Η Χρήση του Μακεδονικού ως Δούρειος Ίππος

Όλγα Γερετσίδου
Κινήσεις Σχετικά Με το Σκοπιανό Ζήτημα

Σε όλους τους φορείς ενημέρωσης, από τα ΜΜΕ έως το διαδίκτυο ( internet ) διαφαίνονται οι εξής διπλωματικοί επικοινωνιακοί φορείς :

1. ότι υπάρχει κάποια βάση ( χρησικτησίας, ιστορική, καταπιεσμένη ιστορικο-πολιτικο-κοινωνικά ) στην ολότητα της γενικής μυθολογίας και προπαγάνδας γύρω από το κράτος FYROM.
2. ότι ο,τιδήποτε λέει ή κάνει ο αντιπρόσωπος του κράτους αυτού σε σχέση με την ‘αδιαλλαξία’ του είτε είναι λογική είτε όχι βαραίνει πολύ περισσότερο από ότι ο,τιδήποτε πει ή κάνει ή θελήσει να κάνει η Ελληνική πλευρά.
3. ότι ο Ελληνικός Λαός και η κουλτούρα του θα αποδειχθεί ‘εθνικιστική’ το οποίο σημαίνει αυτομάτως ότι είναι ολοκληρωτική, φασιστική, οπισθοδρομική και ενάντια στον ανθρωπισμό εάν δεν ικανοποιήσει κατ’ ουσία αυτό το οποίο εκφοβίζεται ώστε να ικανοποιήσει.
4. ότι καμμία απολύτως συνέπεια ή κίνδυνος δεν εγκυμονεί η ικανοποίηση των απαιτήσεων που αυτή τη στιγμή προμετωπίδα έχουν το κράτος FYROM.

Πολλές φορές στο ιστολόγιο ( blog ) αυτό έχουμε αποδείξει το ψευδές και των τεσσάρων αυτών φορέων προπαγάνδας καθώς και έχουμε δείξει τι θα σημάνει αυτό όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για όλη την Βαλκανική χερσόνησο και αργότερα με κλιμάκωση και για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι ο ανασχετικός παράγων για μια σειρά ενεργειών κατ’ αρχάς στην περιοχή των Βαλκανίων αλλά αργότερα και Παγκοσμίως για τους εξής λόγους :

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αποτελεί :

1. σύμβολο του σχήματος του Έθνους ως ομάδα που της αντιστοιχεί ιστορικά τεκμηριωμένη εδαφική αντιστοιχία, αμιγής πληθυσμός, ενιαία γλώσσα, συγκεκριμένη και αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά τεκμηριωμένη ιστορία, συγκεκριμένη κουλτούρα και πλήρες δικαίωμα προστασίας των γνωρισμάτων αυτών.
2. σύμβολο της ιστορικότητας και του πολιτισμού που διαχρονικά όχι μόνο παραμένει ζωντανός αλλά αποτελεί και υπόβαθρο πολλών μετέπειτα πολιτιστικών θαυμάτων όπως ο Διαφωτισμός, η Αναγέννηση στην Ευρώπη, η βάση της Επιστημονικής Σκέψης τα οποία και θα υπονομευθούν στο έπακρο εάν χαρακτηρισθεί η Ελλάδα που γέννησε την βάση τους ως ολοκληρωτικό ή φασιστικό σχήμα, ακριβώς όπως έχασε την ισχύ που είχε η έκρηξη της Γερμανικής Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής εξέλιξης με την επέλαση και επιβολή στο Έθνος αυτό του Ναζισμού ο οποίος στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει κανένα απολύτως Έθνος .
3. σύμβολο της υπερισχύσεως λίγων, αλλά αγνά και ευθέως με βάση την λογική, την αλήθεια και την δικαιοσύνη αντιτιθέμενων και υπερισχυόντων, ενάντια σε πολλούς κατά πολύ ισχυρότερους ανέκαθεν στην ιστορία. Από την αντίταξη των Ελλήνων στην Περσική αυτοκρατορία από το 492 – 479 π.Χ. έως και τον 20ο μ.Χ. αιώνα φέρουν την ίδια συμπεριφορά όπως επισήμως παγκοσμίως έχει αναγνωρισθεί στο Ελληνικό Έθνος , τόσο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ( « οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» όπως ανέφερε ο Ουΐνστων Τσώρτσιλ ) όσο και στην αντίσταση τους ενάντια στα πραγματικά ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα όπως η Χούντα του 1967 και η ειρηνική αντίσταση των φοιτητών που ήταν και η αρχή του τέλους της με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973. Η ψευδής και φαινομενική ύπαρξη του κράτους FYROM ως μικρό, κατατρεγμένο και αδικημένο από την Ελλάδα υπονομεύει αδίκως και δολίως ένα σύμβολο και ένα Έθνος που ποτέ δεν κυνήγησε κατατρεγμένους.

Ως αυτό το σύμβολο που μόλις περιγράψαμε, , η Ελλάδα είναι μη συμβιβάσιμη ως ιδέα αλλά και ως σχήμα με την γενική πίεση της Παγκοσμιοποίησης στα Βαλκάνια η οποία προβλέπει ως πολιτική κατάσταση την άλωση / κατάργηση της έννοιας του Έθνους και Κράτους και της υποχρέωσης της προστασίας του Έθνους και του Κράτους του από τον Πολίτη υποχρέωση / δικαίωμα που αποτελεί εχέγγυο για την Εθνική και Κρατική προστασία του Πολίτη όχι μόνο από άλλα Κράτη αλλά κυρίως από αντι-ανθρωπιστικές οικονομικές πολιτικές, από εταιρικό ιμπεριαλισμό / αποικιοκρατία, πό οικονομική και πολιτιστική ύφεση και καταπίεση της ιδιαιτερότητας των Λαών σε επίπεδο ακραίου ρατσισμού και τελικά από την σερφοποίηση / δουλοπαροικοποίηση των Πολιτών / Ανθρώπων και τον εξαναγκασμό τους να ανήκουν σε λίγους κρατούντες διεθνών εταιριών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και κεφαλαίου, ακριβώς όπως ήταν η κατάσταση στον μεσαίωνα ( με τους κρατούντες να είναι οι γαιοκτήμονες αριστοκράτες ) πρίν την επιβολή από τους Λαούς του σχήματος του μοντέρνου κράτους.

Και πώς αποτελεί το Σκοπιανό ζήτημα προμετωπίδα της Παγκοσμιοποίησης και Δούρειο Ίππο ενάντια στους Λαούς των Βαλκανίων και όχι μόνο ;

Αυτό γίνεται διότι η όλη υπόθεση έχει σχεδιαστεί όχι από τους αντιπροσώπους του FYROM αλλά από αυτούς που τους προστατεύουν και τους προωθούν, δηλαδή την διαχρονική διοίκηση των Η.Π.Α. ( και όχι του Λαού των Η.Π.Α. ) η οποία κατευθύνεται, χρηματοδοτείται, ελέγχεται και εξυπηρετεί τους απάτριδες κεφαλαιούχους / κεφαλαιοκράτες δημιουργούς και συντηρητές της νέας οικονομικής αριστοκρατίας. Αυτή η νέα αριστοκρατία προέρχεται από την παλαιά τάξη μεγάλων γαιοκτημόνων αριστοκρατών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν στην μετά το 1900 εποχή όπου η έννοια του αφέντη γαιοκτήμονα δεν ήταν πλέον ανεκτή, και οι οποίοι τώρα εδραιώνουν την κυριαρχία επί της επικράτειας τους ( ως προς τα εδαφικά τους όρια τα οποία δικαίως τους αφαιρέθηκαν από τους Λαούς ) εκ νέου μέσω των διεθνών / πολυεθνικών ανωνύμων εταιρειών ( Α.Ε. ) οι οποίες ονομάστηκαν ανώνυμες διότι τα ονόματα των κυρίων τους ήταν και είναι σύμβολα όλων αυτών που οι Λαοί απανταχού εκδίωξαν και απέρριψαν.

Η παγκοσμιοποίηση θέτει τις πολυεθνικές ανώνυμες αυτές εταιρείες υπεράνω των Συνταγμάτων και των νόμων των Λαών αλλά και εν τέλει των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και κάθε άλλης Ανθρωπιστικής Διακήρυξης η οποία είχε απαγορεύσει στα άτομα αυτά, τα οποία έχουν την γενεολογία που μόλις αναφέραμε, να εκμεταλλεύονται την Ανθρωπότητα με συνθήκες είτε μεσαιωνικές είτε της εποχής του 1ου σταδίου της Βιομηχανικής Επανάστασης όπου Άνθρωποι εργάζονταν 18ωρα την ημέρα επί 7 ημέρες την εβδομάδα ώσπου να πεθάνουν ( συνήθως στον τόπο εργασίας τους ) με κυριολεκτικά ημερομίσθια πείνας αφού δεν ήταν δυνατόν να θρέψουν τους ίδιους και τις οικογένειες τους τα μέλη των οποίων εργάζονταν επίσης με τις ίδιες συνθήκες.

Η παγκοσμιοποίηση δηλαδή καταλύει την έννοια του κράτους ως οργανισμό ο οποίος προστατεύει τον Λαό και τον Πολίτη απαγορεύοντας σε επιχειρηματίες παντός είδους να χρησιμοποιούν ανθρώπινο δυναμικό με αυτές τις συνθήκες, προσφέρει δυνατότητα περίθαλψης, συντάξιμης ζωής, ιδιοκτησίας και οικονομικής ανεξαρτησίας και ασφάλειας ( δηλαδή την εξασφάλιση των απαραιτήτων σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεκτής διαβίωσης και την μη ανάγκη δανείων και άλλων οικονομικών εξαρτήσεων από τα χρηματοπιστωτικά ‘ιδρύματα’ / καταστήματα της νέας αυτής αριστοκρατίας και άρα κατοχή των υπό αυτής ), δυνατότητα υπερηφάνειας για και εξέλιξης της Εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας το οποίο είναι και γνώρισμα απαραίτητο όχι μόνο για την εξέλιξη του κάθε Λαού αλλά και του συνόλου της Ανθρωπότητας μέσω του πλουραλισμού ο οποίος εξαφανίζεται στην υβριδοποίηση μίας ασαφούς ενιαίας μικτής κουλτούρας με την οποία κανένας Λαός ή Έθνος δεν μπορεί να ταυτιστεί και συνεπώς να εξελιχθεί.

Η παγκοσμιοποίηση επίσης προωθεί μία και μόνο αξία και στόχο στους Ανθρώπους, καταλύοντας όλους τους υπόλοιπους : τον υλισμό και την υπηρεσία του χρήματος το οποίο ανήκει ‘δικαιωματικά’ σε λίγους παντοκράτορες επιχειρηματίες οι οποίοι παρουσιάζονται ως ποιοτικά ( γενετικά / πνευματικά / εκ γενετής ) ανώτεροι από όλο το σύνολο των υπολοίπων Ανθρώπων επί της γής που ζούν και εργάζονται για την προώθηση και ανάπτυξη της ‘εταιρείας’ της οποίας αποτελούν κτήμα και προϊόν / πόρο ( Human Resources ) και άρα αντικειμενοποιούνται ( δηλαδή μειώνονται στον ρόλο αγαθού / αντικειμένου ) αφήνοντας ως μόνους αντιπροσώπους του Ανθρώπου ( και άρα δικαιούχους των κεκτημένων των Λαών και των Διακηρύξεων τους ) μόνο τους άρχοντες των εταιρειών αυτών. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο σε ζωτικό βαθμό να σβηστεί η ιστορία των τελευταίων 200 ετών παγκοσμίως και ορισμένων Εθνών όπως το Ελληνικό σε βάθος χιλιετηρίδων, καθότι η ιστορία όσο και συνοπτική και εάν παρουσιάζεται προσφέρει ιδέες και σύμβολα Ισότητας των Ανθρώπων, Ελευθερίας και Ευημερίας οι οποίες δεν μπορούν να επιτρέψουν την εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης και το ‘άνοιγμα της ψαλίδας’ το οποίο μόλις περιγράψαμε.

Όσο και εάν δεν ξέρει ο κόσμος ιστορία ανά την γή, γνωρίζει από αυτήν συγκεκριμένα ιστορικά σύμβολα τα οποία αντιπροσωπεύουν τις φιλελεύθερες έννοιες από τις οποίες ανεδείχθησαν τα Κράτη Πρόνοιας και τα Συντάγματα / Διακηρύξεις τα οποία ακόμα και στην εκφυλισμένη εφαρμογή τους των τελευταίων 10ετιών διδάσκουν τους Λαούς ότι γεννιούνται Άνθρωποι με αναφαίρετα δικαιώματα και όχι ζώα σε κτηνοτροφική μονάδα. Είναι λοιπόν απαραίτητο για την εγκαθίδρυση της παγκοσμιοποίησης να διαβρωθούν και να καθαιρεθούν τα σύμβολα αυτά της Ιστορίας, να διαστρεβλωθούν και να αναμειχθούν μεταξύ τους έτσι ώστε, όπως και οι κουλτούρες εξαφανίζονται κάτω από μία επιβαλλόμενη ενιαία πολύ-υβριδική κουλτούρα στην οποία κανείς δεν ανήκει, έτσι και οι ιστορίες όλων των Εθνών με όλα τα θαυμαστά επιτεύγματα τους ενάντια σε αυτή την ολιγάριθμη τάξη να εξαφανιστούν κάτω από ιστορίες βασιλέων, κατακτητών, και μεγιστάνων του πλούτου όπου ο Λαός θα είναι μία ανύπαρκτη άμορφη αναλώσιμη μάζα άνευ αξίας και σημασίας.

Γιατί το Σκοπιανό ζήτημα εξυπηρετεί τον παραπάνω σχεδιασμό ;

Διότι βάλλει ένα Λαό – σύμβολο το οποίο υπήρξε και υπάρχει διαχρονικά από την αρχή της Ανθρώπινης Ιστορίας και ο οποίος ανέκαθεν αποτελούσε και αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης και πίστης στο Ανθρώπινο Μεγαλείο όχι των λίγων αλλά όλων με επιτομή την Ατομική μοναδικότητα σε σημείο δυνατότητας επηρεασμού, ευημερίας και εξέλιξης ολόκληρων ομάδων.

Ανέκαθεν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός συμβόλιζε την πρόοδο του Πολιτισμού είτε στο σύνολο της ως Λαός είτε στο πρόσωπο αντιπροσώπων της όταν εχθρικές δυνάμεις επιχειρούσαν να την καταλύσουν / κατακτήσουν και φιμώσουν. Αυτό ακριβώς ίσχυε στις περιόδους κατοχής της Ελλάδος και του Ελληνισμού από Ρωμαίους, Βυζαντινούς ( δηλαδή Ρωμαίους της ανατολικής μεριάς της αυτοκρατορίας ), Οθωμανούς, Φράγκους, Βούλγαρους, Ναζιστές, καθώς και διάφορες μορφές άτυπης / κρυφής αποικιοκρατίας υπό των κυβερνήσεων της Αγγλίας και των Η.Π.Α., όπου το Ελληνικό στοιχείο έμεινε αδιάφθορο γλωσσολογικά και Ανθρωπολογικά και μόνο εμπλουτίστηκε από τις διάφορες προσμίξεις οι οποίες αφομοιώθηκαν στο ελληνικό στοιχείο και όχι αντίστροφα.

Επίσης η Ελλάδα και ο Ελληνισμός αποτελούν σύμβολο Ελευθερίας, Ισότητας, Αδελφοσύνης, Δικαιοσύνης, Καλλιέργειας, Ανοιχτού Ελεύθερου Πνεύματος και μεγάλης προστασίας και προώθησης της Αλήθειας και του Δικαίου.

Η προπαγάνδα των Σκοπίων έχει στόχο να αμαυρώσει και να καταρρίψει αυτό το σύμβολο που μόλις περιγράψαμε με την επιστημονικοφανή παρουσίαση των ισχυρισμών της οι οποίοι παρουσιάζουν την Ελλάδα εντελώς αντίθετη από αυτό που συμβολίζει, δηλαδή την παρουσιάζουν ως καπηλεύτρια, υποδουλώτρια, ρατσιστική, άδικη και ψεύτρα. Δηλαδή η Σκοπιανή προπαγάνδα προσπαθεί να αποδείξει με παραποίηση στοιχείων,με απόκρυψη στοιχείων και με ορισμένες αναφορές από συγγράμματα εκτός του συνόλου του περιεχομένου ( quoting out of context ), καθώς και με ισχυρισμούς που δεν υποστηρίζονται από πραγματικά στοιχεία ή σωστή ανάλυση των στοιχείων αυτών που το μόνο κύρος το οποίο έχουν είναι ότι κάποιος τα έχει εκδώσει.

Ισχυρίζονται ύπαρξη σλαβικής γλώσσας από αρχαιοτάτων χρόνων αποκρύπτοντας ότι οι Σλάβοι εμφανίστηκαν ως διάφορα φύλα περί τον 6ο μ. Χ. αιώνα και είναι συνεπώς ιστορικά αδύνατο να υπάρχει η γλώσσα τους πρίν από αυτούς. Ισχυρίζονται επίσης ότι επειδή αναφέρεται από ιστορικούς της αρχαίας εποχής ότι η Μακεδονική διάλεκτος δεν ήταν κατανοητή ευρέως σε άλλες Ελληνικές περιοχές αποτελεί απόδειξη ότι η Μακεδονία και ο Λαός της δεν είναι μέρος του Ελληνισμού. Αυτό καταρρίπτεται από την μελέτη όλων αρχαίων ελληνικών διαλέκτων γλωσσολογικά οι οποίες έχουν τις ίδιες ακριβώς ρίζες και φωνήματα με την μακεδονική διάλεκτο καθώς και από την καταγραφή του γεγονότος ότι χρήστες μίας Ελληνικής διαλέκτου ( π.χ. της αττικής ) δεν μπορούσαν να κατανοήσουν εύκολα ή και καθόλου χρήστες άλλης Ελληνικής διαλέκτου ( π.χ. της δωρικής ).

Άλλος ισχυρισμός της προπαγάνδας είναι ότι το βασίλειο του Μ. Αλεξάνδρου και του πατέρα του Φιλίππου δεν ήταν Ελληνικό αφού Αθηναίοι της εποχής αντιστέκονταν στην επέλαση του. Αυτό καταρρίπτεται με απλή μελέτη της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της Πόλης – Κράτους η οποία δικαιολογεί τους διάφορους αρχαίους πολέμους μεταξύ Ελλήνων διαφόρων περιοχών χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποτελούσαν μέλη του Ελληνικού συνόλου ( π.χ. πόλεμοι Αθήνας – Σπάρτης πρίν και κατά την ίδια εποχή, καθώς και σποραδικές αντίστοιχες διαμάχες με άλλες ελληνικές πόλεις κράτη όπως η Θήβα, η Κόρινθος, κλπ ). Η διαδικασία στην οποία αναφέρονται και την οποία ξεκίνησε ο Φίλιππος και συνέχισε ο Αλέξανδρος πρίν την εκστρατεία του στη Ασία είναι διαδικασία συνένωσης όλων των Ελληνικών Πόλεων – Κρατών σε ένα Ελληνικό Κράτος και είναι αντίστοιχη με τις πολύ θαυμαζόμενες διαδικασίες συνένωσης ενός Έθνους σε Κράτος που έφερε εις πέρας ο Καρλομάγνος για την Γαλλία / Γαλατία και άλλων αντίστοιχων μοναρχών για την Αγγλία, την Ρωσία, και άλλα Κράτη. Απλώς ο Φίλιππος και ο γιός του υπήρξαν από τους πρώτους που εφήρμοσαν τέτοια τακτική επιτυχώς. Συνεπώς χρήση της δράσης τους για να αποδείξουν την μη Ελληνικότητα τους είναι αβάσιμη , δόλια και ανιστόρητη ακριβώς όπως απαιτεί η εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης.

Επίσης αναφέρουν την χρήση του όρου Μακεδόνας από τους Έλληνες ως απόδειξη ότι η ταυτότητα των Ανθρώπων αυτών δεν είναι Ελληνική. Αυτό είναι στρέβλωση της πραγματικότητας καθότι παραλείπουν να αναφέρουν ότι η χρήση τοπωνυμίων ως χαρακτηρισμό καταγωγής από τους Έλληνες αντί για την γενική ορολογία Έλληνας δεν ήταν μόνο γνώρισμα των αρχαίων χρόνων αλλά ήταν συχνό γνώρισμα τους μέχρι και τον 19ο αιώνα στον οποίο αναφέρονται επανειλημμένως οι Σκοπιανοί προπαγανδιστές : συγκεκριμένα καθ’ όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα και κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του 1821 οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τοπωνύμια και όχι συχνά το όνομα Έλληνας, κατ’ αρχάς διότι υπήρχε τρομοκρατία από τους Τούρκους ( οι οποίοι επέβαλαν το όνομα Ρωμιός στους Έλληνες προς ψυχολογική βία και καταρράκωση αφού αναφερόταν σε κακούς χαρακτηρισμούς λόγω της ρίζας ‘ρομ-’ που σημαίνει ‘ παλιάνθρωπος’ ) και αργότερα διότι ήταν τρόπος αναγνώρισης των βασικών ικανοτήτων των επαναστατών ως στρατιώτες ( Σουλιώτες = σκληροτράχηλος πολεμιστής στεριάς, Υδραίοι = ναύτες , Ψαρριανοί = μπουρλοτιέρηδες, κ.ά ). Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται τοπωνύμια για να δώσουν βασικά χαρακτηριστικά πληθυσμιακών Ελληνικών ομάδων ( Μανιάτης = δεν συγχωρεί προσβολή, Μακεδόνας = χουβαρντάς και καλοφαγάς, Πελοποννήσιος = κάνει μεγάλες οικονομίες, κ.ά. ).

Αυτού του είδους η στρέβλωση της πραγματικότητας από την Σκοπιανή προπαγάνδα έχει βάσεις και υποκινείται πλήρως από τα Βουλγαρικά συμφέροντα στην περιοχή τα οποία ιστορικά από την Βυζαντινή εποχή επιζητούν την κατάκτηση της εκάστοτε βόρειας Ελλάδας η οποία την εποχή εκείνη ήταν μέρος του Βυζαντίου ενάντια στο οποίο Βουλγαρικά φύλα έκαναν εισβολές με τον στόχο αυτό και μόνο. Ενάντια σε αυτούς ο Έλληνας Βασίλειος ο Β΄ ο Μακεδών πολέμησε τον τσάρο τους Σαμουήλ και τον κατετρόπωσε σε τέτοιο βαθμό που ο μεν Σαμουήλ πέθανε από καρδιακή προσβολή σε αυτή του την πανωλεθρία και ο δε Βασίλειος ο Β΄ ο Μακεδών ονομάσθηκε Βουλγαροκτόνος.

Οι Βούλγαροι προσφέρονται να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της Παγκοσμιοποίησης διότι στην μοντέρνα ιστορία έχουν επανειλημμένως προσπαθήσει να αλλάξουν την ιστορία και τα γνωρίσματα του Ελληνικού Λαού που θέλουν να κατακτήσουν, προβάλλοντας τα δικά τους μηνύματα, απεχθείς βιαιοπραγίες / γενοκτονίες στον Ελληνικό αυτό Λαό ενώ ιστορικά είναι αποδείξιμο ότι εκείνοι έχουν προσπαθήσει να επιβάλλουν την δική τους Σλαβική γλώσσα επί των Μακεδόνων οι οποίοι εκ φύσεως είναι Ελληνόφωνοι από αρχαιοτάτων χρόνων.

Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ( ο οποίος με προμετωπίδα τον Α. Χίτλερ ήταν η 1η εμφανής προσπάθεια επιβολής της Παγκοσμιοποίησης, ιδέας του 19ου αιώνα, δια της στρατιωτικής βίας και φυλετικής υπεροχής ) σε συνεργασία με τον Ναζιστικό Άξονα οι Βούλγαροι προσπάθησαν κατά την διάρκεια της κατοχής τους στην Μακεδονία να εκβουλγαρίσουν και να επιβάλλουν την Σλαβική τους γλώσσα και Κυριλλική γραφή δια της ωμής βίας και με την απειλή του θανάτου ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά / εφήβους, επιδιώκοντας μία νέα μορφή γενιτσαρισμού. Είναι επίσης ιστορικά καταγεγραμμένο ότι φεύγοντας μαζί με τους Ναζί συνεργάτες τους πήραν μαζί τους πολλά ανήλικα Ελληνόπουλα τα οποία και ανέθρεψαν να μισούν την Ελλάδα, διαστρεβλώνοντας την ιστορία έτσι ώστε να τους εξυπηρετεί.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οπότε και η στρατιωτική επιβολή της Παγκοσμιοποίησης απέτυχε και ο Φιλελευθερισμός άνθισε στην Ευρώπη ακόμη μία φορά παρ’ όλη την μαζική θανάτωση Φιλελεύθερων Πολιτών απανταχού δημιουργήθηκε περί της μίας 10ετίας αργότερα μία πιο μελετημένη 2η προσπάθεια οικονομικής επιβολής της Παγκοσμιοποίησης που βρίσκεται στο απόγειο της τώρα η οποία ξεκίνησε με το λεγόμενο σχέδιο Μάρσαλ των Η.Π.Α. οι οποίες και από τότε αποτελούν το βασικό όχημα της νέας αριστοκρατίας που ήδη έχουμε περιγράψει για την εγκαθίδρυση της Παγκοσμιοποίησης ( Νέας Τάξης Πραγμάτων ). Όταν αναφερόμαστε στις Η.Π.Α. φυσικά δεν αναφερόμαστε στον Αμερικανικό Λαό ο οποίος πρώτος ισοπεδώθηκε από τις αρχές της Παγκοσμιοποίησης και ο οποίος υποφέρει αυτή τη στιγμή υπό την κατοχή της, αλλά στην διαχρονική διοίκηση τους η οποία το επέβαλλε και το προασπίζει καπηλευόμενη τις αρχές της Ελευθερίας και της Γενναιότητας ( the land of the Free, the home of the Brave ) ώστε να ξεγελάει τον Λαό που καταδυναστεύει.

Η διοίκηση των Η.Π.Α. ( υπηρετώντας την νέα αριστοκρατία ) στηρίζει όλους όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να τινάξει στον αέρα όλα τα σύμβολα τα οποία ανέκαθεν χρησιμοποιεί ο Λαός και / ή εμπνέεται από αυτά ταυτόχρονα κατακερματίζοντας τις χώρες αυτές που τα αποτελούν ώστε να μην υπάρχουν ούτε φυσικές αποδείξεις της ιστορικής πραγματικότητας που θέλουν να αποκρύψουν.

Για αυτό λοιπόν ότι απαγγέλλει η κυβέρνηση των Σκοπίων θεωρείται γραμμένο σε πέτρα, για αυτό οι Ελληνικές κυβερνήσεις ήταν και είναι διαλλακτικές και προδοτικές και για αυτό οι Η.Π.Α. δηλώνουν ότι υποστηρίζουν αυτόν που ψεύδεται ( όπως εξάλλου έχουν πράξει σε όλες τις περιπτώσεις όπου με την βοήθεια προδοτικών κυβερνήσεων έχουν κατακερματίσει χώρες ).

Αποτελεί Δούρειο Ίππο η Σκοπιανή υπόθεση για όλες τις χώρες οι οποίες έχουν ιστορία και ιστορία πολιτικού ενδιαφέροντος στην μοντέρνα εποχή, διότι με την επέλαση της επιβαλλόμενης μετανάστευσης / προσφυγιάς ( στα πλαίσια και πάλι της Παγκοσμιοποίησης ) και την στρέβλωση της ιστορίας που προβάλλεται και καλλιεργείται τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες θα υποστούν τον ίδιο κατακερματισμό και κατάφωρη στρέβλωση της ταυτότητας τους με βάση το προηγούμενο το οποίο θα έχει δημιουργηθεί από την ικανοποίηση του κράτους FYROM και της νέας αριστοκρατίας που το χρησιμοποιεί μέσω της αντιπροσώπευσης της από την διοίκηση των Η.Π.Α. .

30 Αυγούστου 1949: Οι μάχες στον Γράμμο και στο Βίτσι.

H MAXH

Οι μάχες στον Γράμμο και στο Βίτσι τον Αύγουστο του 1949 ήταν η τελευταία πράξη στο δράμα του εμφυλίου πολέμου που σπάραζε την Ελλάδα από τις αρχές του 1946 και που ο σπόρος του είχε φυτευτεί από τον Δεκέμβριο του 1944 ή και ακόμη παλαιότερα, από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, με τις ένοπλες συγκρούσεις αντιστασιακών οργανώσεων διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού.

Αντίπαλοι στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι, όπως και σε όλον τον εμφύλιο πόλεμο, ήταν από τη μια οι δυνάμεις του επίσημου ελληνικού κράτους, ο εθνικός στρατός, όπως τον είχαν πει, και από την άλλη οι ανταρτικές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, του ΔΣΕ, στρατιωτικού σκέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο ΔΣΕ είχε την ανεπίσημη και φειδωλή βοήθεια των όμορων με την Ελλάδα, «σοσιαλιστικών» τότε, χωρών, της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας. Εκτός από τα εφόδια, η σημαντικότερη υπηρεσία που του πρόσφεραν ήταν η ελευθερία να μπαινοβγαίνουν τα τμήματά του στο έδαφός τους. Ο κυβερνητικός στρατός είχε την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη της Αγγλίας πρώτα και των Ηνωμένων Πολιτειών αργότερα.

H χώρα μπήκε στην τελική ευθεία προς τον εμφύλιο πόλεμο την επαύριον κιόλας της υπογραφής της Συμφωνίας της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 (βλ. τεύχος 15, 1.6.03). Με τη συμφωνία αυτή είχαν τερματιστεί τα Δεκεμβριανά του 1944, δηλαδή η ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και κυρίως στα αγγλικά στρατεύματα από τη μία, και στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού) από την άλλη, στρατιωτικού σκέλους του EAM (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου), της αντιστασιακής oργάνωσης που είχε ιδρυθεί κατά τη γερμανική κατοχή με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

H Συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε τον....

Βόρεια Μακεδονία είναι...

το καινούργιο αλλά και συνάμα παλιό όνομα που προτείνεται πάλι από τον Νιμιτς. Αυτό το διαρρέουν τα Σκοπιανά ΜΜΕ και από ότι βλέπω άρχισαν να το αναπαράγουν και τα Ελληνικά blogs και ΜΜΕ.

Εγώ θα επικεντρωθώ αλλού και αυτό αφορά την χρήση του. Καταρχήν για να μπορέσει να γίνει αποδεκτή πρέπει να εμμείνουμε στην αρχή ότι επίλυση του προβλήματος σημαίνει ένα όνομα που θα…ισχύει έναντι όλων. Σύνθετη ονομασία με καθαρό γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεύτερον, το συμφωνηθέν όνομα θα αφορά όλες τις χρήσεις (erga omnes), κάτι που θα πιστοποιείται και με τη «βούλα» του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να επιμείνει στη θέση της για αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων, ώστε με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθούν μελλοντικά διμερή και διεθνή προβλήματα στην εφαρμογή της συμφωνίας.
Δεν χρειαζόμαστε καινούργια "Ενδιάμεση Συμφωνία".

Ώστοσο σημαντικό -εκτός του erga omnes- είναι να διευκρινιστούν.............

• Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει η ρητή δέσμευση, ότι εκαστο μέρος να αναλαμβάνει την υποχρέωση να μη χρησιμοποιεί σύμβολα, ονόματα, σημαίες, μνημεία ή εμβλήματα που αποτελούν μέρος της ιστορίας ή της πολιτιστικής κληρονομιάς του άλλου μέλους.
• Aναγνώριση και χρήση εκατέρωθεν των επισήμων τοπωνυμίων της άλλης πλευράς.
• Aποσαφήνιση του τρόπου προβο­λής της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, μέσω των σχολικών εγχειριδίων της FYROM.
• Καμμία αναφορά για μειονότητα ή γλώσσα. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ.

Η ουσία του προβλήματος είναι όχι πόσες λέξεις θα είναι το όνομα αλλά αν θα ισχύει έναντι όλων. Οι προτάσεις του Νίμιτς κινούνται στη φιλοσοφία διαφορετικών ονομάτων για διαφορετικές περιστάσεις. Ο Νίμιτς πάντα Ικανοποιεί τη βασική θέση της ΠΓΔΜ, η οποία ήταν πάντα υπέρ της διπλής ονομασίας.

Εμείς πρέπει να επιμείνουμε στο erga omnes-Σύνθετη ονομασία. Δυστυχώς το "Μακεδονία" το χάσαμε εν καιρό ειρήνης.

Φίλιππος ΙΙ : Ο μεγαλύτερος βασιλιάς της Ευρώπης

Μια εξαίρετη βιογραφία του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας από τον καθηγητή Ιαν Γουόρθινγκτον, όπου ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου παρουσιάζεται ως μία από τις πλέον εξέχουσες ιστορικές φυσιογνωμίες.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα παιδιά σπουδαίων γονέων είναι καταδικασμένα να ζουν στη σκιά τους και πως η ιδιοφυΐα - πόσο μάλλον η μεγαλοφυΐα - δεν μεταβιβάζεται. Οι εξαιρέσεις είναι πολύ λίγες - και μία από αυτές, σύμφωνα με τον Ιαν Γουόρθινγκτον, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Missouri-Columbia, είναι η περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του πατέρα του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας. Εδώ ο πατέρας, μολονότι σημαντική μορφή, πέρασε ιστορικά στο περιθώριο και κατά κάποιον τρόπο τον σκέπασε η μετέπειτα γιγάντια σκιά του γιου του. Από τη σκιά θέλησε, όπως λέει, να τον βγάλει ο Γουόρθινγκτον γράφοντας τη βιογραφία του, στο προοίμιο της οποίας δεν διστάζει να τον ονομάσει (έστω και προσθέτοντας ένα ερωτηματικό στο τέλος) «τον μεγαλύτερο βασιλιά της Ευρώπης».

Εύλογα λοιπόν το βιβλίο ξεκινά με τη μάχη της Χαιρώνειας το 338, μάχη πολύ πιο φονική από όσο πιστεύεται, στην οποία κρίθηκε η πορεία του ελληνισμού αλλά και η ιστορική εξέλιξη του τότε γνωστού κόσμου. (Αυτό το τελευταίο λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τα απίστευτα που πέτυχε αμέσως μετά ο Μέγας Αλέξανδρος.)

Τι κρίθηκε ωστόσο σε εκείνη τη μάχη; Πρώτα πρώτα η μοίρα της Ελλάδας. Αν δεν νικούσε ο Φίλιππος, οι ελληνικές πόλεις κατά πάσα πιθανότητα και για μεγάλο διάστημα θα διατηρούσαν την αυτονομία τους. Ο «ιμπεριαλιστής Μακεδών» δεν θα κατέβαινε ξανά κάτω από τον Ολυμπο (το φυσικό σύνορο της Μακεδονίας με την υπόλοιπη Ελλάδα) και οι Ελληνες δεν θα έχαναν την ελευθερία τους. Αλλά ενδεχομένως να μην είχε δημιουργηθεί και η μακεδονική αυτοκρατορία.

Η Ιστορία φυσικά δεν γράφεται με υποθέσεις. Οταν ωστόσο αξιολογείται το έργο των μεγάλων φυσιογνωμιών οι υποθέσεις είναι αναπόφευκτες και μας βοηθούν να εκτιμήσουμε όχι μόνο την πορεία των γεγονότων, αλλά και την αξία των πραγματικών επιτευγμάτων.


Το πρώτο κράτος-έθνος

Τι πέτυχε όμως στα 20 χρόνια της βασιλείας του ο Φίλιππος; Πρώτα πρώτα παρέλαβε το 359 ένα βασίλειο που βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και το κατέστησε τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της εποχής. (Η μακεδονική πολεμική μηχανή δεν ήταν δημιούργημα του Αλεξάνδρου αλλά του Φιλίππου.) Το μακεδονικό βασίλειο πριν από αυτόν δεν είχε κεντρική διοίκηση, διέθετε αδύναμο στρατό, δεν υπήρχε οργανωμένη οικονομία, δεν υφίστατο καμία κοινωνική και πολιτική ενότητα, στο εσωτερικό της βασιλικής αυλής οι έριδες και οι συγκρούσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο, για τούτο και κάθε τόσο γειτονικές φυλές όπως και ελληνικές πόλεις-κράτη (η Αθήνα και η Θήβα λ.χ.) εισέβαλλαν και το λεηλατούσαν. Το χάος που παρέλαβε ο Φίλιππος κατόρθωσε σε ελάχιστο χρόνο να το μετατρέψει στο πανίσχυρο μακεδονικό κράτος που βοήθησε τον Αλέξανδρο να κατακτήσει τον τότε γνωστό κόσμο. Μολονότι πασίγνωστο, ακόμη και στην Ελλάδα ξεχνάμε ότι το σχέδιο για την επίθεση εναντίον της Περσίας και την κατάκτηση της Ασίας ήταν του Φιλίππου - και ας επέπρωτο να το εφαρμόσει ο γιος του. Βεβαίως, σε τίποτε δεν μειώνει την ιδιοφυΐα του Αλεξάνδρου το γεγονός ότι παρέλαβε έναν στρατό ικανό να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο.

Ο Γουόρθινγκτον τονίζει ότι το βασίλειο που ο Φίλιππος πρώτα το έσωσε, κατόπιν το στερέωσε και στη συνέχεια το κατέστησε κυρίαρχο στην εποχή του υπήρξε το πρώτο κράτος-έθνος της Ευρώπης. Δημιούργησε συνεκτικές δομές χρησιμοποιώντας ταυτοχρόνως στρατιωτικά και πολιτικά μέσα, και ο χαρακτήρας του βασιλείου του ήταν αναγνωρίσιμος από εχθρούς και φίλους, ενώ η ισχύς του απεδείχθη ικανή να διαλύσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία όπως η περσική. Εδώ ο συγγραφέας υποβάλλει ένα ερώτημα που θα το έλεγε κανείς πρωθύστερο: Ηταν άραγε ο Φίλιππος ο ιμπεριαλιστής που ο Δημοσθένης μάς αφήνει να πιστέψουμε στους Φιλιππικούς του ή ο συνεπής βασιλιάς που έστησε στα πόδια του ένα κράτος το οποίο είχαν ρημάξει οι εσωτερικές διαμάχες και οι επιθέσεις των γειτονικών φυλών και αγωνιζόταν να επιβιώσει; Μήπως ήταν και τα δύο;

Αριστος διπλωμάτης

Στο βιβλίο αυτό, το οποίο είναι εν μέρει βιογραφία και εν μέρει Ιστορία, αναδεικνύονται όλες σχεδόν οι πτυχές της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του Φιλίππου, με όσα τουλάχιστον στοιχεία προσφέρουν οι αρχαίες πηγές και η νεότερη έρευνα, ιδιαίτερα αυτή που αναπτύχθηκε μετά τις ιστορικές ανασκαφές και ανακαλύψεις του αείμνηστου Μανόλη Ανδρόνικου στη Βεργίνα. Αξιοποιώντας μεγάλο μέρος των διαθέσιμων στοιχείων ο συγγραφέας δεν αρκείται στο να περιγράψει το έργο που επιτέλεσε ο Φίλιππος, αλλά το αναδεικνύει επισημαίνοντας κάποιες πτυχές του που κατά το παρελθόν δεν είχε τονιστεί η σημασία τους, όπως λ.χ. το ότι μετέτρεψε τους νομάδες κατοίκους του βασιλείου του σε αγρότες ή το ότι αναπτύχθηκε στην εποχή του ένα ανθηρό σύστημα από βιοτεχνίες όπου κυρίαρχη θέση είχε η υφαντουργία· ή ακόμη το ότι δημιούργησε ένα ισχυρό και αξιόπιστο σύστημα κεντρικής διοίκησης, καρδιά του οποίου ήταν η μακεδονική πρωτεύουσα. Ο Φίλιππος υπήρξε επιπλέον άριστος στη διπλωματία, στους πολιτικούς και στους στρατιωτικούς ελιγμούς, γι' αυτό και διέθετε την ικανότητα στις κρίσιμες στιγμές να ξεγελά φίλους και αντιπάλους.

Εχουν ειπωθεί πολλά για τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα του και πολλές εικασίες διατυπώνονται ακόμη και σήμερα για το πώς σχεδιάστηκε η δολοφονία του και ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί. Την πραγματική ιστορία επί του προκειμένου ίσως να μην τη μάθουμε ποτέ, λέει ο Γουόρθινγκτον. Υπάρχουν υπόνοιες ότι τόσο η σύζυγος του Φιλίππου Ολυμπιάς όσο και ο γιος του Αλέξανδρος είχαν κάποια ανάμειξη στη δολοφονία του. Οι υπόνοιες αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα ο Φίλιππος είχε αποφασίσει να μην πάρει μαζί του τον Αλέξανδρο όταν θα εξεστράτευε στην Ασία. Αλλά η απόφαση εκείνη δεν ήταν προϊόν κάποιας λανθασμένης εκτίμησης του Φιλίππου για τον Αλέξανδρο. Απλώς ήθελε να έχει τα νώτα του καλυμμένα όταν θα βρισκόταν σε τόσο μεγάλη απόσταση από τη Μακεδονία.

Ισχυρή οικονομία

Ανάμεσα στα πολλά ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει ο συγγραφέας δύο είναι τα πιο κρίσιμα, αφού σχετίζονται με την πορεία των γεγονότων μετά τον θάνατο του Φιλίππου: Πρώτον, γιατί ο Φίλιππος σχεδίασε να εισβάλει στην Ασία; Δεύτερον, πόσο μακριά σκόπευε να πάει;

Στο πρώτο ερώτημα ο Γουόρθινγκτον απορρίπτει την άποψη ότι ήθελε να νικήσει τον Μεγάλο Βασιλέα και να προσθέσει το περσικό βασίλειο στο δικό του, που θα τον βοηθούσε να θεοποιηθεί εν ζωή. Το πιθανότερο, λέει, ήταν ότι ο Φίλιππος θα έπρεπε αφενός να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα των Περσών και αφετέρου να ανταποκριθεί στην ανάγκη να αποκτήσει πλούτο για να αυξήσει τα δημόσια έσοδα. Η οικονομική δύναμη της Μακεδονίας εκείνης της εποχής ήταν αξιοζήλευτη και το νόμισμά της το ισχυρότερο στην Ευρώπη. Ο Φίλιππος είχε αξιοποιήσει όλο τον φυσικό πλούτο (τον ορυκτό κυρίως μέσω των μεταλλείων) με τα τεχνικά μέσα που του επέτρεπαν οι τεχνικές δυνατότητες του καιρού του. Μόνο τα ετήσια έσοδα από τα ορυχεία στους Φιλίππους, λ.χ., ξεπερνούσαν τα 1.000 τάλαντα, ενώ το ετήσιο εισόδημα των Αθηναίων ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 350 π.Χ. περίπου στα 400 τάλαντα. Ο Φίλιππος ξόδευε τεράστια ποσά - οι ιστορικοί τον κατηγορούν για σπάταλο - προκειμένου κυρίως να ενισχύσει και να εξοπλίσει τον στρατό του και να τον προετοιμάσει για τη μεγάλη εκστρατεία στην Ασία. Στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του όμως τα έσοδα από τα ορυχεία του Παγγαίου είχαν αρχίσει να μειώνονται (το μετάλλευμα προς εξόρυξη ολοένα λιγόστευε). Του χρειάζονταν επομένως έσοδα. Και αφού ο πλούτος της Περσίας ήταν αμύθητος, δεν έμενε παρά να κάνει ό,τι μπορούσε προκειμένου να περιέλθει στην κατοχή του.

Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα, το πόσο μακριά ήθελε να πάει. Ο συγγραφέας προκρίνει την εκδοχή (τη δεύτερη εναλλακτική λύση του Ισοκράτη) ότι ο μακεδόνας ηγεμών σκόπευε να κατακτήσει μόνο τη Μικρά Ασία. Πρώτα θα απελευθέρωνε τις ελληνικές πόλεις που ήταν υποτελείς στον Μεγάλο Βασιλέα των Περσών και κατόπιν στα εδάφη που θα κατακτούσε θα ανέπτυσσε μια σειρά αγροτικών αποικιών από χωρικούς οι οποίοι θα προέρχονταν από την ηπειρωτική Ελλάδα.

Ο Φίλιππος ήταν πολύγαμος. Παντρεύτηκε επτά γυναίκες και καμία από αυτές δεν τη χώρισε. Οι γάμοι του όλοι ήταν σε μεγάλο βαθμό γάμοι σκοπιμότητας, καθώς οι περισσότερες σύζυγοί του προέρχονταν είτε από περιοχές που σύντομα τις προσαρτούσε στο βασίλειό του είτε από άλλες όπου υπήρχαν προβλήματα κοινωνικής συνοχής. Καμία από τις συζύγους του δεν τη χώρισε και σε αντίθεση με τον Δαρείο, λ.χ., ο οποίος είχε 360 παλλακίδες, ο Φίλιππος χρησιμοποιούσε τους γάμους του, εκτός από τον τελευταίο, για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς (κατά πόλεμον).

«Οι Μακεδόνες ήταν Ελληνες»

Ενα βιβλίο για τον επιφανή αυτόν βασιλιά της Μακεδονίας σήμερα δεν θα μπορούσε, δεδομένων των πολιτικών συνθηκών, να μην ασχοληθεί με το λεγόμενο «μακεδονικό» πρόβλημα. Χωρίς να αναφερθεί ευθέως στις πολιτικές επιπτώσεις που έχουν δημιουργηθεί μετά την αποχώρηση της πΓΔΜ από την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη διαμάχη περί το όνομα αυτής της χώρας, ο Γουόρθινγκτον στο δεύτερο παράρτημα του βιβλίου του αφιερώνει μερικές σελίδες για να πει τα αυτονόητα για εμάς - αλλά συγκεχυμένα δυστυχώς για τον μέσο πολίτη των δυτικών χωρών, όπως αντίστοιχα και για πολλούς επιστήμονες - ιστορικά και πολιτισμικά δεδομένα που διαψεύδουν κατά κραυγαλέο τρόπο τις αλυτρωτικές θεωρίες οι οποίες αναπτύχθηκαν στη γειτονική χώρα και μεταφέρθηκαν στα διεθνή fora ως θέματα προς συζήτηση. «Υπάρχουν αρκετά στοιχεία και μια ορθολογική θεωρία που δείχνει ότι οι Μακεδόνες ήταν Ελληνες» είναι η καταληκτική πρόταση του Γουόρθινγκτον στο παράρτημα αυτό.

Για ποια στοιχεία ωστόσο πρόκειται;

Ο συγγραφέας αναφέρεται πιο μπροστά σε αυτά:
Οι Μακεδόνες δεν μιλούσαν καμία γλώσσα που χάθηκε ή υποκαταστάθηκε από την ελληνική, διότι αλλιώς πώς ο βασιλιάς Αρχέλαος θα καλούσε στην αυλή του τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη από την Αθήνα αν οι υπήκοοί του δεν τον καταλάβαιναν; Τονίζει επιπλέον ότι ο Ευριπίδης έγραψε τουλάχιστον δύο έργα του στην Πέλλα και ότι εκεί πέθανε. Του δόθηκε μάλιστα η μακεδονική υπηκοότητα γιατί οι Μακεδόνες αρνήθηκαν να παραδώσουν τη σορό του στους Αθηναίους. Ο Ευριπίδης τάφηκε στη Μακεδονία.

Οι Ελληνες αποκαλούσαν τους μη Ελληνες βαρβάρους, αλλά το ίδιο έκαναν και οι Μακεδόνες. Απλούστατα, διότι και οι Μακεδόνες μιλούσαν ελληνικά. Το αν η γλώσσα τους ήταν κάποια διάλεκτος (κοντά στην αιολική, υποστηρίζει ο Γουόρθινγκτον) αυτό δεν αποτελεί ιδιαιτερότητα. Και άλλες ελληνικές διάλεκτοι ομιλούνταν νοτίως του Ολύμπου.

Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια θρησκεία με τους άλλους Ελληνες και τα θέατρά τους, όπως αποδεικνύεται από τα όσα διασώθηκαν ή έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, ήταν ίδια με της υπόλοιπης Ελλάδας. Και όλοι οι μακεδόνες βασιλείς συμβουλεύονταν συχνά το Μαντείο των Δελφών.

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ

Το ΒΗΜΑ, 17/08/2008

Το πρόβλημα της σχισματικής εκκλησίας των Σκοπίων

Ως γνωστόν, προκειμένου να ενισχυθεί ο εθνικιστικός χαρακτήρας του κρατικού μορφώματος των Σκοπίων και να υλοποιηθεί το σύνθημα "Ένα κράτος, μία εκκλησία, ένα έθνος", παρά τις αντιδράσεις του σερβικού πατριαρχείου και την καθολική άρνηση όλων των ορθοδόξων εκκλησιών με παρέμβαση του κόμματος ιδρύθηκε το 1958 "Η αυτοκέφαλη μακεδονική εκκλησία" με έδρα τα Σκόπια.

Η "Μακεδονική Εκκλησία" ιδρύθηκε, για να στηρίξει τις πολιτικές και φυλετικές απαιτήσεις του νέου σλαβομακεδονικού κράτους και όχι εκκλησιαστικές ανάγκες. Αγνόησε συστηματικά τις βασικές αρχές της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας ότι η δημιουργία μιας νέας αυτοκεφάλου εκκλησίας δεν γίνεται με διατάγματα πολιτειακού χαρακτήρα, αλλά απαιτούνται ιστορικές και κανονικές προϋποθέσεις, που ρυθμίζονται από συγκεκριμένες εκκλησιαστικές διαδικασίες, τις οποίες ενεργοποιεί η πρωτόθρονη εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την κανονική δικαιοδοσία έχει και τη χαρισματική εμπειρία διαθέτει για την επίλυση τέτοιων ζητημάτων. Μετά τη δημιουργία του κράτους των Σκοπίων και την επίσημη αναγνώρισή του από τη διεθνή κοινότητα κρίθηκε αναγκαίο να δοθεί μία λύση και στο εκκλησιαστικό αυτό πρόβλημα. Για την επίλυση του προβλήματος συναντήθηκαν οι δύο πλευρές, δηλαδή η εκκλησία των Σκοπίων και η εκκλησία της Σερβίας στο Νις της Σερβίας τη 17η Μαΐου 2002, και υπέγραψαν προσχέδιο συμφωνίας η εκκλησία των Σκοπίων να ονομάζεται αρχιεπισκοπή Αχρίδος και να της δοθεί ευρεία αυτονομία. Δυστυχώς η πρόταση αυτή, η οποία θα έδινε λύση στο υφιστάμενο πρόβλημα, ύστερα από έντονες πιέσεις των εθνικιστικών κύκλων απορρίφθηκε τον Ιούλιο του 2002 από την ιερά σύνοδο της σχισματικής εκκλησίας των Σκοπίων.

Ένας από τους μητροπολίτες αυτής της εκκλησίας, ο Βελεσών και Παραβαρδαρίου Ιωάννης, επανέφερε τη μητρόπολή του στους κόλπους της μητρός εκκλησίας της Σερβίας και η μεν σχισματική εκκλησία τον καθαίρεσε, η δε Σερβία τον όρισε έξαρχό της στα Σκόπια. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες φυλακίσεις του αρχιεπισκόπου Ιωάννου στις φυλακές Ιντρίζοβο των Σκοπίων. Τελικά η εκκλησία της Σερβίας εξέλεξε τον Ιωάννη αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και του χειροτόνησε άλλους τρεις επισκόπους, ούτως ώστε να συγκροτούν ιερά σύνοδο.

Σήμερα ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, ο οποίος ομιλεί άριστα ελληνικά, όπως και οι τρεις επίσκοποι, που είναι φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει κριθεί πάλι προφυλακιστέος. Προσωπικά πιστεύω ότι υπό τας παρούσας συνθήκας η επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Σκοπίων εμφανίζει μεγάλη δυσχέρεια λόγω του ασφυκτικού κλοιού της εκκλησίας αυτής από το κράτος και της χρησιμοποιήσεώς της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή εθνικιστικούς στόχους.

Για να υπάρξει στο μέλλον κάποια θετική εξέλιξη, πρέπει να τηρηθούν κατά τη γνώμη μας οι εξής προϋποθέσεις:
Πρώτον, το επίσημο κράτος να αφήσει ελεύθερη την εκκλησία να επιτελέσει το λυτρωτικό και σωτηριολογικό ρόλο της.
Δεύτερον, η εκκλησία των Σκοπίων να αναγνωρίσει ως αντιεκκλησιαστικές και αντικανονικές τις ενέργειές της από το 1944 και εξής και να ζητήσει συγγνώμη από την εκκλησία της Σερβίας για όσα άτοπα μέχρι σήμερα έπραξε σε βάρος της.
Τρίτον, να δεχτεί την ονομασία της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης αρχιεπισκοπής Αχρίδος και όχι Μακεδονίας, γιατί σε αντίθετη περίπτωση δεν πρόκειται να αναγνωριστεί ούτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ούτε από την Εκκλησία της Ελλάδος, όπως ήδη έχουν δηλώσει ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος όσο παλαιότερα και ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατή αρχικά η χορήγηση αυτονομίας κατά το προηγούμενο της Φιλανδίας, Εσθονίας και μέχρι πρότινος της Τσεχίας και Σλοβακίας και αργότερα, γιατί όχι, και αυτοκεφαλίας. Έτσι θα κλείσει μία χαίνουσα πληγή στο σώμα της ορθοδόξου εκκλησίας και θα παύσει το ένα και πλέον εκατομμύριο των ορθοδόξων που ζουν στα Σκόπια να γίνεται βορά σε κάθε είδους προσηλυτισμό.

Μιχαήλ Γ. Τρίτος
αναπληρωτής καθηγητής της Θεολογικής σχολής ΑΠΘ
Μακεδονία, 13 Αυγ 2008

Η Σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων

Η δεκαετία 1940-1950 υπήρξε η περίοδος των μεγάλων και απηνών διωγμών για την Σερβική Εκκλησία, αλλά και της μεγάλης και σθεναράς αντιστάσεως αυτής σε όλα τα επίπεδα. Ενδεικτικό παράδειγμα, μεταξύ των ετών 1943 – 1946, ήταν οι ανεπιτυχείς προσπάθειες του αθεϊστικού καθεστώτος του Τίτο για την αντικανονική αναγνώριση από μέρους του σερβικού Πατριαρχείου μιας νέας, εθνοφυλετικής «Μακεδονικής» Εκκλησίας στο Νότο, με έδρα τα Σκόπια για προφανείς εθνικιστικούς και ενθελληνικούς σκοπούς.

Στις 4 Μαρτίου του 1945 συνήλθε στα Σκόπια η πρώτη αντικανονική κληρικο-λαϊκή συνέλευση με την συμμετοχή 300 κληρικών και λαϊκών και απεφάσισε να ιδρυθεί «η Αρχιεπισκοπική Αχρίδος ως ανεξάρτητη – μακεδονική εκκλησία, η οποία δεν θα ήταν υποτεταγμένη σε οποιαδήποτε τοπική ή εθνική εκκλησία». Τότε το σερβικό Πατριαρχείο απήντησε ότι η κληρικολαϊκή συνέλευση ήταν αντικανονική και έλαβε στις 22 Σεπτεμβρίου 1945 μια ιδιαίτερα τολμηρή απόφαση για τις τότε πολιτικές συνθήκες.

Στην απόφαση εκείνη η ιεραρχία του σερβικού Πατριαρχείου τόνιζε μεταξύ άλλων και τα εξής:

1. Ότι οι τρεις επαρχίες του νότου (Σκοπίων, Στρωμνίτσης και Μοναστηρίου) εδόθηκαν στο σερβικό Πατριαρχείο το 1922 με πατριαρχικό και συνοδικό τόμο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ως εκ τούτου ανήκουν στην σερβική εκκλησία.
2. Ότι δεν είναι δυνατόν να ανασυγκροτηθεί ανεξάρτητη Εκκλησία στην ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.
3. Ότι η αυτοανακήρυξη κάποιας ανεξάρτητης δήθεν μακεδονικής εκκλησίας, είναι πράξη αυταρχική και αντικανονική.

Η αντίδραση των τότε πολιτικών και εκκλησιαστικών κύκλων των Σκοπίων υπήρξε αποκαλυπτική των εθνικιστικών τους διαθέσεων για την διάλυση του σερβικού Πατριαρχείου ως θεσμού και της αντικαταστάσεώς του με τη νέα «Ορθόδοξη Εκκλησία της Γιουγκοσλαβίας». Τελικώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Οι προσπάθειες σε πολιτικό πεδίο από το 1944 για την ίδρυση αυτοκεφάλου «Μακεδονικής Εκκλησίας» στα Σκόπια είχαν ως σκοπό να υποβοηθήσουν την υπόσταση του νεόκοπου σλαβομακεδονικού έθνους. Εκαλείτο τότε δηλαδή η νέα τοπική εκκλησία να εξυπηρετήσει πολιτικές – φυλετικές αξιώσεις και όχι εκκλησιαστικές ανάγκες. Ο στρατάρχης Τίτο ήθελε στα Σκόπια «Μακεδονική Εκκλησία» και την εννοούσε στο παρασκήνιο ως αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή ή ως Πατριαρχείο.

Η ιεραρχία της σερβικής ορθοδόξου Εκκλησίας ασχολήθηκε με το θέμα αυτό το 1958 και το 1959. Βάσει των ιερών κανόνων αυτό το πολιτικό αίτημα δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθεί. Εκείνο μόνο που μπορούσε κατ’ οικονομία να γίνει στα εκκλησιαστικά πλαίσια, το οποίο και έγινε κατά το 1959, ήταν να δοθεί ένα είδος αυτόνομου καθεστώτος στις τρεις μητροπόλεις της νοτίου Γιουγκοσλαβίας με την συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και βέβαια υπό την πλήρη εποπτεία του σερβικού Πατριαρχείου. Η λύση που εδόθη έγινε αρχικά δεκτή, αλλά με πολύ σκεπτικισμό από πολιτικής πλευράς. Το 1966 επανήλθε εκ νέου το πολιτικό αίτημα ιδρύσεως ανεξαρτήτου «Μακεδονικής Εκκλησίας».

Τότε ο μητροπολίτης Σκοπίων Δοσίθεος ανακοίνωσε στις 18 Νοεμβρίου του 1966 στην διαρκή Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας, τα εξής αποκαλυπτικά: «Αποφασίσαμε να ζητήσουμε αυτοκέφαλο από την σερβική ορθόδοξη εκκλησία. Την απόφασή μας αυτή θέσαμε υπ’ όψιν του εκτελεστικού συμβουλίου της Μακεδονίας (Σκοπίων)». Η άρνηση της σερβικής ιεραρχίας ήταν απόλυτη και κατηγορηματική με την απόφαση 44 της 24ης Μαΐου του 1967. Το σερβικό Πατριαρχείο επέμενε σταθερά και ορθά μόνο σε ένα αυτόνομο καθεστώς υπό την άμεση και στενή εποπτεία του.

Τότε, δυστυχώς, οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί φορείς στα Σκόπια προχώρησαν μόνοι τους στην αντικανονική, πραξικοπηματική και αντεκκλησιολογική αυτοανακήρυξη του αυτοκεφάλου της δήθεν «Μακεδονικής Εκκλησίας». Συγκεκριμένα, στις 17 Ιουλίου 1967 συγκλήθηκαν στην Αχρίδα, έδρα της «πάλαι ποτέ διαλαμψάσης» ιστορικής Αρχιεπισκοπής Αχρίδων, τα δύο σώματα, που ήταν η ψευδοσύνοδος των 4 αρχιερέων και η κληρικολαϊκή (αντικανονική) συνέλευση των 34 μελών, και τελικώς προχώρησαν στην ίδρυση της ψευδομακεδονικής, πραξικοπηματικής και αντικανονικής εκκλησίας των Σκοπίων.

Η αντίδραση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της σερβικής ορθοδόξου Εκκλησίας υπήρξε άμεση και αυστηρή. Στην έκτακτη συνεδρίασή της, τον Σεπτέμβριο του 1967, ασχολήθηκε με μόνο θέμα: «Το πρόβλημα της ανακηρύξεως του αυτοκεφάλου της Μακεδονικής Εκκλησίας». Η απόφαση της σερβικής εκκλησίας ήταν ξεκάθαρη και όριζε τελεσίδικα ότι: «Η «Μακεδονική Εκκλησία» των Σκοπίων με την αντικανονική και πολιτική αυτή ενέργειά της ανεκόπη αφ’ εαυτής από την επικοινωνία και κοινωνία της με σύνολη την Ορθόδοξη Εκκλησία και κατέστη σχισματική θρησκευτική οργάνωση».

Η θέση αυτή της σερβικής Εκκλησίας, κατά πάντα κανονική, έγινε και θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και των άλλων κατά τόπους ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η απόφαση αυτή της σερβικής Εκκλησίας δεν ήταν αβάσιμη και ιστορικά ανεδαφική, επειδή ακριβώς από το 1922 το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως είχε παραχωρήσει με πατριαρχικό και συνοδικό τόμο στο σερβικό Πατριαρχείο τις μητροπόλεις Σκοπίων, Δεβρών και Βελισσού, Πελαγωνείας, Πρεσπών και Αχρίδων και Στρωμνίτσης, οι οποίες από το 1912/1913, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, είχαν περιέλθει στο σερβικό βασίλειο. Συνεπώς ήταν απολύτως εύλογη και αναμενόμενη η αντίδραση της σερβικής Εκκλησίας, αφού ένα οργανικό τμήμα της δικαιοδοσίας αυτής είχε αποκοπεί αντικανονικά και με εθνοφυλετικά – αντορθόδοξα κριτήρια.

Εξ’ άλλου, η ανάμειξη και ενεργός συμμετοχή της πολιτείας για την εξαναγκαστική παραχώρηση του αυτοκεφάλου στην Εκκλησία των Σκοπίων είναι απολύτως αντικανονική και παράνομη, επειδή σύμφωνα με την κανονική τάξη και πράξη της ορθοδόξου Εκκλησίας η οιαδήποτε κοσμική εξουσία δεν είναι η προϋπόθεση ή το κριτήριο για την παραχώρηση του αυτοκεφάλου.

Ο δε ισχυρισμός της ψευδομακεδονικής εκκλησίας των Σκοπίων ότι δήθεν ταυτίζεται με την ιστορική Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, που εκκλησιαστικά ήταν επί 800 έτη απολύτως ανεξάρτητη, είναι παντελώς αβάσιμη και ιστορικά ανακριβής και ανεδαφική για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, επειδή η ιστορική αρχιεπισκοπή Αχρίδος ποτέ δεν υπήρξε αυτοκέφαλη (ανεξάρτητη) Εκκλησία. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντιουπόλεως δεν είχε παραχωρήσει ή αναγνωρίσει ποτέ την τιμή αυτή στην αρχιεπισκοπή Αχρίδος, η οποία πάντοτε υπήγετο στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Απλά και μόνο για ιστορικούς λόγους η μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως είχε παραχωρήσει στην τοπική εκκλησία της Αχρίδος κάποια μορφή εκκλησιαστικής ημιαυτονομίας. Δεύτερον, επειδή καμία σύγκριση δεν χωρεί μεταξύ της ψευδομακεδονικής εκκλησίας των Σκοπίων και της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος. Τούτο αποδεικνύεται και εκ του γεγονότος ότι η αρχιεπισκοπή Αχρίδος είχε ποίμνιο μικτό, ελληνικό, βουλγαρικό και σερβικό. Δεν είχε δηλαδή τον δήθεν «ψευδομακεδονικό» χαρακτήρα, όπως ανιστόρητα και αβάσιμα ισχυρίζονται οι Σκοπιανοί. Εξάλλου, η αρχιεπισκοπή Αχρίδος ουδέποτε ονομάζετο «Μακεδονική Εκκλησία». Αυτό διαπιστώνεται από τους επίσημους τίτλους και τις υπογραφές των αρχιεπισκόπων Αχρίδος στα διάφορα έγγραφα. Αλλά και η επίσημη γλώσσα της αρχιεπισκοπής Αχρίδος ήταν η ελληνική, αφού οι μητροπολίτες και οι επίσκοποι της εκκλησίας αυτής ήταν οι περισσότεροι Έλληνες ή μετείχαν της ελληνικής Παιδείας, αφού ήταν απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι αρχιεπίσκοποι Αχρίδος εκλέγονταν από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και απεστέλοντο στην Αχρίδα. Από το 1967 μέχρι και σήμερα, κάθε μήνα Μάϊο, αντιπροσωπεία από τους ψευδοεπισκόπους της ανύπαρκτης ψευδομακεδνικής εκκλησίας των Σκοπίων επισκέπτεται το Βατικανό. Τι επιζητεί «η σχισματική θρησκευτική οργάνωση» των Σκοπίων από το Βατικανό; Ζητεί αναγνώριση πνευματική και εκκλησιαστική. Τι ζητεί το Βατικανό με τη σειρά του; Την επέκταση της πνευματικής – εκκλησιαστικής επιρροής του Πάπα στη Νότια Γιουγκοσλαβία μέσω μιας νέας μορφής Ουνίας.

Στις 15 Μαρτίου του 1992, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ο Α’ συγκάλεσε στο Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως όλους τους ορθοδόξους αρχιεπισκόπους και πατριάρχες, μετέβη από μόνη της στο Φανάρι και εκκλησιαστική αντιπροσωπεία από τα Σκόπια. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δέχθηκε την αντιπροσωπεία με την παρουσία όμως του Σέρβου Πατριάρχου κ. Παύλου για να υπογραμμίσει και τονίσει ότι η ορθοδοξία στο σύνολό της αναγνωρίζει μόνο το σερβικό πατριαρχείο και καμία σκοπιανή εκκλησία. Η αντιπροσωπεία εκείνη ζήτησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστική αναγνώριση. Ο Πατριάρχης όμως επρότεινε να επανέλθουν στην αγκαλιά της μητρός Εκκλησίας τους, που ήταν και είναι το σερβικό Πατριαρχείο. Μέχρι και σήμερα, κατά καιρούς, γίνονται συζητήσεις για την επίλυση του όλου ζητήματος. Τα αποτελέσματα είναι αρνητικά, επειδή οι ψευδομακεδόνες Σκοπιανοί ζητούν ανεξάρτητη (αυτοκέφαλη) εκκλησία με την ονομασία «Μακεδονική». Αυτό όμως δεν το δέχεται, ούτε το σερβικό Πατριαρχείο, ούτε καμία άλλη ορθόδοξη Εκκλησία.

Εσχάτως η ψευδομακεδονική και σχισματική εκκλησία των Σκοπίων επιδιώκει να υπαχθεί στην παπική εκκλησία ως τοπική ουνιτική εκκλησία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αντικανονική και πραξικοπηματική αυτοανακήρυξη του «αυτοκεφάλου» των Σκοπίων έγινε για να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Εκλήθη δηλαδή να συμβάλει στην προώθηση του λεγομένου «μακεδονικού ζητήματος» σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας από μέρους του τότε Γιουγκοσλαβικού καθεστώτος του Τίτο, που ως επεκτατική πολιτική συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτό η ανύπαρκτη και σχισματική ψευδομακεδονική εκκλησία των Σκοπίων χαρακτηρίζεται εύστοχα ως «σχισματική θρησκευτική οργάνωση» και είναι πράγματι πειθήνιο όργανο της πολιτικής των Σκοπίων.

Όπως πληροφορούμεθα κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα ορισμένοι σχισματικοί ψευδοεπίσκοποι της ψευδομακεδονικής και σχισματικής εκκλησίας των Σκοπίων επιστρέφουν στο σερβικό Πατριαρχείο, στο οποίο ανήκουν και διοικητικά και πνευματικά. Ένας τέτοιος επίσκοπος που μετανόησε και επέστρεψε στην επίσημη σερβική εκκλησία είναι ο Βελεσσών Ιωάννης, τον οποίο προ ενός έτους το σερβικό Πατριαρχείο εξέλεξε νέο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος. Ήδη το πρώτο εσωτερικό ρήγμα στην σχισματική και αντικανονική ψευδοεκκλησία των Σκοπίων έχει επέλθει. Στο τέλος η κανονική εκκλησιαστική τάξη θα επικρατήσει.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑΣ
Χρόνος, 11-10-2007

Το NBC διέγραψε το ατόπημα με τον Φίλιππο (λες και μας έκανε χάρη) αλλά....

το Macedonia ακόμα παραμένει.

Το λινκ του NBC είναι αυτό.

Η συμμετοχή των αρχαίων Μακεδόνων στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στην Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά

του Νικολάου Μάρτη
Τέως Υπουργού
Προέδρου της Μακεδονικής Εστίας
Pan-Macedonian Association, USA



Οι Μακεδόνες, επειδή η Μακεδονία χωρίζονταν από την υπόλοιπη Ελλάδα με δύσβατα όρη που δυσκόλευαν πολύ τις επικοινωνίες, δεν μπορούσαν να μετέχουν ενεργά στην πολιτική και κοινωνική ζωή των άλλων Ελλήνων. Γι’ αυτό δεν είχαν αναμιχθεί ιδιαίτερα με τους λοιπούς Έλληνες και μέχρι την εποχή του Βασιλέα Φιλίππου Β΄ δεν είχαν σημαντικές επαφές ή σοβαρές πολεμικές συγκρούσεις μ’ εκείνους. Η ευνοϊκή ανάμιξη του Βασιλέα Αλεξάνδρου Α΄, και το ενδιαφέρον του να βοηθήσει στην υπεράσπιση της υπόλοιπης Ελλάδας από τους Πέρσες, συνετέλεσαν στο να του απονείμουν οι νοτιότεροι Έλληνες τον τίτλο του «Φιλέλληνα», που εσήμαινε «Φιλόπατρις» και δινόταν σε Έλληνες και κυρίως σ’ εκείνους που δεν περιώριζαν τη δράση και τη σκέψη τους στο κoινό τοπικιστικό ορίζοντα της πόλης ή του κράτους που γεννήθηκαν ή ζούσαν, αλλά είχαν oρίζοντες πανελλήνιας εμβέλειας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι παρά τις εδαφολογικές δυσκολίες στην πρόσβαση μεταξύ των Μακεδόνων και των λοιπών Ελλήνων του νότου:

• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια γλώσσα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια θρησκεία με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια αρχιτεκτονική με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες τέχνες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ήθη με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους μύθους με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους ήρωες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια έθιμα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες συνήθειες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες

Οι Μακεδόνες, με την αγροτική και ποιμενική τους ζωή, διαβιώντας στο ορεινό τους τοπίο, με τους συχνούς τους αγώνες κατά βαρβάρων επιδρομέων που ήθελαν να κατέβουν στην Ελληνική χερσόνησο, με τις ανωμαλίες τους στη διαδοχή του Θρόνου και παρά απομόνωσή τους από τον υπόλοιπο Ελληνισμό, διατήρησαν τα Ήθη και τα Έθιμά τους, αλλά αρχικά δεν είχαν αξιόλογη πολιτιστική εξέλιξη. Η διαφορά ήταν μεγάλη, ιδίως προς τον προηγμένο πολιτισμό των Αθηνών, που αναπτύχθηκε ανενόχλητος, λόγω των θυσιών των Μακεδόνων με τους αγώνες τους κατά βαρβάρων επιδρομέων.

«Μπορεί να θεωρηθεί σήμερα αδιαμφισβήτητο - γράφει ο Καθηγητής Απ. Δασκαλάκης στο έργο του «Ο Ελληνισμός της αρχαίας Μακεδονίας» - ότι εάν οι Μακεδόνες δεν χρησίμευαν πράγματι σαν πρόφραγμα κατά των πάσης νοτίως του Ολύμπου επιδρομών των βαρβάρων, ο Ελληνισμός δεν θα έμενε επί τόσους αιώνες απερίσπαστος να θεμελιώσει τα δόγματα της ελευθερίας και να φθάσει στα περίλαμπρα δημιουργήματα της σκέψεως και της τέχνης, τα οποία κληρονόμησε η σύγχρονη ανθρωπότητα».

Ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της νότιας Ελλάδας, που προπορευόταν πολιτιστικά, δεν έμεινε αδιάφορος στο άνοιγμα αυτό προς το Μακεδονικό χώρο και έτσι πλήθος καλλιτεχνών σοφών και επιστημόνων βρήκαν ανταπόκριση στο κοινό του Μακεδονικού κόσμου. Η αφομοίωση αυτή ολοκληρώθηκε στον Δ΄ αιώνα. Η τεράστια οικονομική άνθηση και η αξία ηγεσία των Μακεδόνων Βασιλέων, συνετέλεσε σε κοσμογονικές αλλαγές, με καινοτομίες και δημιουργίες σ’ όλους τους τομείς της Τέχνης, και προ παντός της μεταλλουργίας, ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής, που απετέλεσαν πρότυπο και για τους Ρωμαίους, όπως φανερώνεται στη Πομπηία.

Η μεγάλη αυτή μετατόπιση του κέντρου του Ελληνισμού από το νότο στο βορρά, άρχισε με την εμφάνιση του Μακεδόνα Βασιλέα Φιλίππου Β΄. Οι νίκες του και η ταυτόχρονη παρακμή των άλλων Ελληνικών κρατών-πόλεων, δημιούργησε ένα ψυχολογικό κλίμα ζήλιας και δυσφορίας στους άλλους Έλληνες και κυρίως στους Αθηναίους, όπου διαμορφωνόταν η κοινή γνώμη της Ελλάδος, κατά των, κατά κάποιον τρόπο, αγνώστων σε πολιτική και πνευματική επικοινωνία Μακεδόνων. Όλες οι κατηγορίες περί «βαρβαρισμού» των Μακεδόνων, δεν προέρχονται από φιλοσόφους, ιστορικούς, ποιητές ή άλλους συγγραφείς, αλλά από πολιτικούς ρήτορες και μάλιστα Αθηναίους.

Ο Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας Δημοσθένης, ο κύριος πολέμιος του Βασιλέα Φιλίππου Β΄, μιλώντας στους Αθηναίους είπε «... μήπως όλες μας οι ισχυρές θέσεις δεν βρίσκονται στα χέρια αυτού του ανθρώπου; Δεν θα υποστούμε τη χειρότερη ταπείνωση; Δεν βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο με αυτόν; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει δικά μας εδάφη; Δεν είναι βάρβαρος; Τα χειρότερα των επιθέτων δεν του αρμόζουν;». Στον μεγάλο θυμό του ο Δημοσθένης μίλησε όπως κάνουν όλοι μέχρι σήμερα που βρίζουν κάποιον με πολλά «κοσμητικά» επιθετικά. Όταν ο Δημοσθένης είπε τον Φίλιππο «βάρβαρο», δεν εννοούσε τον Φίλιππο «μη Έλληνα». Αυτό συνάγεται και από το ότι εις τον λόγο του τον Ολυμπιακό Β΄, επαινεί το κράτος των Μακεδόνων, αλλά και διότι δεν θα διενοείτο να αποκαλέσει οιονδήποτε μη Έλληνα ως «βάρβαρο», διότι η δική του καταγωγή του ήταν «βαρβαρική». Ο Αισχύνης στο λόγο του κατά Κτησιφόντα αποκαλεί τον Δημοσθένη συκοφάντη, διότι από τη Σκίθα μητέρα του είναι ... «βάρβαρος» και μόνο κατά τη γλώσσα «Ελληνίζει».

Ο Μακεδόνας Βασιλέας Αλέξανδρος Α΄, που ήταν φιλότεχνος και φίλος του Πινδάρου, έλαβε μέρος στους 80ους Ολυμπιακούς αγώνες, το 460 π.Χ. Έτρεξε σε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία και ήλθε με πολύ μικρή διαφορά δεύτερος.Αυτό απετέλεσε όχι μόνο την αφετηρία της συμμετοχής των Μακεδόνων εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και ένα σημαντικό γεγονός με πανελλήνια απήχηση για την επαφή και επικοινωνία των Μακεδόνων με τους λοιπούς Έλληνες, το οποίο απέβη αποφασιστικό για τα πεπρωμένα του Ελληνισμού.

Μακεδόνες, που έλαβαν μέρος εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν οι ακόλουθοι:

• Ο Βασιλέας Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. Έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους.
• Ο Βασιλέας Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων.
• Ο Βασιλέας Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα.
• Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ.
• Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ.
• Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ.
• Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ.
• Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ.
• Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων). Ο Παυσανίας αναφέρει «νικητές λένε πως αναδείχθηκαν στη συνωρίδα μια γυναίκα Βελεστίχη από την παραθαλάσσια Μακεδονία».
  

Ο Παυσανίας αναφέρει το Φιλιππείον της Ολυμπίας: «Μέσα στην ΄Αλτι βρίσκονται το Μητρώο και ένα οίκημα που ονομάζεται Φιλιππείο ... το έκτισε ο Φίλιππος μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια ... υπάρχουν αγάλματα του Φιλίππου, του Αλεξάνδρου, του Αμύντα ... είναι έργα του Λεωχάρους από ελέφαντα και χρυσό όπως και τα αγάλματα της Ολυμπιάδος και Ευρυδίκης». Ο Παυσανίας αναφέρει ακόμα διάφορα αφιερώματα και αγάλματα που έγιναν με εντολή διαφόρων και μνημονεύει «από τους Μακεδόνες ανέθεσαν οι κάτοικοι του Δίου, μιας πόλης από τα Πιέρια όρη, άγαλμα (που εικονίζει) τον Απόλλωνα να κρατεί το ελάφι».

Στις ανασκαφές της Βεργίνας βρέθηκε Τρίποδας, που φυλάσσεται στο Μουσείο της Θεσσαλονίκης, στον οποίο υπάρχει, η επιγραφή: «Είμαι από τους αγώνας, τα Ηραία του ΄Αργους». Κατά ερμηνεία του Ανδρόνικου ο Τρίποδας ανήκε εις τον Αλέξανδρον τον Α΄ και ήταν οικογενειακό κειμήλιο.

Ο Βασιλεύς Αρχέλαος (413-399 π.Χ.) καθιέρωσε εις το ΔΙΟΝ λαμπρούς αγώνες ανά διετία δια τον Ολύμπιο Δίο «τα εν ΔΙΩ ΟΛΥΜΠΙΑ», που διαρκούσαν 9 ημέρες, όσες και οι εννέα Μούσες, οι οποίες προήρχοντο από τα Πιέρια Όρη της Μακεδονίας και κατά την διάρκειά των διδάσκονταν τραγωδίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Ο Βασιλέας Αρχέλαος Α΄ (413-399 π.Χ.) οργάνωσε το στρατό και τις συγκοινωνίες και μετέφερε την πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα. Στην Αυλή του έζησαν ο τραγικός ποιητής Αγάθων, ο επικός Χορίλος, ο διθυραμβοποιός Τιμόθεος, ο τραγικός ποιητής Μελανιπίδης και ο ιατρός και γιός του Ιπποκράτη Θεσσαλός. Ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην αυλή του Αρχέλαου συνέθεσε τις τραγωδίες του «ΑΡΧΕΛΑΟΣ» και «ΒΑΚΧΕΣ». Ο Ευριπίδης πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία.

Στη Μακεδονία ανακαλύφθηκαν ήδη τρία αρχαία θέατρα. Του Δίου, 5ου αιώνα π.Χ., της Βεργίνας (Αιγών), 4ου αιώνα π.Χ. και των Φιλίππων. Σ’ όλα αυτά τα θέατρα παίζονταν αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες. Στο θέατρο του Δίου μάλιστα, που είναι ανάλογο με εκείνο της Επιδαύρου, πρωτοπαίχθηκαν οι «Βάκχες», ο «Αρχέλαος» και κατά μία άποψη και η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Θέμα της τραγωδίας «Αρχέλαος» ήταν η γνωστή παράδοση σχετικά με την μετανάστευση του Αργείου Τημενίδου, Πρίγκιπα της Μακεδονίας και ιδρυτή του Οίκου των Αιγών. Οι τραγωδίες αυτές όπως και όλες οι άλλες που διδάχθηκαν στα θέατρα αυτά, γράφτηκαν στην Ελληνική γλώσσα, γιατί προφανώς απευθύνονταν σε Έλληνες θεατές, τους Μακεδόνες.

Το ΔΙΟΝ, το ιερό των Μακεδόνων, είναι ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας (1500 στρέμματα), με συγκρότημα λουτρών, που καταλαμβάνει έκταση περίπου 4.000 τ.μ., με ψηφιδωτό δάπεδο, με λεκάνες με μαρμάρινη επένδυση και με τμήμα του συστήματος πολυκαύστων, καθώς και με πολυτελείς αίθουσες, με κιονοστοιχίες και ψηφιδωτά δάπεδα, με σύστημα παροχής και αποχέτευσης νερού, με πήλινους, μολύβδινους και κτιστούς αγωγούς. Το ΔΙΟΝ συνεπώς έπρεπε να αποτελέσει, λόγω και των πνευματικών αγώνων, την αφετηρία της πολιτιστικής Ολυμπιάδος. Δυστυχώς αγνοήθηκε.

Η «Ελληνιστική Εποχή» αποτελεί τεράστιο θέμα και θα φωτισθεί όπως πρέπει μόνο αν δημιουργηθεί Πανεπιστημιακή Έδρα για να διερευνηθεί πλήρως και να γίνει γνωστός στον Ελληνισμό και στον λοιπό κόσμο, ο ρόλος του Ελληνισμού και εις το Ισλάμ, γεγονός που αποτελεί κατά τον καθηγητή Κωνσταντίνο Ρωμανό τον ελλείποντα κρίκο στην Ιστορία του Πολιτισμού. Η επίδραση της Ελληνικής πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς που μετεδόθη από τους Μακεδόνες στους λαούς της πρόσω Ασίας, αναφέρεται από όλους τους Αρχαίους συγγραφείς.

Ο Πλούταρχος αναφέρει «Ολόκληρος η Ασία εξημερωθείσα από τον Αλέξανδρο ανεγίγνωσκε τον Όμηρο και τις Τραγωδίες του Ευριπίδη και Σοφοκλή.» Δεν είναι τυχαίο ότι το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Εβραίοι υιοθέτησαν το όνομά του. Οι Βουδισταί τον λάτρευσαν ως Ισόθεο. Ο Μέγας Βασίλειος, ως και Άγιος Νεκτάριος, προβάλλουν τον Αλέξανδρο. Ο Διόδωρος χαρακτηριστικά αναφέρει «... Τους εχθρούς ηνάγκαζε ευδαιμονείν ο νικήσας».

Το αμερικάνικο NBC πλαστογραφεί την Μακεδονική ιστορία αναγράφοντας...

...το Φίλιππο ως μέρος της Ολυμπιακής Παράδοσης του Αλβανοσλαβικού κράτους των Σκοπίων.

Philip II, King of Macedon and father of Alexander the Great, won three Olympic titles at the ancient Games.

Το λινκ του NBC είναι αυτό.

Τελικά οι Σκοπιανοί παρέλασαν ως FYROM

Ο συνεχής εξευτελισμός των Ελλήνων πολιτικών από τα Σκόπια

Κωνσταντίνος στο Ας μιλήσουμε επιτέλους!

Η Ελλάδα ακολουθεί τις εξελίξεις και δεν τις δημιουργεί!!!

Οι συνεχείς προκλήσεις των Σκοπιανών και η αδιαφορία τους απέναντι στις «συστάσεις» της διεθνούς κοινότητας, αλλά και ο εξευτελισμός της Ελλάδας που προέρχεται από την αδυναμία της χώρας μας να αντιμετωπίσει ένα κρατίδιο με μηδενικό προϋπολογισμό ύπαρξης, είναι το θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί πολύ περισσότερο από την ανικανότητα του πρωθυπουργού να επιβάλει στον Αλογοσκούφη την άποψη των Ελλήνων πολιτών και όχι την άποψη της Bilderberg!

Το τελευταίο 24ωρο

Λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων και γι άλλη μία φορά, πολλοστή, οι Σκοπιανή προπαγάνδα έδωσε το ηχηρό παρών της με τους αθλητές (7 στο σύνολο) να αναρτούν σημαίες των Σκοπίων (με τον ήλιο της Βεργίνας) μέσα στο Ολυμπιακό χωριό και να δημιουργούν θέμα με τις Κινεζικές αρχές που αρχικά πίστεψαν πως πρόκειται για ομάδα ακτιβιστών.

Λίγο αργότερα, ένα ελληνικό ιστολόγιο ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ανακαλύπτει πως τα Σκόπια αναγράφονται ως «Μακεδονία» στο επίσημο site και με παρέμβαση τόσο από ένα μεγάλο πλήθος ελλήνων blogers που πολιόρκησαν με μηνύματα διαμαρτυρίας τους Κινέζους, αλλά και μετά από επίσημη διαμαρτυρία του Ελληνικού κράτους, το λάθος διορθώνεται, αλλά μόνο σε μία ιστοσελίδα και όχι σε όλες τις άλλες όπου αναγράφονταν και συνεχίζει (μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο) να αναρτάται παγκοσμίως με το παράνομο και κλεμμένο όνομα Macedonia.

Την ίδια στιγμή η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών δηλώνει από το Πεκίνο πως οι Σκοπιανοί είναι γραφικοί και δεν σκοπεύει να ασχοληθεί μαζί τους (ίσως επειδή δεν θέλει να χαλάσει τις πληρωμένες της από τους Έλληνες πολίτες διακοπές στην Κίνα). Για την ακρίβεια η κα Μπακογιάννη δήλωσε: «Η ελληνική πλευρά δεν πρόκειται να ανεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης χωρίς σοβαρό λόγο. Είμαστε μια σοβαρή χώρα που διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία τους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με κάτι που αγγίζει το όριο του γραφικού».

Ανοιχτά και χωρίς καθόλου να νιώθει πιέσεις από την Ελληνική πλευρά ή από τους Κινέζους, ο γενικός γραμματέας της Ολυμπιακής Επιτροπής της ΠΓΔΜ, Σάσο Πόποφσκι δήλωσε: «Η Μακεδονία θα παρουσιαστεί στους Ολυμπιακούς αγώνες με το συνταγματικό της όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας"», αναγκάζοντας τον Μίνωα Κυριακού να παρέμβει και να αποστείλει επίσημη διαμαρτυρία στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου.

Και όλα αυτά έγιναν τις τελευταίες 24 ώρες, και όχι σε διάστημα μηνών, από την πλευρά των Σκοπίων και εις βάρος της Ελλάδας, η οποία εξευτελίζεται με την πλήρη ανικανότητα και παντελή απουσία των αρμοδίων απέναντι στις καθημερινές πλέον προκλήσεις.

Η ανικανότητα έχει όνομα: Ελληνική κυβέρνηση

Σε όλα αυτά τα χρόνια που η Ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα Σκόπια και την εμμονή τους να παραβιάζουν κάθε δικαίωμα της Ελλάδας που προκύπτει από το διεθνές δίκαιο, μία μόνο φορά μπόρεσε η χώρα, δια στόματος του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, να δώσει απάντηση αποστομωτική και να πάρει ξεκάθαρη θέση, πετώντας (προσωρινά μεν) στο καλάθι των αχρήστων τις διεκδικήσεις των Σκοπιανών.

Όλα τα υπόλοιπα χρόνια, δυστυχώς, η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και η μη σταθερή εξωτερική πολιτική θέση της Ελλάδας, έχουν οδηγήσει το κρατίδιο των Σκοπίων να ΗΓΕΙΤΑΙ των πρωτοβουλιών και την Ελλάδα να τρέχει να προλάβει κάθε φορά τις εξελίξεις και τις «καταστάσεις» που δημιουργούνται από την πλευρά των Σκοπιανών.

Δυστυχώς, αυτό είναι ΚΑΤΑΝΤΙΑ για τους πολιτικούς και για την χώρα μας… Σταθερά σε ρόλο παρακολούθησης και σε θέση άμυνας έχει τεθεί η Ελλάδα, όχι από τους Σκοπιανούς και τις αδιάλλακτες θέσεις τους, αλλά από την υποχωρητική και ασταθή πολιτική που εφαρμόζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών και την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση γενικότερα.

Είναι αδύνατον για την πολιτική, διεθνώς, ένα αδύναμο κράτος (πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά) να επιβάλλεται σε ένα οργανωμένο και ισχυρό και να δημιουργεί προβλήματα!!! Οποιοδήποτε άλλο κράτος θα είχε πάρει τα κατάλληλα μέτρα (από την αρχή) και θα είχε σταματήσει ακόμη και τις σκέψεις για παραβατική (με βάση το διεθνές δίκαιο) και αλυτρωτική συμπεριφορά εις βάρος του!!!

Εδώ όμως είναι Ελλάδα και οι φελλοί (όπως και τα σκατά) επιπλέουν και δυστυχώς οδηγούν και οδηγούνται από τις αδυναμίες τους, την ανικανότητά τους και τα συμφέροντα τα δικά τους ή άλλων (αναφέρομαι στους φελλούς και τα σκατά και οποιοσδήποτε θεωρήσει πως του γίνεται προσωπική αναφορά, θεωρείται αποκλειστικά υπεύθυνος για τον αυτοπροσδιορισμό του).

Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον διεθνή εξευτελισμό της Ελλάδας είναι ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, αλλά και ένα μέρος της αντιπολίτευσης που πολύ ευχάριστα απεμπολεί δικαιώματα της χώρας και τα χαρίζει με πολύ μεγάλη άνεση στον καθένα που θα τύχει να εκδηλώσει ενδιαφέρον γι αυτά.

Την μεγαλύτερη όμως ευθύνη έχει ο Ελληνικός λαός, ο οποίος με την στάση του (επανεκλογές πολιτικών και κομμάτων) επιβραβεύει την υποχωρητικότητα αλλά και την ανικανότητα. Στα χέρια του λαού είναι λοιπόν να διορθωθεί μία κατάσταση, που εάν συνεχιστεί είναι πολύ αμφίβολο εάν τελικά η χώρα θα είναι η ίδια μετά από μερικά χρόνια…

Η Μακεδονία στην Μέγκενη της Γ'Διεθνούς και του Κ.Κ.Ε

Του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Εκδόσεις: Κάδμος, 2008

Σκοπός του βιβλίου είναι ν' ανασύρει τις ιστορικές πηγές του διεθνισμού του Κ.Κ.Ε και τις ολέθριες συνέπειες του για όλα τα εθνι­κά μας θέματα και ιδιαίτερα για τη Μακεδονία μας και τη Θράκη.

Επρόκειτο για μια αδιανόητη πολιτική και εθνική συμπεριφορά ενός κόμματος, η ηγεσία του οποίου υποτάχτηκε πλήρως στις εντολές και τις επιθυμίες της Γ Διεθνούς δηλαδή του καθοδηγητικού κομμουνιστικού κέν­τρου το οποίο τελικά, λειτούργησε ως όργανο επιβολής του σοβιετικού ηγέτη I. Στάλιν, ο οποίος τη χρησιμοποιούσε ως εφαλτήριο και ιμάντα της δικής του πολιτικής, για περίπου ένα τέταρτο του αιώνα.

Ο I. Στάλιν τη δημιούργησε το 1919 και ο ίδιος την διέλυσε το 1943. Τό­σο η Γ' Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, που αποτελεί σύνθεση των αρχικών λέξεων κομμουνίστκυ Ιντερνασιοναλ) όσο και η κατά την εποχή εκείνη λειτουργούσα Βαλκανικά Σοσιαλιστική Ομοσπονδία (Β.Σ.Ο.) και η μετεξέλιξη της σε Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.) είχαν ως βασική τους αποστολή την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης και τη δημιουργία της «Μακεδονίας του Αιγαίου» ή του «Μακεδόνικου έθνους».

Αυτό το «προαιώνιο όνειρο» των Σλάβων, όπως το διακήρυξαν πολ­λές φορές οι ίδιοι και σε κάθε ευκαιρία, υποβοηθήθηκε αφάνταστα από τον αρχηγό του Κ.Κ.Ε. Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία του το 1931 ως απεσταλμένος του Στάλιν, στον οποίο ουσιαστικά και έδινε λό­γο, αφού οικοδόμησε ένα Κ.Κ.Ε. απόλυτα προσωπολατρικο και γονατι­στά σε όλες του τις αποφάσεις.

Πιο πέρα, η ανάδειξη αυτής της θλιβερής ιστορίας είναι χρήσιμη ως ιστορικό δίδαγμα, για τους σημερινούς ταγούς του ελληνισμού αλλά και του «κυριάρχου» λαού για τους εθνικούς κινδύνους που υποκρύπτει η ανιστόρητη εμμονή των Σκοπιανών να ονομάζονται «Δημοκρατία της Μακεδονίας»!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...................

Ο συγγραφέας αυτής της ιστορικής έρευνας από την περίο­δο της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε ως «αετόπουλο» και εν συνεχεία στην ΕΠΟΝ, στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και της κομμουνιστικής Αριστεράς, στη γενέθλια Πόλη, τη Λάρισα. Στην Αθήνα εντάχθηκε στη φοιτητική νεολαία της ΕΔΑ και αρ­γότερα στον τομέα επιστημόνων του κόμματος έως τη σύλλη­ψη του από το δικτατορικό καθεστώς, το οποίο τον απέλυσε από την Πάντειο Σχολή. Αρνούμενος να κάνει «δήλωση» απο­κήρυξης του ΚΚΕ και να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να στραφεί κατά του στρατιωτικού καθεστώτος εκτοπίστηκε στο «Παρθέ-νι» της Λέρου, όπου λειτουργούσε στρατόπεδο κρατουμένων κομμουνιστών.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και πριν συλληφθεί (1968) δρούσε στον παράνομο αντιστασιακό μηχανισμό του κλιμακί­ου του ΚΚΕ εσωτερικού στην Αθήνα.

Στον τόπο της εξορίας διεφώνησε με την εκεί ηγετική ομά­δα του ΚΚΕ και μετά την απόλυση του (το 1970) γνωστοποίησε δημοσίως αυτή τη διαφωνία και αποχώρησε από το κομμουνιστικό χώρο.

Έχει πλούσια συνδικαλιστική δράση στο χώρο των επιστη­μόνων και του Κυπριακού, ως στέλεχος της ΕΔΑ.Είναι διπλωματούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής, της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστη­μίου θεσσαλονίκης, του Τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Κέντρου Κοινω­νικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Βραβεύθηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών για το επιστημονικό έργο στην τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Ναυτι­κούς και Γεωργικούς Συνεταιρισμούς και από τον Δήμο Αθηναί­ων για το επιστημονικό του έργο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Συνέγραψε περί τα σαράντα επιστημονικά και πολιτικά έρ­γα και εκατοντάδες άρθρων στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο των Αθηνών.Δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό κόμμα διατηρώντας το ύψι­στο πολιτικό δικαίωμα της ελεύθερης κριτικής.

Το 1978, που έγινε υφηγητής το Υπουργείο Παιδείας, δεν έστεργε στην έκδοση του σχετικού διατάγματος, γιατί τον θε­ωρούσε «επικίνδυνο κομμουνιστή» (Για το θέμα αυτό τα στοι­χειά δημοσιεύονται στο έργο του: «Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2000, όπου και η καταγραφή του γεγονότος της «ανάκρισης» στο 525 γραφείο από τον «αρμόδιο» από­στρατο αξιωματικό).

Παρακάτω ένα άποσπασμα από το βιβλίο.

Απ' όσα έχουν γραφεί- επίσημα ντοκουμέντα - σε τούτο το οδοιπορικό της εθνομειοδοσίας, προκύπτει ότι από το 1924 έως τις αρχε'ς του 1949 το ΚΚΕ ενεργώντας πότε στο όνομα και πότε με εντολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πλειοδοτούσε στην εκχώρηση της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης στους «συντρόφους» της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας, για την ίδρυση του αυτόνομου κράτους με το όνομα: «Μακεδονία του Αιγαίου».

Ένα τρίτο σχεδόν, του αιώνα, είχε χαράξει και είχε αποδειχθεί μια αδιανόητη πολιτική, η οποία ερχόταν σε άμεση σύγκρουση με την εθνική και πατριωτική συνείδηση του συνόλου του Ελληνικού λαού. Ακόμα και πολλών κομμουνιστών ή μάλλον της πλειοψηφίας τους. Δολιχοδρομίες, υπαναχωρήσεις, ταλαντεύσεις, αποκηρύξεις και παχυλή ανευθυνότητα σφραγίζουν αυτό τον αιμάτινο κύκλο των κοινωνικών του αγώνων και των θυσιών του, που πορεύονταν αντάμα με την εθνομειοδοσία. Πελώριες πολιτικές αντιφάσεις και τρανές ομολογίες που αναδύονται τόσο από αυτόν τούτο τον Ν. Ζαχαριάδη όσο και των ηγετικών μορφών της Αριστεράς στις οποίες δίνω το λόγο.

Το πρώτο είναι η αυτοκριτική του ίδιου του Ν.Ζ., ο οποίος σε μια κρίση ειλικρίνειας λίγα εικοσιτετράωρα πριν την προ αναγγελθείσα δολοφονία του στο αφιλόξενο «Σουργκοότ» που ήταν κρατούμενος των Σοβιετικών, έγραψε και τα εξής στο «Μήνυμα από την άλλη πλευρά» (Τον Ιούλιο του 1973), αναφερό μενος στις αποφάσεις του ΚΚΕ για την απεμπόληση της Μακεδονίας και της Θράκης : «η Κομμουνιστική Διεθνής έκανε λάθος όταν μας ανάγκασε να δεχτούμε υπέρ του ΚΚ Βουλγαρίας το σύνθημα της Ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης που τόσες ζημίες μας έκανε και μας κάνει όχι μονάχα απ τά όξω μα και απτά μέσα του πα του Λουλέ πως ήταν λάθος και όχι διεθνισμός ότι οι Βούλγαροι σύντροφοι μας ζητούσαν ανθρώπους να τους στείλουν για δουλειά τους στην Ελλάδα. Ξέρετε και σεις τις συνέπειες». (Το πλήρες κείμενο αυτού του «μηνύματος», το οποίο αποτελεί το κύκνειο άσμα του άλλοτε παντοδύναμου αρχηγού βλ. στο έργο του Π. Ανταίου.΄σελ. 519-520). Πρόκειται για μια πολύ ετεροχρονισμένη αυτοκριτική του αρχηγού του ΚΚΕ. για τις αποφάσεις του, οι οποίες, όπως πολύ αργά διπίστωνε «τόσες ζημίες μας έκανε»

Τα υπόλοιπα στο βιβλίο.

Ολυμπιακοί Αγώνες και FYROM

Το σαιτ διορθώθηκε και μπράβο στην Ελληνική αποστολή για αυτό.

http://en.beijing2008.cn/news/official/noc/eoc/n214508025.shtml

Ελπίζω να μην έχουμε κανά παρατράγουδο με τα πλακάτ και στην τελετη έναρξης δεν πρόκειται να υπάρξει το παραμικρό απρόοπτο.

Macedonia τους αναφέρουν αλλά και MKD έχουν στα πλακάτ οι.... Κινέζοι

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να το χωνέψουμε το αχώνευτο!!!

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να το χωνέψουμε το αχώνευτο!!!

....εμείς ελπίζω να μην κάνουμε τον ΚΙΝΕΖΟ κύριε Κυριακού και Νικολάου.

Έτσι δεν είναι ?

Γλωσσικές παραχαράξεις : Η «Μακεδονική» των Σκοπίων και τα περί σλαβομακεδονικής μειονότητας

του Καθηγητή Γεωργίου Μπαμπινιώτη

Είναι αληθινά άξιο περιεργείας (και μελέτης) πώς μια τόσο μικρή χώρα, τα Σκόπια, μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες (και απαιτήσεις) αλλά και τόσο μικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε ήδη κάνει από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο «Η γλώσσα τής Μακεδονίας: Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων» [1] (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ - μολονότι ζητήθηκε - να προβεί σε έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος.)

Οσο ενδιαφέρει το θέμα μας και για να καταλάβει ο αναγνώστης τι πράγματι συμβαίνει, εξηγούμε ότι έχουμε τρεις γλώσσες που είτε διαφέρουν τελείως μεταξύ τους (η Ελληνική τής Μακεδονίας από τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων καθώς και από τη βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα) είτε διαφέρουν μερικώς (η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων από το βουλγαρικό ιδίωμα που μιλήθηκε - σε περιορισμένη έκταση - σε συνοριακές περιοχές τής Ελλάδος από έλληνες ομιλητές, οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν - οι μεγαλύτερες ηλικίες - και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα).


Η Ελληνική τής Μακεδονίας
Είναι η κατ' εξοχήν Μακεδονική, δηλαδή η Ελληνική που μιλούσαν οι Ελληνες τής Μακεδονίας από την αρχαιότητα και - στην εξέλιξή της - μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα τού Φιλίππου, τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων τής αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλαδή ελληνική διάλεκτο δωρικού περισσότερο χαρακτήρα [2], που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, αφού στον γραπτό λόγο και στον επίσημο προφορικό λόγο υιοθετήθηκε νωρίς, για πολιτικούς λόγους, η αττική διάλεκτος στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.


Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων
Είναι η πρόσφατη - μέσα τού 20ού αιώνα - γλώσσα τού κράτους των Σκοπίων (το οποίο ιδρύθηκε, ως γνωστόν, επί Τίτο το 1944). Πρόκειται για μία βουλγαρική γλώσσα (ο αρχικός πληθυσμός τής περιοχής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή που θεωρούσαν δική τους - άλλωστε οι κάτοικοι τής περιοχής ονομάζονταν Bugari [3] «Βούλγαροι»!).
Η γλώσσα αυτή, με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτω «εκσερβίστηκε» (!), εισήχθησαν δηλαδή σε αυτήν λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά, ώστε να μειωθεί ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει σερβική γλωσσική μορφή, που ήταν απαίτηση τής Ενωμένης Σερβίας τού Τίτο, τής Γιουγκοσλαβικής δηλαδή Δημοκρατίας.
Αρα, η γλώσσα των Σκοπίων είναι μια σερβοβουλγαρική γλώσσα [4], μια τεχνητά εκσερβισμένη Βουλγαρική, που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα για προφανείς λόγους και που οι Βούλγαροι την ονόμασαν «κολισεφσκική» γλώσσα (ως επινόηση και εκτέλεση τού σκοπιανού πολιτικού Κολισέφσκι!). Από μόνοι τους οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία «Μακεδονική» (!), ώστε να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους.
Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου) και, τέλος, - επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια... (ας θυμηθούμε το αεροδρόμιο «Μ. Αλέξανδρος» των Σκοπίων (!) και τους σκοπιανούς στρατιώτες με αρχαιοελληνική ενδυμασία και σάρισα (!) που υποδέχτηκαν στα Σκόπια τον αρχηγό τής φυλής των Χούνζα στο Πακιστάν ως απογόνους τού Μ. Αλεξάνδρου (!) - για να προβούν σε πιθανές διεκδικήσεις οψέποτε θα δινόταν ευκαιρία αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια. Με την ανοχή και την αβελτηρία τής επίσημης Ελληνικής Πολιτείας (μην ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες '70 και '80 εθεωρείτο «εθνικιστικό» να μιλάς για τις παραχαράξεις των Σκοπιανών, στην εποχή δε τού Τίτο, για άλλους λόγους η αναφορά σε τέτοια θέματα εθεωρείτο ταμπού!) η ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια και «μακεδονική γλώσσα» για τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων διαδόθηκαν ευρύτερα και σχεδόν καθιερώθηκαν διεθνώς, δίνοντας έτσι το μοναδικό επιχείρημα που, με κάποια δόση αληθείας, υπερχρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί.


Τα Σλαβομακεδόνικα
Είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών, όπου ένας μικρός αριθμός Ελλήνων παράλληλα με την Ελληνική γνώριζαν (οι παλαιότεροι) και μια βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο, όπως συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι λόγω τού δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω τής διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και, βεβαίως, λόγω τού ότι αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε, όπως η Βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων.
Τα Σκόπια, βεβαίως, με (αμερικανικής εμπνεύσεως;) Γκρουεφσκική επινόηση άρχισαν πρόσφατα να προκαλούν, ισχυριζόμενα ότι τα Σλαβομακεδόνικα είναι η ίδια δήθεν γλώσσα με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και άρα στην Ελλάδα υπάρχει λόγω τής γλώσσας σκοπιανή μειονότητα, που πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα!.. Πρόκειται για παρανοϊκή σύλληψη, που προσφέρεται για ευφάνταστη θεατρική παράσταση με πιθανό τίτλο «Από τον Κολισέφσκι στον Γκρούεφσκι»!


Οι τρεις γλωσσικές παραχαράξεις
Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές, πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές κ.ά.) φαίνονται, νομίζω, οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά, κυρίως, πρόσωπα μιας μικρής χώρας που δεν τη χωρίζει, στην πραγματικότητα, τίποτε από την Ελλάδα.
Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη τού ονόματος των Σκοπίων, που ανεχτήκαμε - είναι αλήθεια και είναι δική μας ασυγχώρητη ιστορική ευθύνη - να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως αποκαλείτο «περιοχή τού Βαρδάρη» (Vardarska Banovina).
Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη τής Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής (με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις με την Ελληνική τής Μακεδονίας).
Τρίτη γλωσσική παραχάραξη - εξίσου απύθμενης θρασύτητας - είναι η προσπάθεια δημιουργίας σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με βάση τη δήθεν ταυτότητα τής γλώσσας μικρής ομάδας Ελλήνων με την ψευδώνυμη Μακεδονική των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο Μακεδονικό κράτος των Σκοπίων.

Η όλη υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν είχαμε μόνο δείξει εγκαίρως στη διεθνή Κοινότητα πόσο γελοία είναι. Τώρα έχει γίνει και προκλητική και ίσως έξωθεν πολλαπλώς εκμεταλλεύσιμη καθ' εαυτήν και στις προεκτάσεις της.

==================================================================

1. Γ. Μπαμπινιώτη (επιστημ. εκδ.): Η γλώσσα τής Μακεδoνίας. Η αρχαία Μακεδoνική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκoπίων. (Αθήνα, 1992: Ολκός), 276 σελ. [Περιλαμβάνει μελέτες των: Γ. Μπαμπινιώτη, Γ. Χατζιδάκι, Ν. Π. Ανδριώτη, Μ. Σακελλαρίου, Ι. Καλλέρη, Α. Ι. Θαβώρη, Γ. Ντελόπουλου, Α. Παναγιώτου.]
2. Γ. Μπαμπινιώτη: Η θέση τής Μακεδoνικής στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτoυς. Περιοδικό Γλωσσoλoγία 7-8 (1989), σ. 53-69.
3. Ο μεγάλος ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ. 250) γράφει «πράγματι ο όρος μακεδονική γλώσσα [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης». Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος Αndrι Vaillant (Le probleme du Slave Macidonien περιοδικό Bulletin de la Sociitι de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), είναι αυτός που τονίζει ότι «το όνομα Bulgari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής Μακεδονίας, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι».
4. Ο γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt, (Sprachen 1961, σ. 285, λ. Slawische Sprachen), μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες, λέει: «Αν κατατάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική, [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] λόγω των εξεχουσών δομικών ιδιαιτεροτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες».
   

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το ΒΗΜΑ, 03/08/2008 , Σελ.: B16

Οι ναζιστικές ρίζες του VΜRΟ

O πρωθυπουργός των Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκι έγειρε πρόσφατα νέες απαιτήσεις, δηλαδή την ύπαρξη «Μακεδονικής (sic) μειονότητας» στην Ελλάδα. Η κλιμάκωση των απαιτήσεων -μη φανεί περίεργο η επόμενη απαίτηση να έχει εδαφικό αντικείμενο- αποκαλύπτει μια πραγματικότητα ως προς τις ιδεολογικές καταβολές και διαστάσεις, τουλάχιστον του κυβερνώντος κόμματός του. Καιρός είναι να επανεξετασθούν ορισμένα από τα στοιχεία που συνθέτουν το θέμα όχι μόνο του ονόματος ααλλά της υπάρξεως του κρατιδίου των Σκοπίων, η έλλειψη της γνώσης των οποίων έχει συμβάλει σε εκτιμήσεις που έχουν οδηγήσει στην πλαδαρή ελληνική πολιτική της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Η συνεργασία με τους ναζί

Τo VMRO (Εσωτερική Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση), δηλαδή το κυβερνών κόμμα των Σκοπίων, έχει μια σκοτεινή ιστορία. Ο ηγέτης του κατά τον Μεσοπόλεμο, και σε μεγάλο βαθμό η καθοριστική προσωπικότητα για τη διαμόρφωση της ιδεολογικής του κατεύθυνσης ήταν ο Ivan Mihailoff, φίλος και συνεργάτης του Ante Pavelic, αρχηγού της Ustashe, οργάνωσης των Κροατών ναζί, με τον οποίο συνεργάστηκε σε μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας του βασιλέα Αλεξάνδρου της Γιουγκοσλαβίας το 1934. Αργότερα την ίδια δεκαετία παρουσίασε τον Pavelic στον Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγό των Ες-Ες, και μέσω αυτής της γνωριμίας οι Κροάτες συμμάχησαν με τους νάζι.

Ο Mihailoff, ως ηγέτης του VMRO, είχε το όραμα μιας ανεξάρτητης «Μακεδονίας», η οποία θα συνίστατο από ελληνικά και γιουγκοσλαβικά εδάφη, στην οποία θα κατοικούσαν διάφορες εθνικότητες, αλλά με τη σλαβόφωνη μειονότητα ως ηγετική εθνική ομάδα. Αλλωστε η ιδέα των δικαιωμάτων μειονοτήτων είχε προωθηθεί από τους ναζί ως πολιτική υπονόμευσης της κυριαρχίας κρατών που θεωρούσαν εμπόδια στην επεκτατική τους ορμή. Ετσι, στο όνομα των δικαιωμάτων των γερμανικών μειονοτήτων εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία και κήρυξαν πόλεμο στην Πολωνία. Επειδή οι Γερμανοί θεωρούσαν τη Γιουγκοσλαβία έναν ιδιαίτερα στρατηγικό χώρο υιοθέτησαν μια παρεμφερή πολιτική υποστήριξης μειονοτήτων στην προσπάθεια ελέγχου του χώρου.

Μετά την εισβολή στην Ελλάδα των Γερμανών, ο Mihailoff, χρησιμοποιώντας ως βάση το Ζάγκρεμπ, και με την υποστήριξη του Αξονα, πρώτα του Μουσολίνι και των Ιταλών, και μετά τα μέσα του 1943 του Χίμλερ και των Γερμανών, οργάνωσε πολιτικά και στρατιωτικά τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας που δεν είχαν ελληνική συνείδηση.

Ετσι το «Μακεδονοβουλγαρικό Κομιτάτο» ιδρύθηκε από τον σλαβόφωνο αξιωματικό του βουλγαρικού στρατού Anton Kaltcheff ως παράρτημα της «Οχράνα», οργάνωσης λαϊκής βάσης, που ενεργοποίησε τους σλαβόφωνους πληθυσμούς. Υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του Kaltcheff, η Οχράνα διείσδυσε ευρύτατα στην κοινωνία των σλαβόφωνων, δημιουργώντας σχέσεις με όλα τα στρώματα ανεξάρτητα από πολιτικές ταυτίσεις: πάσχισε, π.χ. να πείσει τις γερμανικές αρχές να απολύσουν από τις φυλακές και την εξορία αριστερούς σλαβόφωνους ακτιβιστές, το οποίο πέτυχε κατ επανάληψη. Αντίστροφα, η οργάνωση ήταν ιδιαίτερα σκληρή στην αντιμετώπιση των αντιπάλων της, ελληνοφώνων και σλαβόφωνων με ελληνική εθνική συνείδηση.

Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας ο Mihailoff έλαβε έγκριση από τον Χίμλερ, και απ ό,τι διαφαίνεται εν γνώσει του Χίτλερ, για τη σύσταση δύο ή τριών ταγμάτων εθελοντών VMRO, τα οποία οπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Τον Μάρτιο 1944 λόχοι από τα χωριά της Καστοριάς οργανώθηκαν σε σώματα πολιτοφυλακής. Το ίδιο ακολούθησε με σώματα από την Εδεσσα και τη Φλώρινα, που ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του Κaltcheff.

Μάχες με τον ΕΛΑΣ

Επειτα από μερικές αψιμαχίες με τον ΕΛΑΣ, την 4η Μαϊου, λόχοι εθελοντών του VMRO από την Καστοριά και την Εδεσσα, έλαβαν μέρος στην «Επιχείρηση Κεραυνός του Μαϊου» ως μέλος της «Ομάδας Μάχης Lange», της οποίας προπορευόταν η 4η Μεραρχία Ες Ες. Την ίδια περίοδο οργανώθηκαν τρία τάγματα Σλαβόφωνων εθελοντών VMRO που είχαν οργανική σχέση με την 4η Μεραρχία των Ες Ες. Η τελευταία μεγάλης κλίμακος συντονισμένη επίθεση του Αξονα εναντίον μονάδων της Αντίστασης (μονάδες της 8ης και της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ) ήταν η «Επιχείρηση Πέτρινος Αετός» και έγινε στη Βόρεια Πίνδο τον Ιούλιο 1944, όπου έλαβαν μέρος η 4η Μεραρχία των Ες-Ες, άλλες γερμανικές μονάδες και δύο Τάγματα Εθελοντών VMRO (1ο και 2ο).

Η συνεργασία των σλαβόφωνων με τους Γερμανούς συνεχίστηκε μέχρι την υποχώρηση των τελευταίων από το ελληνικό έδαφος.

Η τύχη των πρώτων δικαίως ήταν και πρέπει να είναι σαν αυτήν που άλλοι φιλήσυχοι λαοί όπως οι Τσέχοι και οι Πολωνοί επέβαλαν με μειονότητες που συνεργάστηκαν με τους ναζί, δηλ. την εκδίωξη και δήμευση των περιουσίων

.
Ο ιδρυτής Ο Ivan Mihailoff ήταν ο ηγέτης του VMRO κατά τον Μεσοπόλεμο και αποτέλεσε την ηγετική φυσιογνωμία καθορίζοντας την ιδεολογική του κατεύθυνση. Είχε ως όραμα μια ανεξάρτητη «Μακεδονία», η οποία θα συνίστατο από ελληνικά και γιουγκοσλαβικά εδάφη με τη σλαβόφωνη μειονότητα ως ηγετική δύναμη. Συνεργάστηκε με την οργάνωση των Κροατών ναζί Ustashe και είχε προσωπική σχέση με τον αρχηγό των Ες Ες, Χάνριχ Χίμλερ. Με τη βοήθεια του οργάνωσε τους σλαβόφωνους και δημιούργησε σώματα πολιτοφυλακής που τάχθηκαν στο πλευρό των ναζί πολεμώντας τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Πέθανε στη Ρώμη το 1990.

Ο σύμμαχος

Ο Ante Pavelic, αρχηγός της οργάνωσης των Κροατών ναζί, υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Ivan Mihailoff. Βρέθηκαν μαζί σε μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων συμπεριλαμβανομένης και της δολοφονίας του βασιλιά Αλέξανδρου της Γιουγκοσλαβίας το 1934.

Αργότερα ο Mihailoff τον γνώρισε στον Χίμλερ και μέσω αυτής της γνωριμίας οι Κροάτες συμμάχησαν με τους ναζί. Στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας είχε τη βάση του ο Mihailoff απ όπου οργάνωσε τους σλαβόφωνους της Ελλάδας.

Ο καθοδηγητής

Ο Χάινριχ Χίμλερ, ως αρχηγός των Ες Ες, συντόνισε τον αφανισμό των Εβραίων στην Ευρώπη.
Με την κάλυψή του οργανώθηκαν πολιτικά και στρατιωτικά οι σλαβόφωνοι της Ελλάδας. Δημιούργησε τάγματα εθελοντών του VMRO στη Β. Ελλάδα που πολέμησαν εναντίον της ελληνικής αντίστασης.

Η «κληρονομιά» του Γκρούεφσκι
Μετά την ήττα του Αξονα, και με την κάλυψη των δικτύων των Ustashe και του Βατικανού, ο Mihailoff μετοίκησε στη Ρώμη, απ όπου συνέχισε να κατευθύνει τον σλαβόφωνο αλυτρωτισμό. Το 1950 εκδόθηκε στις ΗΠΑ, στην αγγλική γλώσσα, βιβλίο του υπό τον τίτλο «Μακεδονία: Η Ελβετία των Βαλκανίων» (Macedonia: Α Switzerland in the Balkans), το οποίο προβάλλει ένα όραμα πολυεθνικού κράτους με ηγέτιδα εθνική ομάδα τους Σλαβομακεδόνες. Η επιχειρηματολογία του Mihailoff προσδίδει ένα σχήμα το οποίο αναστήθηκε με την ανεξαρτητοποίηση των Σκοπίων, το οποίο υιοθέτησαν Αμερικάνοι και Δυτικοευρωπαίοι «προοδευτικοί», επικαλούμενοι την «πολυπολιτισμικότητα» και οι κράχτες τους στους ΜΚΟ μέχρι και τη χώρα μας.

Ο Mihailoff συνέχισε ως ηγέτης του «Μακεδονικού Απελευθερωτικού Κινήματος» (Macedonian Liberation Movement) με την υποστήριξη της «Μακεδονικής Πατριωτικής Οργάνωσης των ΗΠΑ και Καναδά» (Macedonian Patriotic Organization of the US and Canada) της πιο σημαντικής αλυτρωτικής οργανώσεως της σλαβομακεδονικής διασποράς να αρθρογραφεί προωθώντας πάντοτε το αλυτρωτικό όραμα μιας μεγάλης «Μακεδονίας». Ο Mihailoff πέθανε στο κρεβάτι του, στη Ρώμη, το 1990, λίγους μήνες πριν από την αρχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ακροεθνικιστικές τάσεις

Είναι αξιοσημείωτο ότι το παρόν καθεστώς των Σκοπίων, και ιδιαίτερα το κυβερνών κόμμα VMRO, που φέρει το ίδιο όνομα όπως με την οργάνωση στην οποία αφοσιώθηκε ο Mihailoff (καίτοι ορισμένοι Σκοπιανοί πασχίζουν να τον αποκηρύξουν) επαναφέρει την ακροεθνικιστική ιδεολογία του, που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από το Σλαβομακεδονικό κίνημα τουλάχιστον από τη μοιραία συνάντησή του με τον παθογενή εθνικισμό της Ευρώπης της δεκαετίας του 1930, των ναζί και των Ustashe. Αυτό εξηγεί την εμμονή με τα σύμβολα (ή τη λεηλασία των ελληνικών συμβόλων) και τους ισχυρισμούς του Σκοπιανού πρωθυπουργού Γκρούεφσκι περί «Μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα.
Το επόμενο βήμα πολύ πιθανόν να είναι μια οργανωμένη εκστρατεία διεκδικήσεως περιουσιών (με την προπαγανδιστική συνδρομή των γνωστών ΜΚΟ και άλλων ξένων εγκαθέτων), και το μεθεπόμενο η επαναφορά εδαφικών διεκδικήσεων, διότι αυτή είναι στη λογική της ιδεολογίας του VMRO.

H ελληνική κυβέρνηση, αλλά και η όποια οργανωμένη ελληνική παρουσία διεθνώς (π.χ. οι οργανώσεις της Διασποράς μας) οφείλουν να περάσουν το σαφές μήνυμα προς ύλες τις κατευθύνσεις, ότι όπως όλες oι αξιοπρεπείς χώρες της Ευρώπης, και εμείς δεν συζητούμε διεκδικήσεις από κυβερνήσεις, κινήματα και πολιτικά κόμματα με καταβολές από τις σκοτεινές ιδεολογίες που τόσα δεινά έφεραν στη χώρα και το λαό μας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αριστείδης Δ. Καρατζάς στο Έθνος την 3 Αυγ 2008

Ο Α. Δ. Καρατζάς είναι ιστορικός και ακαδημαϊκός εκδότης στη Νέα Υόρκη.

Η Γένεση του «Μακεδονισμού» στον Μεσοπόλεμο, Μέρος 4ο

Συνέχεια από το 3ο μέρος

Μία επιγραμματική θεωρητική εισαγωγή στην «ιστορική» θεμελίωση της σλαβομακεδονικής ταυτότητος επιχειρήθηκε από τις στήλες της εφημερίδος «Mακεδονικά Νέα», που εξέδιδε κατά τα έτη 1935-1936 ο Άγκελ Ντίνεφ για τις μακεδονικές αδελφότητες και εξέφραζε αρχικά την γραμμή της ΕΜΕΟ (Εν.) για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία», ως ισότιμο μέλος μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Στο πνεύμα της αποφάσεως της ΚΔ, ο Ντίνεφ προσπάθησε να αντιδιαστείλει την ειδική έννοια «μακεδονικό έθνος» από την γενική έννοια «μακεδονικός λαός»:

«…Το μακεδονικό έθνος δημιουργήθηκε σε μια μακρά ιστορική διαδικασία και διαμορφώθηκε ολοκληρωτικά ακόμα από τον προηγούμενο αιώνα. Η ανθρωπολογική του σύσταση αποτελείται από τη συγχώνευση σε ένα σύνολο των Αρχαίων Μακεδόνων και των μετέπειτα Σλάβων στη Μακεδονία… Το μακεδονικό έθνος υπάρχει, διότι ο σλαβομακεδονικός του πληθυσμός έχει κοινή γλώσσα, τα ίδια και αυτά έθιμα, ιστορική ενότητα… ενιαίο μακεδονικό χώρο και ενιαία οικονομία. Υπάρχει και μακεδονικός λαός, αποτελούμενος από τους Σλαβομακεδόνες μαζί με όλες τις εθνότητες στη Μακεδονία. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ανακινείται το ζήτημα αυτό. Ακόμα κατά τον 19ο αιώνα, όταν άρχισε η μακεδονική μας αναγέννηση, οι Μακεδόνες διαφωτιστές της νέας εποχής, ο Θεοδόσιος των Σκοπίων, «οι Λαζαριστές» , οι αγωνιστές για την επικράτηση της δυτικής διαλέκτου (της μακεδονικής) και άλλοι, υπήρξαν φορείς καθαρής μακεδονικής συνείδησης και, όπως ο Βούλγαρος πατήρ Παΐσιος, δίδαξαν τους συμπατριώτες τους να μην ντρέπονται να ονομάζονται Μακεδόνες. Ακριβώς αυτοί οι αγωνιστές για αυτοκέφαλη μακεδονική εκκλησία και οι δημιουργοί της αυθύπαρκτης μακεδονικής κουλτούρας, αυτοί οι άξιοι συνεχιστές των πρώτων Μακεδόνων δασκάλων, των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, είναι οι πρώτοι μας άνθρωποι που απέδειξαν την ύπαρξη ιδιαίτερης μακεδονικής εθνικότητας. «Τα Μακεδονικά Νέα» μονάχα ακολουθούν το ιερό τους έργο, που καταπνίγηκε από τις ξένες προπαγάνδες στη Μακεδονία. Γνωρίζουμε για τη ζημιά αυτής της προπαγάνδας - στο παρελθόν διαμέλισαν τον μακεδονικό πληθυσμό σε Γραικομάνους, Σερβομάνους και Βούλγαρους, για να γίνει ευκολότερη η διανομή και η υποδούλωση της μακεδονικής πατρίδας.

Σχετικά με το ζήτημα της εθνικότητας των Μακεδόνων, δεν αμφιβάλλουμε ότι θα συναντήσουμε αντίσταση και από πολλούς κατά τα άλλα φίλους μας… Δεν αυταπατώμεθα ότι θα είναι εύκολο να αφυπνίσουμε την εθνική συνείδηση των Μακεδόνων στη Βουλγαρία, όπου η αφομοίωσή μας προχώρησε πάρα πολύ. Όμως θα εργαστούμε χωρίς κόπο προς την κατεύθυνση αυτή, διότι είμαστε πεπεισμένοι Μακεδόνες και γνωρίζουμε ότι μονάχα η μακεδονική συνείδηση και το αυτοαίσθημα θα βοηθήσει να ξεπεραστούν κατά τον καλύτερο τρόπο όλες οι αμφιταλαντεύσεις σε ολόκληρο το μακεδονικό κίνημα στο δρόμο προς την ελευθερία και ανεξαρτησία».

Πρόκειται για μία υπεραπλουστευμένη, μηχανιστική εφαρμογή του σταλινικού μοντέλου για το έθνος. Η διαμόρφωση σλαβομακεδονικής εθνικής συνειδήσεως ανάγεται στον.....

Η Γένεση του «Μακεδονισμού» στον Μεσοπόλεμο, Μέρος 3ο

Συνέχεια από το 2ο μέρος

Στην ιστοριογραφία των Σκοπίων υποστηρίζεται η άποψη ότι η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς υπήρξε η πρώτη αναγνώριση του «μακεδονικού έθνους» ως αντικειμενικής πραγματικότητος από διεθνή φορέα, γεγονός που είχε μεγάλη σημασία για τις μετέπειτα εξελίξεις. Όπως όμως προκύπτει από τα πρωτόκολλα των συνεδριάσεων, το διαφορετικό περιεχόμενο των προσχεδίων της αποφάσεως και της τελικής αποφάσεως αποδεικνύει ότι το «μακεδονικό έθνος» δε θεωρούνταν από την αρχή μία δεδομένη πραγματικότητα. Η Κομμουνιστική Διεθνής ούτε αναφέρθηκε στους πρωτεργάτες του σλαβομακεδονικού σεπαρατισμού, ούτε διευκρίνησε τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά των «Μακεδόνων», που τους διαφοροποιούσαν από τους Σέρβους, τους Έλληνες και τους Βουλγάρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι Κομμουνιστές, στο προσχέδιο και στο σχέδιο αποφάσεως για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη), αδυνατούσαν να συλλάβουν την έννοια της «εθνικότητος των Μακεδόνων» ως ιδιαίτερο «σλαβομακεδονικό έθνος». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία πολιτική απόφαση της ΚΔ, που επιβλήθηκε στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα. Με την απόφαση αυτή, αμφισβητούνταν στη Βουλγαρία και στην ΕΜΕΟ του Μιχαήλωφ το δικαίωμα να διεκδικούν την απελευθέρωση των «Μακεδόνων» ως αλύτρωτων Βουλγάρων. Ταυτόχρονα, αίρονταν οι διαφωνίες μεταξύ των Βουλγάρων και των Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών για την εθνική ταυτότητα των «Μακεδόνων». Τώρα τα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα καλούνταν να μεταλλάξουν τον γεωγραφικό όρο «Μακεδόνες» σε εθνικό όρο, αναφερόμενο αποκλειστικά στους Σλάβους. Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν μετά την άνοδο του Ναζισμού, μία ισχυρή Γιουγκοσλαβία θα έπρεπε να αποτελέσει ανάχωμα στην επέκταση του Χίτλερ στα Βαλκάνια. Με την αναγνώριση της εθνικής ιδιαιτερότητος των «Μακεδόνων» και την αμφισβήτηση των βουλγαρικών και των σερβικών διεκδικήσεων, το Μακεδονικό Ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί εντός μιας νέας Γιουγκοσλαβίας σε ομόσπονδη βάση. Δεν ήταν τυχαίο, επίσης, ότι στη συνεδρίαση της BLS, στις 5 Ιανουαρίου του 1934, ταυτόχρονα με την προετοιμασία της αποφάσεως για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» αποφασίσθηκε και η ίδρυση Κροατικού και Σλοβενικού Κομμουνιστικού Κόμματος εντός του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας.

Ωστόσο, υπάρχει και η ανθρωπολογική πλευρά του ζητήματος.

Ανεξάρτητα από τους πολιτικούς στόχους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ποιά απήχηση θα μπορούσε να έχει η θέση για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» στους απλούς χωρικούς του ευρυτέρου μακεδονικού χώρου;
Ήταν τελικά μία επιβεβλημένη, αλλότρια ταυτότητα;

Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο όρος «Μακεδών» χρησιμοποιούνταν από τους ........

Η Γένεση του «Μακεδονισμού» στον Μεσοπόλεμο, Μέρος 2ο

Συνέχεια από το 1ο μέρος

Μόλις ο Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ (ψευδώνυμο Γκρόμωφ), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΜΕΟ (Ενωμένης), πληροφορήθηκε ότι η κατάσταση της οργανώσεως και η προοπτική της «επαναστατικής δράσεως» θα συζητηθούν στους κόλπους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, υπέβαλε στις 15 Νοεμβρίου του 1933 στη Γραμματεία των Βαλκανικών Κρατών (Balkanländer Sekretariat - στο εξής BLS), το αρμόδιο όργανο της Κομιντέρν για τα Βαλκάνια, ένα υπόμνημα. Σ' αυτό αναζήτησε τα αίτια της αποτυχίας της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) να εξελιχθεί σε μαζική οργάνωση στον συγκεντρωτικό της χαρακτήρα, στις δυσκολίες της διαδόσεως της εφημερίδος Μακεδονική Υπόθεση αλλά και στις δυσκολίες αναγνώσεως και κατανοήσεως της εφημερίδος στην Ελλάδα και στη Γιουγκοσλαβία, καθώς αυτή εκδίδονταν στην λόγια βουλγαρική γλώσσα. Ιδιαίτερα επεσήμανε ο Ποπτόμωφ τις διαφορετικές πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στα τρία τμήματα του ευρυτέρου μακεδονικού χώρου και τον συνεχή εκσερβισμό και εξελληνισμό του σλαβικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι νέες γενιές να χειρίζονται άνετα στον γραπτό και προφορικό λόγο μόνον την ελληνική ή τη σερβική γλώσσα. Έτσι, κατά τον Ποπτόμωφ, η εφημερίδα Μακεδονική Υπόθεση μπορούσε να γίνει κατανοητή μονάχα από τους Βουλγαρομακεδόνες πρόσφυγες της Βουλγαρίας.

Ολοκληρώνοντας, πρότεινε την αποκέντρωση της οργανώσεως, την ίδρυση δηλαδή σε κάθε τμήμα της Μακεδονίας μιας εθνικοεπαναστατικής οργανώσεως υπό την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το σύνθημα «της αυτοδιαθέσεως του μακεδονικού λαού μέχρι τον αποχωρισμό σε κυρίαρχη και ενιαία Μακεδονία». Το βασικότερο, ίσως, σημείο της εκθέσεως του Ποπτόμωφ ήταν η επιβεβαίωση του κινδύνου της επιτυχίας του εκσερβισμού και του εξελληνισμού.

Στη συνεδρίαση της 20ής Δεκεμβρίου 1933 του γραφείου της BLS (παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο Σμέραλ, μέλος του Τσεχοσλοβακικού Κομμουνιστικού Κόμματος και επικεφαλής της Γραμματείας, ο Βαλέτσκυ, μέλος του Πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Γκέρμαν, ψευδώνυμο του Βούλγαρου Γκίτσεφ από τη Δοβρουτσά, ο Σπυριδώνωφ, ψευδώνυμο του Tράιτσο Κοστώφ, μέλους του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος) εξετάσθηκε η εισήγηση του Ρίλσκυ (ψευδώνυμο του Γκεόργκυ Καρατζώφ), μέλους της VMRO Ενωμένης στη Βουλγαρία, για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη) και εγκρίθηκαν οι θέσεις του αναφορικά με το δικαίωμα του «μακεδονικού λαού» για απόσχιση, για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» και για Βαλκανική Ομοσπονδία των εργαζομένων. Τέθηκε και το ζήτημα της εθνικότητος των Μακεδόνων και «θεωρήθηκε αναγκαία η ειδική εξέταση του ζητήματος, αν είναι δυνατό με τη συμμετοχή των συντρόφων που έφθασαν από την Μακεδονία». Στη συνεδρίαση της 22ας Δεκεμβρίου του 1933 συμμετείχε και o Βλάχωφ. Τέθηκε το ζήτημα της συντάξεως ενός ......

Η Γένεση του «Μακεδονισμού» στον Μεσοπόλεμο, Μέρος 1ο

του Σπυρίδωνα Σφέτα
Ιστορία της Μακεδονίας
Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα

1) Ο ρόλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην εκκόλαψη του «μακεδονικού έθνους»

Στην ιστοριογραφία είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι το «μακεδονικό έθνος» είναι δημιούργημα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Η θέση αυτή δεν μπορεί βέβαια να αμφισβητηθεί, καθ' όσον το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας είχε ιδιαιτέρους λόγους να προωθήσει τον «μακεδονισμό» στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ως αντίρροπη εθνική ιδεολογία στον βουλγαροσερβικό ανταγωνισμό του Μεσοπολέμου. Την ανάγκη της απαγκιστρώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας από την ελληνική, τη σερβική και την βουλγαρική επιρροή και της δημιουργίας μιας συλλογικής σλαβομακεδονικής ταυτότητος είχαν ήδη τονίσει, στις αρχές του Κ΄ αιώνος, μερικοί Σλάβοι διανοούμενοι (Μισίρκωφ, Ντέντωφ, Μισάικωφ, Τσουπόφσκυ). Διαβλέποντας ότι ο σερβοβουλγαρικός ανταγωνισμός απέβαινε σε βάρος του ντόπιου πληθυσμού και διαιώνιζε την τουρκική κυριαρχία, επεδίωκαν την αναγνώριση των Σλάβων της Μακεδονίας ως ξεχωριστής κοινότητος (Μιλλέτ). Αλλά στις αρχές του Κ΄ αιώνος, οι πολιτικές συνθήκες δεν ευνοούσαν την προώθηση του σλαβομακεδονισμού ως μίας νέας συλλογικής εθνικής ταυτότητος και οι πρώιμοι θιασώτες του σλαβομακεδονισμού δεν είχαν ουσιαστική απήχηση στις μάζες.

Οι πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες του «μακεδονισμού» ουσιαστικά τέθηκαν από την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή (Κομιντέρν), στον Μεσοπόλεμο. Είναι ήδη τεκμηριωμένο ότι η Κομμουνιστική Διεθνής έβλεπε το Μακεδονικό ως ζήτημα τακτικής, ανάλογα με τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες. Η δημοσίευση σημαντικών εγγράφων για την χρονική περίοδο 1923-1925 από το αρχείο της Κομιντέρν, έχει ουσιαστικά επιβεβαιώσει την άποψη ότι τότε η Κομμουνιστική Διεθνής προέβαλε την θέση...... Κατά την Κομμουνιστική Διεθνή, οι μακεδονικές οργανώσεις στη Βουλγαρία δεν έπρεπε μονάχα να αποδεσμευθούν από την επιρροή των βουλγαρικών «αστικών» πολιτικών παραγόντων, αλλά και να αποξενωθούν από τον βουλγαρικό εθνικισμό.