδεικτικά ιστορικά στοιχεία αλλά και επιστημονικά μοντέλα διαμόρφωσης εθνοτήτων.


Σε αυτό το διάστημα αρχίζουν και γεννιούνται οι πρώτες και γνωστές ιδεολογίες (εθνικισμός, μαρξισμός ) αλλά και «άγνωστες» όπως ο Ιλλυρισμός (Κροάτες) και Μακεδονισμός (Βούλγαροι, Σλαβομακεδόνες).

Α ΦΑΣΗ ( μέσα 19ου αιώνα)
 ". Τονίζει δε ότι η σερβική προπαγάνδα κατά την περίοδο 1887-1890 υιοθέτησε το Μακεδονισμό ως τακτική για να καλλιεργήσει στους Μακεδόνες Βούλγαρους τη διάθεση απόσχισης από το βουλγαρικό εθνικό κορμό και να τους απομακρύνει κυρίως από τη Βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση.
Το 1850 δεν υπήρχε όχι μόνο σλαβομακεδονική συμπαγής εθνότητα αλλά ούτε καν Βουλγαρική.Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής από τη (Βουλγαρική και σερβική "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας ως "όργανα του Μακεδονισμού" της σερβικής εθνικής προπαγάνδας

Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα κυρίως σερβικών επιστημονικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λόγιου με ιστορικά και φιλολογικά ενδιαφέροντα Στόγιαν Νοβάκοβιτς. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στο σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στο νότο και έξοδο στη Θάλασσα, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από το βουλγαρικό εθνικό κορμό.

Η πιο κύρια όμως ιστορική πηγή είναι ο Βούλγαρος Petko Slavejkov ο οποίος σε μια σειρά άρθρων (1868-1871) διέγνωσε τον κίνδυνο της γλωσσικής διένεξης, από την επίδραση εξωτερικών παραγόντων, να εξελιχθεί σε μια γενικότερη αντιπαράθεση ενός σλαβομακεδονισμού με τη βουλγαρική εθνική ιδέα. Αναμφισβήτητα γνώριζε τις τάσεις της σερβικής πολιτικής μετά το 1868, καθώς σερβικά βιβλία άρχισαν να διοχετεύονται στη Μακεδονία. Χαρακτήρισε το σλαβομακεδονισμό ως ανερμάτιστο, ανιστόρητο και αναιμικό με επιχειρήματα όχι αβάσιμα. Ζώντας στο πνεύμα τον ιστορισμού έδωσε έμφαση στη μεσαιωνική βουλγαρική ιστορία, απέφυγε όμως να αναφερθεί στις μεταβολές πον επήλθαν στο μακεδονικό χώρο μετά την κα¬τάλνση τον πρωτοβουλγαρικού κράτους (1018 μΧ.). Άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο μελλοντικά το γλωσσικό να λυθεί και με την εισαγωγή στοιχείων από τις σλαβομακεδονικές διαλέκτους, για να αποφευχθεί η διάσπαση.

Επισημαίνεται ότι η Βουλγαρική ιστοριογραφία σιωπούσε όλα αυτά τα χρόνια και μετά την δεκαετία το 70 άρχισαν να βγάζουν τα πρώτα ιστορικά στοιχεία. Πιστεύω ότι κρύβουν και άλλα.


Β΄ΦΑΣΗ(1893-1925)

Η φάση αυτή είναι η φάση της εθνικής κινητοποίησης διαφόρων κοινωνικών ομάδων κατά κανόνα ακαδημαικών αστικών ομάδων.Ενδεικτικά μερικοί «ακαδημαϊκοί» επιδιώκουν τις πρώτες δειλές αλλαγές της υπάρχουσας κατάστασης σε πολιτικό ή πολιτιστικό επίπεδο είναι οι συνεργάτες, Ντεντόφ και Δ. Μισάικοφ, της εφημερίδας του Βελιγραδίου "Βαλκανικός Αγγελιοφόρος" ("Balkanski Glasnik") στα. 1902, τα μέλη του "Σλαβομακεδονικού" ή "Μακεδονικού Επιστημονικού Λογοτεχνικού Συλλόγου" της Πετρούπολης στα 1902-1905, K. Π. Μισιρικοφ με το βιβλίο του "για τις μακεδονικές υποθέσεις" ("Za Makedonckite raboti") και κάποια άρθρα του σε βουλγαρικές εφημερίδες της περιόδου 1923-1925, τα μέλη της "Μα-κεδονικής Παροικίας" της Πετρούπολης με επικεφαλής τον Δ. Δ. Π. Τσουπόβσκι, εκδότη της εφημερίδας "Μακεδονική Φωνή" ("Makedonskij Golos") την περίοδο 1913-1914, διατύπωσαν το αίτημα για την αναγνώριση "μακεδονικού" έθνους και "μακεδονικής" γλώσσας.

Επίσης γνωστή είναι και η συνέντευξη του Σλαβομακεδόνα Κάρεφ στην εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ το 1903 όπου σε ερώτησεις του δίνει το στίγμα του:

• ότι είναι "Μακεδόνας"
• Ούτε Βούλγαρος ή Σέρβος ή Έλληνας
• Η Ιστορία, μας λέει ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας.

Οι Σλάβοι Μακεδονιστές, φυσικά αποφεύγουν να "διαφημίζουν" αυτήν την συνέντευξη για λόγους προφανείς και οι οποίοι αντικατοπρίζουν την επιρροή της ιδεολογίας του Μακεδονισμού

Η Γ ΦΑΣΗ θα την χωρίσω σε κομμάτια μιας και εκεί έχουμε πια τους επαγγελματίες πολιτικούς και ειδικά τους κομμουνιστές.Θέλει χρόνο και αυτήν την στιγμή είναι περιορισμένος.

Βιβλιογραφία

1. Σφέτας Σπυρίδων, Η Διαμόρφωση της Σλαβομακεδονικής Ταυτότητας, 2003
2. Γ. Κατσόβσκα -Μαλιγκούδη, Οι Σλάβοι των Βαλκανίων,2004
3. Loring Danforth, The Macedonian Conflict, 1995
4. Άννα Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των Μακεδονιστών, 2004
5. Αντονι Σμιθ, Εθνική ταυτότητα, 1999
6. Καργάκος Σαράντος, Το Μακεδονικό Ζήτημα, 1992

μοντέλα μετασχηματισμού μιας κοινωνίας σε έθνος, εξέλιξη διαμόρφωσης Εθνική ή Εθνοτικής ταυτότητας που πραγματοποιείται σε τρεις φάσεις. Η διάρκεια των φάσεων αυτών δεν είναι προκαθορισμένη, η διεργασία της καθεμίας μπορεί να διακοπεί, να αρχίσει ξανα έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα παύσης ή να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Οι φύσεις αυτές οδηγούν, όταν ολοκληρωθούν και οι τρεις, στη συγrκρότηση του έθνους.