Ιθαγένεια σημαίνει Εθνικότητα και η «αρχή της Εθνικότητας»

O αρνητισμός της Ελληνικής Εθνικότητας από τον επίσημο Ελληνικό Κράτος όχι μόνο μέσω του «Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας» αλλά και με άλλους τρόπους δεν έχει τέλος. Η ιστοσελίδα  του Υπουργείου Εσωτερικών ανήμερα της Πρωτοχρονιάς ανήρτησε την εξής «για αυτούς» διευκρίνηση σε ότι αφορά τους όρους «ιθαγένεια» και «υπηκοότητα»:

Υπηκοότητα ίσον ιθαγένεια και ιθαγένεια ίσον υπηκοότητα

Διευκρινίζεται  ότι το νόημα του όρου έκφρασης «ιθαγένεια» ισοδυναμεί απολύτως με αυτό του όρου «υπηκοότητα». Και με τα δύο δηλώνεται, ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει ορισμένο πρόσωπο με ορισμένη κρατική οντότητα. [1]

Αυτή η «διευκρίνηση» μου επιβεβαίωσε αυτό που δεν μπορούσα να αποδείξω όλες αυτές τις μέρες που ασχολούμαι με αυτό το θέμα:  Η παρούσα κυβέρνηση πλέον αρνείται και μηδενίζει(απορρίπτει) βίαια την Ελληνική Εθνικότητα στα πλαίσια του Ελληνικού Κράτους.

Όπως έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναλύσεις μου[2][3]  στην Διεθνή ορολογία , αυτός που έχει την «Ιθαγένεια» με αυτόν που έχει την «υπηκοότητα» διαφέρουν από πλευράς νομικής άποψης αλλά και από εθνολογικής.  Στο εξωτερικό λοιπόν χρησιμοποιούν την λέξη national(μόνη της ή μπροστά από την λέξη citizenship) όπου αυτολεξεί ή και με νομικούς όρους μεταφράζεται στα Ελληνικά ως «εθνικότητα». Όσες πηγές και να φέρω όσα λεξικά και να αντιγράψω η απόφαση είναι ειλημμένη από την εθνομηδενιστική λαίλαπα που μας κυβερνάει (εκτελεστικά, νομοθετικά  και πνευματικά) τα τελευταία χρόνια:Υπηκοότητα ίσον ιθαγένεια και ιθαγένεια ίσον υπηκοότητα

Εγώ θα υπενθυμίσω για μία άλλη φορά και ας γίνομαι κουραστικός τι λένε δύο από τα κορυφαία λεξικά:

Λεξικό Δημητράκου

Ιθαγένεια είναι ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει.

Υπηκοότητα  ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη ενός κράτους με το κράτος

Εθνικότητα είναι προέλευση από ορισμένο έθνος· η ιδιότητα κάποιου να ανήκει σε ορισμένο έθνος ή να κατάγεται από ορισμένο έθνος

Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών της UNESCO

Η  Ιθαγένεια (citizenship) μπορεί να ορισθεί κατά δύο τρόπους:

α) μία κατάσταση σχέσεων μεταξύ ενός φυσικού προσώπου και μιας πολιτικής κοινότητος — του κράτους (state) — κατά την όποια το πρόσωπο οφείλει αφοσίωση στο κράτος και το κράτος προστασία στο πρόσωπο. Η κατάσταση αυτή ή δεσμός ρυθμίζεται από το εσωτερικό και αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο (αυτή δε είναι η δεσπόζουσα νομική σημασία του όρου)- και

β) η θέση του πολίτου σε μία κοινωνία πού βασίζεται στο κράτος δικαίου (rule of law) και στις αρχές τής ισότητος (principles of equality).

Η ιθαγένεια(citizenship) στο διεθνές δίκαιο υπονοεί επίσης την εθνικότητα (nationality). Η ιθαγένεια(citizenship), σαν κάτι χωριστό από την εθνικότητα, είναι αποκλειστικό δημι­ούργημα του εσωτερικού δικαίου (domestic law). Η ιθαγένεια(citizenship)  αναφέρεται στα δικαιώματα τα όποια ένα κράτος θεωρεί ότι είναι σωστό να απονείμη σε ορι­σμένα άτομα, που είναι συνάμα οι υπήκοοι του.

Το Διεθνές Δικαστήριο  ορίζει την εθνικότητα (nationality) ως «ένα νομικό δεσμό, ο όποιος θεμελιώ­νεται στο κοινωνικό γεγονός της προσηλώσεως, σε μια πραγματική σύμπτωση υπάρξεως, συμφερόντων και αισθημάτων, σε συνδυασμό με την ύπαρξη αμοι­βαίων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων».

Οι Έλληνες μεταφραστές  μάλιστα σημειώνουν ότι ορισμένα από τα θέματα πού θίγονται στο λήμμα αυτό, θεωρείται στην Ελλάδα ότι υπάγονται στους όρους ιθαγένεια ή υπηκοότης. Η ορολογία δεν έχει κατασταλάξει και μερικές φορές οι χρήσεις των όρων αλληλεπικαλύπτονται. Η σύγχυση υπάρχει και στην εφαρμογή των ξένων όρων. Γενικά πάντως, στο εξωτερικό, Η έννοια τής εθνικότητος θεωρείται ευρύτερη από την έννοια της ιθαγένειας ή υπηκοότητας (citizenship — βλ. λέξη, όπου και παρουσιάζονται εκτενέστερα οι διακρί­σεις). Μία ειδική χρήση του όρου εθνικότης συνδέεται με την λεγόμενη «αρχή των εθνικοτήτων» πού απετέλεσε τη βάση για τη συγκρότηση της σύγχρονης Ευρώπης και την κατάρτι­ση πολλών διεθνών συμφωνιών (βλ. έκτος από τη λέξη "Έθνος (Nation) και τις λέξεις Αυτοδιάθεση (Self Determination) και Εθνικισμός (Nationalism).

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η Ελληνική γλώσσα πλούσια στο λεξιλόγιο της και στις ερμηνείες της έχει δώσει την λύση εδώ και αιώνες. Οι Ευρωπαίοι για να μπορέσουν νομικά να ξεχωρίσουν τους  ιθαγενείς από αυτούς που θέλουν να γίνουν πολίτες του κράτους τους προσθέσανε στην λέξη  citizenship/citoyenneté/ Staatsbürgerschaft την απαγορευμένη λέξη για το Ελληνικό Υπουργείο Εσωτερικών …. national /νationale/national /nationale στα Ελληνικά…..Εθνικός-η-ον.

Αυτά είναι όμως κούφια λόγια για τους νομοθέτες.....τους όποιους νομοθέτες. Φυσικά όλα αυτά γίνονται στα πλαίσια της πολυεθνικής Ελλάδας εις βάρος της εθνικής Ελλάδος  και της πολυπολιτισμικότητας ή διαπολιτισμικότητας (καινούργια ανακάλυησψη) εις βάρους της Ελληνικότητας. «Κουλτούρας Θανασίμων Ψευδών» όπως λέει ο Καθηγητής Ηλίας Ηλιόπουλος.[4]

Για να δούμε όμως τι λέει το ελληνικό Σύνταγμα : άρθρο 1 παρ. 3 Συντ.:  «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»  Ο νομοθέτης λοιπόν βάζει την έννοια του Λαού που  είναι η έννοια του συνόλου των Ελλήνων πολιτών (Ελληνικού Λαού) και την έννοια του Έθνους του απανταχού Ελληνισμού που δεν έχει και την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό καλείται διεθνώς ως «αρχή της εθνικότητας».[5]

Ολόκληρο λοιπόν το ελληνικό Σύνταγμα υπερκαθορίζεται από την «αρχή της εθνικότητας»  και προκύπτει από το πλήθος των συνταγματικών προνοιών για την εθνική συνείδηση (άρθρ. 16 παρ. 2 Σ.), την προαγωγή του Έθνους (άρθρ. 21 παρ. 1 Σ.), την εθνική οικονομία (άρθ. 24 παρ. 1 Σ.), το (σπουδαίο) εθνικό συμφέρον (άρθ. 28 παρ. 2 και 3 Σ.), την εθνική αλληλεγγύη (άρθ. 25 παρ. 4 Σ.), την εθνική ανεξαρτησία και τον Ελληνικό Λαό (άρθ. 33 παρ. 2 Σ.), το εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας (άρθ. 41 παρ. 2 Σ.), τα κρίσιμα εθνικά θέματα (άρθρ. 44 παρ. 2 Σ.), την εθνική ασφάλεια (άρθ. 48 παρ. 1 Σ.) κ.λπ. Χαρακτηριστικότερό όλων είναι το άρθρο 51 παρ. 2 Σ., κατά το οποίο «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος».

Κατά συνέπεια, οι αποφάσεις του κυρίαρχου Ελληνικού Λαού ορίζουν τι είναι νόμιμο και τι παράνομο, δηλ. την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Άρα, η λογική του κράτους δεν είναι άλλη από την λογική του Έθνους-Κράτους (υπέρτατη μονάδα διεθνών σχέσεων). Και κυρίαρχη πολιτική δύναμη, η οποία επισκιάζει όλους τους άλλους παράγοντες είναι η «πραγματικότητα του Έθνους». Το ελληνικό κράτος αποτελεί ενσάρκωση της πολιτειακής οργάνωσης του Έθνους. [6]

Αυτό δεν αναφέρεται πουθενά ούτε στον τωρινό Κώδικα και φυσικά ούτε στον εθνοκτόνο νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Έτσι λοιπόν αυτή είναι μία κατάφωρη παραβίαση της Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας από ένα κράτος που φυσικά μεταξύ ευδοκιμεί η ανομία και η διαφθορά. Η «αρχή της εθνικότητας» φυσικά  επίσης καταλύεται από την παρούσα κυβέρνηση  με την κατάργηση του «Εθνικής» από το Υπουργείο Παιδείας και το οποίο το είχα επισημάνει από την πρώτη στιγμή σε αυτό το μπλογκ καθώς και με τον διορισμό μετανεωτεριστών  στην κεφαλή αυτού του Υπουργείου.

Κλείνοντας επισημαίνω κάτι σημαντικό και εξίσου εθνικά και άμεσα επικίνδυνο που θα μας σερβίρει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το οποίο το είπε προεκλογικά : την άρση του νόμου Γεννηματά που θα έχει ως αποτέλεσμα τον  επαναπατρισμό των Σλαβομακεδόνων αποσχιστών του εμφυλίου και των συγγενών τους σε πρώτη φάση ή τον αυθαίρετο εποικισμό αλλοεθνούς εθνικιστικής μειονότητας στις παραμεθόριες περιοχές των μακεδονικών νομών της χώρας όπως επισήμανε ο Δρ Κωφός από το 2003.[7][8][9]

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]-http://www.opengov.gr/ypes/?p=342

[2]-http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2009/12/blog-post_601.html

[3]-http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2009/12/blog-post_24.html

[4]- http://politikes-paremvaseis.blogspot.com/2009/11/blog-post_13.html

[5]- Το βιβλίο του Καθηγητή της Οξφόρδης David Miller   με τον τίτλο «On nationality» περιγράφει αναλυτικά αυτήν τη αρχή που φυσικά έχει θαφτεί από το εθνομηδενισμό στην Ελλάδα.

[6]-Άρθρο του Θεόδωρου Ορέστη Σκαπινάκη στο Ε.Α.Ν.Δ.Α.(21-11-2008)

[7]- ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ, Προς επανεγκατάσταση σλαβομακεδονικής μειονότητας στη Μακεδονία;

[8]- Ο Λοβέρδος και το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν ξανά την αλλαγή στάσης στο θέμα των Σλαβομακεδόνων Αποσχιστών.

[9]- Ο Ανδρέας Λοβέρδος και οι αυτονομιστές