Πόσες φορές έχουμε ακούσει από τους Σλαβομακεδόνες (κυβέρνηση, ΜΚΟ, Ουράνιο Τόξο) αλλά και από Έλληνες εθνομηδενιστές υποστηρικτές τους, για το θέμα των λεγόμενων Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων αλλά και των παιδιών του παιδομαζώματος του εμφυλίου (Deca Begalci) με θέμα την επιστροφή τους στην Ελλάδα ?
Πολλές φορές.
Κείμενα εκατοντάδες.
Τι είδους όμως κείμενα?
Κείμενα που συνήθως αφορούν κυρίως μαρτυρίες των παιδιών προσφύγων του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Τις δυο τελευταίες δεκαετίες μάλιστα έχουν αρχίσει να εκδίδονται βιβλία είτε με τα προσωπικά βιώματα ατόμων που έφυγαν από τη δυτική Μακεδονία σε παιδική ηλικία, στα δυο τελευταία χρόνια του εμφυλίου πολέμου, είτε αφιερώματα στα χωριά των σλαβόφωνων της περιοχής Καστοριάς και Φλώρινας. Τα περισσότερα προέρχονται από Σλαβομακεδόνες που έχουν εγκατασταθεί πλέον στον Καναδά ή στην Αυστραλία, βρίσκονται στη δύση της ζωής τους ή από τα παιδιά των παιδιών προσφύγων ή αυτονομιστών που είναι εγκατεστημένα στο Νέο Κόσμο.
Οι διάφοροι σλαβομακεδονικοί δικτυακοί τόποι προβάλλουν τα βιβλία, τις εκδηλώσεις παρουσίασης τους στο ευρύ κοινό, και χρησιμοποιούν κείμενα και φωτογραφικό υλικό από τα βιβλία αυτά στις ιστοσελίδες τους. Όλα τα κείμενα-αφηγήσεις όπως αναφέρει σχετικά ο καθηγητής Βλάσσης Βλασίδης [1] προωθούν την άποψη ότι οι Σλαβομακεδόνες εκδιώχθηκαν από τις ελληνικές αρχές βάσει οργανωμένου σχεδίου, προκειμένου να εκκαθαριστεί η δυτική Μακεδονία από τους μη ελληνικούς πληθυσμούς. Για όλα αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ή δεν είχαν καμιά σημασία ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού και του Εθνικού Στρατού στην επίμαχη περιοχή. Το οργανωμένο σχέδιο απομάκρυνσης των παιδιών εκτός Ελλάδος, η προσφυγή του Ελληνικού κράτους στον ΟΗΕ, οι καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας αλλά και οι αποφάσεις του ίδιου Οργανισμού για την επιστροφή των παιδιών στη Ελλάδα, αλλά και η συγκέντρωση των παιδιών στις παιδουπόλεις δεν μνημονεύονται πουθενά, σαν να μην έγινε τίποτε από τα παραπάνω
Αλήθεια αποτελούν κατά αυτούς μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των αφηγητών και οι διηγήσεις που άκουσαν κατά την παιδική τους ηλικία.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι ο αριθμός τους.
Σύμφωνα με σλαβομακεδονικές πηγές [2], από το Μάρτιο του 1945 έως τα τέλη του 1946 στη ΛΔΜ κατέφυγαν περίπου 20 χιλιάδες Σλαβομακεδόνες από την Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα (γύρω στα 6 χιλιάδες άτομα) είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο στη Βουλγαρία και, μέσω των βουλγαρογιουγκοσλαβικών συνόρων, έφταναν τώρα στη Στρώμνιτσα, από όπου διοχετεύονταν στο εσωτερικό της ΛΔΜ.
Ποιοι είναι όμως αυτοί «πολιτικοί εξόριστοι»?
Όπως αναφέρει ο Κω/νος Χολέβας [4] μεταξύ των ενόπλων που έδρασαν το 1945-49 στις τάξεις των ανταρτών του «Δημοκρατικού Στρατού» περιλαμβάνονταν και άτομα ρευστής εθνικής συνειδήσεως, τα οποία κατά την διάρκεια της Κατοχής ετάχθησαν υπέρ της Βουλγαρικής και Ιταλικής Φασιστικής στρατιωτικής παρουσίας στην Μακεδονία και Θράκη. Μόλις άρχισε να καταρρέει η φιλογερμανικές κυβερνήσεις της Βουλγαρίας και Ιταλίας αυτοί οι ίδιοι –ο πιο γνωστός είναι ο Γκότσε(Δημάκης) μέσα σε μια νύχτα από φασίστες έγιναν κομμουνιστές (μερικοί ήσαν ήδη κομμουνιστές πριν γίνουν φασίστες) προσχώρησαν στην προπαγάνδα του Γιουγκοσλάβου Κομμουνιστή Τίτο, ο οποίος ίδρυσε εντός της Γιουγκοσλαβίας την «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και την μετέτρεψε σε όχημα αλυτρωτικών βλέψεων εις βάρος των γειτονικών χωρών.
Η προπαγάνδα των Σκοπίων μέσω της ακραίας εθνικιστικής ιδεολογία του Σλαβομακεδονισμού, κατασκεύασε το ανύπαρκτο «μακεδονικό έθνος», διαστρέβλωσε συστηματικά την ιστορική αλήθεια και έθεσε εδαφικά και μειονοτικά ζητήματα προκαλώντας συνεχείς οχλήσεις στην Ελλάδα. Το κομμουνιστικό καθεστώς των Σκοπίων, αλλά και το μετακομμουνιστικό πολιτικό σύστημα μετά το 1991 ονόμασε αυτή την δυστυχή ομάδα πολιτικών προσφύγων «Μακεδόνες του Αιγαίου» για να θεμελιώσει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις του κατά της Ελλάδος.
Γιατί όλοι αυτοί λέγονται «Αιγαιάτες» ?
Γιατί η FYROM χρησιμοποιεί αυτόν τον επεκτατικό-αλυτρωτικό (για τους Σλαβομακεδόνες) πολιτικό προσδιορισμό ?
Η παρουσία των «Αιγαιατών» συνέπεσε με την προώθηση της νέας αντίληψης για την ύπαρξη «μακεδόνικου» έθνους. Στο πλαίσιο αυτό, οι πρόσφυγες (παιδιά και αυτονομιστές) διδάχθηκαν την νέα ιστορία τους, τη νέα Σλαβική γλώσσα τους και, βαθμιαία, απώλεσαν όλα τα ελληνικά χαρακτηριστικά και ταυτίστηκαν με τους «ομοεθνείς» τους στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Στη βαθμιαία «μακεδονοποίησή» τους καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η στάση της Ελλάδας σχετικά με το ζήτημα του επαναπατρισμού τους. Ευρισκόμενοι σε ένα νέο κοινωνικό περίγυρο που χαρακτηριζόταν από ακαμψία στο ζήτημα της εθνικής ταυτότητας και στερούμενοι της δυνατότητας παλιννόστησης, η αποδοχή της νέας «μακεντότσι» ταυτότητας για τους «Αιγαιάτες» ήταν ουσιαστικά μονόδρομος. Τα ένοχα φιλοβουλγαρικά αισθήματα που κάποιοι είχαν εκδηλώσει κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και της βουλγαρικής κατοχής θυσιάστηκαν εύκολα στον αντιβουλγαρικό βωμό για τη διαμόρφωση της «μακεδόνικης» ταυτότητας. Αντίστοιχη βεβαίως ήταν και η αντιμετώπιση των ντόπιων «μακεντότσι», των «μακεντότσι του Βαρδάρη», που χρησιμοποιούσαν υποτιμητικούς όρους για τους «Αιγαιάτες» και τους καλούσαν να μη λησμονούν τη «φιλοξενία» που τους προσφέρθηκε στα δίσεκτα χρόνια του ελληνικού Εμφυλίου[5].
Η διαδικασία αποδοχής της νέας εθνικής ταυτότητας εξελίχθηκε ομαλότερα στα άτομα νεαρής ηλικίας, και ιδιαίτερα σε εκείνα του «παιδομαζώματος», τα οποία, εκ των πραγμάτων, δεν είχαν τη δυνατότητα να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ των χαρακτηριστικών που είχαν και αυτών που απέκτησαν μετά το κομβικό σημείο της μετάβασης τους στην άλλη πλευρά των συνόρων. Τη θέση του γλωσσικού ιδιώματος που μιλούσαν στον ελλαδικό χώρο κατέλαβε η λόγια «μακεντότσι» γλώσσα της νέας πατρίδας. [6].
Ανάλογη υπήρξε η διαδικασία «μακεδονοποίησης» των «Αιγαιατών» που είχαν καταφύγει αρχικά σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Η σλαβομακεδονική σελίδα των εντύπων που εκδίδονταν από το ΚΚΕ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, παρά τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις που σημειώθηκαν λόγω της σύγκρουσης του Τίτο με την Κομινφόρμ, συνέχισε να αντιμετωπίζει τους «Αιγαιάτες» ως «Σλαβομακεδόνες». Έτσι, ανεξαρτήτως των κινήτρων που οδήγησαν τελικά το μεγαλύτερο τμήμα των «Αιγαιατών» στη ΛΔΜ, θεωρήθηκε ότι «το βασικό προσκλητήριο για τη νέα πορεία ήταν απόρροια της αίσθησης ότι ανήκαν στο μακεντότσι έθνος».
Παρά το γεγονός ότι οι αρχές της ΛΔΜ επιθυμούσαν οι «Αιγαιάτες» να αποκτήσουν την εθνική «μακεντότσι» ταυτότητα, δεν ήθελαν να χάσουν τον προσδιορισμό που παρέπεμπε σ' έναν άλλο χώρο εκτός των συνόρων της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, αφού στο βαθμό που δεν υπήρχαν «Αιγαιάτες» δεν υπήρχε και «Αιγαιατική Μακεδονία». Η αναπαραγωγή των όρων συντηρούσε την αντίληψη για την ύπαρξη μιας ευρύτερης «μακεδόνικης» πατρίδας, που δεν ταυτίζεται με την επικράτεια της ομόσπονδης δημοκρατίας, αλλά με τη «Μακεδονία στα εθνικά και γεωγραφικά της όρια» [7].
Έτσι, πενήντα χρόνια μετά την εγκατάσταση των «Αιγαιατών» στο έδαφος της ΛΔΜ, καθιερώθηκε σταδιακά η άποψη ότι η γιουγκοσλαβική Μακεδονία ταυτίζεται με το ελεύθερο τμήμα της «Μακεδονίας», ενώ η ελληνική Μακεδονία δεν αποτελεί παρά μόνο «το Αιγαιατικό τμήμα της Μακεδονίας», για την ακρίβεια, «το υπόδουλο τμήμα της παρτίδας μας, της Μακεδονίας». Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης ότι ένα από τα οχήματα αλυτρωτικής και επεκτατικής προπαγάνδας των Σλαβομακεδόνων ήταν και είναι η μετονομασία της ελληνικής Μακεδονίας σε «αιγαιακή» και την προβολή της ως αλύτρωτης περιοχής και αναπόσπαστου τμήματος της FYROM.[8]
Τι γίνεται όμως σήμερα ?
Σήμερα ζει στο πολυεθνικό κράτος των Σκοπίων η δεύτερη γενιά των εξορίστων Σλαβομακεδόνων, τα λεγόμενα «παιδιά των Μακεδόνων του Αιγαίου» αλλά και τα «παιδιά παππούδες» όπως εύστοχα παρατηρεί ο Keith Brown [9]. Δυστυχώς και αυτή η νέα γενιά προσεχώρησε εκούσα-άκουσα στην προπαγάνδα περί «Μεγάλης Μακεδονίας», μία γραμμή που τηρείται απαρασάλευτα και σήμερα, παρά τα ραπίσματα που δέχεται ο σκοπιανός εθνικισμός από τους ένοπλους και πολυάριθμους Αλβανούς του κρατιδίου. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της δεύτερης γενιάς είναι ο αρχηγός κόμματος και καθηγητής Νομικής Βασίλ Τοπουρκόφσκι, συγγραφεύς βιβλίου που αμφισβητεί την ελληνικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι επίσης γνωστό στους Αποδήμους Έλληνες ότι κύριοι φορείς και χρηματοδότες της προπαγάνδας των ψευδο-μακεδόνων στον Καναδά και στην Αυστραλία είναι οι «Σλαβομακεδόνες» που κατάγονται έμμεσα από ελληνικά μέρη όπως ο Chris Stefou(Risto Stefov) και Slango Mangovsky.
Υπάρχουν πολλές οργανώσεις που σήμερα δραστηριοποιούνται για το θέμα των σλαβομακεδόνων προσφύγων (αυτονομιστών και begaltsi). Η πιο δραστήρια από αυτούς είναι η «σύλλογος μακεντότσι από το αιγαιατικό τμήμα της μακεδονίας» με έδρα το Μοναστήρι. Πρόεδρος της είναι ο Αλεξάντερ Ποποφσκι (αυτονομιστής και στρατιώτης τους ΕΛΑΣ) όπου μπορείτε να τον δείτε στην παρακάτω φωτογραφία με φόντο την αφίσα του Ουράνιου Τόξου και τον χάρτη της «μεγάλης μακεδονίας»
Σημαντική εξέλιξη σημειώθηκε το 1993 όπου σύμφωνα με τον άρθρο 196 του Νόμου 80/1993 ο οποίος αφορά την συνταξιοδοτική και αναπηρική ασφάλιση οι Σλάβοι αυτονομιστές και "συμμετέχοντες στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στη Μακεδονία του Αιγαίου" ΄ όπως και τα μέλη των οικογενειών τους.
Παρά τις επανειλημμένες τροποποιήσεις του νόμου, η συγκεκριμένη διάταξη του 1993 ισχύει και σήμερα.
Ιδού τι λέει ο νόμος...
«Οι συντάξεις των αγωνιστών του Εθνικο-απελευθερωτικού Στρατού, των συμμετεχόντων στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, των συμμετεχόντων στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στη Μακεδονία του Αιγαίου και των μελών των οικογενειών τους, οι οποίες υλοποιήθηκαν πριν από την ημερομηνία έναρξης του παρόντος νόμου βάσει του Νόμου για τα θεμελιώδη δικαιώματα της συνταξιοδοτικής και αναπηρικής ασφάλισης, του Νόμου για τους βραβευθέντες με "Αναμνηστικό δίπλωμα Παρτιζάνων 1941" και με τον Νόμο για την συνταξιοδοτική και αναπηρική ασφάλιση, διασφαλίζονται και μετά την ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του παρόντος νόμου στο εύρος και το ύψος που καθορίζονται με τις προηγούμενες διατάξεις, υπό την προϋπόθεση ότι αυτού του είδους οι συντάξεις μπορούν να καταβληθούν το ανώτερο μέχρι του ποσού της υψηλότερης σύνταξης που καθορίσθηκε με τον παρόντα νόμο».
Ελπίζω να βοήθησα ώστε να πάρουμε μια ιδέα τι είναι αυτοί οι Σλαβομακεδόνες «πολιτικοί» πρόσφυγες και οι Begaltsi, ένα από τα οχήματα του επεκτατισμού της FYROM εναντίον της Μακεδονίας μας.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα ζητήματα όπως ο Νόμος του Γεννηματά, οι αναγραφή τοπωνυμίων στα διαβατήρια και οι εθνικιστικές εκδηλώσεις των σκοπιανών. Δυστυχώς όμως ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν αφορά άμεσα το θέμα του blog που είναι η κυρίως η ιστορία της Μακεδονίας.
Πολλές φορές.
Κείμενα εκατοντάδες.
Τι είδους όμως κείμενα?
Κείμενα που συνήθως αφορούν κυρίως μαρτυρίες των παιδιών προσφύγων του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Τις δυο τελευταίες δεκαετίες μάλιστα έχουν αρχίσει να εκδίδονται βιβλία είτε με τα προσωπικά βιώματα ατόμων που έφυγαν από τη δυτική Μακεδονία σε παιδική ηλικία, στα δυο τελευταία χρόνια του εμφυλίου πολέμου, είτε αφιερώματα στα χωριά των σλαβόφωνων της περιοχής Καστοριάς και Φλώρινας. Τα περισσότερα προέρχονται από Σλαβομακεδόνες που έχουν εγκατασταθεί πλέον στον Καναδά ή στην Αυστραλία, βρίσκονται στη δύση της ζωής τους ή από τα παιδιά των παιδιών προσφύγων ή αυτονομιστών που είναι εγκατεστημένα στο Νέο Κόσμο.
Οι διάφοροι σλαβομακεδονικοί δικτυακοί τόποι προβάλλουν τα βιβλία, τις εκδηλώσεις παρουσίασης τους στο ευρύ κοινό, και χρησιμοποιούν κείμενα και φωτογραφικό υλικό από τα βιβλία αυτά στις ιστοσελίδες τους. Όλα τα κείμενα-αφηγήσεις όπως αναφέρει σχετικά ο καθηγητής Βλάσσης Βλασίδης [1] προωθούν την άποψη ότι οι Σλαβομακεδόνες εκδιώχθηκαν από τις ελληνικές αρχές βάσει οργανωμένου σχεδίου, προκειμένου να εκκαθαριστεί η δυτική Μακεδονία από τους μη ελληνικούς πληθυσμούς. Για όλα αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ή δεν είχαν καμιά σημασία ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού και του Εθνικού Στρατού στην επίμαχη περιοχή. Το οργανωμένο σχέδιο απομάκρυνσης των παιδιών εκτός Ελλάδος, η προσφυγή του Ελληνικού κράτους στον ΟΗΕ, οι καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας αλλά και οι αποφάσεις του ίδιου Οργανισμού για την επιστροφή των παιδιών στη Ελλάδα, αλλά και η συγκέντρωση των παιδιών στις παιδουπόλεις δεν μνημονεύονται πουθενά, σαν να μην έγινε τίποτε από τα παραπάνω
Αλήθεια αποτελούν κατά αυτούς μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των αφηγητών και οι διηγήσεις που άκουσαν κατά την παιδική τους ηλικία.Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι ο αριθμός τους.
Σύμφωνα με σλαβομακεδονικές πηγές [2], από το Μάρτιο του 1945 έως τα τέλη του 1946 στη ΛΔΜ κατέφυγαν περίπου 20 χιλιάδες Σλαβομακεδόνες από την Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα (γύρω στα 6 χιλιάδες άτομα) είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο στη Βουλγαρία και, μέσω των βουλγαρογιουγκοσλαβικών συνόρων, έφταναν τώρα στη Στρώμνιτσα, από όπου διοχετεύονταν στο εσωτερικό της ΛΔΜ.
Συνολικά υπολογίζεται πως 25-30 χιλιάδες Σλαβομακεδόνες περίπου, εξαιρουμένων πάντοτε των απαχθέντων παιδιών, βρίσκονταν στα τέλη του 1949 στη Γιουγκοσλαβία (περίπου 20 χιλιάδες άτομα), στη Βουλγαρία και την Αλβανία[3]. Ο αριθμός αυτός προκύπτει από ανέκδοτα στοιχεία των οργανώσεων των σλαβομακεδόνων προσφυγών στη Γιουγκοσλαβία, αφού έως σήμερα, σε αντίθεση με το φαινόμενο της προσφυγιάς στις υπόλοιπες ανατολικές χώρες, που έχει διερευνηθεί εξονυχιστικά από γιουγκοσλάβους (κατά τεκμήριο σλαβομακεδόνες) ιστορικούς, είναι εντυπωσιακή η ανυπαρξία επιστημονικών μελετών από τους ίδιους για το ζήτημα αυτό στη χώρα τους.
Σύμφωνα δε με τους υπολογισμούς σλαβομακεδόνων ιστορικών την περίοδο 1947-1963, 22.226 άτομα, εκ των οποίων περίπου 15 χιλιάδες Σλαβομακεδόνες, έχασαν την ελληνική ιθαγένεια
Ποιοι είναι όμως αυτοί «πολιτικοί εξόριστοι»?
Όπως αναφέρει ο Κω/νος Χολέβας [4] μεταξύ των ενόπλων που έδρασαν το 1945-49 στις τάξεις των ανταρτών του «Δημοκρατικού Στρατού» περιλαμβάνονταν και άτομα ρευστής εθνικής συνειδήσεως, τα οποία κατά την διάρκεια της Κατοχής ετάχθησαν υπέρ της Βουλγαρικής και Ιταλικής Φασιστικής στρατιωτικής παρουσίας στην Μακεδονία και Θράκη. Μόλις άρχισε να καταρρέει η φιλογερμανικές κυβερνήσεις της Βουλγαρίας και Ιταλίας αυτοί οι ίδιοι –ο πιο γνωστός είναι ο Γκότσε(Δημάκης) μέσα σε μια νύχτα από φασίστες έγιναν κομμουνιστές (μερικοί ήσαν ήδη κομμουνιστές πριν γίνουν φασίστες) προσχώρησαν στην προπαγάνδα του Γιουγκοσλάβου Κομμουνιστή Τίτο, ο οποίος ίδρυσε εντός της Γιουγκοσλαβίας την «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και την μετέτρεψε σε όχημα αλυτρωτικών βλέψεων εις βάρος των γειτονικών χωρών.
Η προπαγάνδα των Σκοπίων μέσω της ακραίας εθνικιστικής ιδεολογία του Σλαβομακεδονισμού, κατασκεύασε το ανύπαρκτο «μακεδονικό έθνος», διαστρέβλωσε συστηματικά την ιστορική αλήθεια και έθεσε εδαφικά και μειονοτικά ζητήματα προκαλώντας συνεχείς οχλήσεις στην Ελλάδα. Το κομμουνιστικό καθεστώς των Σκοπίων, αλλά και το μετακομμουνιστικό πολιτικό σύστημα μετά το 1991 ονόμασε αυτή την δυστυχή ομάδα πολιτικών προσφύγων «Μακεδόνες του Αιγαίου» για να θεμελιώσει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις του κατά της Ελλάδος.
Γιατί όλοι αυτοί λέγονται «Αιγαιάτες» ?
Γιατί η FYROM χρησιμοποιεί αυτόν τον επεκτατικό-αλυτρωτικό (για τους Σλαβομακεδόνες) πολιτικό προσδιορισμό ?
Η παρουσία των «Αιγαιατών» συνέπεσε με την προώθηση της νέας αντίληψης για την ύπαρξη «μακεδόνικου» έθνους. Στο πλαίσιο αυτό, οι πρόσφυγες (παιδιά και αυτονομιστές) διδάχθηκαν την νέα ιστορία τους, τη νέα Σλαβική γλώσσα τους και, βαθμιαία, απώλεσαν όλα τα ελληνικά χαρακτηριστικά και ταυτίστηκαν με τους «ομοεθνείς» τους στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Στη βαθμιαία «μακεδονοποίησή» τους καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η στάση της Ελλάδας σχετικά με το ζήτημα του επαναπατρισμού τους. Ευρισκόμενοι σε ένα νέο κοινωνικό περίγυρο που χαρακτηριζόταν από ακαμψία στο ζήτημα της εθνικής ταυτότητας και στερούμενοι της δυνατότητας παλιννόστησης, η αποδοχή της νέας «μακεντότσι» ταυτότητας για τους «Αιγαιάτες» ήταν ουσιαστικά μονόδρομος. Τα ένοχα φιλοβουλγαρικά αισθήματα που κάποιοι είχαν εκδηλώσει κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και της βουλγαρικής κατοχής θυσιάστηκαν εύκολα στον αντιβουλγαρικό βωμό για τη διαμόρφωση της «μακεδόνικης» ταυτότητας. Αντίστοιχη βεβαίως ήταν και η αντιμετώπιση των ντόπιων «μακεντότσι», των «μακεντότσι του Βαρδάρη», που χρησιμοποιούσαν υποτιμητικούς όρους για τους «Αιγαιάτες» και τους καλούσαν να μη λησμονούν τη «φιλοξενία» που τους προσφέρθηκε στα δίσεκτα χρόνια του ελληνικού Εμφυλίου[5].
Η διαδικασία αποδοχής της νέας εθνικής ταυτότητας εξελίχθηκε ομαλότερα στα άτομα νεαρής ηλικίας, και ιδιαίτερα σε εκείνα του «παιδομαζώματος», τα οποία, εκ των πραγμάτων, δεν είχαν τη δυνατότητα να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ των χαρακτηριστικών που είχαν και αυτών που απέκτησαν μετά το κομβικό σημείο της μετάβασης τους στην άλλη πλευρά των συνόρων. Τη θέση του γλωσσικού ιδιώματος που μιλούσαν στον ελλαδικό χώρο κατέλαβε η λόγια «μακεντότσι» γλώσσα της νέας πατρίδας. [6].
Ανάλογη υπήρξε η διαδικασία «μακεδονοποίησης» των «Αιγαιατών» που είχαν καταφύγει αρχικά σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Η σλαβομακεδονική σελίδα των εντύπων που εκδίδονταν από το ΚΚΕ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, παρά τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις που σημειώθηκαν λόγω της σύγκρουσης του Τίτο με την Κομινφόρμ, συνέχισε να αντιμετωπίζει τους «Αιγαιάτες» ως «Σλαβομακεδόνες». Έτσι, ανεξαρτήτως των κινήτρων που οδήγησαν τελικά το μεγαλύτερο τμήμα των «Αιγαιατών» στη ΛΔΜ, θεωρήθηκε ότι «το βασικό προσκλητήριο για τη νέα πορεία ήταν απόρροια της αίσθησης ότι ανήκαν στο μακεντότσι έθνος».
Παρά το γεγονός ότι οι αρχές της ΛΔΜ επιθυμούσαν οι «Αιγαιάτες» να αποκτήσουν την εθνική «μακεντότσι» ταυτότητα, δεν ήθελαν να χάσουν τον προσδιορισμό που παρέπεμπε σ' έναν άλλο χώρο εκτός των συνόρων της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, αφού στο βαθμό που δεν υπήρχαν «Αιγαιάτες» δεν υπήρχε και «Αιγαιατική Μακεδονία». Η αναπαραγωγή των όρων συντηρούσε την αντίληψη για την ύπαρξη μιας ευρύτερης «μακεδόνικης» πατρίδας, που δεν ταυτίζεται με την επικράτεια της ομόσπονδης δημοκρατίας, αλλά με τη «Μακεδονία στα εθνικά και γεωγραφικά της όρια» [7].
Έτσι, πενήντα χρόνια μετά την εγκατάσταση των «Αιγαιατών» στο έδαφος της ΛΔΜ, καθιερώθηκε σταδιακά η άποψη ότι η γιουγκοσλαβική Μακεδονία ταυτίζεται με το ελεύθερο τμήμα της «Μακεδονίας», ενώ η ελληνική Μακεδονία δεν αποτελεί παρά μόνο «το Αιγαιατικό τμήμα της Μακεδονίας», για την ακρίβεια, «το υπόδουλο τμήμα της παρτίδας μας, της Μακεδονίας». Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης ότι ένα από τα οχήματα αλυτρωτικής και επεκτατικής προπαγάνδας των Σλαβομακεδόνων ήταν και είναι η μετονομασία της ελληνικής Μακεδονίας σε «αιγαιακή» και την προβολή της ως αλύτρωτης περιοχής και αναπόσπαστου τμήματος της FYROM.[8]
Τι γίνεται όμως σήμερα ?
Σήμερα ζει στο πολυεθνικό κράτος των Σκοπίων η δεύτερη γενιά των εξορίστων Σλαβομακεδόνων, τα λεγόμενα «παιδιά των Μακεδόνων του Αιγαίου» αλλά και τα «παιδιά παππούδες» όπως εύστοχα παρατηρεί ο Keith Brown [9]. Δυστυχώς και αυτή η νέα γενιά προσεχώρησε εκούσα-άκουσα στην προπαγάνδα περί «Μεγάλης Μακεδονίας», μία γραμμή που τηρείται απαρασάλευτα και σήμερα, παρά τα ραπίσματα που δέχεται ο σκοπιανός εθνικισμός από τους ένοπλους και πολυάριθμους Αλβανούς του κρατιδίου. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της δεύτερης γενιάς είναι ο αρχηγός κόμματος και καθηγητής Νομικής Βασίλ Τοπουρκόφσκι, συγγραφεύς βιβλίου που αμφισβητεί την ελληνικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι επίσης γνωστό στους Αποδήμους Έλληνες ότι κύριοι φορείς και χρηματοδότες της προπαγάνδας των ψευδο-μακεδόνων στον Καναδά και στην Αυστραλία είναι οι «Σλαβομακεδόνες» που κατάγονται έμμεσα από ελληνικά μέρη όπως ο Chris Stefou(Risto Stefov) και Slango Mangovsky.
Υπάρχουν πολλές οργανώσεις που σήμερα δραστηριοποιούνται για το θέμα των σλαβομακεδόνων προσφύγων (αυτονομιστών και begaltsi). Η πιο δραστήρια από αυτούς είναι η «σύλλογος μακεντότσι από το αιγαιατικό τμήμα της μακεδονίας» με έδρα το Μοναστήρι. Πρόεδρος της είναι ο Αλεξάντερ Ποποφσκι (αυτονομιστής και στρατιώτης τους ΕΛΑΣ) όπου μπορείτε να τον δείτε στην παρακάτω φωτογραφία με φόντο την αφίσα του Ουράνιου Τόξου και τον χάρτη της «μεγάλης μακεδονίας»
Σημαντική εξέλιξη σημειώθηκε το 1993 όπου σύμφωνα με τον άρθρο 196 του Νόμου 80/1993 ο οποίος αφορά την συνταξιοδοτική και αναπηρική ασφάλιση οι Σλάβοι αυτονομιστές και "συμμετέχοντες στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στη Μακεδονία του Αιγαίου" ΄ όπως και τα μέλη των οικογενειών τους.Παρά τις επανειλημμένες τροποποιήσεις του νόμου, η συγκεκριμένη διάταξη του 1993 ισχύει και σήμερα.
Ιδού τι λέει ο νόμος...«Οι συντάξεις των αγωνιστών του Εθνικο-απελευθερωτικού Στρατού, των συμμετεχόντων στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, των συμμετεχόντων στο Εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στη Μακεδονία του Αιγαίου και των μελών των οικογενειών τους, οι οποίες υλοποιήθηκαν πριν από την ημερομηνία έναρξης του παρόντος νόμου βάσει του Νόμου για τα θεμελιώδη δικαιώματα της συνταξιοδοτικής και αναπηρικής ασφάλισης, του Νόμου για τους βραβευθέντες με "Αναμνηστικό δίπλωμα Παρτιζάνων 1941" και με τον Νόμο για την συνταξιοδοτική και αναπηρική ασφάλιση, διασφαλίζονται και μετά την ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του παρόντος νόμου στο εύρος και το ύψος που καθορίζονται με τις προηγούμενες διατάξεις, υπό την προϋπόθεση ότι αυτού του είδους οι συντάξεις μπορούν να καταβληθούν το ανώτερο μέχρι του ποσού της υψηλότερης σύνταξης που καθορίσθηκε με τον παρόντα νόμο».
Ελπίζω να βοήθησα ώστε να πάρουμε μια ιδέα τι είναι αυτοί οι Σλαβομακεδόνες «πολιτικοί» πρόσφυγες και οι Begaltsi, ένα από τα οχήματα του επεκτατισμού της FYROM εναντίον της Μακεδονίας μας.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα ζητήματα όπως ο Νόμος του Γεννηματά, οι αναγραφή τοπωνυμίων στα διαβατήρια και οι εθνικιστικές εκδηλώσεις των σκοπιανών. Δυστυχώς όμως ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν αφορά άμεσα το θέμα του blog που είναι η κυρίως η ιστορία της Μακεδονίας.
-----------------------------------------
[1] – Βλάσσης Βλασσίδης στο «Μακεδονικές Ταυτότητες, σελ 477»
[2] - Risto Kiriazovski , σελ 52-57,[To μακεδόνικο εθνικό ζήτημα και ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα] (Σκόπια, 1998).
[3]- Ιάκωβος Μιχαηλίδης στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 12»
[4]-Η Επιστροφή των "Σλαβομακεδόνων", Δίκτυο 21
[5] –Keith Brown στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 170»
[6]- Keith Brown στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 171»
[7] - Loring Danforth, The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World (Princeton, 1995), σ. 136.
[8] - Αλυτρωτισμός και Πολιτική Επίσημα Κρατικά Ντοκουμέντα της FYROM 1944-2006, σελ 17
[2] - Risto Kiriazovski , σελ 52-57,[To μακεδόνικο εθνικό ζήτημα και ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα] (Σκόπια, 1998).
[3]- Ιάκωβος Μιχαηλίδης στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 12»
[4]-Η Επιστροφή των "Σλαβομακεδόνων", Δίκτυο 21
[5] –Keith Brown στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 170»
[6]- Keith Brown στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 171»
[7] - Loring Danforth, The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World (Princeton, 1995), σ. 136.
[8] - Αλυτρωτισμός και Πολιτική Επίσημα Κρατικά Ντοκουμέντα της FYROM 1944-2006, σελ 17
[9] - Keith Brown στο «Πρόσφυγες στα Βαλκάνια, σελ 43»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια τα οποία θα περιέχουν Greekenglish, ύβρεις, μειωτικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς δεν θα αναρτώνται.