Ο Επιθετικός Προσδιορισμός

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

Στο ασφυκτικό πλαίσιο του χώρου που διαθέτει η στήλη περιέγραψα την περασμένη Κυριακή τη διπλή αφετηρία του σημερινού αδιεξόδου μας στο Μακεδονικό πρόβλημα.

Δηλαδή:

α) την ακόμη και διά των όπλων υποστήριξη από το ΚΚΕ και τον «Δημοκρατικό Στρατό» της δημιουργίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας με απόσπαση και της Ελληνικής Μακεδονίας (ένα εθνικό έγκλημα που εθελοτυφλούντες το ξεχάσαμε) και

β) την εν συνεχεία αποσιώπηση αυτού του εγκλήματος από τις όντως δημοκρατικές ελληνικές κυβερνήσεις για να μη θιγεί ο μετέπειτα αποστατήσας από το σοβιετικό μπλοκ Τίτο που μεθόδευσε χωρίς δική μας αντίδραση τη δημιουργία μακεδονικού έθνους με παραχάραξη της ιστορίας.

Ξυπνήσαμε όταν με την......
 κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη αποσυνέθεσαν την πρώην κραταιά Γιουγκοσλαβία σε πολυάριθμα κρατίδια. Δηλαδή, όταν πια οι γείτονές μας στα Σκόπια επί δύο γενεές και πλέον είχαν διαμορφώσει συνείδηση Μακεδόνων με απόκρυψη της πολυεθνικής (κυρίως σλαβικής) ταυτότητάς τους και με μεθοδευμένη λεηλασία της ιστορίας της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας.

Αλλά αντί, έστω και αργά, να προσαρμοσθούμε στην - και με δική μας υπαιτιότητα, ανοχή ή και εθελοτύφλωση - διαμορφωθείσα πραγματικότητα και να αποδεχθούμε την ύπαρξη αυτού του κράτους, που φέρει και αυτό κάποια μακεδονική ταυτότητα (την οποία πέρασε μάλιστα ανεμπόδιστα στην παγκόσμια ιστοριογραφία, στις εφημερίδες και στον καθημερινό λόγο), κινηθήκαμε σπασμωδικά και με ακατανόητη για τις άλλες χώρες ομφαλοσκόπηση ζητώντας το σχεδόν πια ανέφικτο: να ξεχάσουν το όνομα με το οποίο επί δεκαετίες αυτοαποκαλούνται και με το οποίο τους προσδιορίζουν όλοι οι άλλοι πλην των Ελλήνων (που τους αποκαλούμε αυθαίρετα Σκοπιανούς). Και να σκεφθεί κανείς ότι την εποχή του δικού μας εμφυλίου πολέμου τους αποκαλούσαμε Σλαβομακεδόνες. Αν επιμέναμε εξαρχής σε αυτόν τον εθνικό προσδιορισμό (Σλαβομακεδόνες) ή έστω στο επίσης χρησιμοποιούμενο και από αυτούς όνομα Νεομακεδονία (Νοβομακεντόνια - μία λέξη), η ιστορία αυτή θα είχε έκτοτε λήξει και θα υπήρχε δίπλα στην ελληνική Μακεδονία και μία Νεομακεδονία, όπως υπάρχει Νέα Ζηλανδία, Νέα Σκωτία, Νέα Υόρκη, Νέα Καληδονία, Νέα Σμύρνη και τόσες άλλες χώρες και πόλεις με τον χαρακτηρισμό «Νέα» χωρίς κανένα πρόβλημα και κινδύνους.

Το ιλαροτραγικό είναι ότι και οι υπέρμαχοι της απαίτησης να μη δεχθούμε ούτε επιθετικό προσδιορισμό στο σύνθετο όνομα τον έχουν εξαρχής δεχθεί χωρίς να το συνειδητοποιούν, τυφλωμένοι από την απόλυτη άρνησή τους. Αφού και στην ενδιάμεση συμφωνία, που υπέγραψε η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, αλλά και στον ΟΗΕ αποδεχθήκαμε χωρίς καμία αντίρρηση την προσωρινή ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Δηλαδή, αποδεχθήκαμε επισήμως τον επιθετικό όρο Μακεδονία. Αυτή την τραγική επισήμανση, που νομίζω ότι μόνο ο δημοσιογράφος κ. Μέρτζος ματαίως την κάνει, είναι φυσικό να την αξιοποιήσουν έκτοτε οι Σκοπιανοί με τη συμπαράσταση της αδίστακτης αμερικανικής πολιτικής. Γι' αυτό άλλωστε και ευλόγως και οι ξένες εφημερίδες αλλά και οι ξένοι πολιτικοί τούς λένε Μακεδόνες. Με την προσωρινή ονομασία που δεχθήκαμε επισήμως και εμείς να έχουν. Η πιο «φιλελληνική» λύση θα ήταν να τους λέμε «πρώην Μακεδόνες» και τη FYROM «πρώην Μακεδονία», που και αδιανόητες φαίνονται και - το κυριότερο - εμπεριέχουν τα ονόματα Μακεδονία και Μακεδόνες! Οταν ονομάζεις κάποιον πρώην Μακεδόνα αναγνωρίζεις ότι ήταν Μακεδόνας. Ετσι δεν είναι;

Ας τα κατανοήσουμε όλα αυτά τα αναμφισβήτητα όλοι, ας συμφωνήσουμε στο σύνθετο όνομα (Ανω ή Νεομακεδονία) και - προς Θεού - ας μην αναγνωρίσουμε το Κοσσυφοπέδιο, που είναι άμεσος κίνδυνος-θάνατος.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής την 9 Μαρ 2008 και το οποίο αντικατοπρίζει σε λίγες γραμμές την πραγματική ιστορικο-πολιτική διάσταση του σύγχρονου Μακεδονικού ζητήματος.